"Kijk, zo laad je." Zegt hij waarna hij een handeling doet wat blijkbaar laden is.

"Wow.. Indrukwekkend." Zeg ik nep-geïnteresseerd.

"En zo schiet je." Jax richt het pistool op mij.

Ik schrik van zijn woorden. Wat? "Jax.." Zegt zacht.

"Oh, ben je bang?"

"Als je schiet, ik zeg het je, ik vermoord je!"

"Als je al dood bent?" Vraagt hij. "Volgensmij kan dat niet."

"N-nou.. Nou dan kom ik je als geest voor eeuwig achterna en-"

"Succes daarmee." Kapt hij me af.

Boos kijk ik hem aan. "Ik was nog niet uitgepraat." Snauw ik.

"Pech. Nog laatste woorden?"

Mijn hartslag verhoogt. Gaat hij echt schieten? Als het dan toch mijn laatste woorden zijn, dan kunnen ze beter episch zijn. "F*ck you!" Sis ik.

"Oké," Jax grijnst, "doei!"
Ik zie zijn vinger naar de trekker gaan.

Ik kan het niet meer aan en houd mijn ogen dicht terwijl ik op een knal wacht, maar die komt niet. Ik kijk op.

"Schiet dan!" Roep ik gefrustreerd naar hem.

Plots schiet Jax. De kogel vliegt vlak langs mijn hoofd.

"GAST!" Schreeuw ik uit. Mijn handen trillen en een misselijk gevoel verspreidt zich in mijn lichaam.

Jax moet lachen. "Je zei zelf dat ik moest schieten."

"Dat was niet grappig." Zeg ik boos.

"Wel als je jouw gezicht zag." Lacht hij. De andere jongen lacht ook. Ik kijk ze boos aan. Klootzakken.

Jax zegt nog iets tegen de jongen en dan gaan we.

Ik heb de hele terugreis niks gezegd. Jax praatte wel maar ik antwoordde niet. Wanneer we bij zijn huis aangekomen zijn, doet Jax de deur open. Ik loop gelijk door naar boven.

"Emma kom op, het was een grapje!" Hoor ik Jax vanaf beneden roepen. Maar ik negeer hem. Stik er maar in.

POV Raf
De deur gaat open en Emma loopt gelijk door naar boven.

"Emma kom op, het was een grapje!" Roept Jax naar boven.

"Wat is er nou weer?" Bromt Bram.

"Ze kan niet tegen een grapje." Reageert Jax gefrustreerd.

"Wat voor een grapje?" Vraagt Luke nu.

Jax haalt zijn schouders op. "Ik deed alsof ik ik haar ging neerschieten."

"Je Wat?! Stel je voor dat je haar had geraakt!" Reageer ik boos. "Dit gaat te ver Jax, je kunt haar neerschieten!"

"Natuurlijk niet, ik kan echt wel richten hoor."

"Nou.." Mompelt Jace waarna Jax hem boos aankijkt. "Shut up, Jace."

"Ik ga wel met haar praten." zegt Alex nu.

"Nee ik ga, ik moet toch nog iets goedmaken." Reageer ik snel terwijl ik opsta. Ik loop naar boven. Wanneer ik haar kamer in kom, zie ik haar op het bed zitten. Ze staart naar buiten.

"Emma." Zeg ik. Ze schrikt en kijkt me aan, maar ze kijkt al snel weer weg. "Emma." Zeg ik weer terwijl ik naar binnen loop. Ze antwoordt niet en staart nog steeds naar buiten. Ik ga naast haar zitten.

"Sorry dat ik zo'n klootzak was."

"Ben je nogsteeds." Mompelt ze.

Ik zucht "Hoe kan ik het goedmaken?"

"Niet."

"Hoezo niet?"

Nu draait ze zich wel om. "Ik vertrouwde je."

"Het moest van Jax."

"Hier hebben we het al over gehad." Zegt ze weer naar buiten starend. "Je kunt niet Jax de schuld geven dat jij het verkloot hebt."

"Ja, weet ik. Maar hoe kan ik er voor zorgen dat je me weer vertrouwt?"

"Vertrouwen moet je opbouwen."

Ik zucht. "Wat is er gebeurd vandaag?" Verander ik het onderwerp.

"Dat heb je vast al van Jax gehoord."

"Ja.. Maar ik wil het van jou horen."

"Waarom zou je het nog een keer willen horen als je het al weet?"

Ik negeer haar vraag. "Jax zou je nooit neerschieten."

"Dus je kiest zijn kant?" Ze lacht sinister. "Tuurlijk. Ik wist het wel."

"Oh, zijn er kanten nu?" Roep ik. Gelijk heb ik spijt van mijn toon.

"Ga." zegt ze. Als ik blijf zitten kijkt ze me wanhopig aan en zegt, "Alsjeblieft."

Met een zucht sta ik op. "Sorry." Zeg ik voor ik de kamer uit loop.

POV Emma
Raf is net weg als Jax binnen komt. Nee niet hij.. Waarom laten ze me niet gewoon alleen?

Hij kijk naar het kapotte raam en mompelt dan, "ohja."

Ik zucht geergerd. "Wat doe je hier?"

"Jou naar een nieuwe kamer brengen aangezien.. Tja dat." Zegt hij knikkend naar het gebroken raam.

"Oh.."

Jax pakt me bij mijn arm vast. Gelijk ruk ik me los. "Gast, ik kan zelf lopen!"

Een dramatische zucht verlaat zijn mond voor hij de kamer uit loopt. Ik volg hem en we komen aan in een andere kamer.

"Wacht," midden in de kamer blijf ik staan. "Is dit niet jouw kamer?"

"Ja." Antwoordt Jax simpel.

"En wat doe ik hier?"

"Vanaf nu is het ook jouw kamer."

"Wacht, wat!" Roep ik geschrokken. "Nee. Nee, gewoon niet."

"Oh ja echt wel. Je hoorde het goed snoezepoes."

Ik kijk Jax raar aan. "Ik hou van katten maar, snoezepoes..?"

"Het klonk slechter dan ik dacht." Lacht hij ongemakkelijk. "Is schatje beter?"

"Nee."

"Prinses dan?"

"Nee! Ik ben geen prinses.. Ik ben de koningin."

Jax schiet in de lach. "Dat is het domste wat ik ooit heb gehoord."

"Dan heb je jezelf nog nooit gehoord zeker?" Vraag ik.

Hij kijkt me boos aan maar moet dan toch lachen. Terwijl ik weiger om te lachen, ik ben nog steeds boos.

Jax zucht "sorry."

"Dat meende je niet."

"Wat maakt dat nou uit? Ik zei toch sorry?"

"Ja maar je moet het wel menen anders kan ik ook zeggen dat ik van je hou."

Jax grijnst. "Je zei het wel."

"Weet ik, het was een voorbeeld."

"Maar je zei het, je houdt van me."

"Nou en!" Roep ik geërgerd waardoor Jax moet lachen.

Uitermate geïrriteerd kijk ik hem aan. Waarom is het zo leuk als ik boos ben?