Pov Jax
Ik steek de sleutel in het sleutelgat en open de deur. Emma ligt op de grond. Ik loop naar haar toe. Dan zie ik het. Ze heeft een lange, diepe snee in haar pols. Fuck, nee! Met trillende armen til ik haar op en leg haar op het bed. "Jimmy!" Roep ik hard door het huis heen.

Bijna gelijk staat hij in de kamer. "Wat is er?"

Gefrustreerd haal ik een hand door mijn haar. "Weet ik veel!"

Hij rent naar Emma toe en drukt op haar pols. "Pak verband." Commandeert hij.

Ik knik, ren naar de badkamer en pak snel verband. Jimmy pakt het aan en bindt het strak om Emma haar arm.
Wanneer hij haar arm los lijkt, kijkt hij me aan.

"Ze heeft haar pols doorgesneden." Ondanks dat ik de woorden had verwacht, laat het me schrikken. "Gelukkig maar één anders had ze nu waarschijnlijk dood geweest." Gaat Jimmy verder. "En dan had jíj de schuld gekregen want jíj hebt haar ontvoerd."

"Ja, over dat. Het was een foutje. We dachten da-"

"Nee, ik wil het niet weten." Kapt Jimmy me af. "Ik wil hier niet in betrokken worden." Hij kijkt me boos aan. "Als ze op mijn studie te weten komen dat ik hier ben, dan kan ik deze hele baan vergeten."

"Ja, ik weet het." Sis ik.

"We moeten haar wakker maken en hierover praten om te voorkomen dat dit nog een keer gebeurt. Misschien loopt het dan minder goed af." Zegt Jimmy. Hij loopt naar Emma toe. "Emma, hoor je me?" Hij schud haar zacht door elkaar. "Emma?"

Ik zucht. Dit gaat niet werken. Ik loop naar de badkamer en vul een glas met water. Wanneer ik weer terug loop, is het Jimmy nogsteeds niet gelukt om haar wakker te krijgen. Zonder Jimmy te waarschuwen gooi ik het water in haar gezicht.

Gelijk schrikt ze wakker. Ze hapt naar adem en kijkt ons geschrokken aan.

"Gast!" Roept Jimmy. "Waarom deed je dat?"

Ik reageer niet en richt me tot Emma. "Hey schat."

"J-Jax?" Vraagt ze. Ze krijgt tranen in haar ogen en vliegt om mijn hals. Ik sla mijn armen om haar heen en houd haar stevig vast. Damn, ze ruikt zo lekker.

"Ga even zitten, we moeten met je praten."

Pov Emma
Een zeer geërgerde zucht verlaat mijn mond. Nu krijg ik zeker een preek.

"Emma, zelfmoord plegen is geen oplossing." Zegt Jimmy.

"Ohja? Ooit geprobeerd?" Ik kijk hem brutaal aan.

"Hoe kwam je aan dat mes?" Vraagt Jax, volgens mij omdat Jimmy niks weet te zeggen.

Ik denk even na. "Die was van Collin."

Jax kijkt me verbaasd, met een vleugje woede, aan. "Wat doet Collin zijn mes hier?"

Een korte, emotiloze lach verlaat mijn mond. "Dat zou je aan hem moeten vragen."

"Kan je niet één keer normaal antwoord geven?" Jax wordt al bozer.

Shit. Maar ik ga echt niet zeggen wat Collin heeft gedaan, dan vermoord hij me. Letterlijk. "Achja, Ik ben niet goed in antwoord geven en jij bent niet goed in je aan je beloftes houden."

Jax kijkt op. "Wat?"

"Volgensmij hoorde je me heel goed." Ik denk dat Jax het door krijgt.

"Wat heeft hij gedaan?!" Roept hij. Ik schrik van zijn plotselinge woede. "Emma," zegt hij al wat rustiger. "Wat heeft hij gedaan?"

Wat moet ik zeggen? De waarheid? Een leugen?

"Je hoeft het niet te zeggen." Mengt Jimmy zich.

"Dat moet ze wel." Reageert Jax fel.

"Wat boeit jullie dit eigenlijk?"

"Emma, het is je vast nog niet opgevallen maar ik geef om je."

Ik kijk Jax raar aan. "Dat is me inderdaad nog niet opgevallen."

Hij zucht. "Ik wil weten wat er is gebeurd zodat ik je kan helpen."

"Goed argument." Ik kijk nu naar Jimmy.

"En wat boeit jou het? Je kent me niet eens."

"Ik ken je beter dan je denkt."

Met een verwarde blik kijk ik hem aan. "Waarom zegt iedereen dat?! Kap daarmee. Het klinkt heel creepy."

Jimmy zucht. "Zoals Jax al zei, we willen helpen. Dus als je ons vertelt wat er is gebeurd, gaat dat beter."

Langzaam schud ik mijn hoofd. Ze hoeven dit niet te weten, ze gaan me toch niet helpen.

"Hoe gaat het met je hoofdpijn?" Vraagt Jimmy omdat hij, denk ik, weet dat ik niet ga reageren.

"Het voelt alsof mijn hoofd ontploft."

"Hmm.. Niet goed dus." Constateert hij. "Je hebt een hersenschudding."

"Jeeh, dat kan ik ook van mij bucketlist afstrepen." Reageer ik sarcastisch.

"Jemig Emma, waarom doe je zo?"

"Hoe?" Vraag ik ook al weet waar hij het over heeft.

"Alsof het je niks boeit!"

"Wie zegt dat het me iets boeit?"

"Je beste vriend is overleden! Natuurlijk boeit dat je wat."

Er schiet een trilling in mijn ademhaling. Ouch. Waarom moet hij dat weer zeggen? Ik we er even niet wat ik moet zeggen. Niks voelen is beter dan pijn voelen, toch?

"Hoe kom je aan die hersenschudding?" Mengt Jimmy zich weer. Dit is de eerste keer dat ik blij ben dat hij iets zegt. Hij kijkt me vragend aan. Ohja, hij vroeg hoe ik aan die hersenschudding kom. Oh fijn. Dit gaat weer richting de 'wat is er gebeurd' vraag.

"Uhm.. Gevallen ofzo."

"Waarom wil je het niet zeggen? Heeft Collin je bedreigd?"

Alweer reageer ik niet op Jax waardoor hij geërgerd zucht. "Oké, als jij het niet wilt zeggen heeft dit geen zin." Hij staat op. Het voelt alsof ik hem teleur stel. En raar genoeg is dat een kut gevoel.

"Nee, wacht." Zeg ik. "W-Wat wil je weten?"

Jax draait zich om. "Ga je antwoord geven als we iets vragen?"

"Uhm, ja..?"

"Oké." Mompelt Jax en gaat weer zitten.

"We maken het je makkelijk. Alleen ja en nee vragen." Zegt Jimmy waardoor Jax hem geërgerd aankijkt.

"Heeft Collin je geslagen?" Begint Jimmy. Ik knik zacht. "Kom je zo aan je hersenschudding?"

Ik zucht. Waarom kan ik het niet gewoon allemaal vergeten. Alsof het nooit is gebeurd? De jongens kijken me vragend aan. Ohja. Ik moet antwoorden. "Ja." Zeg ik zacht.

Jax kijkt naar het mes. "Heeft hij je gesneden?"

Ik schrik van zijn vraag. "W-wat?"

"Heeft hij je gesneden?" Herhaalt Jax langzaam. Oké. Die vraag had ik niet verwacht. Ik antwoord niet.

"Ja dus." Verbreekt Jimmy de dodelijke stilte. Jax komt naar me toe. Ik schrik en kijk hem bang aan. Hij komt steeds dichterbij. Verstijfd van angst blijf ik zitten. Wat is er toch mis met me? Ik ben nooit bang.

Jax komt naast me zitten. Angstig kijk ik vooruit. Hij pakt mijn hand vast. Ik schrik uit mijn trans en spring van het bed af. Jax kijkt me raar aan. "Sinds wanneer ben jij zo bang?"

"Ik ben niet bang, ik wil gewoon alleen zijn."

"Zodat je zelfmoord kan plegen?" Vraagt Jax op harde toon.

"Rot op!"

"Oké." Mompelt Jimmy droog en gaat weg. Maar Jax blijft. Waarom is hij altijd zo irritant? "Ik snap dat je nu alleen wilt zijn maar-"

"-Waarom laat je me dan niet alleen?" Kap ik hem af.

"Je bent bang en verdrietig. Ik beloof dat Collin je nooit meer pijn zal doen."

"Wat boeit jou het nou dat hij me heeft geslagen? Dat heb jij ook gedaan!"

"Ja, maar niet zo hard."

"Ohja? Het deed anders behoorlijk pijn."

Heel even is Jax stil. "Sorry." Zegt hij dan zacht.

"Daar is het nu een beetje te laat voor."

"Hey Emma, Jax vroeg of ik een paar boeken wilde halen. Dus.. hier." Alex staat in de deuropening en zet een tas op de grond. Verbaasd kijk ik hem aan. Waar komt hij ineens vandaan? Ik heb hem echt al een week niet gezien.

"Ik wist niet van welk soort je houdt dus ik heb van alles iets." Hij kijkt op. "Gaat het wel?" Vraagt hij verbaasd.

"Nee!" Ik zak met mijn rug tegen de muur naar beneden.

Pov Jax
Ze zakt naar beneden en barst in huilen uit. Wat is er zo juist gebeurd? Ik heb haar nog nooit zo kapot gezien. Ik weet nu even niet wat ik moet doen.

"Troost haar dan sukkel." Zegt Alex zacht en loopt de kamer uit.

Hij heeft gelijk. Ik loop naar haar toe en ga naast haar zitten. "Wil je er over praten?"

Gelijk springt ze op en zet een paar stappen bij mij vandaan. "Nee, rot op!" Roept ze.

Zelf sta ik ook op. "Emma, ik wil je all-"

"-zeg niet dat je me wil helpen." Kapt ze me af. "Dat wil je namelijk niet want je bent.." Ze valt stil.

Verbaasd kijk ik haar aan. "Ik ben wat?"

"Nee, niks." Zegt ze snel.

"Emma, zeg het."

"Als ik het zeg, word je boos."

Ze pakt snel iets van de tafel af. "Ik kan dit niet, Jax." Snikt ze en ze rent naar de badkamer. Natuurlijk doet ze de deur weer opslot.

Ik kijk naar de tafel. Wat pakte ze? Dan zie ik het. Het mesje is weg. Shit, waarom heb ik die daar laten liggen? Ik bonk op de deur. "Emma! Doe nu die deur open." Roep ik. "Please, ik moet met je praten."

"Roep het maar door de deur heen als het zo belangrijk is." Roept ze terug.

"Nee, doe de deur open en dan zeg ik het." Er klinkt geen antwoord. "Emma?" Weer reageert ze niet. Shit.

Waar is de sleutel? Ik kijk om me heen. Waar heb ik dat kut ding gelegd? Shit, volgensmij ligt de sleutel in de badkamer. Wat ben ik toch een domme sukkel. Vloekend loop ik weg.

Pov Emma
Ik hoor Jax vloeken. Daarna hoor ik een deur open en dicht gaan. Volgensmij is hij weg. Ik kijk naar het mes. De punt is scherp. Ik kan het proberen. Drie keer scheepsrecht zou je denken. Nu denk ik weer aan de eerste keer. Dat was vlak nadat mijn moeder overleed.

*Flashback*
Ik kijk naar het mes. Daarna kijk ik naar het potje met pillen. Het mes is pijnlijker zeggen mensen. Maar bij pillen weet je het nooit zeker. Ik haal diep adem voor ik een besluit neem. Ik ga voor de pillen.

Ik schud een aantal pillen in mijn hand. Flunitrazepam. Staat er op het doosje. Ik weet waar het voor is, om in slaap te vallen. Misschien wel een eeuwige slaap.

Ik neem een hele hap pillen. Het is een vieze smaak. Ik zak tegen de muur aan en wacht. Het duurt niet lang voor ik duizezlig word. Het voelt alsof mijn hoofd mijn lichaam verlaat. Ik val op de grond en sluit mijn ogen. Op weg naar de duisternis.
*Einde flashback*

Kippenvel verspreidt zich op mijn lichaam wanneer ik eraan terug denk. Het was verschrikkelijk. Ik weet nog hoe ik wakker werd in het ziekenhuis. Mijn oom en tante huilden. Zelfs Stefan kon zich niet meer in houden. Ze waren zo blij dat ik nog leefde. Maar het ergste was de spijt. De spijt dat ik hun dit aan deed. Maar vooral de spijt dat ik de pillen koos en niet het mes. Dan had alles voorbij geweest. Ik zou mijn ouders weer kunnen zien. En me geen zorgen maken.

Plotseling schiet er iets door mijn hoofd. Waarom denk ik hier überhaupt aan? Ik wil nog zoveel doen. Voordat ik me bedenk, open ik de badkamer deur en leg het mes weer terug op de tafel. Ik loop terug naar de badkamer en zak neer op de grond. Ik moet en zal hier wegkomen, wat ik er ook voor moet doen.

Pov Jax
Ik maak me zoveel zorgen. Straks doet ze zichzelf iets aan. En ik kan het niet voorkomen. De woonkamer deur vliegt open. Even hoop ik dat het Emma is maar dan zie ik Raf staan. Hij gooit zijn tas de kamer in en kijkt me boos aan. Ohja, Raf, hij was er ook nog.

"Leuk, man, om mij achter te laten. Én de auto mee te nemen. Weet je hoe lastig het is om hier met het openbaar vervoer te komen?"

"Sorry, gast." Zeg ik.

"Oh, rot toch op." Hij zakt vermoeid op de bank neer. "Waarom ging je opeens weg?"

"Omdat ik Collin niet bij Emma had moeten laten."

Raf zijn boze gezicht veranderd naar geschrokken. "Is het weer gebeurd?"

Langzaam knik. "Jace belde me. Ik was gelijk gaan rijden en was jou vergeten."

"Oh." Hij lijkt naar woorden te zoeken. "Hoe gaat het met haar?"

"Dat ga ik nu even checken." Ik sta op. "Jace praat je wel bij, hij weet meer dan ik." Ik wacht niet op een antwoord en loop naar mijn kamer.

Mijn oog valt op het mes. Huh? Hoe komt dat daar? Heeft ze het nooit gepakt? Mijn blik schiet naar de badkamerdeur. Hij staat op een kier. Ze heeft het terug gelegd..

Opgelucht loop naar de badkamer en doe de deur open. Emma ligt op de grond. Even ben ik bang dat ze zichzelf iets heeft aan gedaan. Maar ik zie niks raar. Ik til haar op en leg haar in bed. Een zucht verlaat mijn mond. Fuck, ze is zo dapper. Ik geef een aai over haar wang en loop dan weg.

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Lieve schatjes, soms is het leven niet leuk maar zelfmoord kan geen optie zijn. Please, als je hier wel over nadenkt, praat met iemand. Met familie, vrienden, mij of andere hulp. Jullie zijn geliefd.
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<

Wat vonden jullie?

Beetje saai vind ik..

Bedankt voor het lezen❤

Xx