Pov Enzo
Emma ademt rustig door. Ik wacht een aantal minuten voor ik opkijk naar Art. "Wie is Roy?"

Hij kijkt op. "Gewoon een kennis van vroeger."

"Hmm." Mijn ogen staren hem aan. Ik kan zien dat hij er ongemakkelijk van wordt. "Wat heeft hij gedaan?"

Art zijn been tikt tegen de grond. "Niks." Zijn gezicht verraadt dat hij liegt.

"Ik ben niet dom, neefje. Wat heeft hij gedaan?" Het getik met zijn been wordt erger. "Art!" Sis ik. "Antwoord. Nu."

Hij slikt voor hij praat. "Hij had Emma gedrogeerd en probeerde haar aan te randen."

Ik voel hoe mijn bloed begint te koken. "En wat is jouw rol hierin?"

"Uhm.. Ik heb hem tegen gehouden." Zijn been tikt nogsteeds. Hij is bang.

"Waarom heb ik hier nog niks over gehoord?"

Art ontwijkt mijn blik. "Ik dacht dat het niet van belang zou zijn om te weten."

"Jezus, Art." Verzucht ik. Ik duw Emma voorzichtig van mijn schoot af. "Waar woont hij?"

"Wat?!" Hij kijkt geschrokken op. "Nee. Enzo."

"Niks 'nee'." Snauw ik naar hem. "Waar woont hij?"

"Enzo, alsjeblieft, doe dit ni-"

"-Waar woont hij?" Kap ik hem af.

Met een zucht geeft hij toe. "Hier op het eiland."

"Perfect." Ik sta op. "Breng me naar hem."

Ook Art springt op. "Nee."

"Jawel." Ik loop naar het kastje onder het tv. "Ik kom er toch wel achter, dus doe niet zo moeilijk en breng me." Zeg ik terwijl ik buk en het kastje open trek. Ik pak het pistool dat daar ligt, aangezien ik geen zin heb om naar boven te lopen. "Ik wil alleen maar met hem praten."

"Praten?" Zijn stem schiet omhoog. "Ja, daarom pak je een pistool zeker?"

"Voor de zekerheid." Sus ik hem. "Ik moet ons kunnen beschermen als hij gekke dingen gaat doen."

Een zucht verlaat zijn mond. "Beloof je dat je hem niet gaat vermoorden?"

"Ja. Ik beloof het." Ik loop door naar de keuken waar ik de autosleutel pak. Ik gooi zo richting Art.

Mompelend loopt hij richting de auto. Hij heeft er duidelijk geen zin in, maar we weten beide dat ik hem toch wel overhaal. Gelukkig bespaart hij ons de moeite door gelijk toe te geven.

Na een niet al te lange autorit stopt Art. "Nummer 53." Mompelt hij.

"Niks 'nummer 53'." Praat ik hem na. "Jij gaat gewoon mee."

"Nee. Sleep mij niet mee hierin."

Met een ruk draai ik me naar hem om. "Ik sleep jou hierin mee?" Snauw ik naar hem. "Jij hebt hem uitgenodigd, dus dit alles is jouw schuld. Jíj sleept míj hierin mee."

"Ik heb hem niet uitgenodigd." Spreekt Art me tegen. "Dat was Enrique."

"Gooi niet je neef voor de bus." Ik duw mijn deur open. "Je gaat mee. Iemand moet het je leren."

Ondanks de tegenzin die van zijn gezicht afdruipt, stapt hij toch uit. "Alleen praten." Waarschuwt hij me terwijl hij hard op de deur klopt.

Het duurt niet lang voor de deur geopend word. "Art?" Vraagt de man die ik herken als Roy verward.

Ik duw de deur verder open en loop zonder uitnodiging het huis binnen.

"Bro." Bromt de man. "Wat doen jullie hier?"

Wanneer Art ook binnen is, sluit ik de deur, draai hem op slot en stop de sleutel in mijn zak. Art kijkt me gedesoriënteerd aan. "Wat doe je?" Fluistert hij zacht.

Ik draai me naar de man om. "Rechtvaardigheid innen."

Zijn blik schiet naar Art. Er lijkt paniek door zijn ogen te flitsen. "Rechtvaardigheid voor wat?"

Ik draai me om naar de salontafel naast me. Op de kleine tafel staat een platenspeler. Mijn vinger glijdt langs alle LP's die in het kastje staan. "Aha!" Ik trek een plaat tussen de andere vandaan. Beethoven. Perfect.

"Wat doe je?" Vraagt de man geërgerd.

Ik leg de plaat op de speler en verplaats het pinnetje. De bombastische, klassieke muziek klinkt door de kamer heen. "Dramatisch effect creëren." Reageer ik op de man. Ik loop naar de paraplubak die naast de deur staat. In één keer trek ik er een honkbalknuppel uit. Grappig hoe zijn zelfverdedigingswapen tegen hem gaat worden gebruikt. "Het zou je verbazen hoe goed het voelt om iemand te vermoorden met klassieke muziek op."

De man zijn ogen worden groter, maar dan schiet hij in de lach. Een nerveuze lach. "Ik dacht heel even dat je het meende."

In een soepele beweging zwaai ik met de knuppel. Hij komt hard tegen de man zijn hoofd aan.

Een ijzige gil laat me omdraaien. Heeft hij een vrouw? Maar tot mijn verbazing was het geen vrouw die gilde. De gil kwam uit Art zijn mond. "What the fuck man!" Roept hij naar me uit.

"Zwijg, neefje."

Glimlachend kijk ik naar de man, die stomverbaasd naar het bloed op zijn handen kijkt. "Dus jij vond het een goed idee om mijn vriendin aan te randen?"

"Broer, ik wist niet dat ze jouw vriendin was. Het spijt me."

"Oh. Dus als het een andere meid had geweest, dan zou je er geen spijt van hebben?" Concludeer ik.

"Nee, nee." De man zet een paar stappen achteruit. "Dat bedoelde ik niet."

"Zo klonk het anders wel." Ik draai de knuppel rond in mijn handen. "Dat is niet zo netjes."

"Lorenzo." Houdt de stem van Art me tegen. "Jij hebt zelf vrouwen ontvoerd, mishandeld en vermoord. Doe niet alsof je heilig bent, batman."

Ik blijf de man aanstaren terwijl ik antwoord op Art. "Dankjewel Art, dat je nog een reden geeft waarom deze man niet levend dit huis mag verlaten."

"Jij bent gestoord." Sist de man.

"Weet ik." Ik trap hem tegen zijn knie aan, die niet helemaal de goede kan op buigt.

Een schreeuw verlaat zijn mond terwijl hij hard op de grond neerstort. De honkbalknuppel komt hard neer tegen zijn rug. "S-stop." Brengt hij snotterend uit.

"Doe je dit ook bij meiden?" Vraag ik hem terwijl ik om hem heen cirkel als een leeuw loerend naar het prooi. "Ze verkrachten en slaan tot ze smeken of je stopt?"

"Ik zal het-t nooit meer d-doen." Het klinkt stotterend, bang.

"Daar zal ik voor zorgen, ja." De honkbalknuppel komt nog een aantal keer hard tegen zijn lichaam aan.

"Stop hiermee!" Art houdt mijn arm tegen.

Hardhandig duw ik hem terug. "Zwijgen en toekijken." Beveel ik hem. "Anders ben jij de volgende."

Roy kijkt me met gedesoriënteerde, maar toch boze ogen aan. "Wat kan ik doen om het goed te maken?"

Ik buk bij hem neer. "Sterven." Ik pak zijn hand vast. Langzaam duw ik zijn vingers naar achter tot ik een 'krak' hoor. Genietend ga ik door naar zijn andere hand.

De man jankt en gilt als een wijf.

Heerlijk.

Hij doet nieteens de moeite om me tegen te houden. Zwakkeling. Het geknak van zijn botten klinkt zalig in mijn oren. Dit heb ik zo gemist. De man zelf is al bijna flauwgevallen. Ik duw in een ruk zijn pols naar achter. Luid gekraak en gegil van de man vult de kamer.

"Oh mijn God." Kreunt Art. Hij leunt met zijn handen op zijn knieën terwijl hij over zijn nek gaat.

"Dat is DNA, wat je daar over de grond spuugt."

Hij kijkt opzij. Aan zijn blik kan ik zien wat hij denkt. "Meen je dit?"

Ik trek mijn pistool uit mijn riem. "Wil jij het doen?"

Art kijkt me met grote ogen aan. Zijn gezicht is nu net zo wit als zijn haar. Hij schudt zijn hoofd. "Doe het niet."

De loop van het pistool druk ik tegen de man zijn voorhoofd aan. Hij kreunt en jankt dat ik moet stoppen. Een voldaan gevoel verspreidt zich door mijn lichaam. Zonder enige twijfel haal ik de trekker over. Bloed spettert alle kanten op. Ik voel het over mijn gezicht heen druppen.

Art staat trillend op zijn benen terwijl hij zijn maaginhoud over de grond verspreidt. Ik wacht geduldig tot hij klaar is. Dit is een normale reactie voor de eerste keer.

Na een korte tijd lijkt hij iets bijgekomen te zijn. "Waarom?" Vraagt hij aan mij. Zijn wangen zijn nat. "Hoe kun je zoiets doen?"

"Je went eraan." Is mijn eenvoudige antwoord. Ik trek hem achter me aan, dit huis uit. Ik duw hem in de passagiers stoel.

"Het spijt me, Art." Ik kijk zijn kant op, maar hij blijft ijverig vooruit staren. "Ik had je eerder mee moeten nemen. Ik had het je al veel eerder moeten leren."

Nu kijkt hij wel op. "Nee. Jij had hier nooit mee moeten beginnen. Als je spanning zocht, waarom ging je dan niet gewoon bergen beklimmen? Of bungeejumpen? Zwemmen met haaien? Weet ik veel. Alles behalve mensen vermoorden."

Ik start de auto en rijd de weg op. "Dat zul je pas begrijpen wanneer je zelf begint."

"Nee." Spreekt hij me tegen. "Ik zal het nooit begrijpen. Weet je waarom, Enzo?" Zonder op een antwoord te wachten gaat hij verder. "Omdat ik geen fucking psychopaat ben."

"Ik ken dat soort mannen, Art. Als iemand hem niet tegen had gehouden, dan hadden er nog heel veel vrouwen slachtoffer geworden. Wil je dat soms?"

Een schampere lach verlaat zijn mond. "Oh wat fucking nobel van je. Stop met de bullshit. Jij geeft niet om vrouwen. Jij geeft om niemand."

"Ik geef om jou." Spreek ik hem tegen.

"Ohja? Dus daarom vermoord je iemand vlak voor mijn gezicht." Tranen staan in zijn boze ogen. "Je had hem ook kunnen aangeven."

"Met welk bewijs?" Met een opgetrokken wenkbrauw kijk ik hem aan. "Je hebt gezien dat hij Emma wilde aanranden, maar hij heeft niks gedaan toch? Zei ze duidelijk dat ze niet wilde? Gaf ze aan dat hij moest stoppen? Wie zegt dat hij haar gedrogeerd had? Misschien had ze zelf wel te veel gedronken."

"Je had hem niet hoeven te vermoorden." Piept Art. Hij staart hoofdschuddend voor zich uit.

"Jawel. Dit was de enige optie." Ik parkeer de auto voor het huis. Ik draai me naar hem om. "Beheers jezelf. Emma hoeft dit niet te weten."

"Hoezo?" Fel draait hij zich om. "Ben je bang dat ze je gaat zien zoals je bent? Een monster?"

"Nee." Antwoord ik langzaam. "Ik heb gewoon geen zin in nog een paniekaanval van haar." Geërgerd stap ik uit. Ik loop naar binnen, op de voet gevolgd door Art.

"Geen zorgen." Zegt Art. Hij zakt op de bank neer. "Ik zal niks zeggen. Voor je haar ook vermoordt."

Ook ik zal op de bank neer. Emma slaapt nogsteeds rustig door. Ik leg haar hoofd weer op mijn schoot, alsof er niks is gebeurd.

Emma vermoorden?

Nooit.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Met dank aan WomansPower en haar hoop dat Roy gemarteld zou worden.

As you wish.

Snel moeten schrijven maar here it is.