Willen jullie nog een keer een Q&A of is dat niet leuk?

Pov Emma
Met een kreun draai ik me om. De zon die fel in mijn gezicht schijnt bezorgt me hoofdpijn. Met een geërgerde zucht stap ik uit het bed. Na nieteens één stap struikel ik over iets. Ik kan me nog net staande houden. Verbaasd en een tikkeltje geërgerd draai ik me om om te kijken waar ik over struikelde. Mijn gympen liggen op de grond naast het bed. Huh? Hoe komen die daar? Nu pas merk ik dat ik ook nog een spijkerbroek aan heb. Waarom heb ik hierin geslapen?

Ik kijk verder te kamer in. Enzo ligt op zijn buik op het bed. Al ligt hij meer naast het bed dan erop. Ik zie nu pas dat hij geen shirt aan heeft. Heeft hij een tattoo? Verbaasd loop ik naar hem toe. Het is inderdaad een tattoo wat hij op zijn rug heeft. Zachtjes volg ik de lijnen mijn met mijn vingers. Deze heb ik nog nooit gezien. Heb ik hem überhaupt ooit zonder shirt gezien?

Voordat hij wakker wordt stap ik van het bed af. Ik trek de gordijnen dicht om de zon te weren.

Met een zucht draai ik me om. Mijn hoofd bonkt hard. Na een korte twijfel besluit ik om naar beneden te gaan. Daar kan ik een glas met water pakken.

Half sloffend loop ik de trap af. Overal in de gang is het een puinhoop. Ik moet over iemand heen stappen om de keuken in te kunnen. In de keuken is het redelijk opgeruimd. In de hoek staan heel veel flessen. "Zo te zien was het een.." Ik zoek naar het juiste woord. "Heftig feest." Maak ik mijn zin af.

"Ik ben zó brak." Mompelt Kevin die zijn hoofd in zijn armen heeft begraven.

"Ja, je hebt het zelf gezien." Antwoordt Cane.

"Ik heb het zelf gezien?" Vraag ik verbaasd. "Nee, hoor. Ik ben niet beneden geweest."

"Jawel, we hadden elkaar nog gesproken."

"Gast, weet je hoe lam jij was?" Vraagt Art aan Cane. "Je hebt het je vast ingebeeld."

"Wacht." Kevin kijkt op. "Ik heb haar ook gezien." Er lijkt iets te binnen te schieten. "Wij hebben samen gedanst."

"Ze was niet beneden, laat het gaan."

Verbaasd kijk ik Art aan. Wow, hij is chagrijnig vandaag.

"Jawel, ik weet het zeker. Ze was m-"

"-Laat het verdomme gaan!" Roept Art hard naar hem.

"Auw." Kevin kreunt zacht. "Kater." Mompelt hij, maar hij gaat er niet verder op in.

"Heeyy tijgers!" Wesley komt ook de keuken ingelopen en kijk Art grijnzend aan. "Was het leuk gister?"

"Ik heb niks gedaan." Zegt Art zacht tegen hem.

"Ja sure." Wesley lacht. "Meneertje 'Dit is niet gebeurd, Enzo hoeft dit niet te weten."

"Wat hoeft Enzo niet te weten?" Hoor ik vanuit de deuropening. Ik draai me om, om te zien dat Enzo Wesley vragend aankijkt.

"Oeps." Grijnst Welsey.

"Uhm.." Art valt heel even stil. "Je hoeft niet te weten dat.." Hij zegt het erg langzaam en bedenkelijk. "Dat ik een fles rode wijn op het tapijt heb laten vallen."

Enzo fronst. "Welk tapijt?"

"Die ene in de gang maar het is al opgelost." Hij snuift kort. "Vandaar dat het niet van belang is om te weten."

"Oké, prima." Het interesseert Enzo duidelijk helemaal niks. Hij gaat naast me zitten. " Was het leuk gister?" Vraagt hij aan me. "Heel saai en alleen boven."

"Ja hoor." Antwoord ik. Dat het juist heel fijn was om een avondje verlost te zijn van klootzakken, zeg ik er niet bij.

"Mooizo." Zegt hij zacht terwijl hij zijn mobiel ontgrendeld.

Ik draai me zijn kant op. "Sinds wanneer heb je die tattoo?" Het is mijn mond al uit voor ik het door heb.

Enzo lijkt verbaasd. "Uhm.. Ik denk zo ongeveer 4 jaar."

"Wat betekent het?" Vraag ik door.

Nu pas draait hij zich mijn kant op. "Waarom zou ik jou dat vertellen?"

"Omdat ik nieuwsgierig ben?"

Er klinkt een korte lach. "Oké, ik vertel het, als jij vertelt hoe je dááraan komt." Hij knikt kort naar de tattoos op mijn armen.

"Het zijn bloemen." Antwoord ik simpel. "Daar zit geen betekenis achter."

"Ik had het niet over de tattoos." Zijn hand glijdt over mijn arm. "Ik had het over de littekens onder je tattoos."

Mijn ademhaling stopt voor een aantal seconden. "Oh.."

"Ja. Ik voelde het." Hij laat me los en grijnst. "Hoe graag wil je het weten?"

Ik denk na. Nu wil ik wel graag weten wat zijn tattoo betekent. "Oké. De littekens." Ik haal diep adem. "Gekregen van de ex van mijn zus."

Enzo fronst. Ik zie dat hij nadenkt. "Waarom?" Vraagt hij vervolgens.

"Omdat hij een klootzak is die het niet kon hebben dat mijn zus hem dumpte." Mijn stem zwakt steeds meer af naarmate de zin eindigt. Ik had niet verwacht dat het nog zo pijnlijk zou zijn om erover te praten. Ik kuch zacht. "Dus.. Dat. Is daarmee je vraag beantwoord?"

"Nee."

Nee?

"Ik vroeg waaróm hij je pijn deed, dat hij een klootzak is, is geen goede reden. Waarom deed hij jou pijn in plaats van je zusje en waarom was jij in zijn buurt?"

"Geen idee, vraag het aan hem. Jij bent hier een mede-psychopaat."

Ik voel Enzo zijn hand om mijn been verstrakken. Hij kijkt me boos aan. "Ik kan me niet voorstellen dat hij je zomaar, uit het niets, begint te snijden. Had je hem boos gemaakt? We weten beide dat je daar goed in bent."

Nu ben ik ook boos. "Dit is niet mijn schuld." Antwoord ik op een bozere toon dan bedoeld was. "Hij zei dat als ik mee zou werken, hij me geen pijn zou doen."

"En je werkte niet mee?"

"Nee." Ik schud mijn hoofd. "Ik werkte wel mee, hij hield zich alleen niet aan zijn belofte."

"Dus het was wel effectief?" Enzo grijnst. "Het mes."

"Ik vind het niet leuk waar dit gesprek heen gaat." Zeg ik eerlijk tegen hem.

Een lach verlaat zijn mond. "Geen zorgen, babe. We weten dat je bang bent voor messen." Hij glimlacht lief. "Dankzij Wesley."

Ik wend mijn blik af. Die verdomde klootzak.

"Maar," gaat hij verder. "Ik houd niet zo van messen. Te bloederig. Bloedvlekken zijn lastig te verwijderen, dan heb je weer bleek voor nodig etcetera."

Met grote ogen kijk ik hem aan. Meent hij dit? Het boeit hem niet dat ik bloed, het boeit hem dat hij vlekken krijgt. "Je zou nog zeggen wat je tattoo betekent." Verander ik het onderwerp.

"Klopt." Hij staat op en trekt mij hierbij ook omhoog. Met zware benen volg ik hem naar de woonkamer, waar het een grote puinhoop is. Op de bank ligt iemand waarvan ik me afvraag of hij slaapt, of dood is.

"Dus.." Ik staar naar zijn gezicht. "Wat betekent je tattoo?"

"Het is mijn beschermengel." Antwoordt hij tot mijn verbazing. Ik had niet verwacht dat hij een antwoord zou geven, laat staan zo'n eerlijk antwoord.

"Waarvoor?"

Enzo slaat zijn armen over elkaar. "Mijn opa geloofde in engelen. Dus toen hij overleed heb ik dit laten tatoeëren."

Fronsend kijk ik hem aan. "Heb je het laten tatoeëren omdat je opa geloofde in engelen, of omdat jij gelooft dat je opa nu een engel is?"

"Nee." Komt er snel en fel uit zijn mond. "Gewoon.. Omdat.." Hij blijft stil.

Wat is dit? Is dé Enzo Bianchi nu sprakeloos? "Het is niet erg om gevoelens te hebben."

Zijn blik wordt bozer. Hij lijkt plots zijn woorden weer terug te vinden. "Goede poging, babe. Jammer dat het helemaal fout is." Afkeurend schudt hij zijn hoofd. "Weet je hoe vaak mijn moeder het heeft geprobeerd? Dure dokter, arrogante psychiaters, het heeft geen zin." Hij rolt met zijn ogen. "Dit is tijdverspilling. Ik vond het gewoon een mooi design." Antwoordt hij kortaf. "Thats it."

"Je hebt gelijk." Geef ik toe. "Dit is inderdaad tijdsverspilling. Sommige mensen zijn door en door slecht."

Een spottende lach verlaat zijn mond. " Ik geef het tenminste toe."

Met vernauwde ogen kijk ik hem aan. "Wat bedoel je daar mee?"

"Doe niet zo schijnheilig. Iedereen weet dat jij een ook verknipt bent." Zijn hand pakt de mijne vast. "Heb je je nooit afgevraagd waarom jij altijd in de problemen raakt?" Voorzichtig schud ik mijn hoofd. Enzo glimlacht. "Soort zoekt soort, babe."

"Dat is niet waar." Ik trek mijn hand terug. "Ik ben niet zoals jij."

"Klopt." Hij staart naar mijn hand. "Jij bent veel erger."

"Nee." Ik weiger dit te geloven. "Niet doen. Dit is onzin."

"Vind je? Vind je dat echt?"

Ietwat verbouwereerd kijk ik hem aan. Hoe meer hij zegt, hoe meer ik aan mezelf begin te twijfelen.

"Babe. Dat iedereen om jou heen een klootzak is, komt doordat jíj het slechtste in mensen naar boven haalt." Hij draait mijn gezicht zijn kant op. "Je bent gewoon een trieste, manipulatieve trut."

Opkomende tranen kriebelen onder mijn ogen. Ik trek mijn gezicht los. Niet wetend wat ik moet zeggen, staar ik naar de tafel.

"Lastig he? Om de realiteit onder ogen te zien?"

Boos kijk ik op. "Dit is niet de realiteit." Sis ik fel. "Hoe durf je mij manipulatief te noemen. Ik bedoel, kijk naar jezelf. Met je fancy pakken en nette uiterlijk. Er is geen een kledingstuk wat kan verbergen wat jij bent. Zelfs niet deze poppenkast Kasjmier shit."

"Het is vicuna wol." Zijn ogen staan woedend. "Jij moet echt op je toon letten, babe."

"Oh, ik moet op mijn toon letten?" Bespot ik hem. "Echt fuck off met je 'toon'. En fuck off met je 'babe'. Ik ben je babe niet en dat zal ik nooit zijn."

Mijn hoofd schiet naar de zijkant. Met een tintelende en waarschijnlijk rode wang kijk ik weer op. Mijn woedende blik verandert al snel naar bang wanneer hij me met een nog bozere blik aankijkt.

"Jij moet je plek kennen."

Ik schuif een stukje naar achteren. "En jij moet weten wat respect is."

"Ik heb alleen respect voor mensen die dat verdienen." Hij trekt me weer naar zich toe. "Niet voor wanhopige meisjes zoals jij."

"Wow, jij hebt duidelijk een kater." Cane komt de woonkamer binnen gelopen. Achter hem aan loopt een man. Ik ken hem ergens van. Geen idee waarvan, maar ik zweer dat ik hem ken. Met een misselijk makende grijns kijkt hij me aan. Wat is zijn probleem? Waar ken ik hem van?

"It was a great party." Meldt hij aan Enzo.

Hij spreekt Engels tegen Enzo? Niet Italiaans? Dit verbaasd me.

"Do I know you?" Enzo kijkt hem bijna onderzoekend aan.

"No." Zijn blik glijdt naar mij. "I'm Roy."

Onbewust ga ik dichter bij Enzo zitten. Deze man maakt me zwaar oncomfortabel.

Enzo kijkt kort naar mij voor zijn blik de kant van de man op schiet. Zijn ogen spugen bijna vuur. "What the fuck is your problem?" Snauwt hij onverwachts naar de man. "Don't look at her like that, she isn't talking to you."

De man lijkt oprecht verbaasd. Hij is niet de enige, ook Cane kijkt Enzo verbaasd aan. "Chill, w-"

"Nee, niks 'chill'." Snauwt hij naar Cane. Abrupt staat Enzo op. Hij loopt naar de man toe. "Look at her like that again, and I will cut your fucking eyeballs out and make you watch me feeding them to the dog."

Fronsend staar ik voor me uit. "Ik denk niet dat hij het kan zien, als je zijn oogb-"

"Houd je kop." Klinkt Enzo zijn zware stem. Hij kijkt de man dreigend aan. "Get the fuck out of my house."

"Jezus zeg." Moppert Cane terwijl hij de man de kamer uit duwt. "Doe een dutje ofzo, je bent fucking chagrijnig." De deur wordt met een klap dicht gegooid.

"Een dutje doen klinkt heel aantrekkelijk." Reageer ik zacht.

Enzo kijkt mijn kant op. "Hoe kan jij moe zijn? Je bent de enige die normaal heeft geslapen."

"Kevin heeft letterlijk op de bank moeten slapen omdat hij de trap niet meer op kwam." Art ploft op de andere bank neer. Zijn blik verplaatst zich naar Enzo. "Wat deed Roy hier nog?"

"Geen idee. Ik heb hem nog nooit gezien. Ken jij hem?"

"Hm-hmm." Knikt art. "Vroeger wel, in ieder geval."

"Jij kent hem niet.." Denk ik hardop in mezelf.

"Nee." Enzo zucht. "Waarom verbaasd dat je zo?"

Ik kijk op. "Oh, niks. Hij komt me gewoon heel bekend voor. Alsof ik hem al eens eerder heb gezien."

"Dat lijkt me zeer onwaarschijnlijk."

Art knikt overdreven instemmend. "Enzo kent hem niet, dus jij ook niet. Je hebt hem nog nooit gezien."

"Wat gedraag jij je raar vandaag." Reageert Enzo voor ik iets kan zeggen. "Is er iets ofzo?"

"Nee." Het komt snel uit zijn mond. Bijna te snel. "Ik ben gewoon moe."

"Ik ook." Stem ik in. Ik pak een kussen die ik zorgvuldig op Enzo zijn schoot neer leg. "Welterusten." Ik maak mezelf comfortabel en leg mijn hoofd op de kussen op Enzo zijn schoot.

Hij lijkt het te accepteren, want hij zegt er niks van.

Zuchtend sluit ik mijn ogen. Het is stil in het huis, bijna vredig. Genietend sluit ik mijn ogen.

*Flashback*
"Jax?" De deur valt achter me dicht. "Wat doe jij hier?"

Hij kijkt Raf grijnzend aan. "Gewoon mijn beste vriend bezoeken."

"Oh." Ik gooi mijn mobiel op de tafel en loop de kamer in. "Alleen je beste vriend?"

"Misschien ook mijn vriendin." Hij bekijkt me van top tot teen. "Ben je ergens voor aan het trainen?"

Ik kijk naar de hardloop outfit die ik aan heb. "Nee. Het is gewoon rustgevend."

Jax zucht. "Ik kan zien wanneer je liegt, Emma." Hij haalt een hand door zijn haar. "Roberto komt niet. Hij zal ons niet vinden."

"En als hij ons vind, zal je het niet redden met rennen." Grapt Raf, een poging wagend om het onderwerp te verlichten.

"Je ziet er moe uit." Gaat Jax door. "Heb je wel genoeg geslapen?"

"10 uur ongeveer." Antwoord ik langzaam. Aan Raf zijn verwarde blik kan ik zien dat hij rekent. Ik richt mijn blik op de klok aan de muur achter Jax. "Per week."

"Per week?" Jax zijn stem klinkt hard. "10 uur?"

"Misschien 12?"

"Emma.." Het klinkt moedeloos. Hij trekt me op zijn schoot. "Waar ben je zo bang voor?"

Ik begraaf mijn gezicht in zijn sweater. "Nergens."

Zijn hand aait over mijn rug. "Ga slapen. Ik blijf bij je."
*Einde flashback*

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ik kom steeds dichterbij het einde and I don't like that :(

Btw. Happy new year!♡♡