Obiecałam, że napiszę, więc tak to znowu ja.

W ciągu mojego życia złożyłam wiele obietnic i właściwie złamałam jedną, ale za nią poleciały kolejne..

Obiecałam Ci, że będę Twoją przyjaciółką – byłam.

Obiecałam, że cokolwiek się stanie, będę pamiętać – pamiętam.

Obiecałam, że nie dam sobą pomiatać – i tu zaczynają się schody, ale daję radę.

Obiecałam Ci kiedyś, że nic nie złamie mi serca.

I teoretycznie nikt mi go nie złamał.

Nie ktoś, a coś.

Wiesz, co?

Coś, czego się nie spodziewałam, nie miałam pojęcia, że coś takiego się stanie.

Bo moje serce zostało zmiażdżone, rozerwane na milion kawałeczków.

Wiesz kiedy?

Wtedy, gdy usłyszałam z jej ust to jedno słowo.

Słowo, które zniszczyło mnie od środka.

WYPADEK.

Czasem się zastanawiam, czemu to nie mogłam być ja?

Jakbyś tu był nie pozwoliłbyś mi się o to pytać, mówiąc, że ta decyzja nie należy do nas.

A tak z innej beczki.

Byłam dzisiaj w szkole. Ze strony osób z klasy było... okej , zachowywali się tak normalnie i naturalnie.

Ale nauczyciele zachowywali się tak...

Patrzyli na mnie ze współczuciem, co chwile pytając mnie o samopoczucie.

Jak mogli pytać jak się czuję? Nie mogli udawać?

Słyszałam kiedyś, że czas leczy rany.
Ale to nie prawda...
Czas może je najwyżej lekko przykurzyć, zasłonić pajęczyną nowych przeżyć i doznań.
Rana niegdyś otwarta może się odrobinę zmniejszyć, i zabliźnić. Lecz wystarczy nawet łza by to, skryte głęboko w człowieku, wszystko się otworzyło na nowo.

A wiesz, co jest w Tym wszystkim najgorsze?

Że dopiero teraz uświadomiłam sobie jak bardzo mi na Tobie zależało i co mogły oznaczać Twoje słowa, małe gesty.

Dopiero teraz uświadomiłam sobie, że... Kochałam Cię...

Natalia