Pov Emma
Trillend lig ik op het bed. Dit is exact de reden waarom ik horror haat. Nu kan ik niet slapen. Ergens in mijn ooghoek beweegt iets. Gelijk schiet ik overeind. Zo snel als ik kan knip ik het lichtje boven het bed aan.

"Emma.." Gromt Enzo. Ook hij komt overeind zitten. "Wat doe je?"

"I-Ik dacht dat ik wat zag." Mompel ik, starend naar de hoek van de kamer.

"Je gaat toch niet zeggen dat je serieus bang bent geworden door die film?"

"Ik ga het niet zeggen, maar.."

"Meen je dit?" Hij trekt zijn wenkbrauwen op. "Hij was nieteens eng."

"Jij hebt letterlijk gezegd dat je geen angst kunt voelen, dus sorry dat ik die mening niet waardeer."

Enzo grinnikt zacht. "Waarom ben je zo bang voor dingen die niet bestaan?"

Oprecht geen antwoord hebbend op deze vraag, haal ik mijn schouders op.

"Wat is het?" Vraagt hij door. "Ben je bang om ontvoerd te worden door een monster."

Ik kijk op. Mijn ogen zoeken de zijne. "Ik ben al ontvoerd door een monster."

"Ohja?" Vraagt hij. "Vind je dat?"

"Ja." Het kleine woord klinkt hard en vastberaden.

Hij schuift naar me toe. Gelijk spring ik van het bed af. Een hand om mijn arm trekt me hardhandig terug.

Hij houdt me stevig vast. "Zeg dat nog eens." Klinkt het dreigend.

"Je bent een monster." Deze woorden klinken een stuk zachter en onzekerder dan de harde 'ja' van net.

"Ik dacht dat je had geleerd om niet meer op mij te schelden." Hij duwt me achterover.

"Dat was niet schelden." Spreek ik hem tegen.

Er vormt zich een grijns op zijn gezicht. "Hoe noem je dit dan?"

Ik slik een aantal keer voor ik antwoord. "Een feit."

"Oh." Hij lacht. "Ach, babe." Een korte zucht verlaat zijn mond.

Onderzoekend kijk ik hem aan. Wat voor soort 'babe' was dat? Boos? Geamuseerd? Teleurgesteld?

Zijn hand pakt mijn kaak stevig beet. "Je bent zo schattig als je denkt gelijk te hebben." Yep. Boos.

Ik duw hem van me af en ga weer rechtop zitten. "Ik dénk niet dat ik gelijk heb, ik héb gelijk."

"Cute." Mompelt hij zacht. Hij duwt me weer achterover en knipt het licht uit. Zijn lichaam drukt het mijne in het matras.

"Enzo.." Zeg ik zacht, protesterend.

"Nee, niet doen." Commandeert hij. Hij leunt naar me toe.

Ik voel zijn lippen over mijn nek glijden een spoor van kleine kusjes achterlatend.

"Sto-" Mijn blik schiet naar de hoek van de kamer. Wat was dat? Het is donker, maar ik zweer dat ik iets zag bewegen. Shit. Ik duw tegen zijn schouders aan.

"Babe." Kreunt Enzo. "Waarom kun jij nooit meewerken?"

Mijn ogen zoeken dezijne. "Stop. Er is iets." Piep ik.

"Nee, er is niks." Verzucht hij. Zijn hand pakt mijn kaak weer vast. "Tenminst, zolang je mee werkt is er niks."

"Niet doen." Beveel ik hem. "Ik heb keelpijn."

Hij kijkt me kort onderzoekend aan. "Ja, sure." Het klinkt alsof hij me niet gelooft.

Onverwachts drukt hij zijn lippen op de mijne. Ik probeer me af te sluiten. De twee monsters in de kamer te negeren.

Enzo zijn lippen verlaten de mijne. Zachte kusjes worden op mijn wang en kaak geplaatst.

Ondanks dat ik me op Enzo wil focussen, lukt het me niet. Waakzaam staar ik naar de hoek van de kamer.

Ik ben zo gefocust dat ik niet door heb dat Enzo is gestopt en mijn blik volgt. "Je bent afgeleid." Hij draait mijn hoofd zijn kant op. "Gewoon niet naar kijken."

Gelijk trek ik mijn hoofd los en draai me weer richting de hoek. "Enzo, please, wil je het licht aan doen?"

Hij staart me kort aan voor hij zucht. Met een grom staat hij op. Ik verwacht dat hij het licht aan gaat doen, maar in plaats daarvan pakt hij iets.

"Wat is dat?" Er klinkt een trilling in mijn stem. Ik sta op, maar zo snel als ik opstond, duwt hij me weer naar beneden.

"Geef toe aan je angsten en ze zullen over gaan."

"Zo werkt dat niet." Protesteer ik, proberend van hem weg te komen.

Hij trekt me terug. "Geef je over, babe." Hij is snel. Te snel. Zo snel dat nog voor ik het door heb, hij iets voor mijn ogen heeft geschoven. Een blinddoek. Schiet er door me heen. Ik wil hem weghalen, maar een hand om de mijne houdt me tegen. Nog voor ik het mijn mijn andere hand kan proberen, heeft hij me al tegengehouden. Hij heeft nu beide handen vast.

Met zijn ene hand houdt hij allebei mijn polsen in een greep. Ik hoor hoe hij een laatje opentrekt en weer dichtgooit.

"Wat doe je?" Angstig kijk ik in de richting van het geluid, maar natuurlijk zie ik niks. Het blijft zwart, pikzwart.

Een koude metalen band om mijn pols laat me opschrikken. Ohnee.. Ik trek aan mijn andere hand, ookal is het hopeloos. Hij heeft ook deze al snel in de boei geslagen.

"Enzo, stop." Zeur ik. "Dit is echt niet leuk."

Het is een korte tijd stil voor hij antwoordt. "Dat is een mening, ik vind het namelijk wél leuk."

"Ja, maar jij bent een klootzak dus dat telt niet."

Een harde klap laat tranen in mijn ogen springen. Het klinkt raar, maar het doet meer pijn als je het niet ziet aankomen.

"We hebben het hierover gehad, babe." Een hand om mijn kaak laat me schrikken. Ik trek aan de handboeien. Het is hopeloos, ze werken niet mee. "Niet op me schelden." Klinkt zijn ruwe stem.

Zijn warme adem glijdt over mijn gezicht. Het is een teken dat hij dichtbij is. Heel dichtbij. Ik knijp mijn ogen dicht, ookal heeft het geen nut.

"Ben je bang?" Hoor ik plots vlak bij mijn oor. Angstig knik ik. "Zeg het." Klinkt er dominant.

Mijn stem trilt wanneer ik antwoord. "Ja, ik ben b-bang."

Zijn hand glijdt over mijn wang. "Mooizo."

Tranen vallen uit mijn ogen wanneer zijn lippen de mijne raken. De zoen is ruwer dan ik van hem gewend ben. Hij zoent me alsof hij boos is. Alsof hij de controle verliest. Zijn vrije hand glijdt over mijn zij. Er schiet een rilling door mijn rug.

Ik wil hem wegduwen, maar de boeien laten dat niet toe. Mijn zoute tranen mengen zich in onze zoen.

"Oh, zo doe je dat dus." Klinkt plots een harde stem in de kamer.

Van schrik schiet ik overeind, waardoor ik hard tegen Enzo aan bots. De handboeien laten me niet verder gaan en drukken me terug het matras in.

Enzo gromt angstaanjagend. "We zijn bezig."

"Dat zie ik." Aan de stem te horen is het waarschijnlijk Wesley, maar dat weet ik niet zeker. Hij kucht. "Dat joch van Fabio is erachter gekomen." Waar achter? "Fabio is weggelopen en ik ben niet goed met kinderen." Klinkt het verder.

Kinderen? Ik frons mijn wenkbrauwen. Was die jongen niet achttien? Hoe oud is Wesley eigenlijk? Onder de vijfentwintig nog, gok ik.

Ik hoor een zucht. Enzo zijn gewicht verlaat mijn lichaam. "Ben zo terug." Meldt hij. Is dat tegen mij?

"Wacht, Enzo." De voetstappen stoppen. "Laat me niet alleen."

"Ik wil wel bij je blijven." Er klinkt een korte grinnik na deze zin.

"Nee." Reageren Enzo en ik tegelijk op Wesley. "Ik ben zo terug." Gaat hij door.

"Wacht, niet gaan." Probeer ik nog. Maar het is te laat. Aan de voetstappen kan ik horen dat ze de kamer verlaten, mij alleen achterlatend. Alleen met het monster in de hoek.

Een gekraak laat me met een ruk opkijken. Wat was dat? Paniek neemt mijn lichaam en geest over. Piepend haal ik adem. Hoe meer ik het probeer af te sluiten, hoe harder het gekraak in dit pand klinkt. Angstig kijk ik om me heen, ookal heeft het geen zin. Door de blinddoek blijft alles pikzwart. Tranen verlaten mijn ogen terwijl mijn hoofd steeds lichter wordt.

~~

Ik schiet overeind. Door mijn reactie schrikt Enzo ook op. "Jezus, schrik jij altijd zo wakker?"

Ik kijk naar mijn handen, die handboei vrij zijn. Wanneer heeft hij dit gedaan?

"Je sliep toen ik terug kwam." Ligt hij mij verwarde blik toe.

"Wat was er met die jongen?" Vraag ik. Ik kan me vaag herinneren dat Wesley iets over hem zei. Hij was ergens achter gekomen.

"Niks wat jou aangaat." Hij scant kort mijn gezicht. "We kunnen dat van gister afmaken."

"Nee!" Ik spring op, wat Enzo doet lachen. "Vind je het goed als ik ga douchen?"

"Sure, ga je gang."

Ik knik voor ik naar de badkamer slenter. "Emma." Houdt zijn stem me tegen. Vragend draai ik me om. Enzo is ook opgestaan en staat vlak achter me. "Kom als je klaar bent naar beneden."

Wederom knik ik. "Oké."

Hij zet een stap naar achter, voor hij de kamer uit loopt. Ook ik draai me om, richting de badkamer.

De stralen van de douche voelen goed aan op mijn huid. Ik voel nu pas hoe beurs mijn lichaam is. De klappen van Wesley zijn hard aangekomen. Gisteren had ik er geen last van, maar vandaag voelen ze erg pijnlijk. Vooral mijn ribben hebben het grootste gedeelte van zijn trappen opgevangen.

Ik zet de douche uit en droog me af. Als outfit kies ik een simpele spijkerbroek en de eerste beste sweater die ik kan vinden. Ik zoek de laatjes af, opzoek naar een elastiekje voor mijn haar. Helaas kan ik er geen één vinden. Er is hier duidelijk nog nooit een vrouw binnen geweest, anders had er sowieso wel een gelegen.

Als laatste hoop trek ik nog een laatje open. Geschrokken zet ik een stap achteruit. Shit. Wat is dat?

Nee, dat is een domme vraag. Ik weet dondersgoed wat dit is, maar wat doet een pistool in de badkamer?

Ik pak het ding vast. What the fuck moet ik hiermee? Ik druk op een soort hendel en het magazijn schiet eruit. Ik kan hem net optijd tegenhouden.

Één, twee, drie, vier, vijf kogels, tel ik.

Snel tel ik hoeveel mannen er zijn. Enzo, Art, Dex, Kevin, Wesley, de man waarvan ik de naam vergeten ben, de man van de hond, de blonde gozer, en de jongen van de man van de hond. Dat zijn er... Ik ga ze allemaal na in mijn hoofd. Het zijn er negen. Al zou ik die jongen niet neerschieten.

Het maakt toch niet uit. Ookal zou ik genoeg kogels hebben, ik kan ze nooit allemaal neerschieten. Ik leg het pistool terug. Een ander moment is beter. Enzo mag niet merken dat ik weet waar het ligt.

Voor ik me bedenk en een domme beslissing maak, loop ik de badkamer uit. Met twee tredes tegelijk ren ik de trap af. De laatste trede spring ik, wat ik beter niet had kunnen doen. Ik had de jongen niet gezien, waardoor ik hard tegen hem aan bots.

Hij kijkt boos op, maar zodra hij mij ziet verzacht zijn blik. "Discolpa, come stai?"

Het verbaasd me dat ik de hele zin kan verstaan, het lijkt namelijk erg op Spaans. "Uhm.. Bien."

Hij kijkt me verbaasd aan. "Bien? You're not Italian, are you?"

"No.." Ik glimlach. "Spanish."
Hij kijkt me onderzoekend aan. "I saw your picture on the news." Zijn blik verplaatst zich naar de grond. "They said you are missing."

Mijn hartslag versnelt. Foto? Welke foto? Een opluchting valt over me heen. Ze zijn naar me opzoek. Maar aan de andere kant ben ik bang. Een foto. Wat als Roberto die ziet?

"I asked Enzo about it." Gaat hij verder. "And he said that if I would tell anyone about it, or if I try to help you," het blijft voor een seconde stil. "That he would kill both of us." De jongen kijkt me radeloos aan. "I wish I could help you but.."

"You're scared." Maak ik zijn zin af.

Hij knikt. "I am so sorry."

"Its okay." Antwoord ik. "I mean, it is not okay, but, it's not your fault."

Hij schudt zacht zijn hoofd, alsof hij het er niet mee eens is. "How do you do it? He is so scary."

Een grinnik verlaat mijn mond. "Just say what he wants to hear, then it will be alright." Het is waar, wanneer je zegt wat Enzo wil horen dan moet het wel goed komen.

"Well, I would rather not talk to him at all."

Een zucht verlaat mijn mond. "I wish I could do that." Maar als ik Enzo negeer, wordt hij boos.

"Jij bent snel klaar." Klinkt een harde stem door de gang.

Ik draai me om, om te zien hoe Enzo glimlachend op ons af loopt. Hij kijkt de jongen indringend aan.

Langzaam zet de jongen een stap naar achter. "K, bye." Razendsnel draait hij zich om en rent de trap op.

"Oké?" Enzo draait zich tot mij. Zijn ogen staan geheimzinnig, duister, alsof hij iets van plan is.

Nerveus slik ik, hopend dat mijn mond minder droog wordt.

"Koffie?"

Verbaasd door deze plotse, doodnormale vraag, knik ik. Zenuwachtig loop ik achter hem aan naar de keuken. Ik weet niet waarom, maar er is iets mis. En niet deze gehele situatie, die is sowieso mis. Nee, er is iets anders, ik voel het.

"Emma!" Geschrokken kijk ik op. Enzo kijkt me boos aan. "Stop verdomme toch eens met me negeren."

"S-sorry. Ik ik hoorde je niet."

"Ja, sure." Met een klap zet hij de koffie neer. Druppeltjes rollen over het kopje naar de tafel. "Let voor één keer in je leven eens op."

Ik volg hem naar de woonkamer. "Sorry, ik was in gedachten."

Hij zakt op de bank neer. "Dat is ook het probleem. Je moet niet denken, er komt toch niks nuttigs uit."

Boos zet ik het kopje neer. "Jij klootzak." Sis ik. Een trilling verspreidt zich door mijn lichaam. Verblind van een plotse woede spring ik op en ren op Enzo af.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ffuunn

Ontkoppeld heeft al meer dan 5K reads :,)