Ik werd wakker door de regen die zachtjes tegen het raam aantikte, mijn gedachten verdwenen naar vannacht, het boekje Olivia en mijn zusjes die raar genoeg nog konden slapen. Sarah wordt langzaam wakker en zet zich rechtop op één van de twee matrassen die op mijn kamer op de vloer liggen, op de andere lag Menia nog te slapen als een roosje. Ik besloot om het boekje van Olivia te onderzoeken want toen ik er vannacht net voor we gingen slapen inkeek stond er alleen een naam in sierlijke geschreven letters in. Ik sla het boekje open en zie dat er twee nieuwe pagina's bijgekomen zijn.

20/03/1995
Liefste dagboek,
Vandaag hadden we op school een tennistoernooi en raad eens wie er heeft gewonnen, inderdaad ik. Oh ja, ik heb ook een nieuwe oppas, mijn andere oppas (Géraldine) is verhuist naar een andere staat. Weet je hoe hij heet 'Jake', stiekem vind ik hem wel knap, ik weet het ik ben veertien en hij vijfentwintig, maar daarom mag ik hem toch knap vinden of niet?
Hoe dan ook ik heb niet veel tijd meer, want Jake is hier net aangekomen hoor ik, en ik wil natuurlijk wel niet asociaal overkomen hè
Tot Morgen lief dagboek.

Oké ik weet nu een paar dingen over Olivia. Olivia heeft zo als ik kan lezen een nieuwe oppas, is goed in lezen en heeft denk ik geen slecht leven en dat boekje is een dagboek. "Lieverds, komen eten!", schreeuwt mama van beneden. Meteen wordt Menia wakker en sprint met Sarah naar de ontbijt tafel. Ik loop naar beneden en vergeet even het dagboek en alles wat daar omdraait. "Morgen de eerste schooldag, maar dat betekend ook dat mama en papa hun verlof op is weer beginnen met werken", zegt mama. Ook dat nog school denk ik bij mezelf, ik hoop dat ik niet vanaf de eerste dag al de freak ben van heel mijn jaar.

"Komaan kindjes, we gaan naar de winkel", toen ik dat hoorde wist ik hoe laat het was, het was tijd om schoolspullen te kopen.

"Hebben jullie al zin in school?", ik keek haar aan en dacht: dit is wel de domste vraag je aan mij zou kunnen stellen." Jaaaaaa!", zeiden Sarah en Menia in koor. "Ik ga allemaal nieuwe vriendinnetjes hebben!", schreeuwt Menia luid in mijn oren.
Ik kijk haar geërgerd aan. Misschien is het voor hun makkelijk om nieuwe vrienden te hebben want zij zitten nog in de lagere school. Voor mij is dat anders, ik zit in het middelbaar. In het middelbaar heeft iedereen zo zijn vaste groepje en om daar plots andere mensen bij te laten is zeer moeilijk. Ik was ook zo op mijn oude school, ik had mijn eigen vriendengroepje en als daar iemand nieuw wou bijkomen was dat voor die persoon haast onmogelijk.
Ik had nooit gedacht dat ik ooit nog eens die persoon zou worden, die persoon zonder vrienden die toch nog probeert om in een vriendengroepje binnen te geraken.
We zijn inmiddels aangekomen aan een winkel. We stappen uit de auto en gaan de winkel naar binnen. In de winkel staan tientallen rekken vol met allerlei schoolspullen.
Sarah en Menia spurten naar een rek vol met roze spulletjes. Ze zijn super enthousiast en gooien het ene ding na het andere in de winkelkar.
Ik slenter wat door de rekken en zoek de hoogst nodige dingen. Het eerste wat ik neem zijn twee grote ringmappen, dat stond bovenaan de lijst met spullen die we voor school nodig hadden. Het volgende wat ik neem zijn een paar stylos, wat gommen en potloden, een nieuwe pennenzak en nog een map om mijn losse bladeren in te steken.
Een nieuwe boekentas had ik vorig jaar nog maar gekocht en die vond ik nog steeds goed dus dat stond niet op mijn lijstje. Als we klaar zijn rekenen we af aan de kassa.

"De meubelen zijn aangekomen en staan al op jullie kamers", zegt papa vrolijk als we binnen komen. "Schat hoe heb je dat helemaal alleen gedaan?", vraagt mama verwonderd. "Een man hielp me, hij woont hier ergens in de buurt en hij is oppas van beroep. Hij had gehoord dat we hier kwamen wonen en dat we drie kinderen hadden." "Ik heb geen oppas meer nodig en trouwens ik kan toch op Menia en Sarah passen. Ik ben veertien!", snauw ik m'n ouders toe. "
Mama kijkt me kwaad aan.
"Ben je de vorige keer dat je op je zusjes moest passen al vergeten misschien? Ik dacht dat we Sarah nooit meer zouden vinden!", zegt de kwaad.
(Oké, ik geef toe dat de vorige keer dat ik moest babysitten een beetje uit de hand was gelopen omdat Sarah was weggelopen)
Ik kijk mijn ouders kwaad aan.
"Het is echt een heel vriendelijk man.", gaat mama verder."
Ik wil het al niet meer horen en ik ga naar mijn kamer. Ik wil het dagboek van Olivia nog eens bekijken. Ik sla het open en mijn mond valt open van verbazing...