Mama duwt zachtjes de deur van mijn kamer open en stapt rustig naar m'n bed. "Je moet opstaan.", fluistert ze zacht. Wakker ben ik al de hele nacht. Ik zet me recht en kijk in de grote bruine ogen van mijn mama, ze heeft dezelfde ogen zoals ik. "Amelia wat is er met je arm gebeurd?", vraagt ze geschokken." Ik ben vannacht uit bed gevallen", lieg ik. Ik kijk ook naar m'n arm en zie dat hij blauw en dik staat, ik hoop dat ze me gelooft. "Lieverd daar moeten we echt mee naar de dokter, het staat zo dik als maar kan." Nu ik wakker ben voel ik de helse pijn kloppen in mijn elleboog, ik krijg tranen in mijn ogen, ze lopen zachtjes langs mijn wang naar beneden. "Ik ga me douchen."

Ik leg m'n hand op de deurklink en duw hem zachtjes naar beneden. Ik neem twee handdoeken uit de kast, ik leg er één op de grond aan de douche en de andere leg ik er net naast. Als ik de douche heb aangezet, doe ik mijn pyjama uit en stap de douche in. Wanneer de warme stralen water mijn huid raken, voel ik rust, ik denk zelfs even niet meer aan m'n gewonde elleboog. Ik zeep me in met de douchegel die ik van papa heb gekregen net voor de verhuizing, ik had hem uit protest nog niet gebruikt, nu weet ik dat mijn ouders niet het ergste waren van de verhuizing. Als ik me heb afgespoeld zet ik het water af en neem de handdoek die ik had klaargelegd op, droog me af en doe de kleren aan die ik had neergelegd, een gescheurde jeans en een zalmroze wollen trui.

Aan de ontbijttafel is het verrassend stil, ik weet dat Menia en Sarah het er echt moeilijk mee hebben, maar ik denk dat ik er nog het meeste onder lijd. Ik smeer een boterham met choco en drink een glas amandelmelk. Ik eet alles net op en loop naar de gang, doe m'n schoenen aan en mijn nieuwe lange mantel aan, toch nog iets aan deze slechte maandagochtend dat positief is. Ik gooi m'n rugzak op mijn schouder, door deze beweging begint mijn elleboog weer te kloppen, hopelijk is hij niet gebroken. Met pijn in mijn elleboog stap ik naar de deur en wandel naar buiten.

Als ik op de bus stap zie ik Thomas staan, ik loop naar hem toe en zeg:" Hey is lang geleden, ik dacht bijna dat je verhuist was.", lach ik, ik merk als ik bij hem en Hannah ben dat ik bijna nooit denk aan wat er zich thuis allemaal afspeeld. "Hoi en dat zou je wel willen hè", glimlacht hij terug. "Ik ben niet echt iemand die heel punctueel is, dus om deze bus te halen moet ik al hele erge moeite doen.", legt hij zijn afwezigheden uit. Er stappen twee mensen af die naast elkaar zaten, hij neemt me bij mijn arm en zet me naast hem in de tweezit. Hij laat m'n arm los en dan pas voel ik dat hij de verkeerde arm vast had. Ik doe m'n jas uit en rol de mouw van mijn trui omhoog zodat ik kan kijken of het nu nog dikker staat. "Het spijt me zo erg en zeg alsjeblieft dat dat niet mijn schuld is.", jammert hij. "Ik ben uit bed gevallen, maar geen zorgen ik ga vanavond naar de dokter, het deed alleen niet echt deugd." Hij kijkt me even bezorgd aan en draait daarna zijn hoofd. Twee haltes later komen we aan bij onze school. "Bye en nog eens sorry van je elleboog!", roept hij wanneer hij naar zijn vrienden wandelt. "Bye en het geeft niet!, roep ik terug en hij kijkt om en glimlacht nog even naar me. Hannah komt naar me toe en samen wandelen we naar de les.

Wanneer ik met s'avonds met Hannah op de parking loop zie ik mama haar auto staan waarschijnlijk omdat we naar de dokter gaan. Ik zeg gedag tegen Hannah en stap bij mama in de auto. "Ik en papa hebben vrijaf genomen om voor jou te zorgen stel dat hij gebroken is dat we jou kunnen helpen bij je huiswerk aangezien het je rechterhand is.", vertelt ze me.
Ik knik en wend mijn blik snel weg. Ik kan niet liegen en ik vind het echt moeilijk om zo iets belangrijk te verzwijgen voor mijn ouders.
Mama start de auto en we rijden richting de dokter.

Tijdens de rit wordt er niet veel gezegd. Ik heb er ook geen behoefte aan om veel te zeggen. Ik denk steeds aan Jake. Ik moet echt bewijzen tegen hem beginnen te verzamelen. Wat nu als ik hem toch gaan filmen? Of misschien vind ik wel iets als ik zijn auto doorzoek? Misschien kan ik hem volgen naar zijn huis en dan zijn huis doorzoeken? Nee, dat laatste idee gaat toch echt een stap te ver. Stel dat hij me dan betrapt. Dat zou ik hoogstwaarschijnlijk niet overleven. Hij zou letterlijk het vel van mijn lichaam scheuren en daarna al mijn tanden er één voor één langzaam uittrekken met een grote tang om vervolgens mijn jaren in brand te steken mem me met zijn enge grijns aan te kijken.

We komen aan bij het ziekenhuis. Ik probeer te deur van de auto te openen maar ik heb er niet genoeg kracht voor. Het lijkt alsof iemand met een grote hamer op mijn elleboog aan het kloppen is. Ik kreun van de pijn. Mama heeft het door en schiet me snel te hulp. Ze opent de deur voor me en helpt me uit de auto te stappen.
"Dankjewel mama", zeg ik verlegen. Ik schaam me zo om men arm. Zeker omdat ik erover moet liegen. Ik wou dat dit alles nooit gebeurt was.
Ik houd met m'n linker arm m'n rechter vast en stap naast mama richting de ingang van het ziekenhuis. Mama heeft een afspraak gemaakt bij dokter Wilder. Volgens mama klonk ze als een lieve vrouw van ongeveer dertig jaar. Ze was zeer vriendelijk en medelevend geweest aan de telefoon en had rustig geluisterd naar mama. Ze had nog een paar plaatsjes vrij en ik kon dus meteen na school al langskomen.

We stappen het ziekenhuis binnen en gaan naar de balie. Achter de balie zit er een oudere vrouw met een wilde bos zwarte krullen. Ze lacht wel de hele tijd maar toch merk ik in haar stem dat ze hier tegen haar zin zit. Ze zucht zacht en mompelt wat in zichzelf omdat wij waarschijnlijk de zoveelste mensen zijn die hier vandaag komen om haar wat te vragen.
Mama vraagt waar we moeten zijn en waar we moeten wachten. Ik hoor het gesprek niet echt. Ik ben afgeleid door een paar mensen die elkaar op de parking omhelzen. Hoewel ik hen niet kan trekken ze toch m'n aandacht.
Mama neemt me vast aan men linkerarm en trekt me met zich mee.
"We moeten op de eerste verdieping zijn. De tweede deur rechts in gang A."
We wandelen met grote passen door de gangen van het ziekenhuis. Mijn arm doet nog steeds pijn maar het is niet ondraagbaar. Ik kan er wel tegen.
We komen aan bij de trap en rennen haast naar boven. Mama kan niet snel genoeg bij de dokter zijn. Ze is zo'n typische bezorgde moeder die bij een simpel papiersneetje de ambulance zou bellen. Ondanks dat ze zo bezorgd is, houd ik wel heel veel van haar.
"Oké, gang A is daar.", zegt mama gehaast. Ze wijst naar een bordje waar er een grote letter A op geschreven staat.
Mama gaat naar links en klopt dan op de goede deur. Ik slenter achter haar aan.
Bijna onmiddellijk wordt de deur geopend door een vriendelijke vrouw van begin de dertig. Ze draagt een bril en heeft kuiltjes in haar wangen wanneer ze naar ons lacht. Haar blonde haren zitten in een staart en haar grijze ogen kijken me bezorgt aan wanneer ze men gezwollen arm ziet.
"Die arm ziet er niet zo best uit lieverd. Kom maar snel binnen en dan zal ik kijken of hij gebroken of gekneusd is."
Met een bang hartje ga ik naar binnen.
Wat als ze niet geloofd dat ik uit mijn bed ben gevallen? Wat moet ik dan doen?