Pov Romeo
Fabio duwt me op een stoel in de keuken. Met mijn tas nog in zijn hand loopt hij de kamer in. Een geërgerde zucht verlaat mijn mond.

Niet veel later komt er iemand de kamer binnen. Zware voetstappen lopen mijn kant op. Ik neem aan dat het Fabio is, maar wanneer ik opkijk zie ik tot mijn schrik iemand anders staan. De grijns op Enzo zijn gezicht laat me huiveren.

Een zware hand op mijn schouder houdt me tegen wanneer ik op wil staan. Hardhandig duwt hij me terug op de stoel.

"Blijf nog even zitten. Ik wil met je praten."

"Waarom?" Vraag ik stoerder dan ik me voel. Zou hij het weten? Van het telefoontje?

Ik hoor Enzo zacht lachen. "Luister. Mij boeit het geen moer dat je gebruikt en je jezelf de dood in jaagt met die shit." Hij kijkt me met een duivelse glimlach aan. "Maar Fabio lijkt om je te geven."

"Ik gebruik niet." Zeg ik voor de zoveelste keer vandaag. "Waar gelooft niemand dat?"

"Zie deze plek als een soort rehab." Gaat Enzo verder, mijn gedrift negerend. "En als je toch weer gebruikt, moet ik je de deur toe wijzen."

De deur toe wijzen? Dan dan gooit hij me het huis uit.

"Je hebt één kans, jongen, verspil het niet."

"Waarom zou ik blijven?" Vraag ik, proberend niet boos te klinken. "Ik kan netzo goed nu mijn spullen pakken en weggaan."

"Dat kun je inderdaad." Hij leunt met zijn handen op de tafel en buigt naar me toe. "Ga maar. Leef maar op de straten. Zonder onderdak, zonder geld. De enige uitweg waardoor je je niet zo ellendig voelt, is drugs. Maar je hebt geen geld voor drugs, vroeg of laat krijg je schulden bij een of andere maffia bende en moet je al hun vieze klusjes doen om die schulden op te lossen."

"Oké." Ik sla mijn armen over elkaar. Zijn verhaal raakt me, maar dat probeer ik te verbergen. "Wat wil je hiermee zeggen?"

"Ik heb in de maffia gezeten, dat is geen wereld voor jou jochie."

Dat geloof ik graag. Ik val al bijna flauw als ik bloed zie.

"Het zal niet lang duren voor je met een spuit in je arm in een greppel belandt, netzoals je broer."

Boos sta ik op. "Wat er met mijn broer gebeurd is gaat jou niks aan."

Hij leunt naar achter en lacht. "Eigenlijk wel. Want daarom ben je hier."

Ik sla mijn armen over elkaar. Langzaam tel ik tot tien. Adem in.. Adem uit. Ik ben beter dan dit. Hij krijgt mij niet klein. "Oké," knik ik zacht. "Dan blijf ik."

Enzo grijnst. "Op één voorwaarde." Hij steekt zijn hand uit. "Lever je mobiel in."

Mijn hart bonkt plots sneller.
Hij weet het. Hij weet dat ik heb gebeld. Schiet er door me heen. Langzaam schud ik mijn hoofd als teken dat hij mijn mobiel niet krijgt. "Dat kun je niet doen, ik ben volwassen."

"Dat ben je niet, je bent achttien." Enzo zucht. "Een weekje maar. Dit is een rehab, remember? Geen telefoons, anders kun je oprotten."

Mijn mond voelt droog aan. Het liefst zou ik nu weg willen lopen. Maar ik kan niet weg. Ik kan dat meisje niet alleen laten. Tergend langzaam geef ik mijn mobiel af.

Enzo pakt het lachend aan. "Top. Je kunt gaan."

Zo snel als ik kan sta ik op en loop de keuken uit. "Klootzak." Sis ik tegen Fabio die in de woonkamer zit, alsof hij van niks weet. Stampvoetend loop ik door naar boven.

Pov Emma
De jongen sist iets naar Fabio, die op zijn beurt verbaasd zijn wenkbrauwen ophaalt.

"Dus, het ging niet goed?" Vraagt hij zodra Enzo de woonkamer binnen komt lopen.

"Oh, jawel hoor." Hij overhandigt Fabio een voorwerp.

Ik hoor een lach. "Je hebt zijn mobiel afgepakt?"

"Ik vertrouw dat kind niet."

Fabio legt de mobiel op de tafel. "Jij vertrouwt niemand."

"Klopt." Mompelt Enzo.

"Weet je? Dit is het perfecte moment om te zeggen 'ik vertrouw jou, Fabio'." Reageert Fabio sarcastisch.

"Ik vertrouw jou niet."

Ik zie hoe Fabio met zijn ogen rolt. "Wat heb je tegen hem gezegd?"

"Niet veel." Enzo zakt naast me neer. Voorzichtig schuif ik een stukje van hem weg. "Wat zit er in de tas?"

"Ohja." Fabio pakt de tas van de grond af. Hij pakt er een briefje uit. "Lean?"

"Huh?" Enzo kijkt hem fronsend aan. "Duurzame bedrijfsprocessen?"

"Wat?" Fabio schiet in de lach. "Nee, nerd. Het is een recept ergens voor." Hij pakt een ander voorwerp uit de tas. "Hoestdrank?"

Nu is Enzo degene die in de lach schiet. Hij pakt het briefje en de hoestdrank van de tafel af. "Je hebt mij dat joch hard laten aanpakken omdat hij verslaafd is aan hoestdrank?"

"Oh." Komt er uit mijn mond. "Ja, dat moet je met spri-". De twee starende blikken van de mannen laten me stoppen met praten.

"Weet je, het verbaast me niks dat jij dit weet." Zijn priemende ogen staren me aan. "Zelfs een ei zou nog mislukken in jouw keuken, maar dit kan je wel?"

"Het is letterlijk hoestdrank met sprite. Niet heel moeilijk."

Enzo zakt weer naast mij neer. "Oh dus daarom houd jij zo veel van sprite."

"Nee." Antwoord ik bedachtzaam. "Ik heb het nooit op."

"Dat gelooft niemand." Hij ruikt aan de hoestdrank. "Gatverdamme. Wat goor."

"Nee, want jij bent zo onschuldig." Mompel ik zacht.

"Hmm?" Enzo kijkt op. "Wat zei je daar, babe?" Zonder op een antwoord te wachten, gaat hij al verder. "Heb je mij ooit iets zien gebruiken?"

Ik denk na. "Nee. Niet zelf."

"Zie je? Ik ben wel zo onschuldig."

Zijn hoge eigenwaarde maakt me misselijk. "Je gebruikt zelf niet, nee. Je drogeert alleen mensen."

"Niet zomaar mensen." Spreekt hij me tegen. "Alleen jou, babe."

"Goh." Een trieste lach verlaat mijn mond. "Wat aardig."

"Tuurlijk." Enzo kijkt mij glimlachend aan. "Zelfs mijn kwaadaardigheid kent grenzen."

"Maar je vriendin vermoorden valt daar zeker wel in?"

De zin komt onverwachts uit mijn mond. Enzo zag hem duidelijk ook niet aankomen. Er ontstaat een angstaanjagende blik in zijn ogen. Niet omdat hij boos kijkt, maar omdat hij juist blij lijkt.

"Bethany.." Mompelt hij zacht. "Ze deed nieteens haar best." Zijn hand aait mijn been. "Wees blij dat ik je drogeer. Zij was honderd procent bij bewustzijn."

Zacht schud ik mijn hoofd. Walgend kijk ik de andere kant op. Dit hoef ik niet te horen.

Enzo draait hardhandig mijn gezicht zijn kant op. "Je vroeg er zelf naar, babe. Nu moet je luisteren ook." Ik probeer me terug te trekken. Enzo trekt me ruw dichter naar zich toe. "Ze was volledig bij bewustzijn, elke keer dat het mes door haar vel stak."

Een misselijk gevoel verspreidt zich door mijn lichaam. "Stop."

"Nee. Luister." Er staat een lach op zijn gezicht. "Ik denk dat zij er alles voor over zou hebben om niet bij bewustzijn te zijn in haar laatste uren." Zijn duim streelt mijn lippen. "Ik kan me niet voorstellen hoe het moet voelen om te stikken in aarde terwijl je voelt dat je lichaam langzaam leegloopt."

Tranen springen in mijn ogen. "Je bent nog erger dan de Duivel." Fluister ik zacht.

"Hij moet ergens zijn inspiratie vandaan halen." Enzo grijnst. "En ik werk ook harder. Als je wil dat ze niet gevonden wordt, dan moet je diep graven." Hij veegt mijn haar uit mijn gezicht. "Ik vraag me af hoe het voelt. Om te weten dat je dood gaat."

Beangstigend. Het voelt heel erg beangstigend. In tegenstelling tot hem wil ik niet denken aan hoe die arme meid zich gevoeld zou hebben. "Waarom heb je het gedaan?"

Eindelijk laat hij me los. "Waarom niet?"

Waarom niet? Mijn lip trilt. Niet alleen van verdriet en angst maar ook van ingehouden woede. "Je vermoord een onschuldige meid alleen omdat het kan?"

"Ja. Wil jij ook?"

Langzaam schud ik mijn hoofd. Een snik verlaat mijn mond.

"Nee?" Uitdagend kijkt hij me aan. "Zij was vreemd gegaan, jij ook. Ik zie geen reden waarom ik jou niet ook zou moeten vermoorden."

Zwijgend staar ik naar mijn voeten. Niet gaan janken, Emma. Ik ben sterker dan dit. Trillend haal ik adem voor ik mijn mond open. "Waarom is dat zo'n big deal voor jou? Ben je bang dat mensen je verlaten?"

"Ik stel de vragen hier." Negeert Enzo mijn vraag. Voor hij verder kan gaan, ben ik hem voor.

"Nee." Hij lijkt verbaasd door mijn zelfverzekerde stem. "Nee." Zeg ik nogmaals. "Waarom word je zo boos als iemand vreemd gaat dat je diegene gelijk wil vermoorden? Ben je een keer verlaten waardoor je er nu zo bang voor bent?"

Een harde lach schiet uit Enzo zijn mond. "Babe. Ik ben niet bang."

"Iedereen is diep van binnen bang, ookal voel je het niet."

"Als iedereen bang is." Hij buigt was naar voren. "Waar ben jij dan bang voor? Je hebt overduidelijk tegen Wesley gelogen."

Voor een moment blijf ik stil, dan schud ik mijn hoofd. "Daar ga ik niet op antwoorden. Dat ga je tegen me gebruiken."

"Of ik zorg ervoor dat het juist niet voorkomt." Hij glimlacht lief. Te lief.

Hier geloof ik helemaal niks van. Ik schud de gedachte van me af. Als hij dit soort vragen stelt, dan kan ik dat ook. "Al die regels die je had opgesteld," begin ik. "Wat er trouwens veel te veel waren en heel nutteloos."

"Ja, ik snap het. Wat is je vraag?"

Ik hoor Fabio lachen. "Vraag één en hij is al geërgerd."

Ik grinnek maar kijk al snel weer serieus. "Wat ga je doen als ik die regels verbreek?"

"Thanks voor de herinnering." Nu lacht Enzo ook. "Ik was die regels al vergeten. Maar als antwoord op je vraag, ik weet nog niet wat ik dan zou doen."

"Serieus?" Vraag ik. Ik merk dat ik boos begin te worden. " Ik ken jou. Helaas. En jij doet nooit iets zonder een plan te hebben. Waarom ontken je nu al?"

"Ik ontken niet."

"Beantwoord dan gewoon de vraag!" Roep ik in zijn gezicht.

"Emma." De stem van Enzo laat me ietjes kalmeren. Nouja, eigenlijk het feit dat hij níet boos is laat me kalmeren. Hij vangt mijn blik. "Babe, als jij had vertelt waar je bang voor bent, dan had je nu je antwoord gehad."

Mijn ogen worden groot. Daarom wilde hij weten wat mijn grootste angst is, zodat hij het vervolgens tegen me kan gebruiken. Ben ik even blij dat ik het niet heb gezegd. "Nee dank je, ik heb geen zin om verkracht te worden."

Gelijk na die zin mijn mond uit is, sla ik een hand voor mijn mond. Nu weet hij het alsnog. En bedankt. Lekker slim meer.

"Oh.. Dus dat is je grootste angst." Hij lijkt na te denken. "Dat kan geregeld worden."

Mijn mond wordt droog. Ik slik een aantal keer om het vervelende gevoel weg te krijgen. "Wat?" Breng ik zacht uit.

"Dat kan geregeld worden, babe." Herhaalt Enzo. "Heb je een voorkeur?"

Een misselijk gevoel stijgt omhoog. Meent hij dit?

Een lach klinkt door de kamer. "Enzo." Bromt Fabio. "Dat kind heeft al een paniekaanval gehad, maak het nou niet erger."

"Dat kind moet zich niet zo aanstellen."

Een zachte kuch verlaat mijn mond. "Dat kind kan jullie verstaan." Beide mannen kijken naar mij om. "En dat kind is ook geen kind meer."

Het blijft voor een kort moment stil. "Dat kind moet haar mond houden." Snauwt Enzo. "En kinderen die zeggen dat ze geen kinderen meer zijn, zijn juist kinderlijk."

Mokkend sla ik mijn armen over elkaar. "Je bent zelf een kind." Mompel ik boos.

"Aw, Enzo." Wesley staat geamuseerd tegen de muur aan geleund. Sinds wanneer staat hij daar? "Zit mijn schatje niet zo te pesten."

Zijn schatje? Rollend met mijn ogen formuleer ik een antwoord. "Ik ben niet jouw schatje."

"Hoezo niet? Je bent toch van mij?"

Een zucht verlaat mijn mond. "Ik ben niet van jou, ik ben van Enzo."

Wesley zijn verbaasde gezicht laat me realiseren wat ik zei. Wacht, dit bedoelde ik niet.

"Oh dit bevalt me." Grijnst Enzo.

"Hey, je leeft nog!" Dex ploft naast me neer. Hij geeft een aai over mijn haar.

Geërgerd duw ik zijn arm weg. Waarom zijn hier zo veel mensen? Ik word helemaal gek van ze.

Dex haalt zijn hand weg, maar blijft wel naast me zitten. "Waarom was je nou zo verdrietig, kiddo?"

"Geen idee. Waarom zou ik verdrietig zijn?" Ik draai me een kwartslag zijn kant op. "Misschien omdat ik ontvoerd ben naar een onbekend eiland waar negen klootzakken wonen die me niet laten gaan."

Aan mijn andere kant hoor ik een lage grom. In een ruk draai ik me om. "Hond." Sis ik.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Was even vergeten dat het alweer vrijdag is..