Pov Emma
Een ringtoon haalt me uit mijn gedachten. Ik kijk in de richting waar het geluid vandaan komt. Het is Fabio die word gebeld.

"Hey Enzo!" Neemt hij vrolijk op. "Hm-hmm." Klinkt het. Hij schiet in de lach. Aan de andere kant hoor ik iemand boos wat zeggen, maar ik kan helaas niet verstaan wat. "Ja, dat is jouw probleem." De stem aan de andere kant klinkt nog bozer. Ik kan me voorstellen dat Enzo nu aan het schreeuwen is tegen de telefoon.

"Oké, oké." Sust Fabio hem. "Ja, zal ik doen." Hij rolt met zijn ogen. "Hm-hmm. Ja." Zijn blik rust kort op mij. "Komt goed." Snel kijk ik de andere kant op. "Joe, zie je morgen."

"Wat is er?" Vraagt Dex.

"Enzo heeft de veerboot gemist." Zegt Fabio met een lach. "Hij was er erg blij mee." Klinkt het sarcastisch.

Mijn ogen worden iets groter. Dat betekent dat ik de hele nacht alleen ben. Ze zullen er nooit snel achter komen of ik weg ben. Als ik snachts van het balkon af spring, heb ik de hele nacht de tijd om te ontsnappen. Dan stapt Enzo de boot af, en ik op. Ze zullen me nooit meer op tijd vinden. Perfect plan.

"Ohja." Fabio draait zich tot mij. "Jij blijft bij één van ons vannacht."

Ik kijk op. Wat? Kon hij dat niet zeggen vóór ik het perfecte plan had bedacht? "Ik kan ook wel alleen blijven hoor." Ik glimlach lief en knipper onschuldig met mijn ogen.

Fabio schiet in de lach. "Je hebt geen keus." Antwoordt hij kil. "Je blijft bij een van ons. Heb je een voorkeur?"

Ik kijk de kamer rond. Waar is Art? Helaas is hij nergens te bekennen. Ik heb hem de hele dag al niet gezien. Zelfs Kevin is er niet.

"Zoek je iemand?" Grijnst Dex.

Ik kuch zacht. "Nee, mij maakt het niet uit. Zolang het maar niet bij Wesley is."

"Hoor je dat, Wes?" Dex stoot hem aan. "Ze wil graag bij jou blijven."

"Huh?" Wesley, die duidelijk niet aan het opletten was, kijkt verbaasd op. "Oh, prima."

"Nee." Grinnikt Fabio. "Blijf maar bij mij."

Ik knik, ook al ben ik het er totaal niet mee eens. Ik ken deze man niet eens. Al weet ik ook wel dat ik geen keuze heb.

~~

De klok slaat twalf uur. Ik heb het zo lang mogelijk geprobeerd uit te stellen. Hopend dat hij het zou vergeten en ik zelf naar boven kan glippen.

Langzaam sta ik op. Zo zacht mogelijk loop ik naar de deur. "Welterusten." Hoor ik Kevin, die begin van de avond binnen kwam, zeggen.

"Doei." Zeg ik. Zo snel als ik kan draai ik me om.

"Ho." Houdt een stem me tegen. "Wacht even. Jij zou met mij mee gaan."

Langzaam draai ik me naar de man om. "Zou ik?"

"Ja, je komt er niet onder uit." Hij staat op. "Ciao, welterusten." Zegt hij tegen de andere voor hij voor me uit de trap op loopt.

Voor zijn kamerdeur blijf ik staan. "Ik kan echt wel alleen blijven."

Fabio slaat zijn armen over elkaar. "Van Enzo moet je bij een van ons blijven, dus dan doe je dat."

"Hij hoeft er niet achter te komen."

"Je komt nu de kamer in, of je mag een nachtje bij Wesley blijven."

Een rilling glijdt over mijn rug, maar toch blijf ik staan. Wat een verbaasde blik van Fabio oplevert. Ja, ik ben bang voor Welsey, maar hoe weet ik of deze man niet net zo erg is? Of misschien wel erger?

"Serieus?" Vraagt hij wanneer hij ziet dat ik blijf staan. "Waar ben je zo bang voor?"

Ik slik nerveus. "Heb je echt handboeien?" Vraag ik. Vanmiddag zei hij namelijk van wel.

"Nee." Zucht hij. "Ik heb geen handboeien." Hij trekt een nachtkastje open. "Zie je?"

Er liggen inderdaad geen handboeien in. Alsnog blijf ik staan. Deze man ziet er sterk uit, hij zou geen handboeien nodig hebben om mij 'onder controle' te houden, zoals Wesley het noemde.

"Ik ben niet zoals Wesley, Emma." Zegt hij zacht. "Ik ga je niet verkrachten."

Mijn ogen worden groter. Wat zei hij?

"Is dat waar je bang voor bent?"

Trillend schud ik mijn hoofd, zijn blik vermijdend. Laat nooit zien waar je bang voor bent. Ook al is het hopeloos. Je kan duidelijk zien dat dit een van mijn angsten is.

"In ieder geval." Fabio glimlacht. "Ik beloof dat ik mijn handen thuis zal houden."

Alsnog blijf ik staan. Ik twijfel. Nee, ik vertrouw hem niet, maar heb ik eigenlijk wel een keus? Nee..

"Weet je wat?" Hij loopt naar me toe. "Ik haal Nero, dan maak jij je klaar. Deal?"

Ik denk na. Na een tijdje knik ik. Oké, daar kan ik mee akkoord gaan.

Vlak voor me blijft hij staan. "Geen tegenspraak meer."

Snel knik ik als teken van inspraak.

"Hm-hmm." Knikt hij. Het lijkt alsof hij me niet gelooft. Zonder wat te zeggen loopt hij de kamer uit, naar beneden.

Ik draai me om naar de kamer van Enzo. Daar kleed ik me om en poets mijn tanden. Voor een kort moment blijft mijn blik op de sleutel in de deur hangen. Ik kan ook mezelf binnen sluiten en niet meer naar Fabio toe gaan. Snel schudt ik de gedachte van me af. Nee, laat ik geen onnodige problemen veroorzaken.

Na enige tijd mijn moed verzameld te hebben, loop ik terug naar de kamer. De man en de hond zijn er beide al. Hij zegt er gelukkig niks van dat ik later ben dan hem. De hond, aan de andere kant, kijkt wel op. Hij spring op en loopt op me af. Zijn staart kwispelt hevig.

"Hey!" Fluister Ik zacht terwijl ik buk en het beest over zijn kop aai.

"Hij mag eigenlijk niet naar boven."

Ik kijk op naar de man. "Oh, sorry."

Fabio grinnikt. "Waarom zeg je sorry? Ik bood het zelf aan."

Uhm.. Ja, geen idee eigenlijk. Ik haal mijn schouders nietszeggend op.

De hond loopt weg en springt op het bed, wat een ietwat geërgerde blik van Fabio oplevert.

Hij draait zich weer tot mij. "Dat doe je ook bij Enzo trouwens."

Ik kijk op. "Wat?"

"Vaak sorry zeggen." Hij bekijkt me onderzoekend. "Zonder dat je het meent."

Ik sta op. "Waarom zou ik het niet menen?"

Fabio glimlacht. "Waarom zou je sorry zeggen tegen Enzo?" Vuurt hij terug.

"Misschien vind ik het gewoon zielig voor hem dat hij met zichzelf moet leven."

De man kijkt me met een duistere blik aan. Even ben ik bang dat hij boos wordt, maar dan lacht hij. "Je realiseert je wel dat hij mijn beste vriend is toch?"

Nee, eigenlijk niet. Een zucht verlaat mijn mond. "Oké, sorry."

Een lach verlaat zijn mond. "Als jij niks zegt over Nero, zal ik niks over deze opmerking zeggen."

Langzaam zak ik op het bed neer. "Oké. Deal."

Pov Fabio
Mijn blik rust op de meid. Ze is een tijdje geleden in slaap gevallen met Nero naast zich. Zuchtend sta ik op. In de gang pak ik mijn mobiel en klik op het bel icoontje naast Enzo zijn naam.

"Ja?" Klinkt er na een aantal tonen.

"Yo." Reageer ik. "Hoe gaat het?"

"Toen je me vroeg of ik die vriend van je wilde ophalen, vertelde je niet dat hij zo vervelend is."

Een lach verlaat mijn mond. "Oh, kom op. Zo erg kan hij niet zijn."

"Hij noemde me een iwab."

"Een wat?"

"Geen idee. Ik wil ook niet weten wat het betekent."

"Maar?" Vraag ik terwijl ik door de gang heen loop. "Waar zijn jullie nu?"

"In een hotel ergens in Petrosino." Er klinkt een zucht. "Hoe is het daar?" Vraagt hij. "Waar is Emma? Heeft ze zich een beetje gedragen?"

"Chill." Lach ik na zijn vragenvuur. "Het gaat goed. Ze is bij mij. Volgensmij slaapt ze."

"Heeft ze goed geluisterd?"

"Als een engeltje." Antwoord ik.

Aan de andere kant klinkt een bedachtzame zucht. "Klinkt niet als Emma."

Ik grinnik zacht. "Echt waar. Ze heeft zich gedragen. Welsey alleen niet."

"Wesley?" Klinkt het verbaasd.

"Ik weet niet wat hij deed, maar ze was flink van slag."

"Hmm." Enzo blijft voor een kort moment stil. "Daar zal ze vast wel om gevraagd hebben."

"Welsey kennende niet." Aan het einde van de gang blijf ik staan. "In ieder geval, zorg dat je morgen wel de veerboot haalt. Ik heb geen zin om nog een dag op te passen."

Aan de andere kant klinkt een duistere lach. "Oh geloof me, ik heb nóg minder zin om nog een dag op die vriend van jóu te passen."

Ik kuch zacht, ik wil niet weer de woede naar buiten laten. "Dan zijn we het daar over eens. Haal die boot."

"Als dat niet gebeurt, huur ik wel een helikopter."

Een grijns siert mijn mond. "Ik zie het zo voor."

"Ik ga pitten. Let op Emma." Zegt hij.

"Zal ik doen."

Zonder verder nog een woord te zeggen hangt hij op. "Jij ook een fijne avond, Enzo." Mompel ik zacht. Ik loop terug naar mijn kamer. Emma slaapt nog steeds met Nero naast zich. Zachtjes zak ik op het bed neer. Nero kijkt op. Hij kijkt me verbaasd, bijna verontwaardigd aan.

"Alleen deze nacht." Waarschuw ik hem. "Morgen slaap je weer beneden."

Hij legt zijn kop op mijn been. Ik geef hem een aai over zijn oren. "Slijmbal."