Pov Eline (zus van Emma)
"Moet ze niet allang al wakker zijn?" Vraag ik aan Rafael, mijn vriend.

"Misschien liep haar werk uit en was ze pas heel laat thuis?"

"Eén uur namiddags uit bed komen is wel erg laat. Ze is normaal maximaal 12 uur al uit bed." Ik sta op. "Ik ga toch even kijken of ze oké is."

Mijn woorden nakomend, loop ik naar boven. Zachtjes open ik de deur. "Emma?" Het verbaasd me dat het licht is in de kamer. Het verbaasd me echter nog meer dat Emma er niet is. "Emma?" Vraag ik weer. Ik kijk de kamer rond. Het gordijn is open en de doos die ik gisteravond op haar bed had gezet staat er nogsteeds. Ze is niet thuis geweest. Schiet er door mijn hoofd.

Gehaast loop ik door naar beneden waar ik Layla, de beste vriendin van Emma, tegenkom. "Layla!" Zeg ik tegen haar. "Heb jij Emma gezien?"

"Nee, hoezo?" Vraagt ze terwijl ze haar mobiel neerlegt.

"Ze is niet thuis geweest vannacht."

Layla kijkt me gedesoriënteerd aan. "Heb je ruzie met haar? Je bent toch niet weer over die inrichting begonnen?"

Ik schud mijn hoofd. Ik snap dat Layla dat denkt, Emma is namelijk al vaker weggelopen na een ruzie.

"Ze gaat vaker 's nachts weg zonder te zeggen waarheen. Misschien slaapt ze bij haar collega, of die mysterieuze gozer waarvan ze onkent dat hij bestaat."

"Dat heeft ze niet aangegeven." Ik pak mijn mobiel. "Ik bel haar wel." Nadat ik haar nummer op heb gezocht klik ik op bellen. Net op het moment dat ik van plan ben om op te hangen, wordt er opgenomen.

"Hello?" Hoor ik een mannenstem.

"Uhm.. Hey. Who are you? And why do you have my sister her phone?" Ik zet mijn mobiel op luidspreker zodat Layla mee kan luisteren.

"I'm Gus." Hoor ik aan de andere kant. "I found this phone on the sidewalk."

Deze worden laten mijn lichaam trillen. Emma zou nooit weg gaan zonder mobiel. "Where?" Vraag ik.

"Railroad avenue, near Wilcox park."

"Dat is haar looproute." Zegt Layla. "Are you there right now?" Vraagt ze.

"Yes, I walked by when the phone was ringing."

"Stay there, we will be there in five minutes." Commandeert ze de man.

"Thank you!" Zeg ik snel tegen de man voor ik ophang en achter Layla aan loop.

Pov Emma
"Nee." Zeg ik resoluut. "Ik ga níet met jóu in een bed liggen."

"Ja." Antwoordt hij op dezelfde toon. "Dat ga je wel."

"Nee." Zeg ik koppig. Ik sla mijn armen over elkaar.

Hij kijkt me geërgerd aan. "Ik geef je drie tellen."

"Je kunt dreigen wat je wil maar dat werkt niet."

"Één." Telt hij.

"Nee, het werkt niet."

"Twee."

Een klein angstig gevoel kruipt door mijn lichaam. Wat zou hij doen bij drie?

"Laatste kans, babe."

Twijfelend schud ik mijn hoofd.

"Oké." Hij staat op en loopt mijn kant op. Ik volg elke stap die hij zet. "Je hebt één laatste kans om nu, vrijwillig, naar dat verdomde bed te lopen."

Weer schud ik mijn hoofd. Nu ik hem toch al boos heb gemaakt, kan ik het beter gelijk afmaken. Hoewel ik bang ben voor wat hij gaat doen.

Voor ik het weet grijpt hij mijn arm vast. Hij probeert me richting het bed te slepen maar ik zet mijn voeten stevig tegen de grond en leun naar achter.

Ineens laat hij los waardoor ik achterover op de grond val. Er schiet een steek door mijn arm heen. Hij bukt, pakt mijn enkel vast en loopt weer door. De houten vloer schuurt over mijn blote armen. Snel houd ik me vast aan de poot van de bank. Ik probeer hem te schoppen maar raak hem lange na niet.

Een klopje op de deur laat ons beide opkijken. Niet veel later verschijnt Kevin in de deuropening. Hij barst in lachen uit wanneer hij ons ziet. "Ik kwam vragen of alles wel goed ging maar, uhm.." Weer begint hij te lachen.

Ik ben zo afgeleid door Kevin dat ik niet door heb dat hij mijn voet heeft los gelaten. Plots voel ik warme handen die stevig om mijn middel geslagen worden en word ik de lucht in getild. Een gil van schrik verlaat mijn mond. Hij loopt naar het bed en gooit me er letterlijk op. Ik wil gelijk weer weglopen maar hij duwt me stevig tegen het matras aan en komt zowat op me zitten.

"Kevin, wil jij de handboeien even aangeven?"

Mijn ogen worden groot. "Nee." Zeg ik. "Nee, niet doen." Paniek vult mijn lichaam. Instinctief begin in hem te slaan. Het heeft niet veel zin, binnen no-time heeft hij mijn polsen vast en houdt ze boven mijn hoofd. Zijn handen drukken pijnlijk tegen mijn polsen. Boos begin in alle scheldwoorden die ik ken naar hem te gooien.

"Neem de tape ook gelijk mee!" Roept hij naar Kevin.

"Nee, stop." Tranen branden in mijn ogen. "Enzo.." Zeg ik zacht. "Please."

"Ik had je gewaarschuwd."

Kevin komt de kamer weer inlopen, maar deze keer met handboeien én tape. Hij geeft het beide aan Enzo en mompelt een zachte "sorry" tegen mij.

Ik trek aan mijn polsen maar het heeft geen zin. Hij heeft de boei al om een pols geslagen en maakt de andere kant aan het bed vast.

Zijn hand pakt mijn, weggedraaide, gezicht stevig vast en plakt er een stuk tape op.

Hij gaat eindelijk van me af, waardoor ik weer normaal kan ademen. Nouja, 'normaal', met tape op je mond geplakt ademen is lastiger dan je zou denken. De grijns op zijn gezicht is misselijk makend. "Dat is beter, vind je niet?"

Met een boze blik kijk ik hem aan. "Fuck you." Murmel ik.

"Wat zei je?" Enzo lacht. "Ik verstond je niet. Zei je love you?"

Ik kijk de andere kant op en besluit hem gewoon te negeren. Hij is mijn boze blik niet waard.

~~

"Beloof je, dat als ik de tape eraf haal, je niet gaat gillen of schreeuwen of ook maar één woord zegt?"

Ik kijk opzij naar Enzo en knik. Alles om er voor te zorgen dat die tape weggaat. Nouja, niet alles-alles.

Enzo buigt over me heen en trekt in een ruk de tape eraf. Ik moet mijn best doen om niet een gil te slaken. Hij grijnst kort en maakt dan de handboeien los.

Een opgeluchte zucht ontsnapt uit mijn mond terwijl ik over mijn pols wrijf. Niet dat ik ergens heen kan. Hij heeft net de deur opslot gedraaid en ik was zo dom om niet te kijken waar hij de sleutel neer legde.

Ik zie nog net dat hij het nachtkastje dichtslaat. De handboeien liggen dus daar. Ik kan wel een plan bedenken om hem 's nachts vast te boeien maar ik kan toch niet weg. We zitten op een boot.

Uit het niets draait hij zich mijn kant op. Snel kijk ik weer naar het tv. Ik kijk al een uur lang naar een dom oceanen programma. Gewoon alleen omdat het wel ironisch was om naar een oceanen programma te kijken terwijl je op de oceaan zit. Ze hebben het over verschillende vissen en haaien. Opeens raak ik in paniek. Zijn hier ook haaien? Daar had ik nog niet over nagedacht.

Ik kijk om naar Enzo. "Zijn hier haaien?" Vraag ik zacht, aangezien ik eigenlijk geen één woord mocht zeggen. Maar ik móet dit weten.

Hij kijkt op van zijn mobiel. "Ja, vast wel."

Ik slik hoorbaar. Op een boot zitten is al erg maar met haaien..? Ik kan het Jaws theme song al bijna horen.

Maar aan de andere kant, mocht ik de kans krijgen om Enzo over boord te gooien, dan is er wel een kans dat hij wordt verslonden door die zeemonsters.

Enzo schiet in de lach. "Ben je bang voor haaien?"

"Nee." Zeg ik zacht. "Het is gewoon niet fijn om te weten dat áls ik val, er beesten zijn met grote tanden die me kunnen verslinden."

"Ach." Zegt Enzo quasi verdrietig. "Is hiermee je ontsnappingsplan verpest?"

Ik schud mijn hoofd. Geen zin hebbend om te antwoorden. Zonder nog wat te zeggen, draai ik me met mijn rug naar Enzo toe en ga lekker liggen. Ik trek de deken over me heen.

"Slaap lekker." Hoor ik Enzo afwezig zeggen.

Ik mompel een zachte "welterusten" terug voor ik mijn ogen dicht doe. Een angstig gevoel bekruipt me en mijn ogen schieten weer open. Ik durf het niet. Ik durf niet te slapen terwijl hij naast me zit.

"Waarom slaap je nog niet?" Vraagt hij na ik een lange tijd voor me uit heb gestaard.

Met een bang gevoel draai ik me om. Een rilling glijdt over mijn rug. "Hoezo? Waarom wil je dat ik in slaap val? Wat ben je van plan?"

Hij lacht. "Ik ben niks van plan, het is gewoon al laat."

Ja sure.. Ik vertrouw die klootzak voor geen meter. Voor een tweede keer draai ik me om en trek de deken helemaal over me heen, ook over mijn hoofd.

Ergens in de verte hoor ik een lach met een spottende "alsof die deken je gaat helpen." Er achteraan.

Shut up Enzo, ik probeer jouw bestaan te negeren, denk ik. Maar ik zeg het niet. Ik durf het niet te zeggen.

Ik sluit mijn ogen en haal een paar keer diep adem. Het komt goed, spreek ik mezelf toe. Na een nog korte tijd te liggen rillen van angst en voornamelijk kou, val ik toch in slaap.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Whiee, het is Enzo!

Mocht je vergeten zijn wie dat is, hij was de abusive vriend van Emma in deel drie.

Helaas had de Wattpad FBI het niet, unaniem, correct. Dat is pech.

(Kleine shoutout naar Schrijfster_36 die het vanaf het begin goed had xx)

Lots of love,

~~B