Vond dit liedje wel bij dit hoofdstuk passen :)

Pov Emma
Zuchtend draai ik me om. Handen om mijn lichaam draaien me gelijk weer terug. Wat is dit? Nog een poging wagend, draai ik me weer om.

"Kijk uit." Voor de tweede keer draaien de handen me terug op mijn plek. "Je valt."

Geërgerd open ik mijn ogen. Nu pas merk ik dat ik op Enzo zijn schoot lig. "Waar ben ik?"

"Op een magische wolk." Klinkt er sarcastisch achter mij.

Ik duw mezelf omhoog, weg van Enzo zijn schoot. "Oh, hoi." Reageer ik op Dex die op de andere bank zit. Naast hem ligt Kevin op de bank te slapen. Op de andere bank zit Art, die voor zich uit staart alsof hij een geest heeft gezien. Of zelf een geest is, zo bleek is hij namelijk.

Ik kijk weer terug naar Enzo. "Er zit bloed op je shirt." Deel ik hem mee.

Hij kijkt naar onder. "Dat is tomatensaus." Zo snel als hij kan verandert hij het onderwerp. "Je praat in je slaap." Enzo kijkt me onderzoekend aan. "Wie is Jax?"

"Uhm.." Mijn mond wordt droog. Als ik zeg wie Jax is, wordt hij hoogstwaarschijnlijk boos. "Mijn neef."

"Oh." Zijn blik lijkt door mijn ziel heen te kijken. "Interessant."

Zeer ongemakkelijk door zijn blik, kijk ik de andere kant op. "Zo interessant is het niet hoor."

"Dat kan het wel worden." Kaatst Enzo terug.

Nu kijk ik wel op. "Wat bedoel je daarmee?"

"Niks." Zijn grijns verraadt dat het een leugen is. "Niks wat jou aan gaat in ieder geval."

Oké. Ik ben echt even klaar met deze gast. Terwijl ik met mijn ogen rol, sta ik op.

"Waar denk jij heen te gaan?" Houdt Enzo zijn stem mij tegen.

"Naar boven." Ik begin te lopen.

Een sterke grip om mijn arm houdt me tegen. "Had ik gezegd dat je kon gaan?"

Gefrustreerd draai ik me om. "Ik heb geen toestemming nodig." Reageer ik alsof ik bepaal wat hier gebeurt, ookal weten we allebei dat dat niet zo is.

"Oh dat is raar." Enzo fronst. "De laatste keer dat ik het checkte, had je dat namelijk wel nodig."

Boos trek ik mijn arm los, die Enzo gelijk weer vast pakt. "Dan is het blijkbaar veranderd."

"Nee." Hij trekt me hardhandig naar hem toe. "Jij gaat pas wanneer ik zeg dat het mag." De plotse serieuze toon in zijn stem maakt me bang. "Dus nu ga jij braaf op die bank zitten en houd je je mond. Capiche?"

"Nee." Reageer ik tot mijn eigen verbazing. "Nee, niet 'capisch'." Bespot ik hem. Met een harde zet, duw ik hem van me af. "Serieus, val dood." Met trillende benen storm ik de kamer uit.

"Kom terug." Hoor ik zijn harde stem.

Maar ik ben dom, ik luister niet. Boos ren ik de trap op. Ik ren door de gang, in een random kamer verstop ik me. Gelukkig is er niemand.

Voetstappen draven de gang door. "Emma!" Klinkt het hard. "Kom hier."

Geschrokken zet ik een stap naar achter. Ik bots per ongeluk tegen een bureau aan. Met grote ogen kijk ik toe hoe een glas omvalt en naar de rand toe rolt. In een wanhopige poging probeer ik het glas tegen te houden, maar het is al te laat. Het glas valt in tientallen stukjes kapot op de grond.

Mijn blik verplaatst zich naar de deur, in angst afwachtend tot Enzo hierin verschijnt. Net wanneer ik denk dat hij het niet heeft gehoord, vliegt de deur open.

De woedende blik in zijn ogen laat me huiveren van angst. "Dom kind." Hij kijkt me bespottend aan. "Hier komen."

Tranen prikken in mijn ogen. Ik wil het niet, maar ik ben te bang voor de gevolgen. Stapvoets slenter ik naar hem toe. Zodra ik binnen handbereik ben, voel ik een harde klap op mijn wang. Hij pakt mijn gezicht stevig vast. "Vanaf nu ga jij luisteren." De trilling in zijn stem weergeeft zijn woede.

Hij duwt me met onnodig harde kracht de gang in.

"Hé!" Klinkt er hard door de gang heen. De stem laten Enzo en mij beide stil staan. "Let her go."

Beangstigend langzaam draait Enzo zich om. "Mind your own business, kid." Snauwt hij.

"No." De jongen luistert niet. "Let her go, you're hurting her."

Enzo laat me in een plotse beweging los. Hij zet een aantal stappen richting de jongen. "I said, mind your own fucking business."

"And I said, let her go." Sist hij terug.

Mijn mond zakt een stukje open. Dit gaat uit de hand lopen.. Met grote ogen kijk ik toe hoe Enzo uit haalt. Zijn vuist raakt de jongen hard in het gezicht.

"Niet doen!" Roep ik geschrokken. Ik trek aan Enzo zijn arm, hem proberend weg bij de jongen te trekken.

Agressief duwt hij me van zich af. "Houd je er buiten, trut."

Een harde klap laat de jongen zijn hoofd draaien. Er loopt een straaltje bloed uit zijn neus. Enzo stopt niet. Hij blijft de arme jongen slaan.

"Stop!" Roep ik. Met alle kracht die ik heb trek ik Enzo bij de jongen vandaan. "Reageer je woede niet af op hem." Ik blijf hem de gang door duwen, weg bij de jongen vandaan. "Je bent boos op mij, oké. Niet op hem. Hij heeft niks gedaan." Mijn hand ligt tegen zijn borst aan. "Prima dat je boos bent op mij. Sla me, breek mijn arm, doe maar wat je wil, maar laat die jongen met rust."

De spanning in Enzo zijn lichaam neemt af. Werkte dit? Zijn blik is op mij gericht, niet meer op de jongen. Geen idee hoe, maar het heeft gewerkt.

"You're the biggest asshole I've ever seen."

De woorden uit de jongen zijn mond laten me bevriezen. Nee, please, doe dit niet.

"Just let her go. She doesn't want you."

Enzo duwt me aan de kant. Met een klap val ik tegen de muur aan. "Stop talking." Dreigt Enzo de jongen.

De dappere jongen zet een stap dichterbij. "Stop breathing."

"No!" Roep ik uit wanneer Enzo zijn hand op de jongen af raast. "Stop. Enzo!"

Hij luistert niet en blijft de jongen slaan. "Stop!" Roep ik. Ik probeer ze uit elkaar te trekken, maar het is een hopeloze poging. Het is vooral de jongen die 90 procent van de klappen opvangt. Er stroomt al bloed over zijn gezicht.

"Stop!" Ik raak in paniek wanneer beide mannen niet reageren. "Fabio!" Tranen springen in mijn ogen. De jongen wilde me alleen helpen en nu wordt hij in elkaar geslagen. Dit is mijn schuld. "Fabio!" Schreeuw ik nog een keer.

"Wat?" Ik hoor voetstappen de trap op rennen. Fabio verschijnt in de gang. Zodra hij Enzo en de jongen ziet, kijkt hij boos op. "Enzo!" Hij trekt hem van de jongen af alsof het geen moeite kost. Boos duwt hij hem de gang in, bij de jongen vandaan. "Wat is jouw probleem? Doe even normaal ofzo."

"Mijn probleem?" Briest Enzo. "Mijn probleem is dat jochie."

"Nee. Jouw probleem is je woede." Hij duwt hem richting de trap. "Oprotten jij. Ga afkoelen."

Ik negeer de twee mannen en ren naar de jongen toe die kreunend op de grond ligt. "Shit." Mompel ik zacht. Hij ziet er slechter uit dan verwacht. Dan gehoopt.. "I'm so sorry. Are you okay?"

Hij kucht een aantal keer, gevolgd door een pijnlijk gekreun. "I'm fine." Hij duwt zichzelf omhoog.

Snel ondersteun ik hem. "You're not fine." Spreek ik hem tegen. Ik weet dat Enzo hard slaat en na zo veel klappen is het onmogelijk om je goed te voelen.

Hij strompelt met mijn hulp een kamer in, waar hij zuchtend op het bed zakt.

Ik pak een washandje en maak deze nat. "I'm sorry." Mompel ik. Voorzichtig veeg ik met het washandje over zijn gezicht, geen idee hebbend of dit überhaupt werkt. Ik ben geen dokter, Tulio deed dit altijd.

"It's not your fault." Hij pakt het washandje uit mijn hand, alsof hij mijn hulp niet wil.

Mijn handen liggen hulpeloos op mijn schoot. "No. It is. Enzo is my problem, not yours."

"Don't say that. He shouldn't be your problem."

"Yeah, but he is."

De deur vliegt met een klap open. De jongen krimpt ineen. "You moron." Fabio loopt naar de jongen toe. "I warned you." Hij geeft de jongen een rake tik op zijn achterhoofd. "Stupid boy."

"Niet doen. Hij heeft al genoeg klappen gehad."

Als gestoken door een bij kijkt Fabio op. "Wie zijn schuld denk je dat dat is?"

"Enzo?" Peinzend kijk ik hem aan.

"Don't be mad at her." Reageert de jongen voor Fabio iets kan zeggen. "I shouldn't have pushed him. She even tried to stop him."

Fabio zakt zuchtend op het bed. "Romeo, we talked about this. I promised your brother to keep you safe."

Romeo? De jongen heet Romeo?

"I know." Mompelt hij zacht. "I'm sorry."

"Uhm.." Langzaam sta ik op. "I'm gonna go..." Dit gesprek is te persoonlijk, het gaat mij niet veel aan.

De jongen knikt, maar zegt voor derest niks. Het is Fabio zijn stem die me tegen houdt. "Emma, doe me een plezier en maak Enzo niet weer zo boos. Er komt een moment dat hij knapt en je vermoordt."

Er trekt een huivering door mijn lichaam. Zou hij dat echt doen? Hij zegt telkens van niet, maar het zou me niks verbazen als hij me op een dag opeens neerschiet. "Ik zal het proberen."

Zacht sluit ik de deur achter me. Nu pas besef ik me goed wat er is gebeurd. Enzo is doorgedraaid. Waar sloeg dit op?

Op de jongen, overduidelijk.

Ik schud de gedachtes van me af en loop terug naar Enzo zijn kamer. De woorden van Fabio spoken door mijn hoofd. Enzo gaat me vermoorden. Ik wist dat dit mijn dood zou worden, maar om het zo te horen laat me meer schrikken dan verwacht.

Plotseling schiet er een herinnering door mijn gedachten. Ik ren naar de badkamer. Doelbewust trek ik een lade open. Het gevaarlijke speelgoed ligt er nog steeds in. Ik pak het pistool op. Misschien is het handig om deze bij me te houden. Vooral vandaag.

Ik loop terug naar de slaapkamer. Vermoeid laat ik mezelf op het bed vallen en sluit mijn ogen.

Een geluid trekt mijn aandacht. Gelijk schieten mijn ogen weer open. Dat was het geluid van een mobiel..

Ik ren naar Enzo zijn nachtkastje en trek de lade open. Mijn blik valt gelijk op het zwarte scherm. Ik pak de mobiele telefoon en druk hem aan.

Shit, een wachtwoord. Een patroon om precies te zijn.

Ik kantel het apparaat iets om de weerspiegeling erin te zien. Er staan vegen op het scherm. Met mijn duim volg ik de vegen om een patroon te maken. Ik kom uit op een N en de mobiel ontgrendeld. Mijn hart springt omhoog door blijdschap. No way, dat dit daadwerkelijk heeft gewerkt.

Ik ga naar Telefoon en klik op toetsen. Het enige nummer wat ik uit mijn hoofd ken is dat van Eline. Zal ik haar bellen of de politie? En als ik de politie bel, welke moet ik dan bellen? 911? 112? Is het Italiaanse alarmnummer ook 112 of niet?

Ik besluit om Eline te bellen. Eer ik heb uitgelegd aan de politie wie ik ben en wat er aan de hand is, dan heb ik al geen tijd meer. Ik toets haar nummer in en klik op bellen.

"Hallo, met Eline García." Klinkt er na hij een aantal tonen is overgegaan.

"Eline!" Zeg ik blij bij het horen van haar stem.

"Emma?" Klinkt het. "Em, ben jij dit serieus? Waar ben je? Wat is er gebeurd?"

Tranen schieten in mijn ogen. "Lien, ik houd van je, dat weet je toch?"

"Ja, tuurlijk. Ik houd ook van jou." Ik hoor een snik. "Emma, bel de politie. Zij kunnen je locatie achterhalen."

"Dat heeft geen zin." Zeg ik. "Waar ik ook ben, ze zullen me vinden. Ik zal nooit veilig zijn, en jij ook niet. Hij vermoordt je als ik wegren."

"Wat bedoel je daarmee? Waar ben je? Wie is 'hij'?"

"Eline, luister naar me." Negeer ik haar vragen. "Wil je tegen de rest zeggen dat ik van ze houd en ze hele goede vrienden zijn? En Jax.." Ik blijf voor een seconde stil. "Ik houd van hem, dat weet hij toch?."

"Nee, Emma, dit is geen afscheid."

"Please," smeek ik haar. "Dit is heel belangrijk voor me." Ik haal diep adem. "Ik weet dat ik niet altijd een goede zus ben geweest, maar ik houd zo veel van je. Je was er voor me in moeilijke tijden en-"

"-Emma, alsjeblieft. Stop." Hoor ik Eline zeggen. "Ik ben er nogsteeds voor je. We zullen elkaar snel weer zien. Vertel me waar je bent. We zijn zo dichtbij."

"Ik weet het niet meer, Eline." Tranen stromen over mijn wangen. "Ik weet de naam van dit gebied niet meer."

Ik hoor haar snikken. "Is het Enzo? Enzo Bianchi?"

Zijn naam uit haar mond laat mijn hard sneller kloppen. Harde snikken uit mijn mond bevestigen haar vraag. "Ik ben zo bang voor hem, Lien."

"Houd vol, Emma. We zijn echt dichtbij."

Haar woorden doen me meer pijn dan verwacht. "Ik kan het niet. Ik ben zo moe."

"Je kan dit wel. We zullen elkaar snel weer zien, ik beloof het."

"Het spijt me." Mompel ik zacht. "Echt waar, het spijt me."

Haar stem trilt. "Je hoeft geen sorry te zeggen. Dit is niet jouw schuld."

Harde voetstappen in de gang trekken mijn aandacht. "Bel dit nummer niet terug." Zeg ik snel. "Ik hoop dat we elkaar ooit nog zien, nu of in een ander leven." Tranen rollen over mijn wangen. "Ik houd van je."

"Ik houd ook van jou." Hoor ik Eline zeggen voor ik ophang en de mobiel terug leg. De traankraan lijkt wel opengezet want ik kan niet stoppen met huilen. Ik haat afscheid nemen, ik ben er niet goed in. Nooit geweest.

De deur gaat open. "Heb jij de sleu-" voor een kort moment is het stil. "Ben je aan het huilen?"

Nee, ik doe een vreugdesdansje. Ik wil het zeggen maar de woorden komen niet over mijn lippen. Mijn gesnik is te erg. Hoe erg ik het ook probeer tegen te houden, het lukt niet.

"Emma." Hij loopt mijn kant op.

"Stop." Met trillende handen pak ik het pistool onder mijn shirt vandaan. "Kom niet dichterbij." Waarschuw ik hem.

"Babe, kom op, leg dat pistool weg."

De loop is op Enzo zijn gezicht gericht. Standvastig schud ik mijn hoofd. "Laat me met rust." Ik heb geen zin in hem. Niet nu.

Enzo zucht, hij doet geen moeite om zijn irritatie te verbergen. "Je gaat me toch niet neerschieten." Hij zet een stap dichterbij. "Daar ben je veel te zwak voor. En daarbij, ookal schiet je me neer, je komt hier toch niet weg. Je hebt niet genoeg wilskracht én niet genoeg kogels."

"Je hebt gelijk." Tranen branden in mijn ogen. "Ik ga jou niet neerschieten." Tevreden loopt Enzo mijn kant op. Langzaam breng ik het pistool richting mijn eigen hoofd.

Abrubt blijft hij staan. "Wat doe je?"

Een aantal tranen verlaten mijn ogen. "Je hebt gelijk. Ik kom hier nooit meer weg." Mijn ademhaling versnelt. "Dit wordt mijn dood. J-Je gaat me vermoorden." Hakkel ik.

"Ik ga je niet vermoorden." Antwoordt Enzo kalm.

"Jawel. Je kunt me niet voor altijd vasthouden. Op een dag ben je me zat en dan.. d-dan.." Mijn hand trilt.

"Emma." Sust hij me. "Haal adem."

Zoute tranen laten natte sporen achter op mijn gezicht. "I-Ik wil nog niet dood." Snik ik. "Maar ik kan niet nog langer hier blijven. Je breekt me, Enzo."

"Maak geen overhaaste beslissingen. Je bent te emotioneel nu. Leg dat pistool weg."

"Nee." Een piepje verlaat mijn mond. "Ik kan dit niet langer."

Zijn blik is op mijn hand gericht. "Babe, doe geen dingen die je niet terug kunt draaien."

Door de wazigheid van mijn tranen zie ik niet dat hij dichterbij is gekomen. Mijn vinger ligt op de trekker. "Het spijt me, Enzo."

"Nee!" Hoor ik hard voor ik mijn vinger doorduw. Een hand om de mijne trekt het pistool weg, vlak voor de kogel het wapen verlaat. Deze schiet met een hoge snelheid de muur in.

Enzo trekt het pistool uit mijn handen en gooit het de kamer door.

"Ben je gek geworden?" Schreeuwt hij hard in mijn gezicht. Hij schudt me hardhandig door elkaar. "Waarom doe je dat?"

Zonder antwoord te geven duw ik hem van me af. "Zie je niet dat jij dit doet?" Roep ik door mijn tranen heen. Ik zak door mijn benen heen, naar de grond. Snikkend laat ik mijn hoofd in mijn armen vallen. "Ik kan niet langer hier blijven." Mijn hele gezicht is al nat van de tranen. "Alsjeblieft, vermoord me gewoon."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Arme Emma is bij haar breaking point aangekomen :(

Volgensmij had ik ook ooit een Q&A belooft, maar deze nooit gegeven, dus bij deze:

Heb je vragen aan karakters of wil je wat zeggen, leef je uit!

Emma:
Enzo:
Wesley:
Fabio:
Kevie:
Dex:
Cane (leeft hij nog?):
Romeo:
Iemand anders: