Pov Emma
Met een zachte kreun draai ik me om. In mijn ooghoek zie ik iets zitten. Met een gil schiet ik overeind. Door mijn gil schrikt Jax ook. Hij valt van de bureaustoel af. Ik kan het niet laten en schiet in de lach. "Sorry." Lach ik.

"Vind je dit leuk?" Vraagt Jax die nu dus op de grond zit.

"Ja." Ik kan niet stoppen met lachen. "Het zag er zo leuk uit."

Nu lacht Jax ook. "Oh, shut up."

Ik grinnek zacht. "Gaat het."

"Ja hoor." Jax staat op. "Ik heb ontbijt gemaakt." Hij zet een bord naast me neer. Ik laat het staan. "Het is niet vergiftigd hoor." Lacht Jax. Nog steeds laat ik het staan. "Waarom eet je niet?"

"Ik hoef niet, ben misselijk." Antwoord ik kortaf.

Jax kijkt me onderzoekend aan maar er zegt niks over. "Kom je mee naar beneden?"

"Nee."

"Kom op, alleen Raf en Jace zijn er."
Ik antwoord niet en kijk hem dodelijk aan. Jax zucht. Hij pakt mijn arm en trekt me mee.

"Gast, laat me los."

"Nope." Grijnst hij en loopt stug door.

Ik stribbel behoorlijk tegen maar Jax is te sterk. Wanner we beneden zijn aangekomen trekt Jax me op de bank. Gelukkig zit ik in het hoekje en dus alleen naast Jax.

Ik grom geïrriteerd. "Ik haat je." Mompel ik zacht aangezien ik ergens toch wel bang ben dat hij boos wordt.

Maar Jax wordt niet boos. Hij grijnst zelfs. "Weet ik."

~

De jongens praten maar ik luister niet. Toen ze niet keken heb ik snel de tv op TLC gezet. Four weddings is bezig. Ik hou van dit programma.

Plots voel ik een por. Ik zucht en negeer het. Hij port me nog een keer, en nog een keer. Oké Emma, gewoon negeren. Als hij me nog een keer port ben ik het zat. "Oh mijn God! Stop daarmee!" Roep ik uit.

"Waarmee?" Zegt Jax onschuldig en port me nog een keer.

Een luide zucht ontsnapt en ik sta op. Gelijk pakt Jax mijn arm en trekt me weer naar beneden. Jemig wat moet hij van me? Hij port me nog een keer.

"Stop daarmee!"

"Dan moet je maar luisteren."

"Je zei niks." Antwoord ik bot.

"Jawel."

Ik kijk Jax raar aan. "Nee, niet waar." 

"Wie denk je dat dat beter weet?"

"Ik." Antwoord ik brutaal.

Jax zucht. "Fout"

Ik sla mijn armen over elkaar. "Ohja? Wat zei je dan?"

"Daar zul je nu nooit achterkomen" grijnst hij.

"Je weet het niet omdat je niks zei." Concludeer ik eigenwijs.

Jax zucht. "Wat betekent 'eres impresionante'?" Vraagt hij.

Ik kijk hem raar aan. Is dat een correcte zin? Volgens mij bedoelt hij 'je bent geweldig' "Uhm, je bent geweldig."

"Ah, dank je!" Antwoord Jax.

Ik lach kort. "Sukkel."

"Hé, je kan lachen!"

Ik zucht en kijk weer naar de tv. Ik krijg tranen in mijn ogen. Shit, waarom heb ik geen controle over mijn gevoelens? Ik moet hier weg. Voordat Jax het door heeft, sta ik op en ren ik snel naar boven.

Pov Jax
Emma staat op. Nog voor ik haar kan vastpakken, rent ze naar boven. Ik wil haar wel alleen laten maar ik ben bang dat ze zichzelf weer iets aan doet. Met deze gedachte sta ik op.

"Wat ga je doen?" Vraagt Jace.

"Naar Emma." Antwoord ik op een duh-toontje, alsof het heel logisch is.

"Volgensmij ging ze weg omdat ze alleen wil zijn."

Ik kijk Jace geërgerd aan. "Ik ga naar haar toe om te voorkomen dat ze nog een zelfmoord poging doet."

Raf grijnst. "Ohja? Of ga je naar haar toe omdat je van haar houdt en haar wilt troosten?"

Met een ietwat versnelde hartslag kijk ik weg. "Nee, ik houd niet van haar." 

"Waarom kijk je dan weg?"

"Wat?"

"Je kijkt altijd weg als je liegt." Zegt Raf. Goed om te weten.

"Maar ik lieg niet." Houd ik eigenwijs vol.

"Oké, kijk me aan en zeg dat je niet van haar houdt."

Ik kijk Raf aan. "Dit is bullshit." Zeg ik en loop snel weg.

Ik kom aan in mijn kamer. Emma zit op het bed en staart voor zich uit. Ik ga naast haar zitten. "Wil je er niet over praten of wil je er niet met míj over praten?" Ze kijkt me aan maar zegt niks. "Je hoeft niks te zeggen. Maar als je het wil, mag het."

"Uhum." Knikt ze maar ze zegt nog steeds niks.

Pov Emma
Ik heb nu echt een knuffel nodig. Zo'n goede knuffel die alleen je moeder kan geven. Maar zij is dood. En ik zit hier opgescheept met deze idioten. Dan kan ik nog beter met mezelf knuffelen. Kan dat? Ik ga het maar niet proberen.

"Het spijt me." Hoor ik naast me. "Ik had je nooit alleen met Collin moeten laten."

"Je had me ook nooit moeten ontvoeren."

"Ik weet het, sorry." Hij pakt mijn arm vast. "Heeft Collin dit gedaan?" Vraagt hij refererend naar het kruisje.

Ik trek mijn mouw naar beneden zodat je het niet meer kunt zien. "Uhum." Knik ik.

Jax scheldt zacht. Hij lijkt oprecht boos.

"Het is niet jouw schuld." Zeg ik. Of ik het ook meen, weet ik niet.

"Dat is het wel."

"Jax, alsjeblieft, houd je mond."

"Nee, ik meen het." Hij pakt mijn hand vast. "Ik weet niet precies wat hij heeft gedaan maar je was zo overstuur. Het is-"

"Please, stop." Er vallen een paar tranen uit mijn ogen. "Ik probeer er niet aan te denken en jij helpt me hier niet bij." Ik trek mijn hand los en sta op. "Waarom ging je weg? Ik had je gesmeekt om te blijven, Jax." Boos kijk ik hem aan. "En het erge is dat ik nog blij was om je terug te zien ook!" Ondertussen stromen de tranen over mijn wangen.

"Emma, het-"

"-Nee." Kap ik hem af. "Houd je mond en geef me gewoon een knuffel."

Voor heel even lijkt Jax verbaasd, maar dan loopt hij naar me toe en trekt me in een stevige knuffel. Ik moet toegeven dit voelt goed.

"Je hoeft je niet vereerd te voelen." Deel ik hem mee. "Ik heb gewoon een knuffel nodig, maakt niet uit van wie."

"Jaja." Ik hoor gewoon dat hij grijnst. "Ik wist het wel, je houdt van me."

"Jax!" Klinkt plots Raf zijn stem door het huis.

Ik hoor Jax zacht mompelen. Hij laat me los en veegt mijn tranen weg.
"Doe niks raars." Fluistert hij zacht en loopt de kamer uit.

Pov Eline (welkom)
Ik duw de deur open en loop naar binnen. Alleen Rafael is er. Hij kijkt me geschrokken aan. "Eline?" Vraagt hij.

Ik wil antwoorden maar het lukt niet. Er lopen tranen over mijn wangen heen. Wanneer hij dit ziet, loopt hij snel naar me toe. Hij geeft me een warme vertrouwde knuffel. Wat heb ik die gemist.

"Kom even zitten." Ik loop naar de bank en ga zitten. Rafael neemt naast mij plaats. "Wat is er gebeurd?" Vraagt hij.

"Dat vertel ik later wel, het is een lang verhaal."

Rafael knikt. "Ik moet je nog iets vertellen." Verwachtingsvol kijk ik hem aan. "Collin is-"

"-Eline." Wordt hij afgekapt.

Zijn stem geeft me de kriebels. "Collin." Snauw ik. Collin loopt naar me toe. Snel schuif ik dichter tegen Rafael aan.

"Wat doe je hier?" Vraagt Collin. Hij kijkt me doordringend aan.

"Ik woon hier, wat doe jij hier?" Ik blijf hem strak aan kijken.

"Oh, ik kwam even wat halen."

"Je kunt beter gaan voor Jax je ziet." Zegt Rafael tegen hem.

Verbaasd kijk ik opzij. Wat is er gebeurd? Waarom zijn ze boos op elkaar?

"Jax!" Roept Rafael.

"Jaja, ik ga al." Collin loopt weg. Maar hij is net te laat. Jax ziet hem al.

"Wat doe jij hier?!" Roept hij.

"Rustig, ik ga al."

"Nee, wat heb je met haar gedaan?!"

Verbaasd kijk ik Jax aan. Oh, het gaat om een meisje. Interessant.

"Nu je daar toch over begint. Ik wil graag mijn mes terug."

"Jij!" Buldert Jax. Hij is woedend dat zie je. Hij loopt op Collin af. "Ik wil jou nooit meer zien."

"Jammer, dan kun je niet naar de familie bijeenkomsten komen."

Deze opmerking maakt Jax nog bozer. Hij stormt op Collin af. "Ho-ho" Rafael rent naar de twee jongens toe. "Niet vechten. Niet weer in dit huis. Collin rot gewoon op."

Collin kijkt hem boos aan. "Ik zie het verschil tenminste." Snauwt hij maar loopt dan toch weg.

Jax draait zich om. Hij lijkt me nu pas te zien. "Eline?" Zegt hij verbaasd.

"Jep, de enige echte."

"Wat doe je hier? Ik dacht dat je in Spanje was."

"Was ik ook." Antwoord ik. "En daar kwam ik erachter wie mijn ouders waren."

"Echt?"

"Ja, en ik kwam er ook achter dat ze dood zijn." De jongens kijken me met een blik aan die ik nog niet ken. "Ik heb ook nog goed nieuws hoor."

"Ohja? Wat dan?" Het is Rafael die het vraagt.

"Ik heb blijkbaar een tweeling zusje. Maar zij woonde in Nederland bij een tante. Dus ik ging daar heen. En ik heb mijn neef gesproken."

"En je tweelingzusje?" Vraagt Rafael zacht.

"Oh, leuk verhaal dat. Ze is dus verdwenen."

"Verdwenen?"

"Ja, zomaar, weg. De politie denk dat ze is weggelopen. Ze had namelijk nogal wat problemen. Maar Stefan, haar neef, zei dat ze dat nooit zou doen dus hij denkt dat ze is ontvoerd." Ik kan wel janken. Ik moet echt mijn best doen om dat niet te doen. "Dat kan toch niet? Hoe vaak wordt er nou iemand ontvoerd?" Ik hoop dat de jongens mee instemmen en me geruststellen dat ze vast ergens is, maar dat doen ze niet.

Jax en Rafael wisselen een blik. "Ja, over dat." Begint Jax. Ik kijk hem vragend aan. "Stel je voor dat wij dat hebben gedaan. Zou je dan boos worden?"

Wat is dat voor rare vraag. "Uhm.. Waarom vraag je dat?"

"Oh zomaar. Maar zou je boos worden?"

"Dat ligt eraan."

"Het spijt me." zegt Jax zacht. Hij heeft tranen in zijn ogen.

Verward kijk ik ze aan. "Wat? Ik snap het niet."

Rafael kijkt me aan. "Het was een foutje."

"Júllie hebben haar ontvoerd?!" Roep ik uit.

"Ja.." Zegt Rafael voorzichtig.

"Wat! Waarom?"

"Nou, we dachten dus dat jij het was."

"Oh fijn, nu voel ik me veilig."

Jax zucht. "We hadden een surprise party georganiseerd. Want het was je verjaardag."

"Adoptiedag." Verbeter ik hem. "Blijkbaar ben ik jonger dan ik dacht."

"Hoe dan ook," gaat Jax verder. "Toen we er achter kwamen dat jij het niet was raakten we in paniek. We wilde haar wel laten gaan maar dan zou ze ons aangeven."

"Je had haar de waarheid moeten vertellen."

"Als dit bij jou gebeurde, zou je ons dan hebben geloofd?"

"Waarschijnlijk niet." Zeg ik eerlijk. 

"Nou dan."

"Jullie hadden me wel kunnen bellen. Maar nee, jullie lieten me wanhopig opzoek gaan naar mijn familie terwijl mijn tweelingzusje hier is."

"Het spijt ons zo erg." Zegt Rafael zacht.

Hoewel ik nog heel veel vragen heb, wil ik eigenlijk gewoon mijn tweelingzusje zien. "Waar is ze?"

"Mijn kamer." Zegt Jax.

Ik knik en wil naar boven lopen maar bedenk me opeens iets. Ik draai mer weer terug om. "Toen je tegen Collin zei 'wat heb je met haar gedaan'  , bedoelde je toen Emma?"

Jax kijkt me met een ongemakkelijke blik aan. "Uhm, ja."

"Hoe heeft dat kunnen gebeuren? Hij had het over een mes."

"Raf en ik moesten naar een dom familie weekend dus Collin lette op haar."

Een boos gevoel vult mijn lichaam. "Jullie hebben haar alleen gelaten met Collin terwijl jullie wisten wat hij bij mij heeft gedaan?"

Rafael en Jax reageren beide niet meer. "Oh fijn." Zeg ik sarcastisch. "Idioten."

"Hey Emma!" zegt Jace vrolijk wanneer hij de kamer in komt. Hij geeft me een aai over mijn hoofd. Sinds wanneer is Jace vrolijk? En sinds wanneer aait hij mensen?

"Noop, try again." Zucht ik.

"Eline?"

"Jep.."

Hij loopt naar me toe en knuffelt me. "Ik heb je gemist." Zegt hij, ook al weten we beide dat het een leugen is. Hij zendt een snelle blik naar Jax.

"Rustig maar, ik weet het al." Jace wil wat zeggen maar ik loop al naar boven. Ik sta voor de deur.  Man wat ben ik zenuwachtig. Langzaam doe ik de deur open. Ze zit op het bed. "Emma?"

(Ik wilde eigenlijk nu stoppen maar zo gemeen ben ik ook weer niet)

Ze kijkt op. Ik zie duidelijk dat ze schrikt. "Dit kan niet." Mompelt ze.

Ik kijk haar onderzoekend aan. "Heb je gehuild?"

Ze krijgt tranen in haar ogen. "Ja."

"Ach meis." Ik loop naar haar toe en knuffel haar. "Waarom huil je?"

"Lang verhaal."

"Ik ben Eline trouwens."

"Aangenaam kennis te maken." Ze lacht door haar tranen heen. "Uhm.. H-hoe kun je-"

"- dat vertel ik later wel. Eerst moeten we naar huis."

"Wacht," zegt ze. "Honden of katten?" Dat is een random vraag. "Uhm katten..?"

Ze grijnst. "Jep wij zijn een tweeling."

Ik lach. "Kom, we gaan."

Pov Emma
Wat? Ik ben een beetje in de war. Hoe kan Eline hier staan? Ze was dood.

Oké misschien ben ik wel zo gemeen.

Maar wat vonden jullie?

Hadden jullie dit verwacht?

Zelf heb ik dit nog nooit gelezen dus ik vond het wel een schokkende wending.

Stemmen en reageren mag altijd❤

Xx