Na enkele minuten hangt mama op en komt ze terug aan tafel zitten.
"Jake wou nog even bespreken om hoe laat hij er morgen zal zijn.", zegt ze dan als ze merkt dat we ons allemaal afvragen wie het was en waarom. Ik wist al wie er aan de telefoon hing, die stem zal altijd door mijn hoofd blijven rondspoken. Ze pakt één voor één onze borden op en schept er een grote hoop pasta op. Ik krijg mijn bord als eerste want ja ik ben de oudste van drie dat is een groot voordeel, je krijgt altijd als eerste je bord. Ik neem m'n bestek op en begin enthousiast te eten. Ook Sarah en Menia hebben ondertussen hun bord gekregen en beginnen de pasta in grote happen op te eten. Mijn gedachten dwalen weg, Jake, waarom ik, waarom mijn zusjes, op al deze vragen, weet ik geen antwoord maar op één vraag heb ik er wel één. Wat ga ik er aan doen? Ik zal vanavond iets bedenken, iets slims en het zal wel moeten werken. Mijn zussen vertellen wat over hun dag, ik zwijg want alles wat er is gebeurd vandaag weet iedereen al.

Na dat ik heb gegeten ga ik naar boven. Ik maak eerst een voorbereiding voor Aardrijkskunde, dan wat biologie en als laatste wiskunde want als je Mw.Home  hebt moet je je verwachten aan heel veel toetsen en taken, onlangs had een meisje uit mijn klas haar boek niet bij en moest ze naar de directrice.

Wanneer m'n huiswerk klaar is ga ik op mijn bed een boek lezen, ik ben helemaal verdiept in het boek als ik plots weer helse koppijn krijg. Olivia wordt op de zetel geduwd door Jake en dan wordt alles zwart. Plots verdwijnt de koppijn weer en is alles weer normaal. Maar dan zie ik Olivia aan de deur staan, ze huilt en ze heeft een kettinkje in haar hand geklemd, het was me eigenlijk nog nooit opgevallen dat ze dat bij had. Ze kijkt met haar felle blauwe ogen recht in de mijne, dan went ze haar blik af en kijkt naar het boekje. Ik loop ernaartoe en zie dat de datum ineens bijna een maand verder is.

20/06/1995
Het is midden in de nacht. Ik kan kan niet slapen, niet na wat er vandaag allemaal gebeurd is. Hij had me al kapot gemaakt en nu, nu ben nog meer dan dat. Ik zat vanmiddag rustig in de zetel te lezen tot dat Jake binnenkwam, want mama en papa moesten weer eens naar een lunch. Ondertussen was ik al gewend aan dat Jake hier kwam en me dan kuste of me bang maakte, meestal ging ik dan gewoon naar mijn kamer met de deur op slot. Ik wilde naar mijn kamer vertrekken, maar hij hield me tegen, ik stond aan de grond vast genageld. "Ik merk dat je de laatste tijd niet echt meer uit je kamer komt en mijn heerlijke bezoekjes niet meer apprecieert en dat wil ik natuurlijk niet.", dat zei hij net voor hij naar me toe kwam. Hij duwde me de zetel in, ik wilde tegenstribbelen maar hij was te sterk. Hij duwde mijn armen naast mijn hoofd. De rest wil ik gewoon het liefst voor altijd vergeten, maar ik besef goed genoeg dat dat nooit zal lukken.

Ik lees de laatste woorden opnieuw en opnieuw. Hoe is het zover kunnen komen? Olivia had helemaal niks gedaan, ze was volgens mij zo'n lief en vrolijk meisje en hij heeft alles kapot gemaakt, haar hoop heeft hij in die paar minuten dat ze daar lag volledig verscheurd, haar wilskracht heeft hij daar in die zetel weggegooid, haar vrouwelijke fierheid heeft hij van haar afgepakt. Ik weet niet wat ik moet doen. De laatste keren dat ik haar zag en er zoiets erg in haar dagboek heb gelezen, gebeurde er ook iets met mij. Ik bedenk me net dat hij nog nooit mijn  zusjes heeft benaderd als hij dat meestal bij mij doet. Het kan niet anders, hij iets van plan met Menia en Sarah en ik moet er achterkomen nog voor dat het plaats vind.

Ik loop met mijn pyjama in m'n hand naar de badkamer, man wat heb ik slechte herinneringen aan deze kamer. Ik laat de kraan van de lavabo stromen en plons wat water in mijn gezicht. Het koude water raakt mijn huid. Terwijl ik mijn pyjama aan doe denk ik weer aan mijn zusjes, ik laat dit echt niet gebeuren als die vieze pedofiel denkt dat hij mijn zussen ook maar met één vinger kan aanraken heeft hij het aan het verkeerde eind. Dan weet ik het, hij kan mij stalken, maar dan kak ik dat ook bij hem.

Ik kijk in de spiegel en zie nog een klein stukje van wat ik was voor ik hier ging wonen. Ik zal pas mezelf weer zijn als dat stuk verdriet in de cel zit. Met deze gedachte ga ik naar m'n kamer en laat me vallen op bed, en ik moet natuurlijk weer verkeerd vallen zodat m'n arm pijn doet, pfff. Na nog wat te hebben gepiekerd over van alles, val ik in een droomloze vaste slaap.

's Ochtends wakker worden en beseffen dat het vandaag school is is nog erger dan dat je naar de bakker gaat en je lievelingstaartje is op.

Na ongeveer tien minuten hopeloos te hebben gewacht tot mijn wekker vriendelijk zou zijn en uit zou gaan gaf ik het op en kroop ik langzaam uit bed. Ik voelde een steek ik mijn arm en kreunde geïrriteerd.

Wanneer ik net uit men kamer wou gaan keek ik nog even rond. Man wat was het toch een stort. En met stort bedoel ik ook echt een stort. Overal lagen er kleren van geen idee hoe veel weken geleden. Mijn boeken lagen op een hoop naast mijn bureau. Kleine prulletjes lagen zo'n beetje in alle hoeken en er lagen ook nog eens propjes papier naast de prullenbak. Misschien moest ik vanavond maar eens men kamer gaan opruimen?

Hoofdschuddend liep ik richting de badkamer en ik opende de deur. Omdat het ochtend was wist ik dat wat ik in de spiegel zou aantreffen niets positief zou zijn. Ik bereidde me al mentaal voor en toen ik het kunstwerk dat zich mijn gezicht noemt zag wou ik bijna de spiegel op de grond gooien.
Onder men ogen zaten grote zwarte cirkels van de mascara die ik er gisteren was vergeten afhalen. Mijn haar was een grote bol knopen en men lippen waren ook nog eens kapot.

Net wanneer ik dacht dat alles niet meer erger kon dwaalden men gedachten onbewust weer af naar die ene pagina. Dat een beetje inkt je zo bang en hulpeloos kon maken heb ik nooit geweten. Dat een blaadje papier je zo verdrietig kon maken kon ik nooit vermoeden.
Dat één boek je hele leven kon veranderen had ik vroeger nooit geloofd.
Één boek.
Één boek dat ik heb gevonden door één beslissing die ik in mijn leven heb gemaakt.
Dat je leven zo snel kon veranderen was best wel gek als je er zo over nadacht.
Dat één beslissing onverwacht zo anders kon uitdraaien dan je had gedacht, dan je had vermoed, dan je had gehoopt.