Pov Emma
Het bloed drubbelt uit zijn borst, op mijn kleding. Hij mompelt zacht een woord. "Vlucht." Zijn hoofd zakt naar de zijkant en zijn ogen stoppen met knipperen.

Onbewust houd ik mijn adem in. "Enzo?" Zeg ik zacht. Ik schud hem door elkaar, maar zijn lichaam is slap. Geschrokken sta ik op. Mijn lichaam trilt bij het zien van mijn bebloede handen.

Oké, fuck this shit, ik ben weg hier.

Met trillende benen sprint ik de kamer uit. Na nog geen stap in de gang, bots ik al tegen iets op. Handen duwen me hardhandig terug de kamer in. "Niet zo snel, pochahontas."

Verbaasd zet ik enkele stappen achteruit. Ik kijk op, naar de persoon voor me. Al het zuurstof lijkt uit mijn longen te verdwijnen. Oh shit.

"Ik heb zo lang gewacht op dit moment." Klinkt zijn zware stem.

Zacht loop ik achteruit. "Wat doe je hier?"

"Wat ik hier doe?" Hij doet geen moeite om naar me toe te lopen. "Ik kom iedereen uit jouw lijden verlossen."

Mijn rug raakt het koude glas van de balkon deur. Angst raast door mijn lichaam heen. "Je hoeft dit niet te doen. Please, doe dit niet." Mijn handen zoeken naar de deurklink. Hoop vult mijn lichaam wanneer ik het koude metaal voel.

"Ik stop dit keer niet Emma, ook al smeek je."

Zijn woorden komen aan als een klap. Aan zijn serieuze toon kan ik horen dat hij geen grapjes maakt.

In één beweging duw ik de deurklink naar beneden. Ik sprint het balkon op. Met mijn handen grijp ik de wankelende reling vast.

Wanneer ik mijn been over de reling wil gooien, voel ik een sterke grip om mijn middel. Twee armen trekken me hardhandig van het balkon af. Roberto gooit me de kamer in.

"Hoe durf je?" Briest hij. "Hier ontkom je niet aan. Je verdient dit."

Met tranende ogen en trillend van angst, kruip ik achteruit. Zodra Roberto zich omdraait om de balkondeur dicht te doen, spring ik op en vlucht de kamer uit. Met knikkende ren ik de gang door, richting de trap. Het verbaasd me dat het me überhaupt nog lukt om rechtop te staan.

Een sterke grip om mijn arm trekt me terug de gang in. "Bonita!" Klinkt een harde mannelijke stem. "A dónde vas?"

In een wanhopige poging probeer ik om mezelf los te trekken. "Laat me gaan."

"Je ontkomt hier niet aan, Emma." Roberto leunt tegen de muur aan. "Niet nog een keer."

De man die me vast heeft duwt me, ondanks mijn zielige pogingen, terug de kamer in en naar Roberto toe. Ik voel een harde trap tegen mijn knieholte aan, waardoor ik automatisch op mijn knieën voor Roberto val.

Grijnzend kijkt hij me aan. "Nu je toch al op je knietjes voor mij zit.." Hij lacht. "Smeek."

"Nooit." Ik waag een poging om op te staan. Helaas duwt de Hulk naast me, me gelijk weer op mijn knieën, zijn hand blijft me omlaag duwen. "Sentar." Bromt hij.

"Ja, Emma, blijf even zitten." Roberto glimlacht. Hij draait met een pistool in zijn handen. "Smeek."

"Rot op."

Een enorm harde klap laat mijn hele lichaam naar de grond vallen. Mijn hoofd duizelt, maar veel tijd om bij te komen krijg ik niet. De man trekt me aan mijn haren omhoog, tot ik weer op mijn knieën zit. Ondertussen rollen de tranen over mijn wangen.

De loop van het pistool is recht op mijn gezicht gericht. Ik zie hoe een druppeltje bloed van het metaal afdruipt.

"Smeek." Klinkt de koude stem van Roberto.

"Het spijt me." Begin ik. Ik houd mijn trillende handen voor me, alsof die me tegen een kogel zouden beschermen. "Het spijt me zo erg, Roberto."

Tranen druppelen via mijn neus op de grond. "Echt waar, het spijt me." Is het enige wat ik uit mijn mond kan krijgen.

Hij lijkt niet tevreden te zijn met mijn gejank. "Waarvoor spijt het je?"

"Dat ik je pijn heb gedaan." Ik buig mijn hoofd. "Dat het mijn schuld is dat Orlando dood is."

"Onthoud dat goed, het is jouw schuld." Klinkt zijn boze stem. Het klikje van zijn pistool laat me opkijken. Hij heeft het geladen..

"Wacht. Roberto, stop. Alsjeblieft." Jank ik. Paniek vult mijn lichaam. "Ik wil nog niet dood. I-Ik kan het uitleggen."

"Oh? Je kan uitleggen waarom je mijn beste vriend hebt vermoord." Zijn ogen staan op onweer. "Orlando verdiende dit niet."

"Dat klopt." Snikken verlaten mijn mond. "Hij verdiende het inderdaad niet. Na alles wat hij voor mij heeft gedaan en ik laat hem doodbloeden in zijn eigen huis." Ik huil oncontroleerbaar. "Als er iets is wat ik ongedaan zou kunnen maken, dan is het dat."

"Maar dat kan niet." Antwoordt Roberto kalm. Ik zie dat zijn ogen vochtig zijn geworden. "Je hebt iedereen verraden." Hij slikt voor hij spreekt. "Ik mocht je, wist je dat? Ik vond je zelfs leuk voor Orlando. Echt, ik hoopte het voor jullie. Hij zou alles voor jou riskeren, hij hield van je en jij laat hem zo in de steek."

Laat? Tegenwoordige tijd? Tranen verlaten mijn ogen. Ik kijk op, recht in Roberto zijn ogen. "Ik hield van hem. Echt."

"Als je echt zo veel van hem houdt," de loop van zijn pistool is gericht op mijn borst. "Vergezel hem dan maar in de hel."

Voor ik doorheb wat zijn zin inhoudt, hoor ik een harde knal. Mijn oren suizen en een vreemd gevoel verspreidt zich in mijn borst. Langzaam kijk ik omlaag. Op mijn borst verschijnt een grote rode vlek. Pas wanneer ik me besef wat er is gebeurd, voel ik de pijn. Steken van pijn spreiden zich uit door mijn hele lichaam.

Ik hap paniekerig naar adem. Tranen stromen over mijn gezicht. Met grote ogen kijk ik toe hoe een bloedvlek zich op de grond vormt. "Nee." Huil ik. "Ik hield van hem."

Roberto trekt me omhoog. Een frisse wind laat me beseffen dat we op het balkon staan. "Jij wilde net graag een duik nemen." De wankelende reling raakt mijn rug. Roberto kijkt me boos aan. "Veel plezier."

Een harde trap tegen mijn buik aan, laat me mijn evenwicht verliezen. Splinters van de reling snijden in mijn huid. De grond verdwijnt onder mijn voeten vandaan. Een harde, ijzige gil verlaat mijn mond.

Met een klap val ik in de koude zee. Pijn trekt door mijn hele lichaam heen. De stroming trekt me onder water. Het zoute water vult mijn longen. 7 minuten. Een verdrinking duurt volgens Enzo 7 minuten. Hoe erg ik ook voor mezelf probeer te vechten, het lukt me niet meer. Mijn lichaam laat zich verslagen mee trekken. De duisternis neemt me mijn zicht af. Maar deze duisternis is anders. Deze voelt fijner.

Pov Romeo (de jongen)
De harde bas klinkt door mijn oren. Mijn knorrende maag leidt me af. Geërgerd trek ik de oordopjes uit mijn oren. Het liefst blijf ik de hele dag boven om al deze klootzakken hier te ontwijken.

Met een zucht sta ik op. Na nog geen stap buiten de slaapkamerdeur, houdt een hard geluid me tegen. Ik voel aan mijn oren naar er zitten geen oortjes met in. Wat was dat dan? Ik hoor harde stemmen in een taal die ik niet versta. Het geluid komt uit Enzo zijn kamer.

Boos stap ik erheen. Als hij weer die meid lastig valt, dan val ik hem aan. Alweer. Dat hij mij de vorige keer in elkaar mepte boeit me niet. Al raak ik hem maar één keer, het is het waard.

Bloeddruppels maken een spoor tot de slaapkamer. In de deuropening blijf ik staan. Mijn blik glijdt het eerste naar een man die op de grond ligt. Is dat Enzo?

De stemmen laten me omhoog kijken. Emma zit op haar knieën voor een man. De zijkant van haar lichaam is rood van het bloed. What.. The.. Fuck..

De man voor haar spreekt. Hij trekt haar omhoog. Met grote ogen kijk ik toe hoe hij haar een trap geeft, waardoor ze naar achter valt, door de reling van het balkon heen. Een huiveringwekkende gil klinkt door de hele kamer heen. Het geluid laat kippenvel op mijn armen verschijnen.

Geschrokken draai ik me om. Ik ren terug mijn kamer in. In het hoekje van de kamer zak ik neer. Beschermend sla ik mijn armen om mijn benen heen. Tranen verlaten mijn ogen. Wat is er zojuist gebeurd? Gaan ze mij ook vermoorden?

Trillend zit ik in het hoekje, wachtend tot ze me vinden. Paniekerig huil ik. Wie zijn die mannen? Ik wil nog niet dood.

Geluiden klinken op de gang. Ik druk mijn handen tegen mijn oren om het geschreeuw buiten te sluiten. Bevend schud ik mezelf heen en weer. Dit is niet echt. Please, laat het niet echt zijn.

De deur van de kamer wordt met een klap opengegooid. Ik durf niet op te kijken en blijf zitten terwijl de tranen over mijn gezicht heen stromen.

"Ik heb hier niks mee te maken." Roep ik jankend. "Please vermoord me niet."

Ik word hardhandig tegen de grond gedrukt. Een knie in mijn rug houdt me op mijn plek waarna mijn armen op mijn rug gedraaid worden. Koud materiaal vormt zich rond mijn polsen. Wat is dat? Ik probeer om te kijken, maar een hand duwt mijn gezicht terug tegen de grond aan.

Hulpeloos lig ik op de grond, tot een hand om mijn arm me omhoog trekt. Nu pas zie ik wie er in de kamer staan.

De politie..

Oh halleluja. Een opluchting verlaat mijn lichaam. Gewillig loop ik mee met de agenten. De hal van het huis laat me huiveren. Snel sluit ik mijn ogen. Ik wil niet al het bloed en alle lichamen zien. Opgelucht stap ik naar buiten, weg van dit huis.

Buiten staan meerdere mensen. Tussen de agenten door herken ik de man die Emma trapte. Hij staat met geboeide handen tegen een politieauto aan gedrukt.

Zijn blik valt op mij. Met verbaasde, maar toch woedende ogen kijkt hij mij aan. Het gestaar maakt me nerveus. Er hangt een sfeer om deze man heen die rillingen over mijn ruggengraat laat glijden. Iets in me vertelt me dat ik geluk heb gehad. Enorme geluk dat ik gevonden ben door de agenten en niet door deze man.

Pov Eline
Het voelt een eeuwigheid later wanneer de agenten eindelijk bij het andere gebouw aankomen. Nog voor ze überhaupt op positie staan, draait rechercheur Newton zijn laptop zodat we niet meer mee kunnen kijken.

"Wat is er?" Vraagt Layla. Ze staat al op.

"Ga zitten. Dit willen jullie niet zien." Hij doet een oordopje in zodat wij ook niet meer mee kunnen luisteren. Angstig draai ik me naar Layla. Waarom mogen wij niet meer mee kijken? Ze probeert weer op te staan, maar ik houd haar tegen. Newton heeft gelijk, ik denk dat we het inderdaad niet willen zien.

Layla haar been tikt steeds sneller op de grond. Ze kijkt me aan. Iets in haar blik maakt me bang. Alsof ze voelt dat er iets slecht is gebeurd. Alsof ze het óók voelt.

Na een zenuwslopende tijd klapt de rechercheur Newton zijn laptop dicht. De blik in zijn ogen laat me mijn hoop verliezen. Er is echt iets ergs gebeurd.

"Wat is er? Is Emma daar? Hebben ze haar gevonden?" Vuurt Layla op hem af.

"Nee." Newton lijkt naar woorden te zoeken. "Ze was er niet, maar ze zagen wel iemand van het balkon vallen."

Boos staat Layla op. "Enzo heeft haar van het balkon geduwd?" Wat onhandig trek ik haar terug op de stoel. "Ik vermoord die gozer." Briest ze.

"Dan kan niet, Layla."

"Ach houd toch op, Will." Ze kijkt hem geërgerd aan. "Fuck normen en waarden, die man verdient het om te sterven."

"Nee, het kan niet omdat je te laat bent. Iemand was je al voor." Hij opent zijn laptop weer. "Het lijkt erop.." Mompelt hij terwijl hij iets intypt. "Dat er een ruzie is geweest." De laptop wordt onze kant op gedraaid.

Mijn ogen worden groot bij het zien van het plaatje. Happend naar adem, grijp ik mijn hart vast. Roberto. Wat deed hij daar?

"Jullie kennen hem?" Constateert Newton bij het zien van onze reacties.

Ik draai me tot Layla. Zelfs zij lijkt hier stil van te zijn. "Nee." Jammer ik. Roberto wil Emma dood hebben. Als hij daar is, dan is Emma..

Will Newton kucht. "Er was een jongen aanwezig. Hij beweert te hebben gezien dat de man van deze foto Emma heeft neergeschoten en van het balkon geduwd."

"Die eikel." Sist Layla zacht. "Wat een zwakke lafaard."

De rechercheur kijkt haar medelijdend aan. "Er lag veel bloed op het balkon."

Zijn woorden blijven tussen de muren van het kantoor hangen. Er lang veel bloed op het balkon..

"We waren te laat." Layla kijkt op. Ze heeft tranen in haar ogen. "Hij heeft haar vermoord, niet?"

"Er is nog niks zeker." Hij praat voorzichtig. Alsof zijn woorden meer pijn doen dan de dood van mijn tweelingzus. "Maar als ze daadwerkelijk is neergeschoten en in het water geduwt." Newton stopt voor een kort moment. "Door het bloedverlies en de stroming in het water is jezelf naar de kant zwemmen erg moeilijk. Ik ben bang dat jullie je moeten voorbereiden op het ergste scenario."

Iets in mij breekt. Een pijnlijk gevoel vult mijn hele lichaam. "Nee." Ik weiger het te geloven. Dit is gewoon een nare droom. Een nachtmerrie. "Nee, dat kan niet. Emma kan niet dood zijn."

Naast me hoor ik Layla huilen. Ze scheldt door haar tranen heen. "Nee!" Ze slaat hard een flesje van tafel. "Dit kan verdomme niet waar zijn!"

De rechercheur pakt haar handen vast. "Het spijt me, Layla." Zegt hij zacht.

Ik trek haar in een knuffel. Zacht trekt Layla zich terug. "Hier gaan ze spijt van van krijgen." Sist ze. "Ik ga ze allemaal stuk voor stuk vermoorden."

Ondanks dat Newton een rechercheur is, zegt hij niks van haar moordplan. "Kom op Lay," Ik veeg mijn tranen weg. "Er is niks wat we nu kunnen doen. Laten we maar naar huis gaan."

"Ik breng jullie wel." Newton pakt zijn sleutels en loopt voor ons het gebouw uit.

De hele autorit staar ik geschokt voor me uit. Gedachten razen door mijn hoofd heen. Ik besef me nog niet goed wat er is gebeurd.

"Zal ik mee naar binnen gaan en het ze vertellen of willen jullie dat zelf doen?"

Ik kijk op bij het horen van zijn stem. Zonder het door te hebben gehad, zijn we al voor onze deur gestopt.

"Nee. We moeten dit zelf doen." Antwoordt Layla. Ze veegt haar tranen weg en heft haar hoofd op. "Bedankt voor alle moeite die je hebt gedaan." Zegt ze professioneel voor ze uitstapt. Ik snap niet hoe ze zo helder blijft, vraag ik mezelf af wanneer ik ook uit stap.

In de woonkamer zitten Rafael en Jax. Jax springt gelijk op zodra hij ons ziet. "En? Was Emma daar? Hebben jullie haar gevonden? Is ze veilig?"

"Uhmm.." Zeg ik, niet goed wetend hoe ik dit moet gaan zeggen. "Ze was er wel." Vragend kijk ik Layla aan. "Soortvan."

Jax zijn enthousiasme neemt af. "Waarom huilen jullie dan? Tranen van geluk?"

Terwijl de zoute tranen weer over mijn wangen rollen schud ik mijn hoofd. "N-nee. I.." Een snik verlaat mijn mond. "We.."

"We waren te laat." Antwoordt Layla wanneer de woorden niet over mijn lippen lijken te komen.

Ik zie hoe Rafael zijn ogen beginnen te wateren. Maar Jax lijkt het niet te snappen. Of hij wíl het niet snappen.

"Het is nog niet zeker, maar we denken dat ze het niet heeft gered, Jax." Legt Layla hem in tranen uit.

"Wat is er gebeurd?" Vraagt Rafael zacht.

Mijn stem trilt. "Roberto.."

Ook Layla haar stem klinkt onvast wanneer ze spreekt. "Hij heeft haar neergeschoten." Ze slikt. "En van het balkon geduwt."

Er lag veel bloed op het balkon.. Spookt er door mijn hoofd heen.

Jax schudt zijn hoofd. Hij trekt wit weg. "Dat kan niet. Het kan niet waar zijn. Emma is een vechter, een strijder. Ze geeft niet zomaar op. Ze kan niet zomaar dood zijn. Ze kan niet dood zijn, ze heeft nog nieteens écht geleefd." Zijn stem slaat een aantal keer over. Ik zie hoe hard hij vecht tegen de waarheid.

Rafael legt een hand op zijn schouder. "We kunnen niks meer doen. Ze is er niet meer."

Nu pas lijkt Jax het zich te beseffen. Tranen rollen over zijn gezicht en hij breekt. Het aan moeten zien van hoe gebroken hij is, breekt mijn hart in nog meer stukjes. Kippenvel verspreidt zich over mijn lichaam.

Layla loopt naar hem toe en slaat haar armen om hem heen. "Sorry, Jax."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Don't hate me :(

Dit is niet het laatste deel XD