Chào các bạn! Vì nhiều lý do từ nay Truyen2U chính thức đổi tên là Truyen247.Pro. Mong các bạn tiếp tục ủng hộ truy cập tên miền mới này nhé! Mãi yêu... ♥

Vacío

A veces, no todo es amor y sonrisas.

A veces, tienes que llorar y sentir la brisa.

Un problema hay con entristecerse, en una nave viajando por las estrellas.

Soy parte de la quinta generación, la última, según  Platón.

Es el capitán, y también mi hermano, para variar.

"LLegaremos pronto a destino", decía Platón, cada domingo.

"No te sientas mal, Opaline. Pronto llegaremos a conocer el mar y París".

Intentaba no ahogarme en esperanzas, pero Plantón era familia,

Y como hermano, siempre sabía. 

Y como capitán, tenía que saludar.

Y como Platón, tenía que viajar, por las estrellas y el infinito de por allá.

El destino era la tierra, un planeta lejano de de praderas.

Todos en la nave hablaban, todo en mi raza aclamaban.

Todos querían conocer.

A los humanos, y a sus bebés.

Mis amigos y Platón, pensaban que yo lloraba por amor.

Pero no era cierto. Nunca había amado, y la adivina había proclamado:

"Algún día Opaline, llegaremos al fin. En la tierra estará ese humano, 

ese amor que sueñas tanto".

Así que por eso estaba triste. Si no llegábamos a destino, moriría sola sin sentido.

Quería enamorarme, pero al ser la hermana de Platón, nadie me tomaba con razón.

Estaba atrapada en esta inmensa nave, rodeada de gente alegre y brillante.

Estaba atrapada entre el vacío, separandome de mi hogar y el frío.

Estaba atrapada entre el universo, y la tierra lejana y un beso.

Solo quería ser alguien, no más la hermana de un comandante.

Solo queria enamorarme, deja de sentir este vacio tan grande. 

"Opaline, señorita. Hemos llegado a la Tierra"

Mis ojos centelleantes, miraron por todas parte. 

Me lance a la ventana, y la Tierra era ensoñada.

"Es hermosa", suspire.





Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro