Pov Emma
Ze loopt de deur uit. Wanneer ze merkt dat ik blijf zitten draait ze zich om. "Kom je nog?"

Ik kijk haar verward aan. "Wat?"

"We gaan. Kom je?"

Langzaam sta ik op. Waar gaan we heen? Is zij ook ontvoerd?
Ik loop achter haar aan. In de huiskamer aangekomen gaat ze zitten. Snel ga ik ook zitten. Ik kijk haar vragend aan. Zij kijkt vervolgens weer naar Jax. "Vertel." Commandeert ze. Wacht, ze kennen elkaar?

"Nou.. Uhm." Begint hij. Hij vertelt iets over dat het een ongeluk was en dat ze dachten dat ik Eline was. Het is een heel vaag verhaal. "Dus, sorry." Sluit hij zijn verhaal af. Moet ik hem geloven? En ze vergeven? Nooit!

"Wacht." Zeg ik. "Waarom had je dat niet gewoon gezegd?"

"We raakten in paniek." Het is Raf die het zegt.

"Dus besluiten jullie om mij maar gewoon op te sluiten?"

"Ja."

"Wow. Goede oplossing zeg." Reageer ik sarcastisch.

"Dank je. Vond ik ook." Grijnst Jax met een even sarcastische toon.

Geërgerd sla ik mijn armen over elkaar en kijk de andere kant op. Fijn, nu heb ik meerdere trauma's voor niks erbij.

Pov Eline
Emma is een beetje afwezig. Snap ik. Het is ook verwarrend. Ik kijk naar Rafael. "Wat heeft Collin gedaan?"

"Wat heeft hij niet gedaan?" Antwoordt hij.

"Ik kan jullie horen hè." Emma kijkt ons geërgerd aan.

"Oké." Mompel ik. "Kom we gaan." Ik sta op. Emma kijkt me raar aan. "Gaan als in opstaan en weggaan." Zeg ik.

Ze kijkt naar Jax. Hij knikt kort. Vroeg ze hem nou echt om toestemming? Als ik zeg dat we gaan dan gaan we. Rafael luistert toch wel naar mij. Ik kijk Emma afwachtend aan. Ze staat op, zwaait kort naar Jax en volgt dan mij naar de deur.

Ik draai me om naar de twee jongens. "Jullie weten dat we jullie gaan aangeven, toch?"

"Ja?" Vraagt nu Emma verbaasd.

"Ja." Ik kijk haar aan. Waarom wil zij het niet? "Zij mogen net zoveel pijn ervaren als jij had."

"Maar jullie zijn vrienden."

"Het is oké, we verdienen het." Mengt Raf zich. Ondanks dat Rafael het zegt, kijkt ze Jax aan. Wat is hier aan de hand?

"We waren vrienden." Verbeter ik haar. Ik verplaats mijn blik naar Rafael. "Ik wil jullie nooit meer zien." Er schiet een steek door me heen bij deze woorden. Meen ik het? Ik haal diep adem voor ik de kamer uit loop.

"Eline, wacht!" Hoor ik Rafael zeggen. Maar ik luister niet. Buiten blijf ik staan. Een zucht verlaat mijn mond. "Ik heb geen auto."

"Hé, wacht." Jax komt naar buiten gerend. Hij overhandigd Emma een voorwerp.  "Je mobiel."

"Oh," mompelt ze. Ze stopt het voorwerp in haar zak. "Thanks."

"Jax?" Glimlachend kijk ik hem aan. "Wil je ons brengen?"

"Ja, sure," knikt hij. "Ik pak even de sleutels." Hij loopt naar binnen.

"Waar wil je eerst heen?" Vraag ik aan Emma. "Je huis of het politiebureau?"

Ze hoeft niet eens na te denken over deze vraag. "Stefan." Zegt ze vastberaden.

Pov Emma
We zitten al een tijdje in de auto. Het is een beetje ongemakkelijk. Ik bedoel, dezelfde persoon als die me ontvoerd had, brengt me weer terug.

Ik kijk naar Eline. Ze lijkt op mij. Of ik op haar. Ja. Zij is ouder. Nu wil ik het echt weten.

"Vraag maar." Lacht ze.

Hoe weet ze dat ik een vraag heb? Ik lach kort. "Waarom leef je nog? Je hoort dood te zijn." Ik schrik en sla een hand voor mij mond. Zei ik dat nou echt? "Niet dat ik wil dat je dood bent." Zeg ik snel. "Maar je ging dood bij onze geboorte."

Eline lacht. "Dat vroeg Stefan zich ook al af. En ik heb geen idee hoe dit kan." Ze blijft heel even stil.

De auto komt tot een stilstand. "We zijn er." Klinkt Jax zijn stem.

Eline zegt geen woord tegen Jax en stapt uit. Ik wil hetzelfde doen maar Jax zijn stem houdt me tegen. "Wacht." Zegt hij.

Vragend kijk ik hem aan. "Wat?"

"Het spijt me." Hij kijkt me recht in mijn ogen aan. "Ik weet dat dat niks oplost en het jou niet helpt, maar, ik wil dat je weet dat het me oprecht spijt."

De deur aan mijn kant wordt voordat ik kan reageren open getrokken. "Kom je?" Vraagt Eline.

"Ja, ik kom er aan." Ik kijk kort Jax aan. "Dag, Jax." Zeg ik zacht voor ik uit stap en de deur dicht sla.

Naast me zie ik het grote huis van mijn oom en tante. Ik ben nog nooit zo blij geweest om dit huis weer te zien. Eline glimlacht naar me en belt aan. Margreet doet open. "Emma!" Roept ze blij en geeft Eline een knuffel.

"Pijnlijk dit." Mompel ik.

Ze laat Eline los en bekijkt ons. "Oh sorry." Nu geeft ze mij een knuffel. Tranen stromen over haar wangen. Is ze dan zo verdrietig dat ik terug ben?

"Ach meis, ik ben zo blij om je weer te zien." Snikt ze. "Kom binnen."

Ik volg haar aanwijzing op en loop naar binnen. In de huiskamer zit Gerrit. Hij kijkt op. "Emma?!" Zegt hij verbaasd.

"Uhm.. Hoi." Hij loopt naar me toe en geeft me een knuffel. "Waar was je? Wat is er gebeurd?" Vuurt hij op me af. Nog voor ik kan antwoorden kapt hij me al af. "Wacht, eerst bel ik Stefan. Hij zit nog op school." Hij pakt zijn mobiel en toets iets in. "Die jongen gaat een hartaanval van blijdschap krijgen als hij je weer ziet."

Even later hoor ik de deur open gaan. "Als dit weer over die stomme verkiezing gaat dan-" Stefan komt de kamer binnen. Hij stopt midden in zijn zin. "Em?"

Ik zet mijn thee neer en sta op. Hij krijgt tranen in zijn ogen. Ik grijns. "Moet je huilen?"

"Shut up." Mompelt hij en trekt me in een knuffel. Nu stromen er ook tranen over mijn wangen. Ik had nooit gedacht dat ik hem zo erg zou missen. "Ik heb je zo gemist" mompel ik.

"Wat is er gebeurd?" Vraagt hij. Ik ga zitten. Stefan volgt. "Ik weet het niet. Alles is zo vaag."

"Ach meisie toch." Zegt Margreet en slaat haar arm om me heen. Plots klinkt haar ringtoon. "Met Margreet." Zegt ze deftig. "De vergadering? Nu? Nee we kunnen niet komen. Em-"

"-Ga maar." Kap ik haar af.

"Vind je dat niet erg?"

"Nee tuurlijk niet! Dan kan ik even bijpraten met Stef." Ze kijkt Gerrit aan en ze staan op. "Succes." Zeg ik.

"Sorry schat." Margreet kijkt me spijtig aan. "We zien je zo weer."

Ik knik en zwaai. "Doei."
Een zucht verlaat mijn mond. Wel jammer dat ze altijd weg zijn maar het is belangrijk voor ze.

Stefan kijkt me aan. "Waarom lieg je?" Ik kijk hem raar aan. "Em, ik weet wanneer je liegt."

"Hoe weet je dat?" Vraag ik verbaasd.

"Dat ga ik niet vertellen. Maar jij gaat nu wel vertellen wat er echt is gebeurd."

Ik zucht en kijk Eline aan. Ze geeft en bemoedigend knikje.

"Je kunt mij alles vertellen. Dat weet je." Zegt Stefan weer.

Ik glimlach zwak. Ik weet het, maar toch doe ik het niet. "Er is niet echt iets gebeurd. Ik werd in een onbekende kamer wakker en mocht niet meer weg."

"No shit." Stefan lacht. "Je bent niet goed in verhalen vertellen hè?"

"Nee." Het blijft even stil.

"En verder?" Vraagt Stefan door. "Wie waren het? Wat hebben ze gedaan? Ik ga die klootzakken vermoorden, dat weet je toch?"

"Ja, dan kun jij ook naar de bak." Ik lach maar kijk al snel weer serieus. "Heb je het van Diego gehoord?" Vraag ik, hopend dat ze niet verder vragen over de ontvoering.

"Ohja." Mompelt Stefan zacht. Hij geeft me een knuffel. "Het spijt me zo erg."

Ondanks de verdriet glimlach ik. "En toen kwam Eline." Ik kijk haar aan. "Hoe ken je ze?"

"Uhm.. Rafael en Jax woonde vroeger tegenover me."

"Dan ken je ze zeker al best lang."

"Ja." Het blijft even stil. "Al 14 jaar." Ze zucht. Ik zie dat ze het lastig heeft. "Ik snap gewoon niet waarom ze dit deden. Zo zijn ze normaal niet."

"Je hebt Jax gehoord. Het was een misverstand."

"Misverstand? Ben je gek? Het gaat hier over ontvoering en mishandeling!" Zegt Eline.

"Jax heeft me maar één keer geslagen en alleen omdat ik hem sloeg."

Eline kijkt me vol ongeloof aan. "Verdedig je hem?"

Ik schrik. Shit, ik verdedig hem. "Wat? Nee, natuurlijk niet!"

Eline zucht. "Wat had Collin gedaan? Je leek behoorlijk overstuur. Jax ook trouwens."

"Hoe bedoel je Jax ook?" Vraag ik, haar vraag over wat Collin had gedaan negerend.

"Hoorde je hem niet schreeuwen tegen Collin?"

"Nee..?"

"Oh, hij was best boos over het feit dat hij jou wat aan had gedaan." Ze kijkt me glimlachend aan. "Wat ons terugbrengt bij de vraag die jij probeert te ontwijken." Ze stopt heel even. Wat heeft hij gedaan?"

Je verdient het om dood te gaan. Schiet er door mijn hoofd heen. Langzaam schud ik mijn hoofd. "Ik wil het er niet over hebben."

"Als je er over wil praten, dan zijn we er voor je." Stefan slaat een arm om me heen. Ugl. Ik heb vandaag al zoveel knuffels gehad. En ik hou niet eens van knuffels.

Mijn blik verplaatst zich naar Eline. "Je wil vast weten wat er is gebeurd vroeger."

"Uhm, maar als je het niet wil vertellen hoeft het niet hoor."

Ik glimlach. Ondanks dat ik het moeilijk vind om te vertellen doe ik het toch. Ze verdient het om het te weten.

"Onze vader is gesneuveld in de oorlog. Hij zat in het leger en was op een missie maar is nooit meer terug gekomen. We weten nog steeds niet wat er is gebeurd."

"Sorry." Zegt Eline zacht. Ze kijkt me met medelijden aan. "En je moeder?"

"Onze moeder." Verbeter ik haar.

*Flashback*
Ze zet de radio harder en zingt mee. "Dit is mijn lievelingsliedje."

"Ja, mam." Lach ik. "Dat weet ik."

"They call me the Wild Rose." Zingt ze.

"But my name was Elisa Day." Vul ik haar aan.

"Ho ho. Ik zing, jij let op de weg. Het is al gevaarlijk genoeg met jou."

"Hé!" Lach ik beledigd. "Ik ben niet degene die heeft verzonnen dat je je eigen kinderen rijles mag geven. Dat is best wel gevaarlijk."

"Ja, zeker als je zo langzaam rijdt. Grote dot gas erbij."

Ik trap het gas pedaal in en focus op de weg. In de verte verschijnen twee koplampen. Ik wijk een klein beetje uit. Mijn achterwiel belandt in de berg. De auto slipt.

"Mam?" Zeg ik in paniek waneer ik de controle over het stuur verlies.

"Sturen! Naar links sturen!"

Ik trek aan het stuur. De auto schiet uit de berm en over de weg. Met een knal botst de auto tegen een boom aan. Mijn hoofd knalt tegen het stuur aan en alles wordt zwart.
*Einde flashback*

"Uhmm.." Ik slik de tranen weg. "Auto ongeluk." Dat ik degene was die reed vertel ik er niet bij. Niemand weet dat.

"Sorry" zegt Eline. Ze legt haar hand op de mijne.

"Waarvoor?"

"Dat ik er niet was toen je me nodig had."

"Daar kun jij niks aan doen. We dachten dat je dood was. Na onze geboorte kregen mama en papa te horen dat je was overleden." Ik laat een korte stilte vallen. "Maar blijkbaar niet."

Eline kijkt bedenkelijk. "Hoe komt het eigenlijk dat je in Nederland woont? Ik heb half spanje afgereisd om erachter te komen dat je maar een uurtje verderop woonde."

"Hier wonen onze oom en tante. Dat was de enige familie dit ik nog had. Want onze moeder was enig kind en onze vader had alleen een zusje."

"Maar waarom wonen ze dan in Nederland en niet in Spanje?"

"Oh, ja, dat is een ingewikkeld verhaal. Opa was Spaans en oma Nederlands. En toen ze uit elkaar gingen bleef onze vader bij opa in Spanje en tante Margreet ging met oma mee terug naar Nederland."

Eline kijkt bedenkelijk. "Uhm, klinkt logisch..?" Ze kijkt me weer ernstig aan. "Zullen we naar het politiebureau gaan?" Vraagt ze.

Geen spannende ontsnapping scène dus..

Vinden jullie dat jammer?

Maarja..

Ik ben er achtergekomen dat toen ik 9 ofso was. Een verhaal schreef. Gewoon een klein verhaaltje. En daar kwam een meisje in voor. Ze heette Emma. Haha en in een ander verhaaltje werd ik ontvoerd.. tja. Jong geleerd oud gedaan.

Hopelijk vonden jullie dit deel leuk..

Xx