Het hete water stroomt langzaam over me heen, ik neem één van m'n douchegels, een waslap en zeep me in. Meestal in de ochtend is mijn humeur al veel beter als ik douche, nu is dat gelukkig ook zo, anders zou ik sowieso een opmerking krijgen van Hannah die zegt dat ik me gedraag (en er uit zie) als een boze trol. Ik doe de kraan uit en loop de douche uit, ik raap mijn handdoek op en droog me af. Ik kijk nu nog eens in de spiegel, ik zie er op zich niet heel slecht uit, mijn wallen zijn door de heerlijke douche gelukkig al wat minder en mijn mascara is ook al weg. Ik neem mijn makeuptasje uit de kast en smeer wat concealer op m'n gezicht daarna doe ik twee laagjes mascara op. Ik pak mijn badjas op, doe hem aan en loop naar mijn kamer. Ik open mijn kleerkast, hmmm, wat zou ik aandoen. Uiteindelijk neem ik een zwarte jeansbroek en een oversized witte wollen trui, en om niet te vergeten een paar sokjes. Heel even ging mijn ochtend perfect, tot ik bedacht dat Jake vanavond komt, en volgens mijn vermoeden mijn zussen iets aan doet.
Ik schud met men hoofd en probeer die gedachten van me af te zetten.
Komaan, niet aan denken, gewoon doen, niet aan denken. Shit. Nu denk ik er toch aan. Niet aan denken.

Snel loop ik naar beneden en ik kijk op de klok, zie dat het al laat is en dat mijn bus binnen tien minuten aan de halte staat en neem snel een appel uit de fruitmand. Snel sta ik op en ren ik naar boven waar ik mijn tas van de vloer raap. Ik hol terug naar beneden, spring in m'n schoenen, neem mijn jas van de kapstok en ren naar buiten. De bushalte is ongeveer vijf minuten wandelen, dus ik moet me haasten want ik heb nog maar zeven minuten en als er niemand hoffelijk genoeg is om aan het zebrapad te stoppen, mag ik al aan een latere bus beginnen denken. Ik zie mijn halte al, nu nog alleen het zebrapad oversteken en ik ben er. Ik steek over en ik hoor ineens een auto heel dicht bij, ik kijk opzij en zie dat er een auto aankomt, ik blijf stokstijf staan. "Amelia!" Ik word aan mijn arm getrokken en dan zoeft de auto voorbij, dan zie ik natuurlijk mijn bus passeren. Ik kijk wie me aan mijn arm heeft getrokken, het is Thomas. "Alles oké?", vraagt hij bezorgd. "Wat doe jij hier, je stapt toch later op en ja het gaat wel.", zeg ik een beetje verward. "Als ik zeker weet dat ik de bus ga missen brengt mijn vader me een paar haltes vroeger omdat de volgende bus veel voller zit dan deze, dus dan heb ik nog minder kans om te zitten."

Daar zit ik dan op de grond, ik had dood kunnen zijn, eigenlijk niet want ik stond nog niet ver genoeg, maar ik kon wel gewond geraakt zijn en die auto is gewoon doorgereden, onbeschofterik, ik weet dat er niks is gebeurd maar vragen of ik oké ben kan toch nog wel.
Een zucht verlaat mijn mond en snel sta ik op. Ik klop nog even het stof af mijn broek en neem mijn tas, die Thomas al van de grond had geraapt, aan van hem.
"Uhm, ja, uhm, bedankt.", stotter ik nog in schok van daarnet.

Komop, verman jezelf.

"Kom je?" , vraagt Thomas.

Ik knik als antwoord.
We snelwandelen naar de halte aangezien de bus elk moment kan aankomen.

Net als we stilstaan zien we dat de bus eraan komt en gaan we klaar staan.

De bus stopt en we stappen gehaast in.
Zoals te verwachten is er geen plaats meer.
Fijn, nu moeten we gaan staan, wat hen ik daar zin in.

Afwezig staar ik door het raam naar buiten.
"Hey Amelia!"
"Hoor je mij wel?"
"Halloooo!?"
"Heb jij een gehoorapparaat nodig soms?"
Ik voel een kneep in mijn arm en schrik op. Het eerste wat ik zie is het geïrriteerde gezicht van Hannah dat me aanstaart alsof ik haar al een uur negeer.
"Ben jij doof ofzo? Ik probeer al een kwartier ofzo je aandacht te trekken."
"Uh, ja, sorry, ik , zeg maar?" Het komt er meer uit als een vraag dan als een zin maar goed.
"Wat scheelt er toch met jou? Je bent al een hele dag zo afwezig.", zegt ze bezorgt.
Ik weet dat ze het goed bedoelt maar ze is echt zo iemand die me de hele tijd zit te vragen of alles goed is en of ik ruzie heb of misschien iets nodig heb en of ik me wel goed in men vel voel enzo.

"Alles goed", antwoord ik kort.
Hannah lijkt het door te hebben en vraagt niet door. In plaats daarvan begint ze te praten over haar nieuwe kleedje en over haar irritante neefje.
Ik knik en af en toe maak ik een "oh" of een "uhu" om te laten zien dat ik luister.

De rest van de lessen verloopt langzaam. De helft van de tijd staar ik afwezig naar men boek of een voorwerp uit de klas dat men aandacht trekt.

Ik zucht dan ook opgelucht wanneer de bel gaat en snel pak ik al men spullen en prop die in men tas.
Ik ga rechtstaan en snel naar Hannah die al op me staat te wachten.

Als ik op de bus zit - alleen want Thomas is er niet vanavond - denk ik na over mijn plan, het klinkt allemaal zo perfect in m'n hoofd, maar misschien als het zover is mislukt, en dan kun je denken van erger kan het toch niet, maar als hij er achter komt kan ik eindigen als Olivia.

Wanneer ik thuis ben ga ik naar boven om alles wat ik thuis kan doen klaar te zetten, ik zet een camera in de kast in de hoop dat het zou werken, ik leg mijn telefoon onder mijn bed, want moest hij me aanvallen kun je dat horen, maar ik denk dat het ergste is dat ik hem zijn gang moeten laten gaan. Als alles er ligt gaat de deurbel, hii is er...