Misiu...

Sama już nie wiem, co napisać. Tyle razy zaczynałam już ten list i tyle samo go darłam.

Bo co Ci mogę jeszcze napisać?

To, że tęsknie już wiesz.. Że cierpię? Tyle razy już Ci to pisałam.

Że nie mogę Ci wybaczyć? Ale to już nie jest ważne.

Chciałam napisać co myślę, ale kłopot w tym, że ja nie jestem wstanie myśleć.

Bo wszystko, co miałam, zniknęło Tamtego Dnia...

Pamiętam te wszystkie szczegóły. I boję się. Boję się wyjść na ulice, by nowe wspomnienia nie zalały mnie i moich wspomnień.

Staram się, naprawdę staram się, ruszyć dalej, ale cały czas czuję Twoją obecność.

Najgorzej będzie we wrześniu.
Uwaga!
Bawię się w wyrocznie delficką.
Będę musiała pójść do szkoły.
Do trzeciej liceum, napisać maturę, pójść na studniówkę – mieliśmy iść na nią razem – pamiętasz? a teraz najgorsze – nie długo skończę osiemnaście lat.

To podobno jest magiczny dzień. Jesteś najważniejszą osobą, wkraczasz w dorosłe życie.
Możesz się usamodzielnić.

Ilekroć myślałam o tym wyjątkowym dniu wyobrażałam go sobie jako cały dzień spędzony w Twoim towarzystwie, od momentu pobudki, którą, zgodnie z tradycją, zrobiłbyś oblewając mnie szklanką pepsi light z cytryną, następnie uciekałbyś przede mną, a na końcu dał złapać.

Wieczorem miałaby się odbyć impreza. Właśnie ten element miał być nowym elementem dwudziestego września każdego roku.

Na koniec podrzucałbyś mnie tyle razy ile kończyłam lat. Z każdym rokiem więcej i więcej.

A teraz?

Moje plany rozpadły się jak bańka mydlana... Jak szyba tamtego dnia w tamtym samochodzie...

Michał gdzie jesteś? Dlaczego Cię tu nie ma?

Bo ja płaczę i nikt nie przychodzi mnie przytulić...

Natalia

*"Chciałbym obudzić się z Amnezją" -  "Amnesia" 5 SOS