Surprise! Speciaal omdat ik jarig ben een verassingdeel voor jullie! Enjoy it♡♡

Pov Eline
"No, you don't get it." Layla zucht geërgerd. "She didn't walk away, she is missing."

De agent lijkt nu ook lichtelijk geirriteerd. "Just go home, she will probably already be there."

Layla draait zich nu boos om naar mij. "Hij luistert niet eens! Emma is vermist, waarom neemt niemand dit serieus?"

Een andere agent in de ruimte kijkt op. "Zijn jullie Nederlands?"

"Ja." Antwoordt Layla, duidelijk aan de boze kant.

"I'll take this case." Zegt de Nederlands sprekende agent tegen de andere agent. Hij knikt kort en besteed geen aandacht meer aan ons.

De Nederlandse agent glimlacht vriendelijk. "Detective Will Newton." Stelt hij zich voor. "Volg mij maar."

We volgen hem naar een kamer waar we na een korte aanwijzing van de man plaats nemen. Zelf neemt hij tegenover ons plaats. "Wat is er aan de hand?" Vraagt hij.

"Jouw collega neemt ons niet serieus!" Valt Layla aan.

"Layla!" Sus ik haar. Ik draai me naar de man. "Mijn zusje is gisternacht niet thuis gekomen en we maken ons erg zorgen."

"Hoe oud is je zusje?"

"Eenentwintig, we zijn een tweeling."

De man knikt. Aan zijn gezicht te zien, had hij duidelijk een jongere leeftijd verwacht. "Waar kwam ze vandaan?"

"Haar werk."

"Waar is dat? En hoe laat?"

Ik zucht opgelucht, blij dat deze man wél luistert. "Cocktail Club, in de buurt van Wilcox park. Volgensmij is ze meestal rond half twee snachts thuis."

Layla knikt ter bevestiging. "Ja, en gisternacht is ze dus niet thuisgekomen."

De man zijn blik verschiet naar Layla. "Normaal komt ze wel altijd thuis?"

"Ja."

"Nou.." Breng ik Layla haar antwoord in twijfel.

"Wat, nou?" Vraagt ze geërgerd.

"Ze heeft een geschiedenis met weglopen."

"Ohja?" De agent kijkt me vragend aan. "Wanneer was ze toen weer thuis gekomen?"

"Anderhalf jaar later."

"Ho, stop. Dat was een hele andere situatie." Layla legt met een klap Emma haar mobiel op de tafel. "En haar mobiel lag buiten op straat. Die zou ze nooit zomaar achterlaten."

"Oh." De man trekt zijn wenkbrauwen op. "Waar lag deze?"

"Railroad avenue, dat is op haar looproute."

"Uhum." Detective Newton tikt iets in op zijn laptop. Kort daarna klinkt er achter hem een geluid. Hij draait zich om, pakt een papiertje uit een printer en legt het vervolgens op de tafel. "Zou jij haar normale looproute willen uittekenen?" Vraagt hij aan Layla. Ze knikt, pakt het papiertje en een pen en begint lijnen te zetten.

De agent kijkt mij weer aan. "Wat is je zus haar naam?"

"Sophie Smith."

Hij kijkt me fronsend aan. "Net noemde jullie haar Emma."

"Uhm, ja. Ze heeft haar naam veranderd. Ze heette eerst Emma García."

"Ik schrijf het beide op, is dat goed?"

"Ja hoor." Ik kijk hem blij aan. Blij dat eindelijk iemand luistert en ons helpt om Emma te zoeken. Houd vol Em, we komen er aan.

Pov Emma
"Nee." Blaft Enzo kortaf. "We gaan hier niet wéér een discussie over hebben."

Ik ben midden in de kamer blijven staan en staar naar het bed.

Met stevige stappen komt Enzo op me af lopen.

"Wacht." Houd ik hem tegen. "Laten we een deal sluiten."

Enzo blijft staan en kijkt me afwachtend aan. "Ik beloof dat ik elke avond vrijwillig in dat bed ga liggen." Om mijn woorden kracht bij te staan wijs ik naar het bed. "Als jij belooft om op jouw helft te blijven." Met een aarzelende glimlach kijk ik aan. "Win-win situatie."

We weten allebei dat dit geen win-win situatie is. Hij krijgt me toch wel in dat bed, de enige win voor hem is dat hij geen moeite meer hoeft te doen.

"Oh, en de handboeien gaan weg." Voeg ik er snel aan toe.

Enzo lacht sinister. "Niet te ver gaan. De handboeien blijven." Hij zucht. "Met de rest kan ik akkoord gaan."

"Serieus?"

"Maar," hij zet de laatste stappen in mijn richting. "Geen grote mond meer." Hij duwt me richting het bed. "En probeer nooit meer met me te onderhandelen."

Ik val automatisch op het bed door zijn duw. Snel knik ik. "Oké, sorry."

"Mooi zo." Hij hurkt naast me neer en legt zijn handen op mijn knieën. "Weet je nog wat de regel was?"

"Niet ontsnappen." Murmel ik zacht.

"En wat zijn de consequenties voor als je het wél probeert?"

Ik slik voor ik antwoord. "Dan ontvoerd je Eline."

Enzo pakt mijn gezicht vast. Hij glimlacht. "Ik wist wel dat je kon luisteren."

Met een duw laat hij mijn gezicht los. "Ga slapen. Het is bedtijd."

"Tijd is maar een concept." Spreek ik wijs uit.

"Niet in de wereld waarin wij leven. En we houden de Italiaanse tijd aan." Enzo staat op en gaat aan de andere kant van het bed zitten. "Slaap lekker, babe."

~~

Voor de zoveelste keer draai ik me om. Enzo is al een lange tijd geleden in slaap gevallen. Het is oneerlijk, waarom kan hij wel slapen en ik niet? Een geërgerd gegrom verlaat mijn mond. Kan deze boot ook even stoppen met schommelen? Het is níet rustgevend, het is juist heel misselijk makend.

Ik besluit om uit bed te stappen voor een glas water. Ik loop naar de badkamer maar daar staan geen glazen. Ugh.. Dan maar naar de keuken.

Ik loop over het koude dek richting de keuken. Het licht brandt. Zou er iemand zijn?

Ergens twijfel ik. Misschien is er iemand, ik ken deze mannen helemaal niet. Ondanks de twijfel, open ik de deur. Er is inderdaad iemand. Twee iemanden zelfs. Ze kijken beiden op zodra ik de kamer in stap. Gelijk heb ik spijt van mijn keuze om naar binnen te gaan.

"Uhm.." Zeg ik ongemakkelijk. "Ik kan niet slapen."

"Welkom bij de club." Grijnst volgensmij Dex.

Mijn blik schiet naar de andere man. Hem had ik nog niet gezien.

Hij steekt zijn hand uit. "Art."

Met een onvaste hand pak ik de zijne vast. "Sophie." Stel ik mezelf voor. "Ik bedoel, Emma." Ik lach ongemakkelijk. "Het mag beide."

"Aangenaam." Reageert Art serieus.

"Ja. Leuk." Voor een kort moment is het ongemakkelijk stil. "Waar staan de glazen?" Vraag ik dan.

Dex wijst een kastdeur aan. Ik pak een glas en vul deze met water. Traag draai ik me weer om. De twee mannen kijken me beide aan. Ze hebben in de tussentijd niks gezegd.

"Thanks." Zeg ik. "Dan ga i-"

"-Nee, blijf hier." Kapt Dex me af. "Nu je er toch al bent." Hij duwt me op een stoel. Zijn zware hand ligt op mijn schouder. "Je lijkt gespannen."

Ik slik. "Ik vind het niet fijn dat je me aanraakt."

"Oh." Zijn hand verlaat mijn schouder. Hij gaat naast me zitten.

Ik ontwijk zijn doordringende blik.

"Je luistert goed naar Enzo, waarom?"

"Omdat Enzo losse handjes heeft." Ik kijk op. "En we zitten op een fucking boot, wat verwacht je dat ik doe?"

"Oeff, je hoeft me niet aan te vallen hoor. Ik ben niet degene die je ontvoerd heeft. Althans, het was niet mijn plan."

Ironisch genoeg is hij wél degene die me in het busje gooide en drogeerde.

"Waarom heeft hij je ontvoerd?"

Mijn blik verplaatst naar de man die tot nu nog bijna niks had gezegd. "Ik heb geen idee. Heeft hij dat niet verteld?"

Art schud zijn hoofd. "Ik dacht dat we op vakantie gingen.

Dex lacht. "Ik dacht dat we een executie hadden."

Dit is ook een executie, maar dan mentaal. "Ik dacht dat Enzo dood was." Breng ik zacht uit.

"Waarom?"

"Omdat ik was opgepakt voor moord." Ik kijk op, recht in Art zijn ogen. "Voor Enzo's moord."

*Flashback*
Emma!" Klinkt het hard uit de gang.

Met een zucht sta ik op. "Wat?" Vraag ik wanneer ik bij de deur aankom. Ik kijk van de politie agent naar Orlando en weer terug.

"Emma García, je staat onder arrest vanwege de moord op Enzo Bianci."

"Wat?" Vraag ik verward. De agent pakt mijn arm vast en draait deze op mijn rug. Ik probeer me los te trekken. "Dit is een grap, toch? Lan?"
*Einde flashback*

Voorzichtig sta ik op. "Is het oké als ik weer ga?" Vraag ik aan Dex, aangezien hij degene was die daarnet zei dat ik moest blijven.

"Tuurlijk, zolang je maar niet over boord springt."

"Ik beloof niks." Ik kijk weer kort de andere man aan. "Welterusten." Zeg ik voor ik snel weer de keuken uit loop.