Pov Romeo (de jongen)
Gespannen ijsbeer ik door de kamer heen. Mijn mobiel staart me aan, wachtend op mijn besluit. Nee. Ik kan het niet. Ik durf het niet.

Huiverend haal ik adem. Nee, ik moet. Voor Emma. Ik draai me om en loop weer door de kamer heen. Die Enzo gast is gestoord én hij slaat hard. De herinnering doet mijn hoofd spontaan bonken. Hij verdient het.

Met trillende handen klik ik op het bel icoontje.

Ik ben bang dat er niet word opgenomen. Is dit wel het goede nummer? Het stond onder het artikel, dus het moet wel.

Na een aantal zenuwslopende tonen wordt de telefoon op genomen. "Detective Newton." Hoor ik aan de andere kant van de lijn

Mijn mond is droog. "Uhm.. Hello."

"Hello sir, how can I help you?" De stem klinkt kalm, vriendelijk.

Mijn handel zijn klam. Heel even twijfel ik. "I know where Emma García is." Gooi ik eruit.

Voor een miliseconde blijft het stil. "I'm sorry, what was your name again?"

"No." Zeg ik. Ik slik zenuwachtig maar mijn mond blijft droog. "I can't tell you. Please, if they find out, they're gonna kill us both."

"Are you with her?" Hoor ik de rechercheur vragen. "And where exactly is that?"

"Uhm.. Shit." Ik denk hard na. "It Is an island near italy, I can't remember the name. It's something with So- Soma? Somia? I don't know."

"That's okay." Het blijft voor een moment stil. "Who took her?"

"Enzo." Het is mijn mond uit voor ik er over na had gedacht. "I don't know his last name. He owns a big building, it is a hotel, I guess."

"Uhum." Hoor ik aan de andere kant van de lijn. "Are you safe?"

"He is gonna kill us if he finds out I called you, that's not really safe if you ask me."

Ik hoor een klopje op mijn deur. "Romeo?"

"Shit, I need to hang up."

"No, wait just a few seconds, I am tracking your location."

De deur wordt plots opengegooid. Snel klik ik mijn mobiel uit.

"Wie was je aan het bellen?"

"My mom." Antwoord ik onbewust in het Engels. Ik kuch. "Mijn moeder."

Fabio kijkt me raar aan. "Je moeder is dood."

"Soms bel ik haar voicemail om haar stem te horen." Ik sla mijn armen over elkaar. "Of mag dat niet?"

"Nee, tuurlijk wel. Zolang je maar niet terug valt op oude gewoontes."

Ik wil antwoorden maar mijn ringtoon is me voor. Met een ingehouden ademhalen kijk ik op het scherm. Ik zucht opgelucht wanneer ik zie dat het een vriend is, en niet de detective. Een zucht verlaat mijn mond. Over oude gewoontes gesproken..

"Wie is dat?" Vraagt Fabio ietwat aan de spottende kant. "Je moeder?"

"Dat is niet grappig." Zeg ik tegen hem terwijl ik mijn mobiel uit klik en in mijn zak stop.

"Ik maak me zorgen om je."

Een zucht verlaat mijn mond. "Het gaat goed."

"Ja, daarom maak ik me ook zorgen. Iemand die aan het afkicken is, hoort zich noet goed te voelen, Romeo." Hij zet een aantal stappen naar me toe. "Wat gebruik je?"

"Niks."

"Waar ligt het?" Vraagt Fabio door.

"Ik heb niks." Zeg ik nogmaals tegen hem. Mijn blik schiet kort naar mijn rugtas.

Fabio draait zich om en volgt mijn blik. "Zit het daar in?"

"Nee."

Hij zet een aantal stappen richting de tas. Snel ren ik er heen. Voor Fabio hem kan pakken, gris ik hem van de grond af. Ik ren, met de rugtas in mijn hand, de kamer uit.

"Romeo. Wacht!"

Ik luister niet en ren de kamer uit. In de hal bots ik tegen iemand aan. Ik zeg een korte 'sorry' en ren trap af. Ik trek de voordeur open en sprint het gebouw uit. Achter me hoor ik Fabio roepen, maar ik luister niet. Fuck dit, ik ben weg hier.

Pov Emma (halfuur eerder)
Gestommel haalt me uit mijn slaap. Het duurt even voor ik doorheb dat het gestommel geen gestommel is, maar het stemmen zijn. Stemmen die steeds harder worden. Zo hard dat mijn hoofd er pijn van doet.

Langzaam komt het gevoel in mijn lichaam terug. Er zit iets straks en zwaars om mijn middel. Ik schrik van een beweging. Oh God, het beweegt. En dan realiseer ik het me, ik lig op iemand zijn schoot. Maar op wie?

"...die dertig meter." Klinkt er plots hard door de kamer heen.

Een lach vult de kamer, ik voel zijn schouders schokken. "Eindelijk." Ik herken de stem gelijk. Enzo.. Ik zit op Enzo zijn schoot. Oh Lord, sta me bij. "Nu zitten we niet meer met je opgescheept."

Ik probeer mezelf uit zijn greep te bevrijden, maar mijn lichaam werkt niet mee. Ik kan me geen ene millimeter verplaatsen, in plaats daarvan verlaat een zachte kreun mijn mond. Het blijft stil in de kamer.

"Slaapt ze nog?" Klinkt de onbekende stem.

Een hand veegt haar uit mijn gezicht. Ik wil wegdeinzen, maar het lukt niet.. "Ja." Het is Enzo, die het zegt. Aan zijn stem kan ik horen dat hij dichtbij zit. Te dichtbij als je het mij vraagt. "Ze is helemaal out."

Er klinkt een zucht. "Ik wilde het nog met je hebben over Romeo."

Ik voel een trilling in Enzo zijn borst. Oh shit, hij wordt boos. Ik wil níet in zijn buurt zijn als hij boos is. Voor de tweede keer probeer ik me te bewegen. Mijn lichaam tintelt, maar er komt geen beweging in.

"Jezus, Fabio." Gromt Enzo hard. "Laat het gaan."

"Nee, niet daarover." Zegt blijkbaar Fabio. "Ookal ben ik wel echt boos op je dat je hem hebt geslagen. Meerdere keren." Hij zucht. " Ik maak me zorgen om hem."

Geïnteresseerd en een tikkeltje verbaasd luister ik mee. Ik had niet verwacht dat Fabio bezorgd zou zijn. Hij lijkt juist heel kil en afstandelijk.

"Hij lijkt te veel op zijn broer. Was het wel de goede beslissing om hem hierheen te halen?"

"Voor ons duidelijk niet. Dat joch is vervelend."

"Enzo." Klinkt een lachende stem. "Ik denk dat hij terug gevallen is."

"Waarom denk je dat?"

"Geen idee. Het is een gevoel. Hij gedraagt zich anders dan vroeger."

"Zijn broer is net dood, Fab, tuurlijk gedraagt hij zich anders." Enzo zijn hand streelt mijn arm. "En dan moest hij ook nog eens gedwongen mee naar zowat een spookeiland om vervolgens te wonen bij mensen die hij niet kent."

Er klinkt een zucht. "Dit was een slecht beslissing. We hadden hem niet hierheen moeten laten komen."

"We?" Klinkt Enzo zijn verbaasde stem. "Jij wilde hem hierheen laten komen, niet ik."

Een bonkende pijn in mijn hoofd zorgt ervoor dat ik me niet meer goed kan concentreren. Zuchtend sluit ik me af van het gesprek. Mijn hoofd doet zo'n pijn dat ik alleen nog maar wil slapen. Ik ben ook zó moe. Wat niet gek is als je zowat elke dag gedrogeerd wordt.

"Gaat het goed met haar?" Haalt een stem me uit mijn, bijna, slaap. "Wat heb je haar gegeven?"

"Gewoon." Reageert Enzo. "Het doekje."

Ik voel zijn warme adem over mijn nek glijden. Zijn armen verlaten mijn middel. "Babe." Het klinkt zacht, bijna zwevend zelfs. "Ben je wakker?"

Ik voel hoe iemand mijn haar uit mijn gezicht veegt. De beweging is bijna liefdevol. "Emma, babe." Hij pakt mijn gezicht vast. "Word wakker." Het klinkt als een bevel. Een bevel wat onmogelijk tegen te spreken is. Ik probeer daarom ook om mijn ogen open te doen, maar het lukt me gewoonweg niet, hoe hard ik het ook probeer.

"Je kan niet iemand die bewusteloos is wakker schudden, Enzo." Het klinkt lacherig, alsof dit heel leuk is.

"Ik kan alles." Zachte tikjes tegen mijn wang ergeren me. "Emma." De tikjes worden steeds harder. "Open je ogen."

Ik probeer zijn hand weg te slaan. Er siddert een tinteling door mijn lichaam en plots schiet mijn hand weg. Het is geen klap, maar mijn hand valt wel tegen die van Enzo aan. Ik draai me weg van hem. Handen om mijn middel draaien me terug.

Een onsamenhangend gemompel verlaat mijn mond.

"Wat zei je?" Enzo zijn stem klinkt zacht, vragend. Hij draait mijn gezicht terug zijn kant op.

"Stop." Mompel ik zacht, maar wel verstaanbaar.

Ik voel een aai over mijn gezicht. "Make me."

Kreunend draai ik me om. Mijn ogen openen zich. Fel licht laat mijn hoofd bonken. "Stop." Zeg ik nog een keer terwijl ik hem weg duw. Snel sta ik op, wat niet een goed idee was. Het wordt gelijk zwart voor mijn ogen. Nog voor ik om kan vallen, trekt Enzo me al terug op het bed.

"Ho, ho, niet zo snel." Zijn hand pakt mijn kaak vast en draait het ruw richting hem.

"Enzo." Ik wil zeggen dat hij me los moet laten, maar hij is me voor.

"Sstt, stil." Zijn ogen staren me onderzoekend aan. "Gaat het goed?"

Ik ruk mijn blik los. "Het gaat pas goed wanneer ik weer vrijheid heb."

Een lach verlaat zijn mond. "Yep. Het gaat goed."

"Over vrijheid gesproken." Fabio gooit uit het niet zijn been in de lucht. Ik deins een klein beetje terug, tegen Enzo aan. "Ik ben wel weer vrij, dus als je wegrent kan ik je achterna zonder je te moeten neerschieten."

"Oh." Reageer ik, starend naar zijn voet. "Fijn."

Enzo grinnikt. "Waarom zou je haar moeten neerschieten?"

"Nah, laat maar." Hij staat op. "Daar was jij niet bij." Ik denk terug. Dat klopt, Enzo was toen de jongen ophalen. "Ik ga kijken hoe het met Romeo gaat, aangezien íemand hem aardig wat klappen heeft gegeven." Fabio kijkt Enzo veelbetekenend aan voor hij de kamer uit loopt.

Er hangt een ongemakkelijke sfeer in de kamer. Enzo en ik zeggen beide geen woord. Er valt ook niet veel te zeggen. Ik bevrijd me uit zijn grip en sta op. Bijna gelijk mis ik de warmte die zijn lichaam mij gaf.

"Eindelijk ben je wakker." Verbreekt Enzo zijn stem de stilte. "Ik heb honger." Ook hij staat op. "En jij vast ook."

Ik knik ter bevestiging. Ik heb inderdaad honger. Ik heb zelfs zo'n honger, dat ik bijna geen honger meer heb. "En koud."

"Dan pak je een trui." Hij wacht niet op mij en loopt zelf al naar de kast. Onnodig hard duwt hij een sweater in mijn handen.

Met trillende handen trek ik het ding aan, Enzo zijn blik negerend.

Hij kijkt me afwachtend aan. "Klaar?"

Een kort knikje is voor hem genoeg om de kamer uit te lopen. Terwijl ik de sweater nog goed trek, slenter ik achter hem aan.

In de gang botst er iemand hard tegen Enzo aan. "Sorry." Hoor ik snel voor de jongen weer verder rent.

"Stop!" Hoor ik Fabio roepen die even later ook langs ons rent.

Een zachte vloek verlaat Enzo zijn mond. Hij pakt mijn arm en trekt me mee de trap af, richting de keuken.

Nog voor we de koelkast hebben kunnen openen, komt Fabio al terug, "tering, wat is die jongen snel." Zeurt hij.

"Of jij bent gewoon langzaam." Zegt Enzo die geamuseerd toe heeft staan kijken.

"Ach rot toch op."

Enzo haalt onschuldig zijn schouders op. "Het duurt toch niet lang voor hij verdwaald raakt en jou belt om hem op te halen."

"Nou, ik haal hem alleen op als hij die tas geeft."

"Wat zit er in de tas?"

"Daar probeerde ik achter te komen maar toen rende hij weg."

"Dat is totaal niet verdacht." Reageert Enzo droog.

"Kun jij niet met hem praten?" Fabio kijk hem bijna wanhopig aan.

Enzo leunt tegen het aanrecht aan. "Waarom zou hij wel naar mij luisteren?"

"Omdat hij jou niet kent. Zeg gewoon dat je hem het huis uitgooit als hij niet stopt."

Verbaasd kijk ik naar Fabio. Stopt met wat?

"En waarom zou ik mijn kostbare tijd daaraan verspillen?" Enzo trekt een wenkbrauw op.

"Welke kostbare tijd? Jij doet geen ene fuck de hele dag." Fabio grinnekt kort. "Die jongen is al een broertje voor me. En omdat jij ook als een broer voor me bent, betekent dat dat jullie ook soort van broers zijn. En broeders helpen elkaar."

Dat slaat nergens op..

"Oké, sure." Enzo zucht die toch voor dit verhaal gevallen is. "Stuur hem maar naar mij toe zodra hij er weer is."