Pov Emma
We zijn aangekomen op het politiebureau. Ik had nooit gedacht dat ik hier vrijwillig heen zou gaan.

"Ben je er klaar voor?" Eline kijkt me vragend aan.

Ik knik. "Ik wil dit wel alleen doen." Zeg ik. Zonder te wachten op een antwoord, loop ik naar binnen. Bij de balie zit een vrouw. Ze ziet er streng uit.

"Ja?" Zegt ze. Ze kijkt me vanonder haar bril aan.

"Uhm.." Wat moet ik zeggen? "Ik ben Emma-"

"Emma García?"

"J-ja."

"Oké," ze staat op. "Kom maar mee."

Toch wel zenuwachtig loop ik achter de vrouw aan. Ik ben nog niet zo zeker van wat ik ga zeggen. Ze loopt een gang in en klopt op een deur.

"Binnen!" Hoor ik een zware mannenstem roepen.

De vrouw doet de deur open. "Emma García is hier." Zegt ze.

De deur gaat verder open. "Emma?" Vraagt de man verbaasd. "Kom binnen."

Lamgzaam loop ik naar binnen. De vrouw geeft me een bemoedigend knikje en sluit de deur. Ik hoor, door haar hakken, dat ze wegloopt.

"Ga maar zitten."

Ik kijk naar de stoel. Het liefst wil ik nu weg maar dat kan niet dus ik ga zitten.

"Theo Stevens." Stelt hij zich voor. Ik schud zijn uitgestoken hand terwijl ik mijn naam zeg.

"Ik weet wie je bent." Zegt hij. "Ik werk namelijk aan jouw zaak."

"Oh." Antwoord ik nuchter. Hoe wil hij dat ik hier op antwoord?

"Vind je het erg als ik dit gesprek opneem?" Hij pakt een opnamerecoorder. Bestaan die nog?

"Uhm nee hoor, ga je gang."

"Oké." Hij zet het aan. "Je bent als vermist opgegeven, dat weet je toch?"

"Ja." Knik ik.

"Waar ben je al die tijd geweest?"

"Ik weet het niet. Het was ergens in een bos."

"Was je verdwaald geraakt?"

"Ik was ontvoerd!" Zeg ik harder dan bedoeld was. Ik merk dat ik boos begin te raken. Waarom gelooft hij me niet?

"Oké, ik snap dat dit stressend voor je is." Sust hij me. "Kun je in je eigen woorden vertellen wat er is gebeurd?"

"Uhm.. Nou.. Het was die vrijdag avond en.. Ik ging dus naar een vriendin. En-"

"Ja, we hebben die vriendin gesproken. Jullie zouden naar een feestje gaan, toch?"

"J-ja."

"Maar daar ben je nooit aangekomen." Ik weet niet of dit en vraag of constatering was. Dus ik knik. "Oke, ga verder."

"Oh. Uhm. Ja. Onderweg werd ik in een busje gegooid en gedrogeerd." Ik zeg het snel, in de hoop dat mijn hersenen er niet te veel aan gaan denken.

"Hoe werd je gedrogeerd?"

"Met een doekje..?"

Theo lacht. "Ik bedoelde met ethter of chloroform of iets anders?"

"oh, uhm.. Dat weet ik niet."

"Maakt niet uit. Ga maar verder." 

"Oké," hier komen de leugens. "Ik werd dus wakker in een kamer. En uhm ja.. Er is niet echt veel meer gebeurd."

Theo kijkt me verbaasd aan. Ik zie dat hij het maar een raar verhaal vindt. "Weet je ook door wie je bent ontvoerd?"

Ik denk na. Wat ga ik zeggen? "Ik heb hun gezichten niet gezien. Ze droegen allemaal bivakmutsen." Voor heel even stop ik. "Behalve één. Hij was het een keer vergeten en toen had ik zijn gezicht al gezien dus droeg hij hem niet meer."

De agent knikt en schrijft het op. Waarom schrijft hij het op als het al wordt opgenomen? "Kun je beschrijven hoe hij eruit zag?"

"Ja, hij had zwart haar en groengrijze ogen. En hij werd één keer bij zijn naam genoemd.."

Haha deze is gemeen.

Wie gaat ze noemen denken jullie?

Mensen,
Ik sta op #2 aahhh ik ben zo blij. Zo erg bedankt❤❤

Wat vonden jullie van dit deel?

Ik heb geen idee hoe ondervragingen gaan dus ik heb dit maar gedaan. Haha.

Xx