Ik zie Jake, hij komt langzaam naar me toe in een ruimte vol wit licht en rook die langs mijn voeten strijkt, waardoor ik ze amper kan zien. Hij loopt sneller, hij is nog maar 2 stappen verwijdert van me, hij zet er één en stopt net voor mijn neus, hij komt dichterbij en kust me ruw en hard op de mond. Ik schrik wakker, helemaal bezweet en m'n hart lijkt wel uit mijn borstkas te willen springen. Ik tast verward in het duister in mijn kamer. Op mijn nachtkastje vind ik mijn telefoon, vier uur. Ik besloot om iets te gaan drinken beneden. Ik gooi m'n deken van me af en stap met een slaperig hoofd mijn bed uit en slenter langzaam naar de deur. Ik draai aan de sleutel die op mijn deur zit en doe zachtjes de deur open, het kraken van de deur vind ik meestal een akelig geluid en vooral 's nachts maar nu, nu kan het me niks schelen. Ik wandel naar de trap en ga trede per trede zo traag mogelijk te trap af. Er komt zwak licht binnen van de straatlantaarns zodat ik nog zie waar ik stap op de trap, eenmaal als ik beneden ben drentel ik verder naar de keuken. Ik neem een glas water uit de kast en doe er wat kraanwater in. Net als ik de kraan had uitgezet, denk ik terug aan de droom. De witte kamer, Jake en die verrekte kus. Er schoot een enorme pijnscheut door mijn hoofs waardoor ik mijn glas met een harde bonk in de wasbak gootsteen liet vallen. Het was alsof iemand binnenin mijn hoofd met een hamer tegen de randen sloeg. Wankelend ging ik op de grond zitten, het verminderende, dus kon ik zien wat er aan de hand was. Ik zie Olivia en Jake, Jake kuste haar, net zoals hij in m'n droom had gedaan bij mij. De hoofdpijn verdween. Ik denk dat ik meer dan een halfuur op de koude vloer in de keuken ben blijven zitten. Ik stel me weer recht, pak een nieuw glas water en drink het op. Ik bedenk me ineens, wat als die droom en die barstende hoofdpijn, een waarschuwing is van Olivia dat ik morgen niet moet gaan. Nee, nee, ik moet morgen gaan, het moet voor mezelf en m'n zusjes. Ik dronk nog wat water en ging daarna naar met moeite de trap weer op naar mijn kamer. Ik laat me in mijn bed vallen en van in een diepe, onrustige slaap.

Een klein straaltje zonneschijn komt mijn kamer binnen en schijnt recht in mijn gezicht, typisch. Maar ja, ik moest toch wakker worden. Ik heb echt helemaal geen zin in school, maar nòg minder dan anders. Het liefst zou ik me ziek melden. En het enige waar ik waarschijnlijk aan ga denken is Jake, mijn plan, die droom, de hoofdpijn. Ja, het wordt weer een gezellige dag vandaag, kuch kuch. Ik trek m'n kleerkast open en haal er een jeans en de meest comfy sweater die ik heb uit. Ik slof naar de badkamer, douche me en kleed me aan. Een flashback gaat me voorbij, toen ik hier stond met Jake. Ik schud de gedachte van me af en haal een borstel door mijn haar. Tijd voor school. Ik doe de deur open en ga de trap af naar de keuken. Ik pak m'n rugzak en stop daar mijn lunch voor vanmiddag in. Ik wilde eerst nog ontbijten maar ik denk niet dat ik ook maar één hap door mijn keel krijg en eigenlijk nu ik erover nadenk ga ik die lunch ook niet opkrijgen. Mama had trouwens mijn lunch gemaakt, dat is wel het minste wat ze kan doen na wat ze ons aandoet door Jake in ons huis te laten. Ik weet dat ze het niet weet maar wie neemt er nu een oppas in huis die ze nog niet eens kennen, maar nee ze moesten er wel één vinden want het enige wat ze doen is werken, werken en nog eens werken. Ik sla een diepe en hijs mijn rugzak op m'n rug, stap in de gang in mijn schoenen en neem mijn jas van de kapstok. Nadat ik die heb aangedaan duw ik de voordeur open en stap naar buiten. Achter me hoor ik ze dicht vallen. Als ik aan de bushalte ben aangekomen zie ik de bus al aan komen rijden en ga al klaar staan om hem te laten stoppen. De bus remt en ik stap op. Oh nee.
"Hey Ami!" Zwaaiend zie ik Thomas staan. Dat kan ik nu echt niet hebben, ik ben een emotioneel wrak, en emotionele wrakken kunnen dus niet me jongens praten en al helemaal niet als ze Thomas zijn. "Hey", zeg ik droogjes nadat ik bij hem ben komen staan. "En hoe gaat het met het meisje waarvan ik het leven heb gered?", glimlacht hij naar mij. "Goed", antwoord ik. "Is alles oké met je, je doet zo kortaf. Normaal ben je heel anders", zegt hij nu heel serieus. "Nee alles gaat echt goed", breng ik uit met de meest mislukte glimlach die de mensheid ooit heeft gezien. "Je denk toch niet dat ik dit geloof hè, ik weet het ik ken je nog niet zo goed maar ik weet wel hoe iemand eruit ziet die zich niet goed voelt", zegt hij bijna kwaad. Ik kan er niks aan doen, maar langzaam stroomt er een traan over mijn wang en dan nog één en nog één. Hij kijkt me aan met de meeste meelevende ogen die je je maar kunt voorstellen. Hij sluit me in zijn armen en fluistert: Als je het niet wil zeggen hoef je niet". Het enige wat ik kan doen is zachtjes wenen in zijn armen...