Pov Emma
Het tikken van de klok irriteert me. Gefrustreerd ijsbeer ik door de kamer. Toen ik wakker werd, waren de man en de hond allebei weg. Het afgelopen half uur heb ik elke seconde het tikken gehoord en ik word gek.

Nogmaals duw ik de deurklink naar beneden. Zoals verwacht, is de deur nogsteeds gesloten. Alsof het anders zou zijn, met vijf minuten geleden.

Zuchtend laat ik me op het bed vallen. Dit is een marteling. Kan iemand die klok vermoorden? Hij hangt helaas net te hoog, waardoor ik er niet bij kan.

"Goedemorgen."

Ik schiet omhoog bij het horen van een stem. Fabio staat met een neutrale uitdrukking in de kamer.

"Hoe kun jij leven met die klok?"

Hij draait zich om naar het materiele monster, zich waarschijnlijk afvragend wat er mis mee is. "Vind je hem vervelend?" Lacht hij.

"Ja." Ik sta op, als teken dat ik zo snel mogelijk weg wil.

"Ik dat geval." Hij draait zich om. "Laat ik je nog maar een uurtje hier."

Mijn ogen worden groot. "Nee!" Zeg ik hard terwijl ik zijn arm vastpak.

In een ruk draait hij zich om. Hij staart naar mijn hand om zijn arm. Gelijk laat ik hem los. "Ik bedoel.." Ik kuch zacht. "Please niet doen. Die klok maakt me gek."

"Oké." Hij zet een stap opzij zodat ik de kamer uit kan vluchten. "Maar wees braaf vandaag. Anders ben ik genoodzaakt je alleen te laten met de klok."

"Ik beloof niks." Snel loop ik de gang in.

Nu is het zijn hand om mijn arm die me tegenhoudt. "Wees braaf. Of wil je dat ik tegen Enzo zeg hoe ondeugend je bent geweest? We kunnen vast wel iets verzinnen. Misschien dat je bent weggerend, of Welsey hebt geslagen."

"Geen zorgen." Ik trek mijn arm los. "Ik zal braver zijn dan je hond." We weten beide dat dit een leugen is.

"Als er wat is, moet je naar Dex gaan."

"Waar ben jij?" Vraag ik verbaasd. Gisteren zei hij namelijk nog dat ik bij hém moest blijven.

"Ik ben bezig." Hij duwt de deur voor mijn gezicht dicht.

Dat was niet wat ik vroeg. Maar, oké. Prima, dan niet.

Ik loop naar beneden. De deur lokt me als een Siren naar haar toe. Zonder dat ik het van plan ben, ligt mijn hand op de deurklink. De deur gaat in een vloeiende beweging open. In een trans staar ik naar buiten. Snel schud ik mezelf wakker. Ik stap over drempel naar buiten. Mijn benen beginnen te rennen.

Na een aantal meter bots ik hard tegen iets op. Door de plotselinge klap val ik achterover. "Auw." Mopper ik.

"Verdwaald?"

Ik kijk op. Dex kijkt me met over elkaar geslagen armen aan. "Nee." Antwoord ik terwijl ik op sta. Ik veeg de blaadjes van mijn kleren af. "Fabio zei dat ik naar jou toe moest."

"Oh.. Dus je besluit om tegen me aan te rennen?"

"Nee. Ik wilde gewoon weg hier." Antwoord ik eerlijk. "Maar hij heeft wel echt gezegd dat ik naar jou toe moest."

Er staat een intimiderende blik in zijn ogen. "Omdat?"

"Hij me zat is."

Dex lacht. "Wie kan jou nou zat zijn?"

"Best veel mensen."

Hij grinnikt zacht, pakt mijn arm en trekt me mee. "Let niet op Fabio. Hij heeft soms zijn.." Dex denkt na. "Momenten." Eindigt hij na een aantal seconden de zin.

Achter hem sluit hij de deur. "Kevin heeft waarschijnlijk vast wel iets om je te vermaken."

"Jazekers."

Met sprong draai ik me om. Kevin schiet in de lach. "Awch, liet ik je schrikken?"

"Hmm-hmm." Knik ik.

Hij kijkt me met een lieve grijns aan. "Maar ik heb inderdaad wel een leuk spelletje. Aangezien niemand anders mee wil doen," hij geeft Dex een boze blik, "ben jij mijn nieuwe slachtoffer."

Kevin pakt grijnzend mijn hand en trekt me mee naar de keuken. Met een zucht zak ik op een stoel neer. Ik houd helemaal niet van spelletjes.

"Niet zo zuchten. Ik ben heel gezellig."

"Ze mist vast Enzo." Plaagt Dex die achter ons aan de keuken in is gelopen.

"Nee." Antwoord ik. "Ik mis koffie."

"Oh." Dex loopt naar het apparaat toe. "Latte?"

"Cappucino." Klinkt er vanaf de andere kant van de kamer. Art loopt de keuken binnen. "Ze houdt van cappucino's."

Glimlachend kijk ik hem aan. Dat klopt, ik houd inderdaad van cappucino's. Al kan ik de flat white ook wel waarderen.

"Prima." Hij klikt het apparaat aan.

"Ik doe ook mee." Zegt Art terwijl hij naast mij komt zitten.

Kevin kijkt geschokt op. "Jij?" Vraagt hij alsof het een onmogelijke combinatie is. "Jij doet mee met een spel? Voel je je wel goed?"

"Ik verveel me." Licht Art toe. "Wat doen we?"

"Explod-"

"-Nee." Kapt Dex hem af. "Daar krijgen we altijd ruzie van."

Kevin draait zich om. "Ik dacht dat jij niet mee wilde doen."

Met een zachte zucht zakt Dex ook neer op een stoel die rond de tafel staat. Hij geeft me mijn koffie, die ik met een knikje aanvaard. "Ik verveel me ook."

"Exploding Kittens is leuk." Reageert Art waardoor Kevin hem glimlachend aankijkt.

Exploding wat? Mijn ogen worden groter. "Geen echte kittens, toch?"

"Jawel."

"Nee." Kevin slaat Art tegen zijn arm. "Het is een kaartspel." Hij staat op en legt een doos op de tafel. "Waar zie je ons voor aan? Monsters?"

"Ja." Reageer ik.

"Oké, oké, we weten het. We hebben je ontvoerd, get over it."

"Gast." Reageert Art. Hij geeft Kevin een boze blik.

"Wat? Jij bent net zo medeplichtig als ik. We zijn het misschien niet eens met wat Enzo doet, maar niemand heeft een poging gedaan om hem tegen te houden."

Verbaasd kijk ik op. Ze zijn het er niet mee eens? "Het is nooit te laat." Ik glimlach zo lief mogelijk.

"We gaan je niet laten gaan." Reageert Dex, die zich voor het eerst bemoeit met deze discussie. "Houd er toch eens over op."

"Ik zei nog niks." Mopper ik terwijl ik mijn armen over elkaar sla, als een mokkend kind.

"En dat ga je ook niet doen. Dan zal ik niks zeggen over wat jij net deed."

Art draait zich naar mij om. Ik zie hem bijna denken 'wat deed jij net?', maar hij zegt niks.

Kevin kreunt dramatisch. "Kunnen we alsjeblieft gewoon kittens exploderen?"

"Sure."

"Oké, top." Indringend kijkt hij me aan. "Het doel van het spel is dus om als laatste over te blijven." Hij gooit een kaart in de lucht. "Dat is een bom. Als je die pakt moet je je levenskaart" kevin duwt een andere kaart voor mijn gezicht "inleveren. Als je nog een keer een bom pakt en geen levenskaart meer hebt, dan ben je af." Een kort knikje van mijn kant laat hem verder praten. "Daarna moet je de bom terug plaatsen in de stapel. Het doel daarvan is, dat je goed telt zodat hij bij Dex uitkomt. Zodat-"

"Wat?" Onderbreekt Dex hem.

Art schiet in de lach. "Dat vind ik wel een goede strategie."

"Nee." Dex kijkt hem boos aan, voor hij mijn kant op kijkt. "Je mag zelf kiezen waar je hem doet." Hij buigt naar me toe. "Bedenk er wel bij dat ik de enige aan deze tafel ben die je zonder moeite een klap zou verkopen."

Mijn mond zakt een stukje open terwijl Art bijna stikt in zijn gelach. "Stop." Snikt hij. "Dat is eigenlijk best triest."

"Ik zou het niet proberen." Daag ik hem uit. "Ik sla terug."

Dex glimlacht verraderlijk lief. "We zullen het zien."

~~

"Nee." Jammer ik terwijl ik mijn levenskaart inlever. Ik kijk naar de bom in mijn hand, waarna mijn blik zich verplaatst naar Dex.

"Waag het." Komt er dreigend uit zijn mond.

Kevin kijkt vol spanning toe. "Nee, doe."

Ik kijk opzij. Art schudt kort zijn hoofd, alsof hij me probeert te waarschuwen.

Denkt hij dat ik bang ben? Of dat ik bang zou moeten zijn? Ik pak de stapel. Met enige twijfel leg ik de bom in de stapel. Ik leg de stapel, al het oogcontact vermijdend, terug.

Art voelt zich blijkbaar erg veilig, want hij pakt zonder twijfel een kaart.

Gespannen kijk ik toe hoe Dex een kaart pakt. Met een vloek gooit hij hem op tafel. Hij springt op, waardoor ik spijtig ineen krimp. "Godverdomme, jij trut."

"Het is maar een spel, Dex." Sust Kevin hem lachend.

"Ja, doe even chill. Je bezorgt me koppijn." Reageert Art, die Dex terug op de stoel duwt.

"Oké, prima. Als het toch maar een spel is." Hij legt de bom openlijk bovenop de stapel.

Kevin, die na Dex is, kijkt hem zuchtend aan. "Ah kom op, dat is lullig."

"Jij had tegen haar gezegd dat ze op mij moest gaan." Hij gooit een kaart op. "Sorry Emma."

Nog voor ik überhaupt gezien heb wat hij op legt, gooit Art een kaart op de stapel.

Geschokt kijkt Kevin hem aan. "Nope jij me nou?"

"Ja, bitch." Reageert Art grijnzend.

Een grinnik verlaat mijn mond. Ik heb geen idee wat er aan de hand is, maar dit is hilarisch.

"Oké." Reageert Kevin zuur. Hij gooit een kaart neer. "Aanval op Art."

"Nee." Nu ben ik degene die de actie van Kevin afbreekt door middel van een nope-kaart op te gooien.

"Thanks." Mompelt Art zacht. Ik kijk opzij en kijk hem glimlachend aan.

Met een boze grom pakt Kevin de bom. Boos gooit hij zijn kaarten op tafel. Awch, hij is verslagen met zijn eigen spel.

Loser.

~~

Na nog een potje, veel kittens te hebben geëxplodeerd, en inderdaad een ruzie tussen Kevin en Dex, is het eindelijk stil. Het is ondertussen al avond en ik kijk verveeld naar een film die Wesley op heeft gezet. Het is een standaard actie film met Lian Neeson. Saai dus.

Het geluid van een dichtslaande deur houdt me uit de film.

"Guess who is back?"

Met een snel kloppend hart draai ik me naar de deuropening. Mijn ogen rusten op Enzo. Oh fuck.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ik had nu ook in een all inclusive hotel in een zonnig land kunnen zitten met de gozer die ik net een maand ken en zijn familie die ik nog nooit heb ontmoet, maar neeee ik moet werken :,(