To nie był mój dzień. Zawaliłem po całości i to nie tylko swój wynik, ale całej drużyny. Dostałem swoją szansę, chłopaki na mnie liczyli, a ja schrzaniłem im konkurs. Mieliśmy uciekać Niemcom w Pucharze Narodów, a to oni odrobili straty do nas. Warunki też mnie nie rozpieszczały, ale drugi skok... To była całkowicie mija wina, nikogo innego.

Ciężko było powstrzymać łzy bezsilności i hamować głos w gardle aby nie wykrzyczeć im wszystkim, jak bardzo jestem wściekły. Wywiady były katorgą, marzyłem już tylko o tym żeby znaleźć się w swoim niewielkim pokoju hotelowym, rzucić się na łóżko i dać ujść skrywanym emocjom. Chłopaki próbowali mnie pocieszać, nawet zły na siebie Kamil próbował w moim towarzystwie się uśmiechać i udawać, że nie jest rozczarowany moim występem, ale nie potrafiłem im uwierzyć. Słowa "to tylko jeden konkurs" do mnie nie przemawiały.

Nie chciałem iść na spotkanie z trenerem. Wiedziałem, że powie to samo co reszta, tylko trochę ostrzej. Mimo to wstałem z łóżka i razem z Pawłem, który na szczęście nie komentował naszego występu, wyszliśmy żeby spotkać się ze Stefanem.

Wszyscy już byli w pokoju, czekali tylko na nas. Usiedliśmy na wąskim łóżku i z wyczekiwaniem wypisanym na twarzy czekaliśmy na słowa trenera. Na ostrą krytykę. Tymczasem Horngacher wstał, podszedł do nas i zrobił grupowy uścisk. Wszyscy byliśmy w szoku, a ja w końcu nie wytrzymałem i pozwoliłem łzom pociec po policzkach.

-Zrobiliście całkiem dobrą pracę, chłopaki. Naprawdę. Po prostu to nie był nasz dzień.-powiedział

Chwilę trwaliśmy w uścisku, nikt nic nie mówił, żeby nie zniszczyć tej chwili, w której mogliśmy sobie pozwolić być słabymi.

-No, porozczulaliśmy się, poptrzytulaliśmy, więc teraz koniec tego dobrego. Jutro macie im wszystkim skopać tyłki i pokazać, która drużyna wymiata, a za tydzień odbijemy sobie tę porażkę.
______________
Miałam się opamiętać i dać wam na jakiś czas spokój, ale odczuwam potrzebę żeby ponarzekać na nową aktualizację Wattpada. GDZIE SIĘ PODZIAŁA TA FAJNA POMARAŃCZOWA STRONA ;-;