Pov Emma
"Oh Emma!" Collin zegt het op dezelfde manier als in een horrorfilm. Ik maak mezelf nog kleiner. Laat hem me alsjeblieft niet vinden, ik ben er bijna.

~~{Eerder die dag}~~
Ik open mijn ogen maar sluit ze gelijk weer. Fuck, mijn hoofd doet zo veel pijn. Voor de tweede keer open ik mijn ogen. Dit keer houd ik ze wel open. Ik kijk op de klok en zie dat het 13:03 is.

Zonder dat ik het wil, schieten beelden van gister in mijn hoofd. Ik knijp mijn ogen dicht en schud mijn hoofd. Ik wil er niet aan denken. Laat Jax alsjeblieft snel terugkomen.

Met een zachte kreun stap ik uit het bed. Laat ik maar gaan douchen, misschien helpt dat.

Ik pak schone kleren, doe de deur op slot en kleed me uit. De warme waterstralen vallen op mijn koude huid. Ik sluit mijn ogen en blijf een tijdje zo staan. Dit voelt zo goed. Even alleen zijn en nergens aan denken.

Met tegenzin stap ik even later de douche uit en droog me af. Ik kleed me aan, droog mijn haar en poets mijn tanden. Wanneer ik klaar ben ga ik op het bed zitten. Na ongeveer tien minuten wordt de deur open gedaan. Geschrokken kijk ik op, zodra ik zie dat het Jace is laat ik mijn adem ontsnappen. Ik zucht van opluchting.

"Goedemorgen." Zegt hij vrolijk. Sinds wanneer is Jace vrolijk?

"Hoi." Mompel ik terug.

"Lekker geslapen?"

Nee denk ik. Maar ik knik. Gelijk heb ik spijt. Er gaat een pijnscheut door mijn hoofd. Een zachte kreun van pijn verlaat mijn mond en ik grijp naar mijn hoofd.

"Heb je hoofdpijn?" Vraagt Jace.

Ik wil weer knikken maar bedenk dat dat geen goed idee is. "Ja." zeg ik dan maar.

Hij zet het dienblad met mijn ontbijt, dat hij blijkbaar vast had, op het bed neer. "Wacht even." Zegt hij en loopt weg. Ik zucht, alsof ik ergens anders heen kan. Niet veel later komt hij terug. "Hier." Hij geeft me een pilletje.

Ietwat wantrouwend kijk ik hem aan.

"Rustig maar, het is paracetamol."

"Oh. Oké." Ik kijk op van het pilletje naar Jace. "Dank je." Zeg ik zacht.

Jace glimlacht. "Als er iets is, kun je me roepen."

Heel even twijfel ik. Zal ik het zeggen? Iets in me houdt me tegen. Is het angst? Ik weet dat als ik het zeg, dat Collin me gaat vermoorden. "Dank je." Zeg ik nogmaals. "Zal ik doen." Leugenaar.

Jace knikt en loopt de deur weer uit. Ik drink de koffie, die Jace voor me heeft gemaakt, op. Daarna vul ik de mok met waker en neem de paracetamol in.

Na een uurtje is mijn hoofdpijn al iets minder. Een verveelde zucht verlaat mijn mond. Er is hier ook niks te doen. Ohja! Ik heb de doos met tijdschriften nog, schiet me te binnen.

Ik pak de doos onder het bed vandaan. Het verbaasd me dat het allemaal meidenbladen zijn. Ik pak een Cosmo girl. Zijn deze van Jax? Heeft hij deze ook gelezen? Ik lach zacht. Jax met een Cosmo girl..

Pov Collin
Ik zucht. Het is al bijna half acht en ik zit nog steeds te werken. Verveeld kijk ik naar buiten. Rent er nou iemand door de tuin? Waarom rent er iemand door de tuin? Mijn ogen worden groot. Dat is Emma! Fuck! Snel ren ik naar beneden.

Pov Emma (Eerder die dag)
Ik heb al een aantal tijdschriften gelezen als Colin binnen komt. Hij loopt naar me toe.

"Nee Collin, sla me alsjeblieft niet. Je hebt me gister zo freaking hard geslagen dat mijn hoofd nog steeds pijn doet. Hoe kan iemand ooit zo hard slaan?" Dat laatste mompel ik meer in mezelf maar volgensmij heeft Collin het ook gehoord.

Hij lacht kort. "Ik kom alleen maar deze macaroni brengen."

"Oh.."

Collin grijnst. "Maar ik zal erover nadenken." Nog steeds grijnzend loopt hij weg. Hij laat de deur open. Zuchtend sta ik op. Ik loop naar de deur en gooi deze met een klap dicht. Klootzak.

Na een zoveelste interview met een celebrity sla ik het meidenblaadje dicht. De klok verteld me dat het 19:23 is. Ik heb rustig gegeten en daarna nog wat tijdschriften doorgebladerd. Jace of Collin heb ik niet meer gezien.

Wacht, bedenk ik me opeens, misschien is dit wel mijn kans! Waarom heb ik daar niet eerder aan gedacht? Ik ben zo dom!

Op mijn tenen sluip ik de kamer uit. Ik loop richting de trap. Wanneer ik langs een kamer loop zie ik Collin zitten. Hij zit op een bureau stoel verveeld rondjes te draaien. Als een halve ninja spring ik erlangs. Oké, volgensmij heeft hij niks gemerkt.

Zachtjes loop ik de trap af. Dit keer ga ik níet een andere deur in. Ik loop naar de achterdeur. Shit, hij zit opslot.

Heel stilletjes loop ik terug en kijk de woonkamer in. Er is niemand. Snel ren ik naar de voordeur. Ik probeer hem open te maken, maar helaas geeft hij niet mee. Ik zucht geërgerd en loop terug de keuken in. Er moet toch ergens wel een sleutel liggen?

Als eerste kijk ik op de tafel. Noop, geen sleutel. Ik open alle kastjes. Nogsteeds vind ik geen sleutel.

Waar kan die domme sleutel dan zijn? Ze leven hier met zeven mensen, er moet toch ergens wel een sleutel liggen?

Mijn ogen gaan naar een jas die aan een stoel hangt. Ik loop erheen en voel in een zak. Niks en nu in de andere zak. Ik bid met alles wat ik in me heb om de sleutel te vinden. Ook nie- wacht even. Wat is dat? Ik haal het voorwerp uit de zak. Het is inderdaad een sleutel. Mijn hart maakt een sprongetje van blijdschap. En nu maar hopen dat het de goede sleutel is.

Ik sprint terug naar de voordeur. Mijn hart bonkt in mijn keel. Alsjeblieft, laat dit de goede sleutel zijn. Ik steek de sleutel in het sleutelgat en draai. De deur gaat krakend open. Ik kan het bijna niet geloven. Halleluja, yes!

Ik stap naar buiten en sluit de deur achter me. Oké, de vorige keer ging ik die kant op. Maar daar was niks dus nu ga ik de andere kant op. Ik negeer de kou en ren snel door de tuin naar de bosrand. Ik ren en ren, alle bomen ontwijkend. Plots hoor ik hele zachte voetstappen. Ik kijk snel achterom en zie Collin ver achter me rennen. Angst verspreidt zich in mijn lichaam. Hoe komt hij hier zo snel?

Ik ren zigezag door de bomen. De voetstappen, en dus ook Collin, komen steeds dichterbij. Shit, nee. Tranen springen in mijn ogen. Hij mag me niet te pakken krijgen. Mijn beeld wordt waziger door de tranen.

Als ik nu blijf rennen haalt hij me in. Na een korte overweging besluit ik om me te verstoppen. Ik ren plots een kant op, maak een sliding en kom tussen de bosjes terecht. Met ingehouden adem negeer ik alle beestjes en spinnen en doe alsof ze niet bestaan. De voetstappen vertragen en komen dichterbij.

"Oh Emma!" Collin zegt het op dezelfde manier als in een horrorfilm. Ik maak mezelf nog kleiner. Laat hem me alsjeblieft niet vinden, ik ben er bijna. Als ik heel goed keek, kon ik in de verte al huizen zien.

"Kom maar tevoorschijn, ik vind je toch wel." De voetstappen komen heel dichtbij. Ik houd mijn trillende adem in.

Plots word ik bij mijn middel gepakt. Twee armen trekken me omhoog. Ik gil, maar er wordt al snel een hand op mijn mond gelegd om die gil te dempen.

"Dacht je me echt te slim af te zijn?" Eerlijk gezegd wel ja. Hij duwt me met mijn rug tegen een boom aan. Snel doet hij weer zijn hand op mijn mond. "Hier ga je zo veel spijt van krijgen." Zijn stem is kalm en laag maar zijn blik verraad hem. Hij kijkt woedend uit zijn ogen, hoe erg hij het ook probeert te verbergen. Kippenvel verspreidt zich over mijn lichaam. Waarom probeert hij het te verbergen?

Ik ben zo diep in gedachten dat ik niet merk dat Collin me bij mijn middel vast pakt. In één beweging gooit hij me over zijn schouder. Een gil ontsnapt mijn mond. Collin reageert niet en loopt ijverig terug richting het huis.

Wanhopig sla ik op zijn rug. "Laat me los! Klootzak!" Hij loopt stug door. Ik sla nu nog harder. Zo hard dat mijn handen er pijn van gaan doen maar Collin blijkt er geen last van te hebben.

Een zucht verlaat tegelijkertijd met een traan mijn lichaam. Laat ook maar. Als ik sla doe ik alleen mezelf pijn, en hij luistert toch niet als ik schreeuw dat hij me los moet laten.

"Waarom haat je me?" Vraag ik voorzichtig.

"Schat, ik haatte je al voordat ik wist dat je bestond."

Ik denk even na maar snap het niet. "Wat bedoel je daar nou weer mee?"

Ik hoor een lach maar hij reageert niet en loopt door.

Na een tijdje lopen komen we bij het huis aan. Het verbaast me dat ik zo ver heb gerend. Het verbaast me ook dat Collin de hele route wist, herkent hij elke boom ofzo?

Collin pakt zijn sleutel en doet de deur open. Hij loopt gelijk door naar boven. Als we in Jax zijn kamer zijn aangekomen, gooit hij me letterlijk neer. Ik kreun van de pijn. Collin trekt me omhoog.

"Heb je al spijt?" Sist hij.

Ja.. Ik kijk hem brutaal aan. "Nee."

Collin duwt mijn gezicht omhoog. "Wacht maar, ik ben nog lang niet klaar met jou."

Weer een deeltje!!
Ik hoop dat het leuk was❤
Xx