Pov Enzo
Huilend zit ze op de grond. Niet wetend wat ik moet doen, staar ik haar aan. Waar komt dit ineens vandaan? Ik zak naast haar neer op de grond.

"Emma." Zodra mijn hand haar aanraakt, krimpt ze ineen. "Babe, wat is er?"

"Gefeliciteerd, het is je eindelijk gelukt." Ik kijk op. Dex loopt de kamer in. Hij staart naar Emma. "Je hebt haar gebroken."

Ook ik staar weer naar Emma. Het is waar, ze is gebroken, maar ik betwijfel of het door mij komt.

"Heb je haar neergeschoten?"

Kort schud ik mijn hoofd. "Nee."

"Heb je geprobeerd haar neer te schieten."

"Nope." Nogmaals schud ik mijn hoofd.

Hij kijkt me verbaasd aan. "Heeft zij jou geprobeerd neer te schieten?"

"Nee, ook niet."

Dex fronst. "Wie heeft dan geprobeerd iemand neer te schieten? Ik hoorde een schot." Hij kijkt de kamer rond. "Is Wesley hier?"

Een korte lach verlaat mijn mond. "Nee." Mijn blik rust op het pistool wat middenin de kamer ligt. "Ze heeft geprobeerd zichzelf neer te schieten."

"Oh.. Wat heb je gedaan?" Vraagt hij door. "Naast haar leven verzieken?"

"Kunnen we dit gesprek niet nú voeren?" Vraag ik hem. "Ze is letterlijk half aan het dood gaan."

"Ja hoor." Hij zakt op het bed neer. "Ik wacht wel tot ze helemaal dood is, dat zal toch niet lang duren."

Een jammerlijke kreun verlaat Emma haar mond. "En bedankt, Dexter." Snauw ik boos naar hem. Kan hij voor één keer even níet zichzelf zijn?

Ik richt mijn aandacht weer op Emma. Mijn hand ligt om haar arm. "Het komt goed, babe. Niemand gaat je vermoorden. Haal adem."

Ze schudt haar hoofd. "Nee." Mompelt ze zacht.

Nee wat? Wil ze het niet? Kan ze het niet? Een zucht verlaat mijn mond. Gelooft ze me niet?

Ze valt naar de zijkant zodat ze nu als een balletje op de grond ligt. Haar lichaam trilt oncontroleerbaar.

Mijn hand aait haar rug. "Kunnen we iets voor je doen?"

Ondanks dat haar armen voor haar hoofd liggen, kan ik zien dat ze deze schudt. "Ik wil gewoon slapen."

"Dat kan geregeld worden." Ik kijk op. "Dex, maak jezelf nuttig. Pak dat ene doekje. Hij ligt in het kastje onder de gootsteen."

Hij komt rechtop zitten. "Verwacht je serieus dat ik weet over welk doekje je het hebt?"

Grommend sta ik op. "Ik pak het zelf wel. Let op haar." Gebied ik hem, ookal ben ik er vrij zeker van dat ze nergens heen gaat.

Ik ren door de gang, de trap af en de keuken in. Ik rommel door het laatje. Waar is dat spul? Na een aantal vloeken vind ik het. Ik gooi het op een schoon doekje en ren de keuken weer uit.

"Wat is er aan de hand?" Houdt Art zijn stem me tegen.

"Niks. Het komt goed." Ik negeer zijn vragende blik en ren naar boven. De kamer tref ik hetzelfde aan als toen ik hem verliet. Emma huilend op de grond en Dex verveeld op het bed.

Ik zak met het doekje in mijn hand naast Emma neer. Haar ademhaling is gejaagd en het trillen is erger geworden. Voorzichtig trek ik haar armen voor haar gezicht vandaan. Ik pak haar gezicht vast en draai het een stukje omhoog. Ze staart naar het doekje in mijn hand terwijl ik haar haar uit haar gezicht veeg.

Ik breng het doekje naar haar toe. Het lijkt erop dat ze het accepteert, want ze doet niks om me tegen te houden. Of ze kan niks doen. Voorzichtig duw ik het doekje over haar neus en mond heen. Vrij snel haalt ze adem, bijna alsof ze het geen probleem vind om gedrogeerd te worden.

Na een aantal secondes laat ik haar los. Ze kijkt me aan terwijl haar laatste paar tranen haar ogen verlaten. Langzaam zakt haar hoofd naar de zijkant en vallen haar ogen dicht.

"Bedankt voor je hulp." Snauw ik naar hem.

Een grinnik klinkt door de kamer heen. "Graag gedaan."

Ik tel Emma op. "Move." Zeg ik tegen Dex die ongestoord op het bed ligt. Zuchtend staat hij op. Ik leg Emma neer waarna ik me in een ruk naar hem omdraai. "Wat doe je hier?"

"Ik hoorde een schot."

"Oké. Nu weet je wat er is gebeurd dus kun je weer gaan."

"Dan kan ja." Hij zakt neer op de bureaustoel.

Een laag, grommend geluid verlaat mijn keel. "Waarom doe je dat dan niet?"

Zijn grijns veranderd in een serieuze blik. "Omdat ik een antwoord wil op de vraag die ik al vaker heb gesteld." Hij kijkt me doordringend aan. "Waarom heb je haar ontvoerd?"

"Mamma Mia, Dex. Hoe vaak ga je hier nog over zeiken?"

Er klinkt een lach uit zijn mond. "Tot je het me vertelt. En niet dat gezeik over haar 'karma'. We weten allemaal dat het je niks boeit dat ze je probeerde te vermoorden."

Ik sla mijn armen eigenwijs over elkaar. "Waarom zou mij dat niet boeien?"

"Omdat je niet bang bent voor de dood." Hij staat op. "Dat ben je nooit geweest." Dex zakt naast Emma op het bed neer. "Waarom zij? Je had elk meisje kunnen ontvoeren, dus waarom persé deze meid?"

"Dat heb ik je al verteld."

"Bullshit." Boos kijk hij me aan. "Je hebt ons allemaal meegesleept hierin." Briest hij. "We verdienen het om de waarheid te weten."

"Als ik haar niet had ontvoerd, dan had ze allang al dood geweest!" Roep ik boos maar hem. "Nou goed?"

"Nee, wat the fuck bedoel je daarmee?"

"Weet je hoe dichtbij Roberto was?" Ik zak ook neer op het bed. "Hij zou geen ganade hebben en haar gelijk neergeschoten hebben."

Dex lijkt verbaasd door mijn antwoord. "Dus je geeft toch wel om haar."

Ik schud mijn hoofd. "Ik voel niks, Dexter, dat weet je." Mijn blik rust op Emma. Ze ademt rustig in en uit. "Maar ik weet wel dat ze eenentwintig is, en mensen van eenentwintig horen niet dood te gaan."

Een lach verlaat zijn mond. "Sinds wanneer ben jij zo nobel? Je hebt zelf ook mensen vermoord."

Met een ruk kijk ik op. "Die waren allemaal boven de dertig." Snauw ik naar hem.

"Oh." Hij knikt. "Dus je mag pas na je dertigste vermoord worden?"

"Ja." Een zucht verlaat mijn mond. "En ik weet hoe graag Roberto haar wil vermoorden. Ik gun hem die voldoening niet."

"Oké, dat snap ik." Geeft hij toe. "Maar wat was je plan? Wil je haar hier echt voor altijd houden?"

"Nee." Ik sta op en pak het pistool van de grond vandaan. "Ze kan gaan wanneer Roberto dood is." Ik check het aantal kogels in het magazijn. Vier zijn het er. "Ik ben ermee bezig. Vertrouw me."

Een harde, spottende lach klinkt door de kamer. "Je wil Roberto vermoorden?"

"Ik wil hem niet alleen vermoorden, Dex." Klinkt mijn vastberaden stem. "Ik wil zijn hele bende met de grond gelijk maken."

Pov Eline
Met waterige ogen staar ik naar mijn mobiel. Was dit echt? Droom ik? Snel tel ik mijn vingers. Tien. Het zijn er tien. Mijn blik schiet weer naar mijn mobiel, die ondertussen is uitgevallen. Dit is echt. Ik droom niet.

"Raf!" Roep ik hard. Ik ren naar boven. Boven aangekomen duw ik de deur naar onze slaapkamer open. "Raf!" Zeg ik, maar er is niemand. Door het telefoontje van Emma was ik helemaal vergeten dat hij naar zijn werk is.

Snel ren ik door de volgende deur, waar Jax mag blijven overnachten. Ik gooi de deur open. "Jax!"

Hij schiet hevig ademend overeind. "Jezus, Eline. Ik schrok me dood, kun je niet kloppen ofzo?"

"Je woont hier nieteens." Reageer ik feller dan bedoeld. "Luister, Jax." Ik zak naast hem op het bed neer. "Ze belde me." Hijg ik van adrenaline.

"Wie?" Vraagt hij met een slaperig hoofd.

"Wie denk je, gek? Emma! Emma belde me."

Hij kijkt me ontraadselt aan. "Waarmee? Haar mobiel ligt hier." Er ontstaat een frons op zijn voorhoofd. "Heb je het niet gedroomd?"

"Nee, kijk." Ik duw mijn mobiel onder zijn gezicht. "Dit is zijn nummer. We hebben zijn nummer." Denk ik.

Jax lijkt nu pas wakker te worden. "Die klootzak." Hij rukt mijn mobiel uit mijn handen. "Bel hem."

"Nee!" Zo snel als ik kan grijp ik mijn mobiel weer terug. "Ben je gek? Als hij erachter komt dat Emma heeft gebeld, dan raakt ze in serieuze problemen. Ze benadrukte zelfs dat we níet terug mogen bellen."

"Wat heeft ze allemaal gezegd? Zei ze waar ze was? Wie heeft haar ontvoerd? Is het Enzo?"

"Ja." Antwoordt ik enkel. "Ze zei niet waar, maar het is inderdaad Enzo." Dat ze aangaf doodsbang voor hem te zijn, zeg ik er niet bij.

"Wat zei ze nog meer?"

Ik slik nerveus. "Dat ze van ons houdt en dat we goede vrienden zijn."

Met een ruk kijkt Jax op. Zijn ogen worden groot. "Ze heeft afscheid genomen." Fluistert hij.

"Hm-hmm." Er ontstaat een brok in mijn keel. Ik lijk niet de enige te zijn die moeite heeft om de tranen binnen te houden. Jax zijn ogen worden waterig en rood. Hij kijkt de andere kant op.

"Ik ben bang." Klinkt er uit zijn mond. Hij draait zijn hoofd mijn kant op. Ik zie een nat spoor op zijn wangen. "We moeten snel zijn. Ze moet daar weg."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Aha, dus dát is de echte reden van de ontvoering.. Die zag ik niet aankomen..