Pov Emma
Een zachte klik laat mij beseffen dat het pistool geladen is. "Hierkomen." Hij richt het ding op mijn been.

Langzaam schud ik mijn hoofd. "Je gaat toch niet schieten. Dat durf je niet."

Een harde knap weergalt door het gebouw heen. Voor ik me besef wat er is gebeurd, voel ik een helse pijn. Ik gil en zak door mijn benen heen. Mijn adem stokt. Met grote ogen kijk ik naar mijn been, waar het bloed hevig uit stroomt. Tranen rollen over mijn wangen terwijl ik met trillende handen mijn been vast pak. Al snel zitten deze ook onder het bloed.

Ik probeer het in te houden, maar het lukt me niet, het doet zo'n pijn. Piepend en jankend lig ik op de grond. Ik had ook niet kunnen denken dat hij me daadwerkelijk zou neerschieten.

Nouja, eigenlijk wel.

In de verte hoor ik stemmen maar ze dringen niet tot me door. Jammerend houd ik mijn been vast. Lucht. Ik krijg geen lucht.

"Emma." Hoor ik vaag in de verte. "Emma!"

In een klap is alles weer scherp. Art kijkt me met een geschrokken blik aan. "Haal adem. Het komt goed. Het is maar een schrammetje."

Een schrammetje?! "H-Hij schoot op me."

"Houd hier druk op, oké?"

Langzaam knik ik. Met trillende handen druk ik op de plek. Tranen rollen over mijn wangen. Fuck dit doet zo veel pijn.

"Fabio!" Hoor ik Art hard roepen. "Fabio, help me!"

Niet veel later hoor ik een andere stem. "Was dat een pistoolschot of word ik weer gek?"

"Hij heeft haar neergeschoten."

Het blijft stil. Of ik ben opeens doof geworden, dat kan ook. Ondanks het gevoel dat mijn been eraf ligt en ik elk moment flauw kan vallen, probeer ik toch op te staan.

Bijna gelijk duwt iemand me weer terug. "Nee, blijf zitten." Ik hoor dat het Fabio is. Hij bindt iets om mijn been heen maar ik kan niet helder zien wat het is. "Dit kan pijn gaa-"

"-Aahh!" Gil ik wanneer hij midden in zijn zin het voorwerp, wat blijkbaar een riem was, strak trekt. Mijn hoofd wordt steeds lichter.

"Hé! Wakker blijven." Hoor ik vaag. "Emma! Houd je ogen open."

Ik probeer het maar het lukt niet. Dit doet té veel pijn. Terwijl ik het gepraat van de mannen nog dof hoor, zakken mijn ogen dicht.

Pov Fabio
Een hard geluid laat me opschrikken. Hevig ademend schiet ik overeind. "Het was maar een droom. Het was maar een droom." Herhaal ik tegen mezelf.

De knal wordt gevolgd door gegil. Ik druk mijn handen tegen mijn oren. "Het is niet echt. Het is maar een droom." Herhaal ik. Mijn hartslag is hoog. Te hoog.

"Fabio!" Haalt een stem me uit mijn gedachten. "Fabio, help me!"

Ik spring op. Misschien moet ik toch even kijken of het echt geen droom is.

"Riep iemand me?" Vraag ik aan Enzo, die ik in de gang tegenkom.

"Art." Antwoordt hij kortaf voor hij door loopt naar zijn kamer. Ik ren de trap af. In de woonkamer is niemand, dus loop ik door naar de keuken.

"Was dat een pistoolschot of word ik weer gek?"

"Hij heeft haar neergeschoten." Hijgt Art.

Ik kijk achter hem. Emma zit huilend op de grond. Haar been bloedt hevig. Ze zet haar handen tegen de grond, een poging wagend om op te staan. Gelijk duw ik haar terug op de grond. "Nee, blijf zitten."

Mijn handen maken mijn riem los en schuift hem rond haar been. "Dit kan pijn gaa-" middenin mijn zin trek ik hem aan.

Ze gilt hard. Tranen stromen over haar wangen. Ze ziet er lijkbleek uit.

"Hé! Wakker blijven." Zeg ik tegen haar. "Emma! Houd je ogen open."

"Ze bloedt dood, doe iets!" Roept Art in paniek naar me.

"Wat moet ik doen dan?" Schreeuw ik terug.

"Verzin iets! Jij hebt in het leger gezeten." Valt hij aan.

"Ja, als soldaat. Niet als fucking zuster."

Art staart naar de meid, die nu bewusteloos op de grond ligt. "Ze moet naar het ziekenhuis."

"Dat kan niet. Dan gaan ze vragen stellen en belanden wij allemaal in de bak."

"Dat is precies waar wij horen." Boos grijpt hij naar zijn zak. Hij haalt er een mobiel uit.

"Wat ga je doen?" Vraag ik, zijn handen in de gaten houdend.

Hij kijkt op. Vuur staat in zijn ogen. "Een fucking ambulance regelen."

In een ruk trek in zijn mobiel uit zijn handen. "Jij regelt helemaal niks." Ik stop zijn mobiel in mijn zak en pak mijn autosleutels. "Blijf bij haar, dan haal ik medicatie. Die zal ze nodig hebben wanneer ze wakker wordt."

Net wanneer ik van plan ben om me om te draaien, trekt Art de sleutels uit mijn hand. "Ik haal het wel. Blijf jij bij haar."

"Het is op recept." Ik pak de sleutels terug. "Die krijg jij niet mee."

Art lijkt het goed te vinden. "Wat moet ik doen als ze wakker wordt?" Vraagt hij.

Mijn blik rust op de meid. "Zorgen dat ze niet opstaat." Ik scheur mijn blik los en loop naar de deur. "Moet ik nog wat voor je meenemen?"

Art kijkt op. "Een anti-depressivia."

Ik knik en draai me om. "Wacht!" Houdt zijn stem me tegen. "Mijn mobiel."

Langzaam draai ik me om. "Die krijg je nu niet terug. Je moet eerst nadenken over de gevolgen als je een ambulance belt."

"Nee." Hij loopt naar me toe. "Jij moet nadenken over de gevolgen als we géén ambulance bellen."

"Dit gesprek heeft geen zin. Ik moet nu die medicatie halen." Ik kijk kort achter me. "Wesley!" Roep ik hard. Hij komt niet veel later met een verward gezicht de kamer in lopen. "Zorg dat Art geen domme dingen doet."

"Kom op." Zeurt Art. "Ik ben geen klein kind."

Wesley kijkt nogsteeds verward. "Wat is er.." Zijn blik valt op Emma. "Holy fuck. Leeft zij nog? Wie heeft dat gedaan?"

Pov Art
"Zorg dat hij geen politie belt." Negeert Fabio al Wesley zijn vragen. "Ik ga medicatie halen." Zonder om te kijken verlaat hij de keuken.

Ik draai me tot Wesley. "Geef je mobiel."

Ook Wesley draait zich om. "Waarom? Zodat je de politie kan bellen?"

"Nee. Niet de politie, maar wel een ambulance." Ik kijk naar Emma. "Kijk naar haar, ze bloedt dood."

Wesley volgt mijn blik. "Nee. Geen politie en ook geen ambulance."

"Prima." Mok ik. "Ik breng haar naar boven." Voorzichtig, alsof de wind die ik meebreng haar pijn doet, buk ik voor haar neer. Mijn armen pakken haar vast en ik til haar op. Haar hoofd valt tegen mijn schouder aan. Zuchtend loop ik door naar boven. Ik leg haar in mijn bed en sla de deken over haar heen. Ze ziet er onschuldig uit. Ik veeg haar haar uit haar gezicht. Waarom doet Enzo haar zo veel pijn? Ze verdient veel beter dan dit.

De deur vliegt open. Wesley loopt de kamer in en ploft neer op een stoel.

"Gast?" Vraag ik. "Wat doe je?"

"Zorgen dat jij geen domme dingen doet." Hij slaat zijn armen over elkaar. "Dingen die alles kunnen verpesten."

"Oh, je bedoelt dingen die haar leven kunnen redden." Reageer ik spottend. "Ik kan toch niks doen. Fabio heeft mijn mobiel."

"En terecht." Mompelt Wesley zacht.

Boos sta ik op. "Let op haar. Doe geen rare dingen." Meld ik hem.

"Dat kan ik beter tegen jou zeggen, waar ga je heen?"

Ik draai me om. "Naar Enzo." Met grote stappen voorwaarts loop ik naar Enzo zijn kamer toe.

"Nee!" Roept Wesley. "Niet doen."

Ik luister niet en stamp door. Met een gooi, zwaai ik de deur van zijn kamer open. "Jij-"

"-Nee." Kapt Enzo me af. "Ga mij geen preek geven, ze verdiende het."

"Ze verdiende dit?" Herhaal ik. "Ze verdiende het om in haar been geschoten te worden?"

"Het is haar eigen schuld, Art. Ze ging nu echt de grens over."

"Oh, zíj ging de grens over. Gast, jij hebt haar ontvoerd! Volgensmij ben jij eerder de grens over gegaan." Boos stap ik op hem af. "Waarom denk je dat jij alles voor iedereen kan bepalen? Jij bepaalt haar leven niet."

Hij trekt verbaasd een wenkbrauw op. "Gaat het goed, Art?"

"Nee." Mijn lip trilt. "Nee, natuurlijk niet. Wat is er mis met jou?" Het is een oprechte vraag. Wat is er mis met hem?

"Dat kan ik beter aan jou vragen. Wat is er aan de hand?"

"Wat er aan de hand is, is dat jíj ons allemaal meesleept in jouw shit. Waarom doe je dit? Ik heb gedwongen trauma's opgelopen door jou. Je maakt ons medeplichtig van ontvoering, schiet Emma neer en vermoordde Roy." Een traan rolt over mijn wang. "Je vermoordde hem recht voor mijn gedicht."

"Kom op, wees niet zo'n mietje. Hier word je hard van."

"Dat is het probleem!" Roep ik hard naar hem. "Ik wil niet 'hard' worden. Ik wilde niks van dit alles. Ík heb hier nooit om gevraagd, Lorenzo." Meerdere tranen vallen uit mijn ogen. "Waarom heb je mijn leven verziekt?"

Enzo lijkt voor een kort moment sprakeloos. "Art." Zegt hij dan streng. "Verman je."

"Nee." Hoofdschuddend stap ik achteruit. "Dan kan ik niet." Mijn wangen zijn al nat. "Je hebt me gebroken."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Aaww we hebben Art gebroken..