Poczułam jak ktoś lekko szturcha mój bark. Powoli otworzyłam oko. Pierwsze co zobaczyłam to blond włosy Aki. Dalej skierowałam swój wzrok na jej piękne, nie typowe oczy jak dla kogoś z klanu Uchiha.

- Ej no, ja chcę jeszcze pospać, obudź mnie później. - po tym przewróciłam się na przeciwny bok i zamknęłam oko. Widząc moje zachowanie Akiko westchnęła męczarsko i ze sarkazmem w głosie powiedziała.

- O czyli wolisz tutaj zostać na jeszcze jakiś tydzień? No dobra jak chcesz, to twoja decyzja. - po tym blondynka zaczęła odchodzić od mojego łóżka a ja w mig zerwałam się jak poparzona.

- Że co?! Mogę stąd już wyjść?! - Uchiha przestała zmierzać w stronę drzwi ale nie spojrzała na mnie.

- No już nie, bo ty wolałaś jeszcze pospać. - powiedziała to z niewidocznym dla mnie diabelskim uśmieszkiem.

- No weeeeeeeeeź. Akiiiiiiiiiiiiii proszę zmiłuj się nad głupim dzieckiem.

- Hmmm trzeba pomyśleć... Co ty na to by pójść na układ? - blondynka odwróciła się do mnie twarzą i już wiedziałam, że coś jest na rzeczy. Przęłknąłszy ślinę, powiedziałam

-  No dobra, czego chcesz? - ta uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

- Oj, nic takiego, ty będziesz musiała tylko odpowiedzieć na jedno pytanie i możesz wyjść z szpitalu.

- Eh niech będzie, co chcesz wiedzieć?

- Czy ty i Itachi chodzicie ze sobą? - słysząc to mimowolnie spaliłam buraka.

- Skąd taki pomysł? - Akiko wzruszyła barkami i po chwili odezwała się.

- Nie wiem, po prostu mój ukochany kuzyn zaczął za często mówić do ciebie Yu-Yu i zaczął bardziej spokojnie zachowywać się. W sensie, nie ukrywa już emocji przy tobie absolutnie. To jak?

- N-no my chodzimy ze sobą...

- Wiedziałam! I ile czasu już ze sobą chodzicie?

- Od momentu mojego obudzenia - powiedziałam to z niezręcznym uśmiechem. Natomiast przyjaciółka zaczęła zbliżać się z chęcią mordu w oczach. - Ej, ej, ej, spokojnie Aki! - lecz ona nie słuchała mnie i po tym jak położyła swoje dłonie na moje barki zaczęła mną trząść.

- Jak ty mogłaś mi to zrobić! Tyle czasu minęło a ty mi o tym nawet nie wspomniałaś! Jesteś okropna! - w tamtym momencie do pokoju wszedł Łasic.

- Co się tu dzieje i czemu ty Akiko próbujesz zabić moją Yui? - słysząc to w jaki sposób określił mnie Uchiha, spaliłam buraka.

- Spokojnie do ciebie też dojdzie kolej. - powiedziała to głosem mrożąncym w żyłach krew. Itachi lekko drgnął ale pomimo tego nie zmienił swojej postawy.

- Nie odpowiedziałaś na pytanie.

- Dlaczego z naszej trójki tylko ja nie wiedziałam o tym, że chodzicie ze sobą?! To nie sprawiedliwe!

- No ty nie pytałaś się o to a ja i nie mówiłem, bo myślałem, że już dawno się domyśliłaś. - słysząc to Akiko zrobiła obrażoną minę.

- Jesteście okropni. A ja chciałam pierwsza pogratulować wam, a tu dowiaduje się, że już miesiąc spotykacie się. - i w tym momencie zrozumiałam, że Aki wcale nie udaje obrażonej.

- Przepraszam. Na pocieszenie powiem, że jesteś pierwszą osobą, która dowiedziała się o tym. - słysząc to oczy Akiko aż zaczęły się świecić że szczęścia.

- Naprawdę?

- Tak.

- Nie kłamiesz?

- Nie.

- Jezu tak się cieszę. - po tym blondynka mocno mnie przytuliła.

- Ej, ej, spokojnie bo jeszcze mnie udusisz.

- Oi przepraszam. - powiedziała pośpiesznie i odkleiła się ode mnie.

- Nic się nie stało, nie musisz przepraszać. A teraz mogę już stąd wyjść?

- Oczywiście.  Ale jest jeden problem...

- Jaki? - eh no co znowu...

- No bo widzisz... Kakashi-san poszedł  na misję i...

- I?

- I musisz być stale pod czyjąś opieką.

- Dlaczego? Przecież mogę już chodzić i wykonywać rutynę rzeczy.

- Niby tak ale nadal istnieje szansa, że twoja rana otworzy się.

- Naprawdę?! Noż kurde ile można?! - powiedziałam to trochę podenerwowana. Szczerze już nie wytrzymuję, bo życie że świadomością tego, że musisz uważać na każdy swój ruch, jest okropne.

- No a czyja to wina, że dałaś się tak zranić?

- Okresu!

- Ta... Na pewno... - widząc moją wkurzoną minę Aki ciężko westchnęła - Yui to ostrze zraniły ważne narządy a ich regeneracja zajmuje sporo czasu. Ty masz się cieszyć, że w ogóle żyjesz, więc nie narzekaj.

- No dobrze... To co mam zrobić? - teraz do rozmowy dołączył się Łasic.

- Zamieszkasz ze mną do momentu aż Kakashi-san wróci z misji.

- Ale nie chcę robić kłopotów ani tobie ani Cioci Mikoto i Wujku Fugaku...

- Ale już nie mieszkam z nimi. - szczęka mi opadła.

- Ale jak to? Coś się stało?

- Nic się nie stało, po prostu pewna starsza pani przeniosła się do domu swoich dzieci i można było kupić ten dom. Rodzice stwierdzili, że to najwyższy czas abym poszedł sobie od nich. Dlatego też kupiłem ten dom ze swoich oszczędności.

- No skoro tak sytuacja wygląda...

- Tak czy siak nie miałaś wyboru.

- Nie dałbyś rady mnie siłą utrzymywać. - Itachiego kącik ust skierował się do góry.

- A chcesz sprawdzić?

- Przypominam, że to ja uczyłam się w Tsuny-sensei tajjutsu a nie ty.

- Przypominam, że to ja mam sharingan a nie ty.

- Ah no tak, tyle że ja posiadam Shakugan.

- Ale nie dasz rady utworzyć dzięki niemu wystarczająco mocne genjutsu. - Aki cały czas stała z boku i patrzyła się to na mnie to na Łasica.

- Już spokój. Marsz zbierać swoje rzeczy Yui, a ty Itachi masz jej pomóc. I nie pozwól by ona niosła chociażby jedną torbę.

- Ale czemu nie mogę nieść swoich rzeczy?

- Dlatego, że ja tak powiedziałam i koniec kropka. - po tym blondynka nawet na mnie nie popatrzyła się a po prostu wyszła z pokoju.

- Chyba ją wkurwiliśmy.

- No brawo Sherlocku. Naprawdę nie domyśłam się, dzięki że mnie o tym poinformowałeś, Itachi.

- Zawsze do twoich usług. - po tym Łasic zmienił ton z ironicznego na zwykły spokojny - A teraz dawaj się zbierać.

- Dobrze, dobrze... - po piętnastu minutach z pomocą Łasicy zebrałam wszystkie rzeczy i wyszliśmy na zewnątrz szpitala. Wzięłam głęboki wdech.

- I jak to jest pierwszy raz za całe półtora miesiąca wyjść na dwór?

- Jest zaj*biście. - odpowiedziałam bez wahania i szeroko uśmiechnęłam się. Itachi odwajemnił to i wziął mnie za rękę. Przez to moje policzki zaczęły stawać się cieplejsze. Popatrzyłam się na Uchihę.

- No co? Jesteśmy parą więc możemy tak chodzić. No chyba, że nie chcesz to wtedy... - i w tym momencie Łasic zaczął luzować uchwyt na mojej dłoni. Nie chciałam, żeby odpuszczał dlatego ścisnęłam lekko jego rękę.

- To nie tak, że nie chcę... Po prostu twoje fanki mnie zamordują jak zobaczą nas.

- Oj daj spokój, z jedną już kiedyś dałaś radę rozprawić się. - w międzyczasie zaczęliśmy iść w stronę domu.

- Masz na myśli tą podróbę? - Itachi kiwnął głową. - Weź mi nawet nie przypominaj o tym. Byłam wtedy strasznie wkurwiona i miałam ochotę rozwalić całą knajpkę i ciebie razem z nią.

- Ale nie zrobiłaś tego.

- Tylko ze względu na to, że tam jest najlepsze dango.

- A już myślałem, że ze względu na mnie...

- Chciałbyś. - powiedziałam to z zadziornym uśmieszkiem i kątem oka zobaczyłam nieprzychylne spojrzenie.

- No i koniec naszego spokoju. Uważaj psychofanki na horyzoncie. - słysząc to wybuchnęłam panicznym śmiechem. I właśnie przez to poczułam jeszcze więcej przeszywających spojrzeń. W pewnym momencie gdy już byliśmy blisko wejścia do osiedla przed nami ktoś się pojawił.

- O kurde co ja widzę Itachi i Yui-chan wreszcie że sobą chodzą? - osobą która to powiedziała był nikt inny jak Shisui.

- No tak, a co w tym dziwnego?

- Jeju spokojnie Itachi, przecież tylko się spytałem. No i skoro już o tym wiem, to moje gratulacje. Czekałem długo na to by wypowiedzieć te parę słów, naprawdę. To ile już czasu jesteście razem? Tydzień czy parę dni?

- No tak ogólnie to półtora miesiąca... - powiedziałam cicho płonąc że wstydu. Słysząc to Shisui mimowolnie zaczął się dusić powietrzem. Po dłuższej chwili on uspokoił się.

- I czemu ja dowiaduje się o tym dopiero teraz?!

- Dla twojej informacji, jesteś drugim człowiekiem, który o tym dowiedział się. - powiedziałam cicho.

- A no to w takim razie mogę wam odpuścić. Dobra pogadał bym jeszcze ale muszę już uciekać. Hokage-sama mnie wzywa.

- Powodzenia Shisui-san. - ten kiwnął głową i posłał miły uśmiech dla naszej dwójki.

- Idziemy? - spytał się spokojnie Itachi a ja tylko kiwnęłam głową.