Pov Emma
"Jij klootzak." Sis ik. Een trilling verspreidt zich door mijn lichaam. Verblind van een plotse woede spring ik op en ren op Enzo af. Net voor ik hem kan raken, pakt iemand me vast.

Ik sla tegen zijn armen om mijn middel aan. "Laat me los!"

"Woah." Enzo springt op. "Die zag ik niet aankomen."

Doordat iemand me vast heeft, kan ik naar achter leunen en trappen. Ik schop Enzo hard in zijn buik.

Met een pijnlijke kreun buigt hij voorover. Ik wil hem in zijn gezicht trappen maar degene die me vast heeft trekt me naar achter. Ik worstel hopeloos tegen de sterke armen om mijn lijf.

"Ik vroeg me al af wanneer dit eraan zat te komen." Hoor ik Dex geamuseerd zeggen.

"Doe rustig." Sist Enzo zacht naar me.

"Rustig?" Ik duw tegen de armen om mijn middel ookal heeft het geen zin. "Jij verdomde eikel! Ik hoop dat je stikt in lucht. Jij zou echt dood neer kunnen vallen en het zou geen ene fucking atoom op deze wereld wat kunnen schelen."

"Ga geen dingen zeggen waar je spijt van gaat krijgen." Reageert hij verdacht kalm.

Het feit dat hij zo kalm is, maakt mij nog bozer. "Het enige waar ik spijt van heb, ben jij." Als ik nu niet in een houdgreep had gezeten, dan had ik hem aangevallen. "Had ik je maar nooit ontmoet." Tranen van frustratie rollen over mijn wangen. "Je bent een monster."

Ik trap hard naar achter, tegen de knie van wie me vast heeft. Er klinkt een harde kreet voor zijn armen me loslaten. Zonder te twijfelen ren ik op Enzo af. Ik val zo hard tegen hem aan, dat hij achterover valt, met mij op hem.

Verblind door woede begin ik te slaan. "Rot in hell." Harde klappen raken zijn gezicht. "Nee. Jij verdient het nieteens om in de hell te rotten."

Met een harde duw gooit hij me van hem af. "Verdomme, Wesley, houd haar dan vast." Roept hij boos.

Armen om mijn lijf trekken me omhoog en houden me vast. "Ja, sorry, ze trapte me."

"Keuken." Zegt Enzo kortaf.

Wesley trekt me mee naar achter. Hij heeft me nogsteeds stevig vast.

Ik stribbel flink tegen in zijn armen. "Echt fuck you. Fuck jullie allemaal."

De deur valt achter ons dicht, waardoor ik nu alleen met Welsey en Enzo ben. "Ik fuck je heel graag, maar nu is niet het juiste moment schatje." Klinkt zacht in mijn oor.

Gatverdamme, ik moet kosten van die gast.

Ik zie hoe Enzo rommelt in een kastje. "Aha." Hoor ik hem zeggen. Hij springt weer op maar heeft dit keer iets in zijn handen. Een spuit..

Ik raak in paniek en probeer me los te trekken. Wesley pakt me steviger vast. "Wat is dat?" Vraag ik met een trilling in mijn stem.

"Midazolam." Hij tikt twee keer tegen de spuit aan. "Om heerlijk van te gaan slapen."

Ik schud mijn hoofd. "Nee, wacht."

"Waarom? Je bent een beetje agressief vandaag. Een dutje zal je erg goed doen. En ons ook."

De spuit ziet er groot en beangstigend uit. Mijn paniek neemt de overhand en ik probeer me nog erger los te trekken. Welsey zijn stevige armen doen pijn aan mijn lichaam. " Sorry, oké? Sorry. I-Ik zal rustig zijn." Tranen branden in mijn ogen.

"Naha." Enzo loopt naar me toe. "Je hebt je kansen verspeelt. Houd haar vast."

"Nee, Enzo, please." Smeek ik hem. De zoute tranen rollen over mijn wangen.

Enzo schudt kort zijn hoofd. Hij staat nu vlak voor me.

Ik worstel hevig in de armen van Wesley. "Enzo, niet doen." Waarom laat Wesley me niet los? "Ik zweer het, als je dat doet, moord ik je hele familie uit." Roep ik boos naar hem.

"Awch, babe. Denk je echt dat je mij daar pijn mee doet?" Zijn blik schiet omhoog. "Houd haar stil, Wesley."

"Dat probeer ik. Ze is wild."

"Mamma Mia." Hoor ik Enzo zacht mompelen. Hij grijpt mijn arm stevig vast. Zonder te twijfelen duwt hij de naald door mijn huid heen.

Een piep verlaat mijn mond. Met grote ogen staar ik naar mijn arm. Langzaam verspreidt zich een tintelend, gloeiend gevoel in mijn lichaam. De tranen stoppen met stromen.

Wesley laat me voorzichtig los. Mijn benen trillen. Ik kijk naar de, nu lege, spuit in Enzo zijn hand.

Ik vecht. Ik vecht er zo verdomd hard tegen. Maar hoe hard ik ook vecht, het is niet hard genoeg. Mijn spieren worden slapper. Ik houd me in een laatste wanhopige poging vast aan het keukenblad. Al snel zak ik door mijn benen heen. Hopeloos probeer ik me nog met mijn armen om hoog te duwen maar ook die lijken geen kracht meer te hebben. Ondanks dat ik weet dat ik ontzettend bang moet zijn, neemt de paniek raar genoeg af.

"Ssst. Probeer het niet tegen te gaan." Er hurkt iemand naast me neer die mijn gezicht aait. "Ga maar slapen."

De laatste traan verlaat mijn oog. "Ik haat je." Het klinkt als een fluistering. Zonder dat ik het wil, laat ik al mijn spieren ontspannen en vallen mijn ogen dicht.

Pov Enzo
Ik kijk toe hoe ze langzaam weg zakt.

"Waarom is ze zo bang om in slaap te vallen?" Hoor ik naast me. Welsey kijkt me vragend aan. Alsof ík weet hoe Emma zich voelt. Ik weet hoe íets voelen voelt.

"Slapen maakt je zwak." Antwoord ik dan maar. "En weerloos. We kunnen nu alles met haar doen zonder dat ze het zelf door heeft of iets ertegen kan doen."

"Waarom doe je dat dan niet?"

Verbaasd draai ik me om. "Ik doe haar geen pijn omdat ik het leuk vind om haar pijn te doen, Wes." Voor een kort moment ben ik stil. "Ik doe haar pijn omdat ik geniet van haar gejank, en gesmeek. Omdat ik weet dat alle angst en herinneringen in haar netvlies gebrand worden. En ze kan niet jammeren en piepen wanneer ze bewusteloos is."

Wesley lacht. "Je bent erger dan ik dacht. Ik begin je steeds meer te mogen."

Grijnzend draai ik me om. Ik buk bij Emma neer en sla mijn armen om haar heen. Tijdens het optillen schiet er een steek door mijn rib. Ik negeer het en loop terug naar de woonkamer, daar leg ik Emma op de bank en plof zelf naast haar neer. Zodra mijn lichaam de bank raakt, schiet er weer een pijnscheut door mijn rib.

"Ze heeft je goed geraakt." Zegt Dex bij het zijn van mijn met pijn betrokken gezicht.

"Het valt wel mee." Mompel ik.

"Ohja?" Hij grijnst. "Het zag er behoorlijk hard uit."

"Het valt wel mee." Herhaal ik, harder dit keer.

"Enzo, je moe-" Fabio valt stil wanneer hij Emma ziet. "Is ze dood?"

"Nee." Een zucht verlaat mijn mond. "Wes." Ik draai me naar hem om. "Wil je haar naar boven brengen?"

Verward kijkt hij me aan. Nog voor hij kan vragen waarom, ben ik hem voor. "Neem haar mee naar jouw kamer. Ik wil dat ze schrikt wanneer ze wakker wordt."

Hij kijkt me vragend aan. "Oké?" Twijfelend staat hij op. Alsof hij niet snapt wat hij moet doen.

"Verzin maar iets leuks." Deel ik hem mee. "Maar je blijft van haar af."

"Serieus?" Hij draait zich naar me om. "Ze komt er toch niet achter."

Boos kijk ik hem aan. Waar komt deze tegenspraak vandaan? "Ik kom er wel achter. Je blijft van haar af. Anders hak ik je beide handen eraf en zorg ik dat je nooit meer iets aan kunt raken."

"Aii, calmita, doe even zen."

Ik trek mijn wenkbrauwen op, waardoor Wesley zich snel omdraait. Hij tilt Emma op en verdwijnt uit de kamer.

"Wow. Je bent zo dwingend vandaag."

Boos kijk ik Kevin aan voor ik me tot Fabio draai. "Wat wilde je zeggen?"

"Huh?" Hij kijkt op. "Oh. Ja. Je moeder belde me da-"

"-Waarom belt mijn moeder jou?" Kap ik hem af.

"Jij neemt nooit op. Ze zei-"

"-Hoe komt ze aan jouw nummer?"

Hij kijkt me geërgerd aan. "Als je me even laat uitpraten." Fabio zucht. "Ze vindt het leuk dat jij de traditie voortzet."

Fronsend kijk ik hem aan. "Welke traditie?"

"Kijk eens naar de datum."

Zuchtend pak ik mijn mobiel. Ik klik hem aan en bekijk de datum. "Oké. Wat is er zo belangrijk aa- Oh kut. Is dat vandaag?"

"Ja. En blijkbaar zijn er al uitnodigingen verzonden."

Ik spring op. "Door mijn moeder?"

Fabio lacht. Hij schudt zijn hoofd. "Enrique."

"Die klootzak." Met stevige passen loop ik door naar de keuken. Het is nog ochtend, dus gelukkig hebben we nog tijd.

"That sucks." Mompelt Fabio. "Succes." Hij draait zich om.

"Niks succes." Houd ik hem tegen. "Jij gaat mij helpen."

"Helpen? Met wat?" Met een spottende uitdrukking kijkt hij me aan. "Je kunt nooit binnen zes uur een heel feest organiseren. Dat is hopeloos."

"Alles kan, wanneer je genoeg geld hebt."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

*kerstdiner is ondertussen al geweest, morgen een update op mijn profiel*

Vanavond is het eindelijk zo ver!
Op mijn stage is er een kerstdiner en toen ze vroegen of ik een vriend had, zei ik 'Ja!'..

Ik heb geen vriend..

Ter verdediging, ik raakte in paniek.

Anyways, ik heb Tinder gedownload en ben gaan werven. Er waren een aantal sollicitaties en eentje is uiteindelijk aangenomen. Dus hij gaat vanavond met me mee en moet doen alsof hij mijn vriend is.. Ik heb deze jongen nog nooit in mijn leven gezien.

Ofc ofc heb ik hem wel gesproken en hij lijkt heel lief, MAAR mijn onderbuik gevoel SCHREEUWT naar me dat er iets niet klopt. Ga ik daar naar luisteren? Nee, tuurlijk niet.

Duussss ik ben benieuwd wie er vanavond bij mij in de auto stapt (Ja ik haal hem op).

Wish me luckkk♡♡