Pov Emma
Ik loop achter Enzo aan door het dorpje. Geen idee waarom, maar hij vond het leuk om het eiland te verkennen. Misschien verveelde hij zich gewoon.

De warme zon schijnt op mijn armen. Er is een aangenaam briesje dat door mijn haren waait.

"Is dit het grootste stadje?" Vraag ik om de ongemakkelijk aanvoelende stilte te verbreken.

"Jep."

"Het moet vast heel saai zijn geweest om hier op te groeien."

Enzo draait zich om. Ik had verwacht dat hij boos of beledigd zou zijn, maar hij lijkt zich erg op zijn gemak te voelen. "Waarom denk je dat ik weg ging?" Er klinkt een lach uit zijn mond.

"Hoe oud was je?" Vraag ik. "Toen je weg ging."

"Achttien." Hij zegt het zonder er over na te denken.

Plots blijf ik staan waardoor Enzo ook stopt met lopen. "Ik snap het niet." Zeg ik.

"Ik snap ook niet waarom je stopt. Loop eens door."

"Nee." Ik blijf staan. Dit moet ik weten. "Je bent zo slim, waarom besloot je bij de Maffia te gaan?"

"Je bent wel brutaler nu ik je vandaag niet mag aanraken." Hij negeert bewust mijn vraag.

Ik open mijn mond om iets te zeggen, maar sluit hem al snel weer. Eigenlijk heeft hij daar wel gelijk in.

"Geen zorgen." Glimlacht hij. "De klappen stapelen zich wel op naar morgen."

Mijn ogen worden groter. "Mag dat?" Vraag ik alsof we een handleiding bij onze deal hebben.

"Babe, er zijn geen spelregels aan ontvoeringen verbonden."

"Oké, prima. Maar wil je wel antwoord geven op de vraag?"

"Nee." Hij draait zich om en loopt weer door. "Loop mee." Sist hij wanneer hij door heeft dat ik het niet doe.

Eigenwijs blijf ik staan. "Nee. Ik loop pas mee wanneer je het me verteld hebt. Waarom ging je voor de maffia werken?"

Boos kijkt hij me aan. Met stevige passen loopt hij naar me toe. Op dit moment ben ik erg blij met onze deal. Als we die niet hadden, had hij me allang al vast gepakt en mee gesleurd.

"Ik verveelde me."

"Je woonde in Amsterdam. Hoe kun je je daar vervelen?"

"Heel makkelijk." Antwoordt hij simpel. "Ik werkte niet voor Carlos, trouwens. Ik deed gewoon een aantal losse klussen."

"Wat voor soort klussen?"

"Ik denk niet dat je daar een antwoord op wil."

"Maar waarom?" Vraag ik nog een keer. "Verveling kan geen reden zijn om mensen te vermoorden."

Enzo lacht. "Schattig, dat jij gelijk van het ergste uit gaat." Zijn blik glijdt over mijn gezicht. "Als ik het vertel, beloof je dan om je mond hierover te houden en gewoon braaf mee te lopen?"

Langzaam knik ik. Als ik nog verder ga, zou hij misschien zo boos worden dat hij de deal verbreekt. En dát zou mijn dood betekenen.

"Zeg het." Klinkt het autoritair.

Een zachte zucht van tegenzin verlaat mijn mond. "Ja, ik beloof het."

"Oké." Enzo kijkt kort om zich heen. " Die klussen waren het enige wat mij gevoel gaf. Nu blij?"

"Nee. Wat bedoel je daarmee?"

"Naha." Hij schudt zijn hoofd. "Je zou nu je mond houden en meelopen." Enzo zet een stap aan de kant. "Ga jij maar voor."

Langzaam stap ik langs hem. Na een lange tijd, waarin Enzo vooral veel over het eiland heeft verteld, stop ik. Mijn ogen vallen op een soort kleine fontein. "Wat is dat?"

Hij volgt mijn blik. "De bron van Fortuna."

Ik kijk op. "Fortuna? Als in, geluk?"

Enzo knikt. "Ze zeggen dat als je een rondje om de fontein loopt en daarna het water aanraakt, je het komende jaar veel geluk zal hebben."

Hij kijkt er erg serieus bij. Een emotieloze lach verlaat mijn mond. Gelooft hij dit? "Oh, in dat geval." Met een grijns loop ik naar de fontein toe.

Enzo kijkt ietwat geschrokken toe, alsof er iets is wat hij nog niet heeft verteld. "Wacht, Emma!" Snel loopt hij achter me aan. "Je loopt de verkeerde kant op."

Rennend maak ik het rondje af, met Enzo achter me aan. Bij het punt waar ik begonnen was, stop ik.

"Niet aanraken." Waarschuwt hij. "Je liep tegen de klok in. Dat brengt je ongeluk. De mythe gaat, dat als je tegen de klok in loopt en dan het water aanraakt, je je doodsvonnis hebt getekend."

"In dat geval." Ik laat mijn hand plagend boven het water zweven, niet van plan om het water daadwerkelijk aan te raken. Tuurlijk geloof ik deze mythe niet, maar wat áls.. Je weet het nooit, better safe than sorry.

"Stop!" Enzo grijpt mijn hand vast. Door de kracht van zijn grip, worden onze handen beide in het water gedompeld.

Met grote ogen trekt Enzo zijn hand terug. Hij lijkt zich nu pas te beseffen dat ook híj een rondje tegen de klok in is gelopen.

"Wow." Reageer ik. "Meneertje logica gelooft in mythes, wie had dat gedacht?"

"Dit is niet zomaar een mythe." Sist hij. "Dit is het heilige bronwater van de Godin Fortuna."

Ik rol met mijn ogen. "Italianen en hun Goden." Verzucht ik.

Na alles wat ik heb mee gemaakt, is het moeilijk om in Goden te geloven.

"Ik haat je." Mokt Enzo als een klein kind. Hij pakt mijn arm en trekt me een aantal meter bij de bron vandaan.

"Wacht even." Ik trek me los. "Jij mag me niet aanraken."

"Ja, en jij zou niet wegrennen." Hij slaat zijn armen over elkaar. "Lopen."

Zonder zeker te weten welke kant ik op moet, loop ik langs hem. Wanneer we een tijdje later bij de auto aankomen, blijf ik staan.

"Wil jij rijden?" Vraagt Enzo.

Verbaasd kijk hem hem aan. "Durf je niet meer te rijden nu er een vloek op je rust?" Grinnik ik.

"Nee, ik heb gewoon geen zin. Je hebt je rijbewijs, toch?"

"Ja, maar niet hier." Antwoord ik eerlijk.

Hij gooit de sleutels naar me toe, die ik net aan kan vangen. "Daar let niemand op. Er is nieteens een politiebureau hier."

"Echt niet?" Vraag ik. Ergens geloof ik hem niet. Hoe kan er geen politiebureau zijn? Misschien zegt hij het alleen omdat hij bang is dat ik het vind. Ik heb geen idee.

"Nope. Open de auto."

Ik doe wat hij zegt en stap in. Het voelt gek om achter het stuur van zijn auto te zitten. Mijn ogen glijden naar de besturing. "Is het een schakelauto?" Vraag ik.

"Hmhmm." Hij kijkt op. Er staat een spottende grijns op zijn gezicht. "Kun je niet schakelen?"

"Jawel, het is gewoon al lang geleden." Uhmm.. Ik bekijk het schakeltraject. Het is inderdaad lang geleden. Ik trap de koppeling in en start de auto. Ik zet mijn voet op de rem, zet de auto in zijn eerste versnelling en haal de handrem eraf.

"Rijd ons niet dood alsjeblieft."

"Ha-Ha. Wat een vertrouwen." Ik trek op maar bijna gelijk valt de auto weer uit.

Enzo naast me, schiet in de lach. "Het is Benzine, sukkel." Lacht hij. "Gas bijgeven."

"Ik zei toch dat het lang geleden was." Mopper ik zachtjes. Nogmaals trek ik op, dit keer met een stuk meer gas erbij. De auto rolt naar voren. Ik stuur de weg op, geen idee welke kant ik op moet.

"Rechtdoor." Geeft Enzo aan. Tijdens het rijden geeft Enzo aanwijzingen welke kant we op moeten.

"Hoe hard mag je hier?" Vraag ik.

"Er is geen maximumsnelheid." Oh, top. Ik trap het gaspedaal in. "Maar ik zou rond de vijftig blijven." Vult Enzo aan.

Mijn blik schiet naar de snelheidsmeter. Hij tikt net niet de honderdtwintig aan. Oh.. Ik geef gas bij. " Zei je nou honderdvijftig?"

Met een ruk kijkt Enzo op. Hij lijkt nu pas door te hebben hoe snel we rijden. "Ben je gek?!" Roept hij uit. "Remmen!"

Zacht trap ik op de rem, de auto remt langzaam af tot we rond de zestig rijden.

"Hoe heb jij je rijbewijs kunnen halen?" Mompelt hij zacht.

"Met heel veel geluk." Antwoord ik eerlijk. En het is waar, ik had heel veel geluk gehad.

"Rijd gewoon even normaal." Moppert hij. "Dat jij je leven zat bent betekent niet dat je mij mee moet sleuren."

Ik kijk voor een kort moment opzij. "Is dat niet precies wat jij deed?"

"Nee. Dat is heel anders."

Zuchtend kijk ik naar de weg. Hier ga ik nieteens op in. Hij zou zich toch nooit in een ander in kunnen leven.

Bij het verlaten haventje rij ik iets zachter. Deze keer is hij namelijk niet verlaten. Er staat een grote boot.

"Wat is dat?" Vraag ik.

Enzo kijkt op. "Dat is de veerboot. 'S ochtends gaat hij naar het vaste land en rond deze tijd komt hij terug."

"Oh." Ik knik en rijd door. Interessant om te weten.

"Vanaf hier is het alleen maar de weg volgen." Klinkt Enzo zijn stem.

Het was geen leugen want niet veel later komen we aan bij het grote gebouw. Ik parkeer de auto en stap uit. Het was leuk om weer een keer schakel te rijden. Al lijkt Enzo het minder leuk te vinden. Hij kijkt uitermate chagrijnig voor zich uit terwijl we naar binnen lopen.

"Zo te zien was het erg gezellig." Glimlacht Kevin zodra hij Enzo zijn gezicht ziet.

"Emma heeft ons vermoord." Valt Enzo aan.

Mijn ogen rollen in mijn hoofd. Wat heeft hij toch met die fontein?

"Oh. Dan zie je er erg goed uit voor een zombie."

Een lach verlaat mijn mond wat me een dodelijk blik van Enzo zijn kant oplevert.

"Wat?" Vraag ik. "Technisch gezien duwde jij onze handen in dat water."

"Oh nee, waag het om míj de schuld te geven hiervan."

"The holy water?" Vraagt de blonde man. "From the fountain?"

Mijn blik verplaatst zich naar de man. Ik vraag me nogsteeds af waarom hij wel Nederlands verstaat, maar het niet spreekt.

"Ja." Reageert Enzo. "Zij rende er omheen. Tegen de klok in."

De man kijkt pijnzend. "That sucks."

Serieus? Hij gelooft ook in het fontein verhaal? "Jij zou mij sowieso toch al vermoorden." Zeg ik. "Dus ik heb nu alleen jou met me mee getrokken."

"Stop toch is over die vermoorden onzin." Reageert Enzo geërgerd. "Als ik je had willen vermoorden, dan had ik dat allang al gedaan."

"Sure.." Mompel ik zacht. Ik geloof geen woord van wat hij zegt.

"Serieus, stoppen nu. Anders krijg jij morgen een heel groot probleem."

Boos, maar wel zwijgend, zak ik op de bank neer.

"What are you gonna do?" De blonde man lacht. "Kill her?"

Enzo lijkt nog bozer door zijn opmerking. "Jij bent net zo vervelend als zij."

"So you are gonna kill me too?"

Een angstaanjagend laag gegrom verlaat Enzo zijn mond. Hij ziet eruit alsof hij elk moment iemand een klap kan verkopen. "Godver." Scheldt hij. Met stevige passen en een duw tegen de deur, loopt hij de kamer uit.

De blonde man lacht. "Making him angry is my favorite hobby, it's so easy, everybody can do it."

Een glimlach siert mijn lippen. Ook al ben ik ergens wel bang. Enzo doet hem geen pijn, maar míj wel. "Je verstaat Nederlands, maar spreekt het niet." Zeg ik.

"Yes." Hij kijkt me aan alsof hij van plan is om iets te zeggen maar het niet doet. "Uhm, I am Italian. I can understand Dutch because everybody here speaks it."

Aha. Dus hij bestaat het alleen omdat ze hier Nederlands met elkaar praten. "Waarom spreken jullie geen Italiaans?"

"Kevin doesn't speak Italian and Wesley just a little bit. But they both kind off understand it."

"Waarom leer je dan geen Nederlands te spreken?" Vraag ik door.

"I Tried, it's hard."

"Eigenlijk lijkt Nederlands het meest op Engels dan alle andere talen. Als je Engels kunt leren, moet Nederlands niet zo moeilijk zijn."

De man kijkt me verbaasd aan. Alsof hij niet had verwacht dat ik tegen hem in zou gaan. Hij mompelt zacht iets.

Achter me klinkt een geschokt geluid. "Tegen wie zei je dat?" Vraagt Kevin die zojuist de deur in is gelopen.

Ik draai me om. "Wat zei hij?"

Kevin schudt zijn hoofd. "Niet voor herhaling vatbaar."

Ik wil ertegenin gaan en hem uitschelden, maar ik houd me stil. Misschien wordt hij boos, ik ken deze man niet. Sterker nog, ik weet nieteens hoe hij heet. Iets oncomfortabel leun ik naar achter. Ik ben al lang blij dat Enzo hier niet is.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Wat héérlijk die nutteloze hoofdstukjes..

Ps. Ik ga denk ik stoppen met dit boek en een 'hoe overleef je je stage als je stagebegeleider je haat' -boek schrijven :(