Legendy mówią o czsach, gdy bogowie stąpali po świecie. Lecz nie był to tylko Wędrowiec, nie, Raię zamieszkiwali wszystkie znane elfom bóstwa. Każdy z nich miał swoją krainę. Farigius nauczał pierwsze elfy kontrolowania magii, Nautilius żeglował pośród fal i uczył tej sztuki każdego kto tego zapragnął. Jednak Maisha, bogini życia, najbardziej pokochała karinę gdzie obecnie znajduje się królestwo Athrea. Zielone pagórki, liczne lasy, rozległe pola ciągnące się po horyzont. Jest to faktycznie jedna z piękniejszych krain w starym świecie. Ludzie, licznie zamieszkujący okolicę, przychodzili i oddawali jej cześć. Dzięki temu stali się oni jej ulubieńcami i ukochanymi dziećmi. Pewnego pamiętnego dnia, bóg Banaar zrobił coś, co rozgniewało nawet najspokojniejszą z bogiń Somyę. Stare zapiski głoszą, że w swym świętym szale, Arx bóg wojny i sprwiedliwości, zniszczył rasę wielbiących Banaara istot, a następnie okaleczył swego brata ucinając mu rękę. Tamten dzień powszechnie znany jest jako Zdrada Banaara. Bogowie zniknęli i od tamtej chwili sporadycznie pojawiali się na Raii, a śmiertelne rasy zostały pozostawione same sobie.

Początkowo byli zupełnie zagubieni, jednak po pewnym czasie zaczęli się przyzwyczajać do takiego stanu rzeczy. Wysokie Elfy albo pozostały na ziemiach gdzie nauczał ich Farigius, lub postanowili poszukać krystałów visu w innych zakątkach Halvindoru. Te które udały się na południe, na Wielką pustynie, z czasem wytworzyły własną odrębną kulturę i same siebie zaczęły nazywać Elfami Pustynnymi. Ludzie zamieszkali na niezwykle, żyznych i płodnych ziemiach Maishy tworząc tam potężne Królestwo Garossil. Krasnoludy ukryły się w swych kamiennych siedzibach, gdzie czcili wcześniej Harreta oraz jego żonę Raynię. Przez pewien czas panował względny pokój, lecz w roku, który w obecnych czasach określa się rokiem 0, Callarond Jednoczyciel, zjednoczył wszystkie królestwa elfów poza jednych. Tak czy inaczej Callarond koronaował się na pierwszego i ostatniego jak do tej pory Cesarza Gallarindol. Jego pierwszym celem po za granicai imperium, było podbicie osamotnionego królestwa Gallarindol. Wojna trawała dokładnie dwadzieścia pięć lat i jeden dzień, gdy król ludzi oficjalnie zrzekł się korony i wycofał się ze swoimi ludzmi na północne pustkowia. Wiele lat później, gdy królestwem przemianowanym na Athrea zarządzał drugi syn Callaronda Frandinol, wybuchła wielka wojna z krasnoludami. To zmieniło całą sytuację w państwie. Legiony utrzymujące pokój wyjechały, a wśród zniewolonego ludu zaczęły się niepokoje. Książę starał się uratowa sytuacje, nadając nieco ulg ludziom, lecz to z kolei nie podobało się części elfich osadników, którzy stracili synów, córki, mężów i żony w nie tak odległej wojnie z ludźmi i chcieli aby ci czuli się upokorzeni. Zignorowanie niezadowolenia wśród własnej populacji, wywołało zbrojną rebelie. Jednak dzięki dowódczemu geniuszowi oraz niewielkiej ilości magów dosłanych mu przez ojca, udało mu się stłumić rebielie. Jednak przez brak magów, Callarond przegrał kluczową bitwę, która zadecydowała o zakończeniu wojny. Krasnoludy pozostały w swych siedzibach, a elfy zobowiązały się uczanować ich niepodległość. Callarond był wściekły na syna, lecz ten przekonał go iż było to konieczne. Podczas kolejnych dwódziestu lat imperium podupadało przez liczne wojny i ekspedycje poza Halvindar. Wtedy zdarzyło się coś czego nikt się nie spodziewał. Callarond umarł, a cesarstwo rozpadło się na części. Wiele osób nadal uważa, iż Cesarz został zamordowany, przez niezadowolonych mieszczan i kupców, lecz do tej pory nie znaleziono na to dowodów. Jednak nie znamy dokładnych okoliczności śmierci Cesarza. Athrea została niepodległa i rozkwitała pod rządami Frandinola Wielkiego. Był on jedynym z dwónastu braci, który dożył starości i umarł z przyczyn naturalnych. Były to rządy dobre zarówno dla Wysokich Elfów jak i dla ludzi. Jednak po jego śmierci jego syn zniszczył wszystkie dobre relacje z ludźmi.

Traktował, do tej pory lojalnych, służących jak de fakto niewolników. Plemiona z północy nie mogli się na to zgodzić. Wypowiedziano kolejną wojnę. Była to zupełnie inna walka. Ludzie używali taktyki partyzanckich niszcząc przygraniczne wioski, paląc plony, napadając na transporty. Armia dumnego króla, szła na północ, ponosząć straty z wyczerpania, z zimna oraz chorób. Zdziesątkowane i niezwykle osłabione siły zawróciły na rozkaz króla, jednak drogę zastąpiła im trzykrotnie większa armia ludzkich klanów. Jednak magowie, z resztką kryształów visu, siali spustoszenie na polu bitwy. Elfy poraz kolejny odniosły zwycięstwo z pomocom czarodziei. Jendak z początkowych sił jakie dumny król zabrał na północ pozostało może 20%. Po podpisaniu pokoju, ten nie został złamany przez następne 1200 lat.

Opowieści zaczynają się w roku 1250 po podboju. Wszystko to co było powiedziane wcześniej to jedynie legendy opowiadane przez starszych przy ogniskach i kolacjach, przekazywane z pokolenia na pokolenie. Część z tych informacji została zapisana w wielkiej bibliotece Val Garrax. Te biblioteki również zawierały opisy z dziennika pewnego wybintego jak na swoje czasy maga imieniem Taloth. To co tu widzicie, jest jedynie zebraniem wszystkich jego wpisów i poukładanie ich w porządku chronologicznym. Niektóre z wpisów zostaly również uzupełnione przez wiedzę znaną nam dzisaj, a nie znanej wtedy Talothowi.

======

Badum, badum! Witajcie w nowym świecie. Jak pewnie widzicie prolog wypuściłem znacznie wcześniej niż reszte rozdziałów. Są one jeszcze w trakcie pisania oraz edycji. Mam nadzieje, że świat stał się choć odrobinę bardziej przejrzysty i zrozumiały. (Choć nie było powiedziane tutaj połowy rzeczy jakie mam zanotowane. Na przykład, rasy rozumnych Jaszczurów, albo opisów smoków - tak też istnieją). Tak czy inaczej, mam nadzieje, że zacheńciłem i nie zdezorientowałem was zbytnio. Wracam do pisania reszty. Czekam na wasze reakcje i opinie.

Bywajcie

Suchy_Andrzej