Happy easter, bunnies☆

Ps. Dit deel zal vaak switchen van POV dus let daar goed op XD

Pov Emma
Met bonkende hoofdpijn word ik wakker. Ik draai me kreunend om. Enzo ligt nog te slapen. Vermoeid zit ik overeind. Ik ga nooit meer medicijnen nemen..

"Goedemorgen." Klinkt een zware mannenstem. Zijn stem is schor, bijna ruw zelfs.

Geschrokken kijk ik om. Ik staar Enzo aan. "Hoi."

"Lekker geslapen?" Hij kijkt me vragend aan.

"Uhm.. Ja." Ik kan me niet herinneren dat ik naar bed ben gegaan. Nu ik erover nadenk, kan ik me überhaupt heel weinig herinneren van gister. Ik kuch zacht. "Jij ook?"

Enzo rekt zich uit. "Ja hoor, prima."

Ik staar naar zijn armen. Holy shit, ik wist niet dat hij zó gespierd was. Hij is duidelijk gaan trainen.

"Kun je het zien, babe?" Vraagt een grijnzende Enzo.

Met een rood hoofd kijk ik op. "Nee. Misschien moet je je shirt uit doen."

Een lach klinkt door de kamer. Tot mijn grote verbazing trekt hij daadwerkelijk zijn shirt uit. Mijn ogen worden groot. What the.. "Dat-t was een g-grapje." Hakkel ik. Ik voel hoe ik rood aan loop.

"Weet ik." Hij lijkt mijn ongemakkelijkheid erg leuk te vinden. Grijnzend staat hij op. "Ik ga douchen." Voor een kort moment stopt hij. Hij staat stil midden in de kamer. "Wil je mee?"

Ik stik zowat in mijn eigen ademhaling. "Nee."

Enzo grijnst vermakelijk. "Jouw verlies." Mompelt hij schouderophalend.

Zodra hij de badkamer in verdwijnt, laat ik me achterover op het bed vallen. Zuchtend trek ik de deken over me heen. Ik wil dit bed nooit meer verlaten.

Pov Eline
Voetstappen klinken door de gang. Mijn hart bonkt in mijn keel. Rechercheur Newton komt met grote passen de kamer binnen gelopen. "Het mag." Zegt hij kortaf.

Mijn ogen worden groter. Ik heb zo veel vragen, maar ik ga ze niet stellen. Het enige wat telt is dat we Emma bevrijden.

Vandaag.

Newton zakt neer op de bureaustoel voor ons. "De agenten zijn zich aan het klaarmaken." Hij staart Layla aan. "We worden straks gekoppeld aan een bodycam zodat we live mee kunnen kijken." Hij lijkt te twijfelen. "Weten jullie zeker dat jullie willen mee kijken? Ik weet niet wat er gaat gebeuren. Wat er op deze beelden kan verschijnen, kan jullie blijven achtervolgen."

"Dat boeit me niet." Antwoord Layla vastberaden, terwijl ik nog in een innerlijke tweestrijd zit. "Ik wil gewoon weten wat er gebeurt. Hoe erg het ook zal worden, we kunnen het aan. Toch Lien?"

Ietwat vertwijfeld kijk ik op. "Ja." Antwoord ik tot mijn en Newton zijn verbazing.

"Oké. Het is jullie beslissing." Hij klapt de laptop open. Na een paar klikjes, verschijnt er een video in het beeld. Als het goed is, is dit de bodycam. Ik zie meerdere agenten in een rijtje zitten. Het lijkt op de binnenkant van een wagen. Als het goed is, zijn ze nu op weg naar het gebouw waar Emma zich volgens Newton bevindt.

De wagen stopt met trillen. De agenten staan één voor één op. Ze sluipen het busje uit, maar blijven voor derest staan.

"Waarom staan ze stil?" Fluistert Layla, alsof de agenten haar kunnen horen.

Newton kucht. "Ze wachten op een teken van de ploegleider." Zijn stem klinkt hard, in tegenstelling tot Layla haar gefluister.

Ik knik zacht. Ergens hoor ik ze wel, maar het komt niet goed binnen. De snelheid van mijn hartslag heeft een record gemaakt vandaag. Please laat Emma hier zijn.

Een hand pakt voorzichtig de mijne vast. Layla geeft me een kort kneepje. Haar been tikt op de grond, wat mij laat zien dat ze ook zenuwachtig is.

Langzaam komen de agenten in het beeld in beweging. Ze staan in formatie, klaar om binnen te vallen. De voorste duwt de deur open. Bijna gelijk rennen de agenten één voor één naar binnen. Het interieur van het gebouw ziet er niet uit als een gevangenis, het is netjes en chique ingericht. De houten vloer ziet er klassiek uit. Er komt een man aan gerend, die direct onder schot word gehouden. Netzoals het gebouw past hij niet in het plaatje die ik in mijn hoofd had. Hij ziet er verzorgd aan vriendelijk uit.

Hard geschreeuw klinkt door de hal. De man houdt geschrokken zijn handen in de lucht. Met half dichtgeknepen ogen kijk ik toe. Rechercheur Newton had gelijk. Het had beter geweest als ik niet mee keek. Stel je voor dat er geschoten wordt, dat kun je nooit meer van je netvlies afhalen.

Pov Emma
Mijn handen houden de reling van het balkon vast. Het valt me nu pas op hoe onstabiel deze is. Als je er tegenaan zou vallen, zal hij al om kunnen vallen. Hoe heb ik hier ooit veilig overheen kunnen stappen?

"Haal het niet in je hoofd." Klinkt een zware stem achter me. "Waag het om nog een keer te springen."

Langzaam draai ik me om. Enzo staat vlak achter me. Druppels vallen van zijn haar af. Een mierzoete glimlach siert mijn lippen. "Geen zorgen. Ik gebruik ook liever de voordeur."

Zijn gezicht blijft neutraal. "Pas op. De volgende keer dat je wegrent zal ik niet achter je aan rennen, maar je gewoon neerschieten."

Knipperend kijk ik hem aan. "Alweer." Ik blik kort naar mijn been. "Maar goed dat ik überhaupt niet kán rennen door die kogel van jou."

Nu verschijnt er wel een grijns op zijn gezicht. "Graag gedaan, babe."

"Het is niet grappig. Weet je hoe veel pijn-" Een harde knal kapt mijn zin af. Wat was dat? Aan Enzo zijn gezicht te zien weet hij het ook niet. Weer klinkt een hard geluid. Het klonk als een geweerschot. Enzo draait zich abrupt om, hij loopt in een snelle pas naar de deur. Ik wil hem achterna gaan maar hij houdt me ruw tegen.

"Wacht hier." Hij wacht niet op antwoord en rent de deur uit.

Er klinkt hard geschreeuw van beneden. Is dat de politie? Ik wil naar beneden rennen maar een harde knal houdt me tegen. De knal wordt al snel gevolgd door meerdere knallen. Ik herken die knallen, er wordt geschoten. Kippenvel verspreidt zich op mijn armen. Ik druk mijn handen over mijn oren. Fuck, nee. Laat dit een droom zijn. Ik hallucineer, dit is niet echt.

Mijn ademhaling versnelt. Nee. Spreek ik mezelf toe. Niet in paniek raken. Niet weer. Trillend sta ik op mijn benen. Ik ijsbeer door de kamer heen. Abrupt stop ik. Niet ijsberen, dat maakt me verdacht.

Wild schud ik mijn hoofd. Waarom zou ik me daar zorgen om maken? Ik ben ontvoerd. Ik ben het slachtoffer. De politie gaat me echt niet neerschieten.

Maar ik ben wel op de vlucht..

Ik schud de gedachte uit mijn lichaam. Niet aan denken. Gewoon ademen.

Voetstappen klinken op de gang. Ze klinken snel en hard, alsof iemand rent. De deur wordt hard opengegooid en knalt tegen de muur aan. Met een verwarde blik kijk ik naar degene in de deuropening.

Enzo? Waarom is hij nog niet in de boeien geslagen?

Ik wil het vragen, maar de angstige blik in zijn ogen houdt me tegen. Hij kijkt bang. Dit is de eerste keer dat ik paniek in zijn ogen zie. Pure paniek. Zijn ademhaling klinkt zwaar en oppervlakkig. Wat is er gebeurd? Waarom zegt hij niks?

Mijn blik glijdt langs zijn nek naar zijn borst. Ik hap naar adem wanneer ik zie waarom hij zo bang kijkt. Er zit een grote rode vlek midden op zijn borst. "Babe." Zegt hij zacht.

Shit..

Ik zie hoe hij elk moment neer kan vallen. Snel ren ik naar hem toe en vang hem op. Met mijn armen probeer ik hem te ondersteunen, maar hij is te zwaar. Met een bonk zakken we beiden op de grond. "Wat is er gebeurd?" De paniek klinkt in mijn stem.

Het bloed drubbelt uit zijn borst, op mijn kleding. Hij mompelt zacht een woord. "Vlucht." Zijn hoofd zakt naar de zijkant en zijn ogen stoppen met knipperen.

Onbewust houd ik mijn adem in. "Enzo?" Zeg ik zacht. Ik schud hem door elkaar, maar zijn lichaam is slap. Geschrokken sta ik op. Mijn lichaam trilt bij het zien van mijn bebloede handen.

Oké, fuck this shit, ik ben weg hier.

Pov Eline
"Show me your hands!" Roept een agent naar de man.

De man houdt zijn handen hoog in de lucht. "What is going on?" Voor iemand die vanaf verschillende kanten onder schot word gehouden, blijft hij aardig kalm. Nog kalmer dan ik ben zelfs. Psychopaat.. Mijn handen trillen en tranen staan in mijn ogen. Het lijkt alsof je naar een film kijk, maar dit is allemaal echt. Het is echt en Emma is in dat huis.

"Identify yourself!" Roept een agent. "We are looking for Enzo Bianchi."

De blik in de man zijn ogen verandert. Hij kijkt verward. "Lorenzo?" Vraagt hij.

"Lorenzo?" Zeggen nu ook Layla en rechercheur Newton tegelijk.

Blijkbaar heeft een andere agent het ook gevraagd, want de man antwoordt. "He is my brother, he lives in the building on the other side of the island."

Mijn hart lijkt te stoppen met kloppen en mijn ogen verwijden zich. We hebben het verkeerde gebouw..

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Whoops..

Op dit moment mis ik de Wattpad FBI met hun leuke theorieën :(