"Amelia", fluistert ze zacht. En maakt een gebaar dat ik haar moet volgen, ik weet het niet. Ze lijkt me niet eng, ze kijkt wel verdrietig en ik zie angst in haar ogen. Ik kijk haar nog één keer aan en dan verdwijnt ze.

"Amiiiiiiiii!", schreeuwen mijn zusjes als ze mijn kamer binnenrennen. "Het is acht uur", snauw ik terug, waarop ze antwoorden:" Er zijn al een paar meubels toegekomen en de verf staat er ook al, dus van mama en papa moet je helpen". Nadat ze dat hadden gezegd vertrokken ze en giechelden weer verder. Na een diepe zucht, trek ik mijn vuile kleren aan, die outfit bestaat uit: een gescheurde jeans die vroeger nog niet gescheurd was, een grijze hoodie en mijn oude All-Stars. Als ik beneden aankom eet ik eerst een broodstengel en drink een glas chocomelk.

Als ik klaar ben haal ik een verfborstel en een blik witte verf uit de auto. "Ah Amelia wil jij je vader helpen met je kleerkast naar boven te brengen." Toen dacht ik bij mezelf: Yes, mijn kleerkast, toch nog iets leuks aan vandaag.

"Ik ga slapen, slaapzacht!", roep ik nog juist naar mama en papa. Ik doe m'n pyjama aan en kruip mijn bed in.

Ik schrik wakker van het geluid van mijn deur die opengaat, ze staat er weer. Ik kijk haar beter aan en ze doet weer hetzelfde gebaar dat ze gisteren ook deed, als ze mij iets zou willen aandoen had ze dat gisteren al gedaan, dacht ik. Ik besluit haar te volgen, ik duw de lakens van me af en wandel zachtjes naar haar toe, als ze ziet dat ik ook in beweging kom gaat ze verder de gang in, naar de eerste deur. Ze staat stil en ik doe de deur open, een mooie babyblauwe kamer met een groot bed en witte sierlijke gordijnen. Ik wil kijken naar het blonde meisje om te vragen van wie deze kamer is, maar als ik me omdraai zie ik alleen de donkere gang door de deuropening.

Ik wandel naar beneden, vreemd genoeg hebben m'n ouders me niet wakker gemaakt. Ik loop naar de ontbijt tafel en daar zitten mijn zusjes te genieten van koffiekoek, ik neem er ook één en leg hem op mijn bord.

Na het ontbijt, ga ik  proberen te vertellen aan mijn zusjes wat er hier al twee nachten speelt. "Sarah!", roep ik van beneden naar boven. "Wattt!?"
"Ik moet je iets belangrijk vertellen en breng Menia ook mee zij moet dit ook weten!" Sarah komt hand in hand met Menia de houten trap af. "Wat wilde je zeggen?" "Oké ik zal maar gewoon eerlijk zijn", begin ik. "De eerste nacht dat we hier sliepen werd ik wakker door het gevoel dat ik bekeken werd en toen ik me recht zette stond er een meisje aan mijn kamerdeur en vannacht was ze er weer, ik moest haar volgen naar die ene kamer die op slot was, maar toen was hij niet op slot, het was helemaal ingericht en ook echt mooi ingericht, maar als ik me daarna omdraaide was ze verdwenen", toen ik uitgesproken was keken ze me allebei aan alsof ze een spook hadden gezien.
"Zag ze er eng uit?", vraagt Menia met een bijna gebroken stemmetje. "Nee, zè keek juist bang."

Als we hadden afgesproken met onze ouders of ze bij mij mochten slapen. Gingen we bijna direct naar bed. Ik bleef wakker om te zien wanneer ze kwam, maar dat gebeurde niet. Tot ongeveer twee uur s'nachts. Ik maak mijn zusjes wakker om te zeggen dat ze hier is. Menia en Sarah kruipen achter me aan, als het meisje ziet dat mijn kleine zusjes bang zijn, lacht ze een heel klein beetje en doet ze een teken dat we haar moeten volgen naar de kamer op het einde van de gang. Ik doe de deur open en ga naar binnen, heel stilletjes volgen mijn zussen me de kamer binnen. Het meisje staat aan het witte hemelbed en stamt opzij, nu zie ik een klein bruin boekje liggen op de rand van het bed. Ze kijkt eerst mij aan en dan het boekje. "Wil je dat ik het lees?", vraag ik. Ze knikt zachtjes, ik sla de eerste pagina open, er staat een naam: Olivia Burkinson...