Terwijl ik zijn hand schud krijg ik plots vreselijke hoofdpijn. In mijn hoofd gaan allemaal alarmen af en wordt zijn naam steeds geschreeuwd.
"Jake, Jake, Jake" is het enige wat ik nog hoor. Wanneer Jake me loslaat is die hoofdpijn meteen over. Ik kijk hem angstig aan maar probeer toch een lach op mijn gezicht te krijgen. Snel doe ik een paar passen achteruit, hij volgt mijn bewegingen nauwkeurig. Pas als hij met mama in gesprek gaat tik ik op de schouders van Menia en Sarah. Ze kijken me vragend aan en ik doe teken dat ze me moeten volgen naar mijn kamer. Bijna geluidloos sluipen we de stap op en we wandelen muisstil mijn kamer binnen.
Iedereen zwijgt.
"Jake", weet ik uiteindelijk uit mijn mond te krijgen.
"Wat is er mis met hem?", vraagt Sarah met een verwarde blik.
"Hij is niet te vertrouwen.", zeg ik.
"Je kent hem toch maar net, hoe kun je dan nu al weten of hij te vertrouwen is of niet?", vraagt Sarah.
"Weet je nog dat we met Olivia in de eerste kamer van de gang waren, dat ene boekje had ik meegenomen naar mijn kamer en elke dag komt er een pagina bij en zij had ook een oppas die Jake heette maar die deed haar dus pijn.", zeg ik, ik probeerde het nog licht te zeggen maar toen zag ik een traan over Menia haar wang glijden. Ik loop naar haar toe ik geef haar een knuffel. "Kom we gaan dag zeggen tegen mama en papa en niks laten merken, misschien is het gewoon toeval." We lopen de trap af en zien onze ouders al in de gang staan. "Lievekes we zijn weg hè, geef mij nog een knuffel.", zegt mama, ze loopt naar ons toe en geeft ons een knuffel. Wanneer ze weg zijn, lopen we naar de keuken om te zeggen dat Menia en Sarah gaan slapen. Daar staat hij in de keukenkast te kijken, hij draait zich om en heeft de keukenschaar in zijn handen. Hij loopt naar Menia en knipt één van haar blonde krulletjes af. Ik duw mijn zussen achter me en zeg:" Ze moeten vroeg slapen en ik moet nog een paar schooldingen doen."
"Als er iets is kom je me maar halen.", zegt hij. Ik pak Sarah en Menia bij de hand en loop de trap op, ik zie nog net in de spiegel aan de trap Jake aan het kleine plukje haar ruiken.

Nadat ik mijn zusjes in hun kamer heb opgesloten, want ja je kan niet zeker genoeg zijn, ga ik naar mijn kamer.
Ik pak mijn boek van Frans en sla het open. We hebben van onze leerkracht een taak gekregen en ik probeer die te maken om mijn gedachten wat te verzetten. Hoe hard ik ook probeer, het lukt me maar niet om aan iets anders te denken. Plots hoor ik een zacht gesnik achter me. Ik draai me om en zie Olivia staan. Ze ziet er uitgeput uit en er rollen een paar tranen over haar wangen. In haar arm zie ik een kras staan. Ze kijkt me doordringend aan en verdwijnt dan weer.
Mijn blik dwaalt af naar het dagboekje dat op mijn bed ligt. Ik sta op en loop er naartoe. Langzaam sla ik het open en ik zie dat er alweer een pagina is bijgekomen.

23/03/1995
Hij is net weg en ik zit hier alleen in mijn kamer. Ik huil. Ik ben zo bang en boos tegelijk. Maar wat kan ik doen? Ik ben 14. Als ik naar de politie stap zullen ze me nooit geloven. Ik zonder me steeds meer af en ik merk dat ik enkel ontspan als ik mezelf pijnig. Door die pijn vergeet ik mijn zorgen en voel ik me even een normale tiener.

Verder staat er niets.
Ik zucht en sta op. Wat moet ik nu doen? Jake zit beneden en mijn ouders zijn weg.
Ik besluit om naar de kamer van Sarah en Menia te gaan.
Ik verlaat mijn kamer en sluit de deur. Langzaam wandel ik naar de kamer van Sarah en Menia en doe de deur open. Ze spelen met hun poppen.
Ik wandel naar binnen en vertel hen wat er in het boekje stond. Ze kijken me met open mond aan. Het liefst wil ik weglopen en nooit meer terugkeren. Ik wil weg van hier en nooit meer aan deze periode terugdenken maar dat haat niet. Ik zit hier doodsbang en probeer mijn zusjes te troosten.
Plots hoor ik voetstappen op de trap. Ik spring recht en wil nog snel naar de deur lopen om hem op slot te doen maar ik ben te laat. De voerstappen komen steeds dichter en ze stoppen aan de deur van de kamer waar wij ons nu in bevinden. Mijn hart klopt in mijn keel en langzaam gaat de deur open. Daar staat hij. Jake....

Wij willen iedereen die ons boek leest heel erg bedanken en ook onze vriendinnen juliettelovesreading HannahKersters ElineNollet CamilleDeKeyser
Moyra, Charlotte, Esther, Lenie en Alicia
We hopen nog veel lezers bij te krijgen en jullie laten genieten van Oppas. Nog veel leesplezier in de volgende hoofdstukken. We zijn al heel trots op wat we al hebben en 300 en meer reads hadden we nooit verwacht.

Amandine en Louise-Marie
XXX