Pov Emma
De man die achter Enzo verschijnt verbaasd me. Het is nieteens een man, dit is een jongen. Ik durf te wedden dat hij nog geen twintig is.

Hij loopt naar Fabio toe en geeft hem een grote knuffel. Ze spreken een taal die ik helaas niet kan verstaan, italiaans. Met grootse gebaren praat hij door.

Fabio lacht. Hij zegt een woord wat lijkt op 'kalm', waarop ik aanneem dat hij de jongen vertelt dat hij rustig moet doen.

Ik kijk naar Enzo, precies op dat moment valt zijn blik op mij. Hij lijkt me nu pas op te merken. Er vormt zich een glimlach op zijn gezicht. "Babe." Met stevige passen loopt hij op me af.

"Heb je me gemist?" Met een geamuseerde grijns kijkt hij me aan.

"Nee." Antwoord ik. "Nee, totaal niet. Ik had gehoopt dat je nooit meer terug zou komen."

Enzo zijn grijns verandert in een boze blik. Ik zie zijn hand omhoog gaan. Net voor hij me raakt kan ik naar achter springen. Zijn hand raast vlak voor mijn gezicht voorbij.

"Wacht, dat was een grapje. Ik heb je wel gemist." Verbeter ik mezelf snel. Het klinkt gemeend ook al is het een totale leugen. "Het was een grapje." Zeg ik sussend. Ik sla mijn trillende handen om hem heen. "Sorry."

"Aaww." Hij pakt me stevig vast, waarbij hij zacht over mijn haar aait. "Dat dacht ik al. Ik hoorde dat je het gezellig hebt gehad met Wesley."

Ik maak me los uit de verstikkende omhelzing. "Uhm.." Is hij sarcastisch? "Ik ben blij dat je er weer bent." Gewoon zijn ego strelen en alles komt goed.

Hij pakt een lok haar tussen zijn vingers. "Laten we naar boven gaan. Daar hebben we wat meer privacy."

Mijn mond voelt droog aan. Nerveus slik ik. "Privacy voor wat?"

"Sstt. Niet moeilijk doen, daar heb ik vandaag echt geen zin in." Zijn hand houdt de mijne strak vast. Hij zegt kort iets tegen Fabio en de jongen.

Ik zie en hoor nog net een "ciao!" Met een zwaaigebaar.

Ietwat verward loop ik achter Enzo aan. Ik snap het niet. Ik dacht dat ciao hoi betekende, maar ze gebruiken het ook als doei?

Middenin de kamer blijf ik staan. Enzo kijkt me lichtelijk afwachtend aan. "Kom hier."

Als een trouwe hond die luistert naar zijn baas, loop ik naar hem toe. Zodra ik in zijn handbereik ben, trekt hij me wederom in een stevige knuffel. Ik knuffel hem niet terug, maar doe ook geen moeite om hem weg te duwen.

"Ik heb je gemist." Fluistert hij zacht.

Verbaasd frons ik mijn wenkbrauwen. "Waarom?" Fluister ik terug. "Je haat me."

Hij laat me los. Op zijn gezicht is een glimlach te zien. Wat is er met hem gebeurd? Is dit wel Enzo? "Die vriend van Fabio is een stuk irritanter dan jij bent."

"Hij lijkt heel aardig."

Enzo trekt een wenkbrauw omhoog. "Serieus? Ga je nu alweer alles wat ik zeg tegenspreken?"

Yep, dit is de Enzo die ik ken. "Nee, tuurlijk niet. Sorry." Not sorry.. "Hoe oud is hij?" Verander ik snel het onderwerp.

"Achttien. Hij is het broertje van een goede vriend van Fabio."

"Waarom is hij hier?" Vraag ik terwijl ik subtiel een stap naar achter zet.

"Dat gaat jou niks aan." Enzo zet een heel stuk minder subtiel weer een stap naar me toe. "En je zoekt ook geen contact met hem." Waarschuwt hij me.

Ik wil vragen waarom, maar iets zegt me dat hij daar niet vrolijker op wordt.

"Volgens Fabio heb je je als een engeltje gedragen."

"Gedraag ik me niet altijd als een engeltje?" Kaats ik terug.

Enzo schiet in de lach. "Nee, zeker niet. Je bent eerder mijn kleine duiveltje."

"Maar dat zou betekenen dat wij familie zouden moeten zijn."

Binnen één stap overbrugt hij de afstand die zich nog tussen ons bevindt. Hij glimlacht duister. "Nee, jij zou eerder Proserpina zijn."

"Wie is dat?" Vraag ik zacht.

Hij maakt een zacht afkeurend geluid. "Leer eens de mythologie. Het is zeer toepasselijk."

"Je kunt het me ook uitleggen."

Enzo glimlacht. "Niet vandaag."

Eerlijk gezegd boeit die hele mythologie me nieteens. Ik weet alleen wie Pluto is, dat heeft Tulio me uitgelegd.

*Flashback*
Ik geloof er helemaal niks van." Tulio kijkt me achterdochtig aan.

"Van wat? De Romeinse mythologie?" Vraag ik onschuldig.

"Nee, je weet wat ik bedoel." Hij zucht. "Maar ik wil het je best uitleggen, nu we hier toch zitten." Nieuwsgierig kijk ik hem aan wat hem aanzet om te beginnen met zijn verhaal. "Oké, Pluto.. In de Romeinse mythologie is Pluto de God van de onderwereld. Hij staat bekent om haat, macht en de dood. Ohja, en natuurlijk Cerberus, zijn hond."

"Wacht, zei je nou Cerberus?"

"Ja. Je weet wel, die drie koppige hond."

Heeft Enzo het niet een keer over Cerberus gehad?

"En Enzo is dus ook italiaans. En een totale psycho. Hij heeft serieus geen ziel." Tulio glimlacht lief. "Maar gelukkig ken jij hem niet. En anders zul jij ook wel op magische wijze verdwijnen."

Ik slik. Dit moet een grapje zijn toch? Misschien weten ze dat ik iets met Enzo heb en proberen ze me bang te maken.
*Einde flashback*

Helaas was het geen grapje, daar kwam ik al snel achter.

"Ik weet wel wie Pluto is." Zeg ik tegen Enzo. Hij lijkt het niet hele interessante informatie te vinden. "En wie Plutaniërs zijn."

Dit keer kijkt Enzo wel op. "Wat zei je?"

*Flashback*
"Italianen. Ze noemen zichzelf Plutaniërs, afgeleid van Pluto."

"Ze hebben hun naam afgeleid van de hond van Mickey Mouse?" Vraag ik verbaasd.

Roberto begint te lachen. "Pluto is een planeet, sukkel."

"Dwergplaneet." Verbeterd Tulio hem. "En de naam komt van de Romeinse God, Pluto."
*Einde flashback*

"Plutaniërs." Antwoord ik op Enzo zijn vraag. "Een erg kinderachtige naam voor zo'n volwassen organisatie."

"Hmm." Er klinkt een kort lachje. Zijn hand pakt mijn gezicht vast. "Kleine tip, babe. Soms is het beter om je mond te houden over bepaalde onderwerpen."

"Waarom?" Vraag ik uitdagend.

Hij laat me los. "Omdat dit soort uitspraken je leven kunnen kosten."

"Dan heb ik geluk dat niemand me hier kan vinden." Ik zet een stap naar achter. "Want wie verdenkt nou een dode?" Met een zure glimlach loop ik langs hem.

Een hand om mijn arm houdt me tegen. "Je hebt inderdaad geluk, je bent niet voor niks gevlucht. Ik laat je tenminste nog in leven."

Ik trek mijn arm los en draai me in een ruk om. "In leven?" Vraag ik boos aan hem. Mijn stem klinkt harder dan was bedoeld. "Wil je nu dat ik je bedank?"

Enzo slaat zijn armen over elkaar. "Ja, dat zou wel terecht zijn."

Terecht?! "Nooit."

Hij zet weer een stap naar me toe. "Ik wacht." Zegt hij ongeduldig.

Ik weiger om een stap naar achter te zetten en kijk hem strak aan. "Succes."

"Kom op, babe. Vind je niet dat ik een bedankje heb verdiend?"

"Nee."

"Babe, doe niet zo moeilijk. Het is maar een woord."

Als het maar een woord is, waarom zegt hij dan geen sorry tegen mij? "Oké, prima." Ik zet een stap naar achter, ergens ben ik toch bang dat hij straks naar me uithaalt. "Bedankt dat je mij trauma's hebt gegeven. Bedankt dat ik dankzij jou geen nieuwe relaties meer aan durf." Ik sla mijn armen over elkaar. "Dankjewel voor het verpesten van mijn leven."

"Hmm.." Klinkt het. "Niet het bedankje wat ik had verwacht, maar, graag gedaan."

Is hij serieus? "Jij ongelofelijke, incompetente, ongevoelloze, plasma kwal."

Ik verwacht een boze blik, maar Enzo kijkt me alleen maar verbaasd aan. Had hij niet verwacht dat ik zo tegen hem uit zou vallen?

"Als ik ongevoelloos ben, dan heb ik dus wel gevoel." Spreekt hij na een korte stilte. "Ongevoelloos is een dubbele ontkenning."

Met open mond staat ik hem aan. Is dat het enige wat hij heeft gehoord?

"Ik wil je niet teleurstellen, babe, maar je weet dat ik bijna geen gevoel heb, toch?"

Als mijn mond nog niet open stond, dan stond hij dat nu wel. "Wat?"

"Awch, wist je dat niet?" Hij kijkt me grijnzend aan. "Ik heb geen gevoel, nooit gehad en het zal ook nooit komen."

"Ben je serieus?" Dus hij is letterlijk een psychopaat?

"Ben ik ooit niet serieus?" Vraagt hij terug.

Ook ik ontwijk zijn vraag, door een andere vraag terug te stellen. "Waarom ben je dan zo vaak boos?"

"Oh, woede, één van de weinige dingen die ik wel voel."

"Aha, fijn.." Ik zet een aantal stappen bij hem vandaan.

"Awch, ben je nu bang?"

"Nee." Dat was ik al.. "Ik ben gewoon moe." Dat is een leugen. De waarheid is dat ik gewoon niet langer bij hem in de buurt wil zijn.

"Dan ga je slapen." Antwoordt hij droog.

Ik loop naar het bed toe, waar mijn pyjama ligt. "Ga jij ook slapen?"

"Hoezo?" Een grijns siert zijn lippen. "Wil je het samen met mij doen?"

"Nee, goor."

Hij rolt dramatisch met zijn ogen. "Ik moet nog even naar Fabio, kom er zo aan." Zonder op antwoord te wachten, loopt hij de kamer uit.

Zuchtend zak ik op het bed neer. Ik ben nog helemaal niet moe.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ik heb eigenlijk niks te melden..