Książę upiorów Yveriss

Ridian miał krew na rękach. 

 Szkarłatna strużka ściekała mu po nadgarstkach, przesączała się przez zaciśnięte palce, aż wreszcie — oderwawszy się od skóry — padała na nieskazitelną, czarno-białą posadzkę, przywodzącą na myśl ogromną szachownicę. 

 Objął jeszcze mocniej rękojeść sztyletu, który trzymał kurczowo w dłoni i jednym zdecydowanym ruchem wyszarpnął go z piersi Łowcy, którego imienia nie dane mu było poznać. Ugodzony mężczyzna osunął się na ziemię, konając u stóp swojego zabójcy, a książę rękawem starł z czoła pot. Gdy pierwszy szok, spowodowany odebraniem komuś życia, minął, sam opadł na kolana, patrząc, jak szeroko otwarte oczy członka Zakonu Setty zachodzą mgłą. 

Co mówi juror?

„Podobało mi się ukazanie, jak pewne okoliczności mają kilka wersji, zależnie od tego, po której stronie barykady zasiadał opowiadający, albo z kim miał do czynienia. Świat przedstawiony jest spójny i spełnia wszystkie istotne kwestie. Podobało mi się naturalne przedstawianie różnic kulturowych.

Dawno nie widziałam tak dobrej ekspozycji. Postacie nie mają do końca sprecyzowanych charakterów, jednak nie jest to potrzebne, by udźwignęły fabułę, są do tego wystarczające. Styl autorki jest na naprawdę wysokim poziomie, wielokrotnie miałam wrażenie, że czytam wydaną książkę".