Een angst gevoel overvalt me. Ik kruip naar achter. Hij hurkt naast me neer. "Heb je me niet gemist?"

Ik hakkel een paar woorden. "Jij was.." Mijn handen raken de rand van de boot en ik weet dat als ik nog een klein stukje naar achter ga, ik achterover val.

"Dood?" Vraagt hij. Zijn hand pakt mijn been vast en trekt me een stuk bij de rand vandaan. "Ik zou daar niet meer vanaf springen, de zee is gevaarlijk. Dat wordt je dood."

"Ik ben liever dood op de bodem van de oceaan dan levend bij jou."

Zijn gezicht betrekt. Hij kijkt me woedend aan en trekt me omhoog. "Kleed je om, straks raak je nog onderkoeld."

Zonder op een reactie te wachten, trekt hij me nu een trap óp, in plaats van af. We komen in een kamer terecht waar hij me op het bed duwt. "Pak wat kleren, daar is de badkamer. Je hebt vijtien minuten." Is het enige wat hij zegt voor hij weer de kamer uit loopt. De klik die ik hoor verraad dat deur op slot wordt gedraaid.

Het liefst zou ik niet willen luisteren en hier blijven zitten maar aan de andere kant wil ik wel het zeewater van me af spoelen. En eerlijk gezegd ben ik ook bang dat hij boos wordt. En als er iets is wat ik níet wil, dan is het opgesloten zitten met deze boze psychopaat.

Dat besloten te hebben, pak ik kleding en haast ik me naar de badkamer. Aangezien ik al 2 minuten verspild heb aan twijfelen.

Na iets meer dan een kwartier sta ik gedoucht en aangekleed in de badkamer. Ik draai de deur van het slot en kijk door de kamer. De immorele kwal ligt op het bed met zijn ogen gesloten. Zou hij..?

Langzaam loop ik naar de deur van de gang. "Niet doen." Hoor ik. Ik draai me om. Hij heeft nog steeds zijn ogen gesloten. Hoe wist hij wat ik wilde doen? Langzaam komt hij overeind. Zijn ogen zijn donkerder dan het zwartste gat in het heelal.

Ik slik. Snel draai ik me om en duw de deurklink omlaag maar de deur blijft dicht. Shit.

"Ik zei toch dat je dat niet moest doen."

Ik draai me voorzichtig om. Met een gil deins ik nog meer achteruit, waardoor ik met een harde klap tegen de deur aan val. De deurklink prikt in mijn rug. Hij staat wel heel dichtbij.

"Waarom?" Zeg ik. "Waarom doe je dit? Haat je me echt zo erg?"

Een zachte zucht verlaat zijn mond. "Laat ik je voorstellen aan de rest." Hij pakt mijn pols beet en opent de deur. Hij trekt me een trap naar beneden en gaat een deur door. Mijn ogen vergroten. Hoe kan dit een boot zijn? De bank is mega en de kamer zelf ziet er heel luxe uit.

De eerste man, die van het busje, merkt ons als eerste op. "Kijk is wie we daar hebben. Onze duikster. Stel jezelf eens voor."

Ik staar de man angstig aan en zeg niks.

"Wie ben je? Hoe oud? Wat zijn je hobbies?" Helpt hij me.

Ik slik en zet een stapje achteruit waardoor ik tegen hém aan bots.

"Niet echt een prater, hè?"

Achter mij klinkt een zucht. "Emma García, 21 jaar, haar hobbies zijn ontvoerd worden en vreemdgaan."

Ik draai me boos om. "Ik ben nooit vreemd gegaan!"

Hij negeert mijn boze blik. "Dat zijn Dex en Wesley." Ik volg zijn hand naar de twee mannen in de kamer. Dex herken ik als de man die me gedrogeerd had. Wesley heb ik nog nooit gezien. Zijn bruine krullende haar valt voor zijn ogen.

"Vergeet mij niet." Haalt iemand me uit mijn observatie. Ik draai me om naar de deuropening, de blonde man, die achter me aan het water in sprong, staat daar. "Ik ben Kevin."

"Oh Ja," zegt de eerste man, Dex, weer. "Niet in het water springen het is ijskoud." Hij lacht.

Boos kijk ik hem aan. Dit is niet grappig, ik heb het nog steeds koud. Met een geërgerde blik in zijn ogen loopt hij naar de bank, zijn warme hand omklemt mijn arm en hij trekt mij naast zich. Mijn blik valt op een groot raam. Water. Overal water. Tranen springen in mijn ogen. Ik kan letterlijk nergens heen. Tenzij ik een helikopter heb die me komt halen maar die kans schat ik op 1 op de 100. Nog minder zelfs.

Ik begin in paniek te raken. "Waar gaan we heen? We gaan toch wel ergens heen? Ooit moeten we stoppen, toch?"

Iemand lacht, volgens mij is het Wesley maar dat weet ik niet zeker. "We gaan naar Sogalitia."

"So- wat?"

"Sogalitia." Herhaalt hij duidelijk. "Een klein eiland bij Italië."

Mijn ogen worden groter. Zei hij nou een eiland? "Nee, wacht. Daar kunnen we niet heen gaan."

"Waarom niet, moppie?"

Ik kijk Dex boos aan. "Omdat dat in de middle of nowhere is!"

"Dat is precies de bedoeling, schattebout."

"Maar.. Maar dat wil ik niet." Piep ik.

"Het boeit me helemaal niks wat je wil of niet." Reageert het monster, zijn hand strakker om mijn arm klemmend. "Je hebt geen keus. Je bent nu van mij."

"Ik ben niet-"

"-Waag het om die zin af te maken." Dreigt hij.

"Van jou." Zeg ik langzaam. "Ik ben níet van jou."

"Oké," met een zucht staat hij op. "Jij moet duidelijk nog even wennen hier aan." Hij pakt mijn arm maar laat me al snel weer los.

"Jemig, waarom ben je zo koud?"

En zelfs nu ben ik niet kouder dan zijn hart.

"Misschien," antwoord ik. "Omdat het hier gewoon super koud is."

Hij trekt kort zijn wenkbrauwen op. Zonder te antwoorden staat hij op. Niet heel veel later komt hij terug met een deken die hij op me gooit. "Hier." Zegt hij kortaf.

Ik antwoord niet en sla de deken over mijn benen heen. Tegelijkertijd trek ik mijn benen op de bank en sla ik mijn armen eromheen.

"Is dit de chick die Orlando heeft vermoord?" Hoor ik plots.

Mijn hoofd schiet omhoog. Wie zei dat? Ik volg zijn blik die gevestigd is op de man met de krullen.

"Is hij dood?" Vraag ik zacht. Zonder dat ik het door heb vullen mijn ogen zich met tranen.

"Oh." Reageert Dex geamuseerd door mijn waterige ogen. "Interessant."

"Er gaan geruchten dat hij is gestopt, alles aan Roberto heeft overgelaten en is verhuisd. Volgensmij naar Australië."

Ik krijg een glimlach op mijn gezicht. Dat wil de hij, verhuizen naar Australië en een koala opvang beginnen. Dan heeft tenminste één van ons nog een beter leven. Áls de geruchten kloppen.

*Flashback*
Het is stil buiten, op het vogelgezang na. Tot Orlando zijn ringtoon de stilte verbreekt.

Hij zucht, kijkt op de display en klikt zijn mobiel uit. Ik hoor een zacht gescheld. "Ze kunnen nieteens vijf minuten zonder me." Hij laat zich naar achter vallen. "Fuck, ik wil verhuizen naar Australië en een koala opvang beginnen."

"Wat?" Vraag ik verbaasd.

Hij zucht en staat op. "Vergeet dat ik dat heb gezegd."
*Einde flashback*

"Ik weet het niet hoor." Haalt Dex mij uit mijn gedachten. "Eén van de grootste opkomende maffiabaas, gevlucht?"

"Niet gevlucht." Verbetert de immorele kwallenkop hem. "Gestopt."

"Waarom zou hij dat doen?"

Ik voel hoe hij kort zijn schouders ophaalt. "Weet ik niet."

Mijn ogen glijden naar het grote raam. Ik weet het wel.. Orlando haatte het, het leven in de maffia. Hij zou elke kans om ermee te stoppen aangrijpen. En wat is een betere kans dan doen alsof je dood bent? Dat is precies wat híj ook had gedaan.

"Trouwens." Haalt een stem me uit mijn gedachten. "Over Roberto gesproken. Ik heb gehoord dat hij ook naar je opzoek is. En voor zover ik heb gehoord is hij niks leuks met je van plan. Dus wees maar blij dat wij eerder waren."

"Ja, graag gedaan, hè."

Ondanks dat het niet als een verrassing komt, laten zijn woorden me schrikken. Hij is naar me op zoek.. Ik wist het. Roberto is de reden dat we in Amerika wonen. Roberto is de reden dat ik mijn naam heb veranderd. En dat terwijl het nieteens mijn schuld was dat Orlando werd neergeschoten. Niet geheel althans.

"Ben ik de enige die geen idee heeft waar jullie het over hebben?" Vraagt Kevin verward.

"Ja."

Niemand doet de moeite om het uit te leggen. En dat snap ik. Het is een lang verhaal. Een verhaal wat er nu niet toe doet. Het is gebeurd en dat moeten we accepteren, we kunnen daar niks meer aan veranderen. Het enige wat telt is dat ik hier weg moet zien te komen én uit Roberto, de nieuwe moordlustige maffiabaas, zijn handen moet blijven. Hoe moeilijk kan dat zijn?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Whhuutt als het niet Orlando óf Roberto is, wie is het dan? Succes met dat uitvogelen FBI.

Geen zorgen, in het volgende hoofdstuk wordt het bekend.

Vandaag trouwens een dag eerder een update speciaal omdat het Hemelvaartsdag is en iedereen zich waarschijnlijk de hele dag lang gaat vervelen :)

Lots of love,

~B