Het langverwachte deel -mxsa-, hopelijk was het het wachten waard XD

Pov Enzo
De deur klapt met een knal achter me dicht.
Degene in de huiskamer kijken op.

"Waar verdomme is Art?"

Voorzichtig wijst Kevin naar de keukendeur. Zonder een woord te zeggen, loop ik naar de keuken toe.

"Art!"

Met een geschrokken blik, springt hij op van de stoel. "Enzo? Je bent laat."

"Laat? Ik ben laat?" Bries ik naar hem.

"Dat is wat ik zei, ja."

"Weet je waarom ik laat ben?" Vragend kijk ik hem aan.

"Verwacht je hier een antwo-"

"-Omdat ik verdomme twee uur heb moeten lopen!" Schreeuw ik hard in zijn gezicht.

"Je had me ook kunnen bellen." Zijn stem klinkt zachter.

Terwijl zijn stem zachter wordt, wordt de mijne alleen maar harder. "Bellen? Met wat? Mijn mobiel die in het busje lag?"

Hij zet een stap achteruit. "Ja.."

"Waar is Emma?"

"Lorenzo, doe haar geen pijn. Ze is moe."

Ik trek een wenkbrauw op. "Dat is niet wat ik vroeg."

"Ze is boven. Op jouw kamer." Hij slaat zijn armen over elkaar. "Alsof ze ergens anders zou zijn."

Zijn opmerking negerend, draai ik me om. Wesley zit ongestoord aan de keukentafel. "Wes."

"Huh?" Hij kijkt op. "Ik heb hier niks mee te maken."

"Wil jij Emma vandaag bij je houden? Ik heb geen zin meer in haar."

Welsey kijkt me verward aan. "Ja? Sure."

"Zorg ervoor dat ze spijt krijgt voor wat ze heeft gedaan."

Pov Emma
De deur wordt met een klap open gegooid. Geschrokken schiet ik overeind. Wesley staat glimlachend in de deuropening. Het is eng dat hij glimlacht.

"Waar is Art?" Vraag ik.

"Art? De vorige keer vroeg je nog om Enzo." Hij lacht. "Ze zijn allebei beneden trouwens. Art heeft heel erg zijn best gedaan."

"Zijn best gedaan voor wat?" Bang voor het antwoord wacht ik af.

"Om jou te sparen. Het is hem, helaas voor jou, niet gelukt."

Ik sta op van het bed. "Wat ga je doen?"

"Ik?" Hij kijkt onschuldig. "Ik ga je pijn doen. En ik ga ervan genieten."

Voorzuchtig stap ik achteruit. "Oké, oké. Ik snap dat Enzo boos is, maar jij hoeft niet zijn vuile klusjes te doen."

"Ach, wat schattig." Hij loopt met stevige passen naar me toe. "Ik doe dit niet omdat het moet, ik doe dit omdat ik het wil."

"Waarom?" Vraag ik. En het is een oprechte vraag. Waarom vinden sommige mannen het zo leuk om andere pijn te doen?

Wesley geeft helaas geen antwoord. In plaats daarvan, pakt hij mijn arm en trekt me mee de kamer uit. Ik wed dat hij zelf ook geen antwoord hierop heeft.

Ondanks dat iedereen weet dat het hopeloos is, werk ik alsnog niet mee.

"Waarom ben jij altijd zo lastig?" Zeurt Wesley.

"Waarom ben jij altijd zo'n grote klootzak?" Zeur ik terug.

"Je kent me pas een twee weken ofzo."

Ik trek me los en blijf staan. "Ja, maar ik ken mensen zoals jij."

Ook hij stopt met lopen. "Ohja? Hoe ben ik dan?"

Ik sla mijn armen over elkaar. "Jij bent de typische man die vrouwen pijn doet, alleen maar omdat je zelf een keer gedumpt bent." Aka Collin.

Wesley schiet in de lach. "Nice try, helaas wel helemaal fout."

Ik zet een stap achteruit, zodra hij me probeert vast te pakken. "Misschien was het niet een vriendin," voor een korte tijd denk ik na. "Nee, het was je moeder. Je haat vrouwen, omdat de enige belangrijke vrouw in je leven je verlaten heeft."

Iets in zijn gezichtsuitdrukking verandert. "Nu ben je gewoon aan het gokken."

"Maar het zou wel gaaf zijn als ik het goed heb."

Sneller dan ik kan reageren, pakt hij me vast. "Je zit helemaal fout. Sommige mensen hebben geen reden nodig."

Voor ik het weet duwt hij me een kamer in. Ik draai me naar hem om. "Bullshit. Niemand is slecht geboren." Behalve Enzo. En Collin. En Roberto. Maar dat negeren we nu.

"We zijn hier niet om te praten over mijn motieven."

"Oh, dus je hebt wél een reden?"

"Ugh." Ik zie hoe hij zijn ogen rolt. "Shut up."

"Nee. Wat is je red-" Een klap in mijn gezicht kapt mijn zin af. "Waarom doet iede-" Nog een klap laat me mijn mond houden. Een grom verlaat mijn mond. "Laat me toch is uitpr-" Dit keer is het geen klap, maar een hand om mijn mond die me laat zwijgen.

"Shut up." Sist Wesley nogmaals.

Voor het eerst in mijn leven ben ik verstandig en houd ik mijn mond.

"Oh. Dus je kunt toch wel luisteren." Grijnst Wesley. Zijn toon klinkt erg kleinerend.

Ik wil iets terug zeggen, hem uitschelden, maar ik doe het niet.

"Heb je angsten?" Vraagt hij plots. "Ik weet er één, maar dat mag ik helaas niet doen van Enzo."

Ik frons mijn wenkbrauwen. Waar heeft deze gast het over? En verwacht hij serieus dat ik mijn angsten ga vertellen?

"Als je niks zegt, wil ik er prima zelf achter komen, hoor." Hij kijkt me bedenkelijk aan. "Spinnen? Slangen?" Plots lijkt hij een idee te krijgen. "Wespen? Iedereen is bang voor wespen."

"Mensen zijn niet bang voor wespen." Spreek ik hem tegen. "Ze zijn bang voor de steek van wespen, voor de pijn."

"Aha, scherpe punten." Met vernauwde ogen kijkt hij me aan.

Messen. Denk ik. Ik ben bang voor messen. Nee, ik ben bang voor mannen die messen vasthouden. Hij komt te dichtbij de waarheid.

"Claustrofobie." Zeg ik zacht. "Ik ben bang voor kleine, gesloten ruimtes." Dat is een leugen. Ik zou het juist fijner vinden om alleen opgesloten te zitten dan hier met hem.

"Hmm. Daar kunnen we denk wel iets mee."

Nog voor ik kan vragen wat hij daarmee bedoelt, schiet de deur open. Met een knal valt hij tegen de muur aan. Art wordt de kamer ingeduwd, gevolgd door Enzo.

"We willen haar even vijf minuten lenen." Meldt Enzo tegen Wesley.

Art draait zich weer richting de deur, maar Enzo houdt hem tegen. "Doe het."

"Nee, zoek het lekker uit."

"Het was geen vraag, Art. Ik doe dit voor jou, oké?"

Art schudt eigenwijs zijn hoofd. Waar gaat dit over?

"Oké." Enzo lijkt erg geïrriteerd. Hij pakt iets uit zijn zak. Tot mijn schrik zie ik dat hij een pistool op Art richt. "Doe het."

"Gast. We zijn familie."

"Ja, en daarom probeer ik je te helpen. Je bent veel te soft."

"Haar slaan, gaat dat niet verhelpen."

"Oohh.." Hoor ik Welsey zacht mompelen. Hij had waarschijnlijk ook geen idee waar het over ging.

Enzo laadt het pistool. "Ik ga het niet nog een keer vragen."

"Technisch gezien had je het nog geen ene keer gevraagd."

"Zwijg." Sist Enzo naar mij. Hij draait zich terug naar Art. "Doe het gewoon. Ik zou het jammer vinden om aan mijn tante te moeten vertellen dat haar zoon dood is. We kunnen vast wel iets verzinnen. Auto-ongeluk? Verdronken?"

Art lacht. "Ze zullen je nooit geloven. Iedereen weet dat jij een fucking psychopaat bent. En daarbij, ik ben je enige neefje, je gaat me niet neerschieten."

"Hmm.." Enzo lijkt na te denken. "Je hebt gelijk. Ik ga jóu niet neerschieten." Zijn hand verplaatst. "Maar haar wel."

Alle drie de mannen draaien zich mijn kant op. Oh shit..?

"Je maakt het alleen maar lastiger voor jezelf."

"Nee. Ik doe het niet." Art draait zich weer om.

"Ik zweer het je." Klinkt Enzo zijn harde stem door de kamer heen. "Als jij deze kamer verlaat, schiet ik haar neer."

Als een standbeeld blijft Art staan.

"Doe het." Doorbreekt mijn stem de stilte. "Ik meen het, die ene klap maakt mij ook niks meer uit."

Hij draait zich in een ruk om. "Ik ga je niet slaan."

"Wel. Doe het. Je ziet er toch niet uit alsof je hard kan slaan."

"Oef, ouch." Mompelt Wesley.

"Oké." Art knikt. Hij loopt naar me toe. Ik zie hoe zijn hand ietwat trilt. Hij geeft een onwijs zachte tik tegen mijn wang aan. Gelijk draait hij zich om. Een hand tegen zijn borst houdt hem tegen.

"Wat was dat?" Vraagt Enzo lachend. "Een aai? Ik hoorde nieteens iets." Hij duwt Art terug. "Iets harder kan wel. Wes heeft het mee gemaakt."

"Je zei slaan, en dat heb ik gedaan, dus laat het gaan."

"Je krijgt vijf seconden voor ik haar neer schiet. En een harde klap dit keer."

"Loop naar de hell."

"Vijf." Begint Enzo te tellen, de opmerking negerend.

Eerder dan verwacht, voel ik een onwijs harde klap in mijn gezicht. Zonder dat ik het wil springen tranen in mijn ogen. Ondanks mijn tranen, lijkt dit Art meer pijn te doen dan mij.

"Sorry." Zegt hij voor hij zich omdraait en de kamer uit stormt.

"Wow." Reageert Wesley. "Wat was dat?"

Enzo kijkt achter zich, naar de deur waarin Art zojuist is verdwenen. "Dat was Art zijn eerste keer een vrouw slaan."

"Ik voel me vereerd." Mompel ik zacht.

Enzo buigt zich naar me toe. Hij geeft me een zachte kus op mijn, zojuist geslagen, wang. "Gedraag je. Ik zie je morgen weer." Hij wacht niet op antwoord. Vlak voor de deur blijft hij staan. "Excuus voor het storen, Wes." Hij slaat de deur achter zich dicht.

"Neefje?" Hoor ik Wesley zacht mompelen. Hij draait zich tot mij. "Waar waren we gebleven?"

"Je wilde me laten gaan?" Vragend kijk ik hem aan.

Hij schiet in de lach. "Nee, zeker niet. Ik was nog nieteens begonnen."

"Begin dan." Daag ik hem uit. Hoe eerder hij begint, hoe eerder ik er vanaf ben.

"As you wish." Binnen een paar stappen staat hij voor me.

Mijn hart bonkt in mijn keel. Ookal ben ik bang, ik loop niet voor hem weg. Wesley grinnikt. Hij duwt me naar achter, zodat ik uiteindelijk toch tegen de muur beland.

"Claustrofobie?" Vraagt hij.

Een zucht verlaat mijn mond. Ik heb geen zin om met hem te praten. Mijn hand haalt uit en raakt hem hard in zijn gezicht. Zijn hoofd draait mee met de klap. Angstaanjagend traag draait hij zijn hoofd weer terug. Als blikken konden doden, dan had ik nu spontaan dood neer gevallen. Oeps..?

Zijn hand komt zo snel op me af, dat ik geen tijd heb om weg te duiken. Nu is het míjn hoofd dat met de harde klap mee draait. Nog voor ik de kans krijg om mijn hoofd weer terug te draaien, raakt hij me nog een keer.

Mijn wang brandt pijnlijk. Boos kijk ik hem aan. "Art slaat harder."

De woede die Wesley uitstraalt is onbeschrijfelijk. Ik kan hier geen woorden aan geven.

"Oh ja?" Zegt hij boos. Wederom belandt zijn hand in mijn gezicht.

De helft van mijn gezicht tintelt. "Nice try." Praat ik hem na. "Helaas nieteens in de buurt."

Een vierde klap laat mijn hoofd duizelen. Ik voel hoe er een warm straaltje bloed vanaf mijn wenkbrauw naar mijn kaak loopt. Auw, fuck. Waarom daag ik altijd iedereen uit?

"Nog steeds niet hard genoeg?" Vraagt hij grijnzend. Hij laat zijn blik over mijn gezicht glijden.

Langzaam schud ik mijn hoofd. Voor ik kan zeggen dat deze wél hard was, vliegt zijn hand door de kamer heen. Hij raakt me voor de vijfde keer hard in mijn gezicht.

Een ijzerachtige smaak verspreidt zich in mijn mond. Ik voel dat ik niet veel klappen maar aan kan. Als ik bewusteloos raak, hoef ik dit in ieder geval niet meer mee te maken.

Wesley zijn hand glijdt over mijn gezicht. "Je bloedt." Meldt hij met een grijns. Alsof ik dat zelf nog niet door had.. Idioot.

Ik zie zijn hand bewegen. Vlak voor hij me raakt, houd ik hem tegen. "Oké, stop. Nu vind ik het niet leuk meer."

"Oh, je vind het niet leuk meer?" Welsey schiet in de lach. "Het is ook niet de bedoeling dat jij het leuk vindt, schatje."

Ik zie te wazig, waardoor ik zijn andere hand niet aan zie komen. Dit keer is het geen klap, maar een stomp tegen mijn hoofd aan. Een felle flits vaagt mijn beeld voor een aantal secondes weg.

Een arm om mijn middel houdt me tegen, wanneer mijn lichaam zich op de grond wil laten vallen. "Ho, niet bewusteloos raken." De stem echoot, ook al weet ik dat hij recht voor me staat.

"Lieverd." Klinkt het. "Niet gaan slapen. We zijn nog niet klaar."