Pov Emma
"Ik zweer het, als je nog één woord zegt, vermoord ik je ter plekke." Schreeuwt Dex hard.

Enzo komt van zijn plaats. Hij duwt Dex naar achter. Eindelijk. "Relax." Lacht hij. Hij kijkt mijn kant op. De blik in zijn ogen maakt me bang. "Je mag haar niet vermoorden, dat doe ik."

Met grote ogen kijk ik hem aan. "Je gaat me vermoorden?"

"Nee, babe, dat zei ik niet." Zijn stem is zachter dan wanneer hij tegen Dex praat.

"Zou wel moeten." Snuift Dex boos.

Er borrelt een bekende woede in me op. "Wat is jouw probleem?" Sis ik terwijl ik op spring.

"Nee." Enzo duwt me terug de bank op. "Niet doen. Niet nu."

"Jij moet echt manieren aanleren." Dex stapt op me af. "Als Enzo het je niet leert, doe ik het wel."

"Nee." Nu is het Dex die een zet van Enzo krijgt. "Jij doet helemaal niks. En jij," hij draait zich tot mij. "Jij zwijgt en gaat je gedragen." Hij buigt naar me toe. "Als jij ook maar één millimeter verplaatst, dan haal ik de handboeien er weer bij."

"Je moet haar echt beter onder controle houden, Enzo."

Boos draait hij zich om. "Basta!" Sist hij tegen Dex. "Maak mijn manier van opvoeden niet belachelijk." Enzo duwt hem de kamer uit, richting de keuken.

Ik kan ze niet zien, maar vanaf hier kan ik hun harde stemmen horen. Rillend zit ik op de bank. Niet van de angst, maar van de ijzige kou die zich in mijn lichaam bevindt.

"Goh, Dex heeft een lekker humeurtje vandaag."

Ik kijk op naar Kevin die mij glimlachend aan kijkt. Ik wist niet dat hij hier ook was..

Hij komt tegenover mij zitten. "Wij kennen elkaar eigenlijk helemaal niet goed."

Ietwat ongemakkelijk verschuif ik op de bank. "Daar heb ik ook geen behoefte aan."

Een grinnik verlaat zijn mond. "Pech. Ik wel." Hij haalt een doosje tevoorschijn. "En daarom heb ik dit vragenspel."

Met horror kijk ik naar het doosje in zijn handen. Heeft iedereen zo'n doosje in huis liggen ofzo? Elke keer is er íemand die met zo'n vragenspel aan komt zetten.

"Oeh deze is leuk." Kevin heeft een oranje kaartje in zijn handen. "Als je terug in de tijd zou kunnen gaan, wat voor advies zou je dan geven aan je jongere zelf?" Leest hij voor.

Ik staar naar het tafeltje tussen ons in. "Niet door steegjes lopen."

"Echt? Dát is het advies die ie aan je jongere zelf zou geven?" Vraagt hij ongelooflijk.

Nee. Denkt hij dat ik serieuze antwoorden ga geven? Tuurlijk ga ik niet super leuk, open en eerlijk tegen hem zijn. "Ja."

"Boring." Mompelt hij zacht. Hij pakt een nieuw kaartje. "Waar heb je het meeste spijt van?"

Orlando verlaten. Ik glimlach mierzoet. "Door steegjes lopen."

"Serieus?" Kevin zucht dramatisch hard. "Geen leuk antwoord. Volgende vraag."

Voor hij de kans krijgt om een nieuw kaartje te pakken, ben ik hem voor. "Jij moet ook antwoord geven."

"Ik moet helemaal niks." Hij pakt een kaartje. "Wat hee-"

"-Jawel, dat is het spel." Kap ik hem af.

"Nee Nee. Ik ben de ontvoerder, dus ik bepaal hoe dit spel werkt."

Een zucht verlaat mijn mond. "Prima." Ik ga toch geen serieuze antwoorden geven.

"Mooizo." Een tevreden glimlach siert zijn lippen. "Wat heeft jouw leven veranderd?"

Ga ik het zeggen? "Door steegjes lopen."

Met een wanhopige blik legt hij het kaartje neer. "Meen je dit?"

"Die vragen lijken gewoon allemaal op elkaar." Val ik het spel aan.

Grommend pakt hij een nieuw kaartje. "Hoe was je relatie met Enzo?"

Ik trek een wenkbrauw op. "Dat staat op het kaartje?"

"Ja."

"Hmm. Laat eens zien dan." Daag ik hem uit.

"Nee." Hij houdt het kaartje stevig vast.

Mijn ogen rollen in mijn hoofd. "Dan is het wel een heel specifiek kaartje."

Kevin zucht dramatisch. "Beantwoord gewoon de vraag."

Een zucht verlaat nu ook mijn mond. "Ik heb dit al zo vaak uitgelegd."

"Niet aan mij." Reageert hij. "Hoe kan het zo erg fout gaan?"

"Hier heb ik geen zin in." Ik sta op.

"Dat zou ik niet doen." Houdt de stem van Kevin me tegen. "Enzo heeft gezegd dat je moest blijven zitten. Als ik jou was zou ik voor deze ene keer luisteren. Hij is echt pissig vandaag."

Misschien heeft hij gelijk. Ondanks dat ik het niet wil, zak ik neer op de bank.

"Wow, je kunt dus toch wel luisteren." Reageert Kevin met een sarcastische toon. "Ik wist niet dat je oren had."

"Ha-ha." Grap ik. "Fuck you."

"Let op je woorden." Klinkt er dreigend door de kamer heen. Enzo loopt naar me toe. Hij hurkt voor me neer. "Je hebt Dex al boos gemaakt, zorg dat je niet nóg iemand tegen je krijgt."

Ik schuif iets naar achter. "Ik heb sowieso iedereen hier al tegen me."

"Ja, maar niemand hier heeft de neiging om je te vermoorden." Zijn hand ligt losjes om mijn knie. "Behalve Dex op dit moment."

Ik slik voor ik praat. "Waarom is hij zo boos?" Het is een oprechte vraag. Ik heb geen idee waar zijn plotse woedeaanval vandaan kwam.

Enzo staat op. Hij komt naast me zitten. "Je weet echt niet wat er is gebeurd zeker?"

Langzaam schud ik mijn hoofd. Ik heb geen idee.

"We hebben vier uur lang naar je gezocht." Hij kijkt me onderzoekend aan voor hij verder gaat. "Cane zag je wegrennen. We zijn achter je aangegaan maar konden je niet vinden. Totdat Kevin je vond, ergens in het bos op de grond."

Nogmaals schud ik mijn hoofd. Dit zegt me helemaal niks.

"Wat weet je nog wel?" Vraagt Enzo. Het klinkt geërgerd. Alsof ík er iets aan kan doen dat mijn geheugen weg is.

"Uhm." Ik denk na. "Dat we hier op de bank zaten. Wesley gooide een kussen in je gezicht."

"Serieus?" Met opgetrokken wenkbrauwen kijkt hij me aan. "Dat weet je nog wel?"

Ik grinnik bij de herinnering. "Heel scherp."

Hij buigt naar me toe, wat mij naar achter doet leunen. "Weet je dit nog?" Vraagt hij terwijl hij over me heen komt hangen. Ik voel zijn zware gewicht op mijn lichaam drukken.

"Nee." Slik ik nerveus.

Enzo grijnst. "Ben je bang? Je trilt helemaal."

Ik schud mijn hoofd. Mijn handen duwen tegen zijn borst, maar hij verplaatst geen millimeter. "Het is koud."

"Nee." Spreekt hij me tegen. "Dat is het niet."

Verslagen laat ik mijn armen zakken. "Ik vind van wel." Komt er zacht mompelend uit mijn mond.

Enzo brengt zijn hand naar mijn gezicht toe. Snel draai ik weg. "Nee." Blaft hij. Hij draait mijn gezicht terug en legt zijn hand over mijn voorhoofd heen. "Je voelt anders heel warm aan."

"Maar ik heb het koud." Spreek ik hem zacht tegen. "Waarom geloof je me niet?"

Zijn hand blijft mijn wang aaien. "Ik geloof je wel." Hij stapt van me af. "Je ziet er ook heel moe uit."

"Thanks." Mompel ik zacht. "Altijd leuk om te horen.

Enzo staat op. "Kom mee." Beveelt hij me.

Ook ik sta op. Zodra ik rechtop sta, voel ik mijn hoofd bonken. Het wordt zwart voor mijn ogen. Half struikelend loop ik achter Enzo aan. Hij loopt rechtstreeks door naar zijn slaapkamer.

"Ga slapen." Het is eerder een bevel dan een vraag. "Dan bespreken we morgen de consequenties van je gedrag."

Ik ben op dit moment te moe om er tegenin te gaan dus kruip ik zwijgend onder het dekbed.

"Moet je je niet omkleden?" Merkt Enzo grijnzend op. Hij gooit een setje kleding naar me toe.

"Uhg." Zuchtend sta ik op. Zonder erover na te denken dat Enzo me aan staart, trek ik de kleding die ik aan had uit. Vlug doe ik de pyjama aan. De stof voelt koud op mijn lichaam. Langzaam zak ik weer op het bed. Ik trek de dekens tot aan mijn kin omhoog.

"Ohja." Enzo draait zich om. Hij loopt naar zijn nachtkastje. "Het spijt me, babe, maar ik vertrouw je niet meer." De ijzeren handboeien rinkelen in zijn handen. Hij steekt zijn hand uit. "Hand. Je mag zelf kiezen welke."

Wat een gentleman..

Met tegenzin haal ik mijn hand onder de deken vandaan en leg hem in de zijne. Hij klikt de boei om mijn pols. De andere kant klikt hij vast om de stang van het bed.

Ik ril van de koude lucht om mijn arm. Het liefst wil ik hem onder de deken houden, maar dat gaat niet.

Het is mijn eigen schuld. Ik had niet weg moeten rennen.

"Heilige Maria, je trilt helemaal."

"Ik heet geen Maria." Mompel ik zacht.

Enzo lacht. "Dat weet ik." Hij zakt naast me op het bed neer. "Heb je het zo koud?"

Voorzichtig knik ik met mijn pijnlijke hoofd.

Hij raakt mijn arm aan. "Je voelt wel heel warm aan." Zijn hand verplaatst zich naar de stang van het bed. Tot mijn verbazing maakt hij de handboei los. Ik wil mijn arm gelijk onder de deken trekken, maar Enzo houdt me tegen. Hij klikt de handboei om zijn eigen pols heen.

"Huh." Mompel ik verbaasd. "Wat doe je?"

"Zoals ik al zei, babe, ik vertrouw je niet." Hij stapt over me heen en kruipt ook onder de dekens.

"Enzo, maak me lo-"

"-Nee." Hij trekt mijn lichaam tegen het zijne aan. "Gewoon zwijgen en gaan slapen."

Ik zet mijn handen tegen zijn borst. "Enzo, please."

"Sstt. Ik ga niks doen, dat beloof ik." Hij slaat zijn armen om mijn trillende lichaam heen, wat lastig gaat aangezien we aan elkaar geboeit zijn. "Ga maar gewoon slapen."

Ik geloof hem niet. Ik geloof helemaal niks van wat hij zegt. Maar ik ben zo moe.. En de warmte van zijn lichaam doet me meer goeds dan ik had verwacht. Een verslagen zucht verlaat mijn mond. Hij wint. Hij wint altijd.

"Als je iets probeert, vermoord ik je." Fluister ik.

Een grijns siert zijn lippen. "Dat weet ik. Ga maar slapen, ik doe niks."

Vermoeid sluit ik mijn ogen. Zijn armen geven mij warmte en veiligheid.

Ik voel een kus tegen mijn voorhoofd. "Slaap lekker, babe."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Whelp! Ik twijfel sterk over het einde :(