Pov Emma
Al snel kom ik er achter dat dit geen film voor mij is. Ik weet niet wie hem uitgekozen heeft. Kevin riep, na de wandeling, naar boven dat de film zou gaan beginnen met de vraag of wij mee wilde kijken. Enzo had hierbij zijn schouders opgehaald en was naar beneden gelopen, verwachtend dat ik hem zou volgen. Wat ik ook deed.

De film is nu misschien een kwartiertje bezig en de eerste geest is al gespot. Express draai ik mijn hoofd de andere kant op. Ik houd niet van horror. En al helemaal niet van geesten.

"Je moet wel kijken." Hoor ik op fluistertoon naast me.

Standvastig schud ik mijn hoofd.

"Babe." Klinkt het. "Ik zei dat je móet kijken." Hij draait mijn hoofd naar het scherm toe. Snel sluit ik mijn ogen. "Open je ogen."

Wederom schud ik mijn hoofd. Ik voel hoe hij mijn gezicht naar de zijkant draait. Het is heel vervelend om niet te zien wat er gebeurd, maar alsnog houd ik mijn ogen gesloten.

Zachte, maar dringende lippen op de mijne laten me schrikken. Gelijk schieten mijn ogen open. What the fuck? Ik duw Enzo weg.

"Sstt. Niet vervelend gaan doen." Hij houdt mijn gezicht stevig vast. Voor de tweede keer duwt hij zijn lippen op de mijne. Ruw zoent hij me.

Ik knijp mijn ogen dicht en houd mijn lippen op elkaar. "Stop." Zeg ik zodra Enzo zich terug trekt.

"We kunnen ook naar boven gaan." Oppert Enzo. "Voor wat meer privacy." Hij blikt kort naar mijn lippen terwijl een grijns de zijne siert. Zijn hand glijdt zacht over mijn been. "Tenzij jij de film wil kijken."

Hij buigt voorover. Mijn vingers tegen zijn lippen houden hem tegen. "We kijken de film wel." Zeg ik zacht.

"Mooizo." Hij schraapt zijn keel. "Ik volgde hem toch al."

Hoe langer de film duurt, hoe enger hij wordt. Mijn handen liggen trillend op mijn schoot. Het is niet echt.. Het is niet echt.. Herhaal ik in mezelf.

De film is nep, Enzo niet. Enzo is levensecht en hij zit hier naast me.

Mijn blik is gevestigd op het tv maar mijn gedachtes zijn ergens anders. Horror. Ik haat het. Het engste moment in mijn leven was de avond dat Orlando me mee had gedwongen naar Walibi Fright Night. José had belooft om bij me te blijven, maar toch was ik hem kwijt geraakt.

*Flashback*
"Fuck dit. Ik ben weg hier." Snel draai ik me om.

Een sterke hand om mijn arm houdt me tegen. "Angsten zijn er om te overwinnen."

Ik staar Roberto aan. "Nee. Angsten zijn er om in het verste, donkerste hoekje van je brein te kruipen."

"Jouw angsten zijn daar niet." Hij staart me met een grijns aan. "Jouw angst staat vlak achter je."

Tergend langzaam draai ik me om. Helaas was het geen leugen. Recht voor me staat een soort zombieachtig monster. Ik kan niet beschrijven wat dit is, hij is zo eng.

Ik spring opzij en verschuil me achter Roberto, waarbij ik bang zijn shirt vastpak.

Het monster gaat vlak voor Roberto staan. Hij kijkt hem grijnzend aan terwijl zijn honkbalknuppel in zijn hand tikt.

Roberto lijkt echter niet onder de indruk. "Goed geprobeerd, maar ik ben niet bang voor je."

Het monster houdt zijn hoofd schuin. "Je vriendin wel."

Met een ruk kijk ik op. Bedoelt hij mij?

"Ze is niet mijn vriendin." Reageert Roberto. "Je mag haar hebben."

Wat? Een hand in mijn rug duwt me tegen het monster aan. Een gil ontsnapt uit mijn mond.

"Nee." Ik herken Orlando zijn stem. Een andere hand grijpt me vast. "Ze hoort bij mij." Hij trekt me bij het monster vandaan. "Laat haar met rust, Ro."
*Einde flashback*

Een rilling glijdt over mijn rug. De rest van de avond had ik Orlando niet meer los gelaten. Als hij me meelokt naar een spookhuis, dan moet hij ook met de gevolgen dealen. Oh, wat haat ik horror.

"Pauze!"

Geschrokken schiet ik rechtop. Kevin riep het hard, alsof we niet allemaal in dezelfde kamer zitten.

Dex houdt een hand op zijn hart. "Jezus Christus." Hoor ik hem zacht mompelen.

"Wil iemand iets drinken?" Zonder iemand de kans krijgt om te antwoorden, loopt Kevin al de keuken in.

"Als je iets wil, moet je het blijkbaar zelf pakken." Fabio staat ook op en verdwijnt in de keuken.

"Waar kan ik een klacht invoeren over de service hier?" Met een grijns kijkt Dex Enzo aan.

"We kunnen wel een butler ontvoeren." Valt Wesley bij.

"Ik pak het wel." Enzo staat op. "Wat wil je?" Vraagt hij aan mij.

"Ik hoef niet." Klinkt mijn zachte stem.

Hij bukt voor me neer. "Dat wat niet mijn vraag." Zijn hand duwt mijn gezicht omhoog. "Ik vroeg wát je wilde, niet óf je iets wilde."

De neiging om met mijn ogen te rollen is erg groot nu, ik kan het net aan tegenhouden. "Water." Reageer ik. Prima dat hij het perse wil geven, maar ik ga het niet opdrinken.

"Water?" Het klinkt spottend. "Ik kies zelf wel wat."

Wat is er mis met water? Ik wil het vragen, maar ben net te langzaam. Hij heeft zich al omgedraaid tot te rest. "Wat willen jullie?"

Na een antwoord van de overige mannen, loopt hij de keuken in.

Er wordt een schaal op de tafel neergezet door Kevin. Popcorn. Zoute zo te zien. Psychopaten..

"Hier." Het glas wordt onnodig hard in mijn hand geduwt. Ik kijk naar de substantie. Dit is geen water. "Wat is dit?"

"De beste mix ooit." Antwoordt Enzo enkel.

De sterke geur vertelt me dat het een alcoholische drank is. "Ik drink niet." Meld ik.

Enzo schiet in de lach. "Jij? Jij drinkt niet?" Vraagt hij spottend. "Sure. Ben je vergeten hoe vaak je bij mij hebt aangeklopt omdat je te bezopen was om naar huis te gaan?"

Ik denk na. Vaker dan ik zou willen toegeven.

*Flashback*
Mijn hand valt tegen de deur aan. Het klinkt eerder als een doffe dreun dan als een klop. Toch heeft Enzo het gehoord want de deur vliegt open.

"Wat doe je hier?" Klinkt het bot.

Wankelend sta ik voor hem. "Ik voel me niet zo goed." Het klinkt zacht en onvast. Ik weet niet of ik viel, of dat hij me getrokken heeft, maar opeens sta ik middenin de huiskamer.

Enzo sluit de deur achter zich. Hij pakt mijn gezicht vast. "Jezus Christus, je bent helemaal bezopen." Met een duw laat hij me los. "Het is Godverdomme 1 uur smiddags."

"S-sorry." Ik wil wat zeggen maar ik struikel over de woorden heen.

"En what the fuck heb je aan?" Hij scant mijn lichaam. "Onnozele hoer die je bent. Je zou het verdienen, mocht er wat ergs gebeuren."

Zijn woorden snijden diep in mijn hart. "Enzo.." Mompel ik zacht. De kamer draait om me heen.

"Durf het niet eens om mijn naam te zeggen. Elke keer dat ik je zie stel je me weer meer teleur, wist je dat?"

Kort schud ik mijn hoofd. Tranen verlaten mijn ogen.

"Stop met janken. Je hebt geen reden voor die zielige tranen. Hoe heb ik ooit op je kunnen vallen? Je bent zo triest."

Nog meer tranen rollen over mijn wangen. "Sorry."

"Bespaar me je leugens." Hij duwt me hardhandig zijn slaapkamer in. "Blijf hier. Mijn collega komt zo, en ik wil niet dat hij je zo ziet. Ik schaam me dood voor je."

Ik zal op het zachte bed, mijn ogen gericht op de grond.

Enzo duwt mijn gezicht omhoog. "Dit was de laatste keer dat je uit bent gegaan. Als ik merk dat je toch uitgaat, kun je beter daar bij die andere hoeren blijven. Als je toch jankend en bezopen hierheen komt, verlaat je dit gebouw niet meer levend." Met een klap trekt hij de deur achter zich dicht.
*Einde flashback*

"Ik ben gestopt." Het is de waarheid. Ik heb al een jaar lang geen druppel alcohol meer op.

"Dan begin je vandaag weer." Hij seint naar het glas in mijn hand. "Drink op."

"Waarom? De vorige keer toen ik gedronken had en naar je toe ging noemde je me een hoer en zei je dat je me zou vermoorden als ik nog een keer zou drinken."

"Oeff." Hoor ik iemand zacht mompelen. Pas op dit zekere moment, realiseer ik me dat alle mannen dit hebben gehoord.

"Hier hebben we het over gehad." Enzo zucht geërgerd. "Dat heb ik nooit gezegd. Ik kan er niks aan doen dat jij gekke dingen droomt wanneer je dronken bent."

"Ja, sure." Mompel ik. In het begin geloofde ik hem nog. Maar nu weet ik dat zijn 'babe, dat heb je vast gedroomd. Waarom zou ik zoiets zeggen, ik houd van je' bullshit is.

Ik dacht dat ik gek werd, maar het blijkt dat hij de gestoorde is.

"Eén slokje, babe. Daarna laat ik je met rust."

Dat klinkt te goed om waar te zijn. Toch breng ik het glas naar mijn lippen. Er is maar één manier om erachter te komen of hij horsepoop spreekt of niet.

Enzo duwt het glas omhoog. De vloeistof valt in mijn mond waardoor ik wel móet slikken, anders stik ik. Pas wanneer het glas leeg is laat hij hem los.

Ik hoest een paar keer, door de druppels die in mijn luchtgat zijn gevallen. "Dat was gemeen." Mopper ik zacht.

"Je bent gewoon te fijngevoelig."

Mijn ogen rollen in mijn hoofd, wat een boze blik van Enzo oplevert.

"Ben je klaar?" Kevin kijkt Enzo nijdig aan. "Dan kunnen we weer verder kijken."

"Ja, zet maar aan." Hij draait zich kort tot mij. "Jij kijkt ook."

Geërgerd draai ik me om naar het tv. Deze gozer maakt mij zo boos.

Pov Will Newton, rechercheur
(Bedenk je maar dat ze hier Engels met elkaar praten)

"Will!" Sergeant Sean komt binnengelopen. "Ik denk dat dit overeen kan komen met jouw zaak over dat vermiste meisje." Hij schuift een briefje naar me toe. "Een gesprek tussen een Amerikaanse en Franse agent. Monsieur Dubois heeft een meid gesproken die aangaf dat ze was ontvoerd."

Ik kijk naar het blaadje. Er staat een transcriptie op van het gesprek.

"Danku, ik zal er gelijk naar kijken."

De sergeant knikt, voor hij mijn kantoor verlaat.

Op het blaadje staan citaten van het gesprek tussen de twee agenten. Wat er gevraagd word, boeit me eigenlijk niet heel veel. Ik ben vooral benieuwd naar de antwoorden van de franse agent.

Snel scan ik het gesprek. Een meid die aangaf dat ze was ontvoerd vanuit Amerika, haal ik eruit. Ze gaf aan dat ze naar een Italiaans eiland gaan. Ik onderstreep de woorden over het eiland.

Een Italiaans eiland, dat moet traceerbaar zijn. Er zijn toch niet zo veel Italiaanse eilanden?

"Hoeveel eilanden heeft italie?" Type ik in Google in.

"Italië heeft ongeveer 800 eilanden, waarvan 77 bewoond. De grootste zijn Sardinië en Sicilië. De anderen zijn gegroepeerd in archipels." Vertelt Google me.

Kut. 800 eilanden.

Ik laat het eiland voor nu even los en richt me weer op het gesprek tussen de agenten. 'Bruin haar, licht krullend, ongeveer 1,70 lang, tattoos op arm'. Lees ik. Fronsend kijk ik naar het woord tattoos. Eline heeft nooit iets gezegd over tattoos. Ik zet het op mijn aantekeningen erbij: Tattoos?

Ik stop het blaadje in mijn tas en pak mijn jas. Voor ik verder ga, moet ik dit aan Layla en Eline laten zien. Zij kunnen de beschrijving bevestigen.

"Will!" Klinkt er door de gang wanneer ik mijn kantoordeur sluit.

Shit. Langzaam draai ik me om. "Ja?"

De sergeant kijkt me vragend aan. "Waar ga je heen?"

"Uhm.." Ik houd mijn tas in de lucht. "Bevestigen dat deze beschrijving bij Emma García hoort. Haar zus kan hierbij helpen."

Hij bekijkt me kritisch. "Je mag niet emotioneel betrokken raken bij je zaak, dat weet je toch?"

"Ja." Knik ik bevestigend.

"Doe me een plezier, houd je emoties hierbuiten. Ik wil je niet van de zaak halen."

"Dat zal niet gebeuren." Ik kijk hem zelfverzekerd aan. "Ik ben zo dichtbij, meneer. Ik voel het."

"Je verricht goed werk." Hij klopt op mijn schouder. "Laat je emoties hierbuiten."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Vóór jullie Emma haten met de vraag waarom ze niet eerder is weg gegaan bij Enzo..

Iemand waar je een band mee hebt los laten is lastig, ookal is diegene niet goed voor je.