Twee Pagina's die eerst wit waren zijn nu volgeschreven met tekst. Ik aarzel even maar begin het te lezen.

Dagboek,
Jake is net weg.
Hoe ik dacht dat hij was, blijkt hij niet te zijn.
Hij heeft me geslagen en hij keek me eng aan. Wat er daarna is gebeurt wil ik het liefst vergeten. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik voel me zo vies.
Aan mijn ouders kan ik het niet vertellen want hij zei dat dit ons geheimpje was.
Ik ben bang en ik weet niet wat te doen...

Ik stop met lezen, mijn hart klopt als nooit tevoren en ik voel een krop in mijn keel.
Verder staat er niets.
"Wat doe je Ami?"
Ik schrik.
Sarah kijkt me verbaast aan.
"Niks", zeg ik vlug en ik leg het boekje terug op zijn plaats. Ook Menia is ondertussen wakker geworden.
"Kom, we gaan eten.", zeg ik en ik doe alsof ik een reuzenhonger heb.
"Ik zeg het hen straks wel", denk ik in mezelf. Ik kan het hen nu nog niet zeggen. Ze zijn pas wakker en ze zouden enkel bang worden. Ik wil trouwens hun eerste schooldag niet verpesten.

Ik eet niet veel. Ik kan ook niet veel eten. Eigenlijk krijg ik gewoon geen hap door mijn keel.
Steeds opnieuw dwalen mijn gedachten af naar wat er in het dagboek van Olivia geschreven stond.
Mama merkt op dat ik er wat afwezig bij zit en ze kijkt me bezorgt aan.
"Wat is er lieverd?", vraagt ze uiteindelijk.
"Niks hoor, ik heb gewoon wat stress voor school.", antwoord ik en ik lach geforceerd.
"Ik niet hoor, ik heb er super veel zin in", roept Menia enthousiast en ze neemt nog een grote hap van haar boterham. Mama lacht en eet ook verder.

Na het eten maak ik mijn boekentas klaar en vertrek ik naar school met de bus. De bus zit zoals verwacht propvol en ik kan amper ademen. Na een kwartiertje stopt de bus aan mijn halte en stap ik af. Een beetje verder is mijn nieuwe school. Ik heb nu echt stress. Langzaam stap ik richting mijn nieuwe school. Zoals verwacht staan er overal groepjes met mensen die elkaar omhelzen en vertellen over hun vakantie. Ik weet niet zo goed waar ik naartoe moet gaan dus ga ik maar op een bankje zitten. Alleen.
Gelukkig gaat de bel al snel en moeten alle leerlingen verzamelen in een zaal.
Eerst wordt de klas afgeroepen en daarna klastitularis, vervolgens de leerlingen die in die klas zitten. Na niet veel tijd hoor ik ook mijn naam uit de microfoon komen. Ik wandel naar de twee leerkrachten en het groepje leerlingen die zich rond hen verzameld hebben. We stappen in een rij naar ons klaslokaal.

"Welkom op jullie eerste schooldag, ik ben meneer Adams en ik geef jullie dit jaar wiskunde.", zegt de lange smalle man die vooraan in de klas staat.
"Ik en mevrouw Barker, die jullie dit jaar biologe zal geven, zullen proberen om jullie een zo aangenaam mogelijk schooljaar te bezorgen.", gaat hij verder. Hij heeft waarschijnlijk niet eens door dat ik nieuw ben. Hij deelt een paar brieven uit (hij laat ze eigenlijk voor hem uitdelen) en gaat dan verder met zijn uitleg.
De bel gaat en iedereen springt recht. Eindelijk pauze! Ik stap het lokaal uit en voel dat er iemand op mijn schouders tikt. Ik draai me om en zie een mooi meisje met helderblauwe ogen en donkere haren. Ze lacht vriendelijk en stelt zich voor.
"Hoi, ik ben Hannah. Ben je nieuw hier?", vraagt ze.
"Ja, ik ben net verhuisd. Ik ben Amelia trouwens", antwoord ik en ik lach vriendelijk.
"Als je wil kan ik je de school een beetje laten zien?", vraagt ze.
"Oké, lijkt me leuk.", zeg ik met een veel te brede glimlach.
Hannah en ik lopen samen door de gangen van de school en ze legt me uit welk vak in welk lokaal gegeven wordt, welke leerkrachten we hebben dit jaar, waarom zij naar deze school gekomen is en nog veel meer.
"Waar woon je eigenlijk?", vraagt ze na een tijdje.
"Nou, ken je dat ene oude huis dat al jaren leegstaat?, vraag ik haar.
Ze kijkt me vreemd aan.
"Wel, mijn ouders hebben dat dus gekocht en nu wonen we daar dus.", zeg ik en ik zucht verveeld.
Ze blijft even verstijft staan en kijkt me met grote ogen aan
"Ben je nu serieus?", zegt ze met een trillende stem...