"Welkom," Enzo duwt de deur open. "Bij de échte keuken."

Mijn ogen glijden door de ruimte. Wow, dit is de grootste keuken die ik ooit heb gezien.

"Deze werd gebruikt in de tijd dat dit nog een echt hotel was." Hij laat me los en draait zich om. "Maar nu gebruikt alleen Fabio het soms."

"Wie is Fabio?" Vraag ik verbaasd. "Is dat die blonde gozer?"

"Nee." Antwoordt hij enkel. "Ga zitten." Hij knikt naar het kookeiland. "Ik zal je laten zien hoe je wél een pizza maakt." Enzo loopt de keuken uit om niet veel later terug te komen met veel ingrediënten.

"Waarom kan dat niet in de andere keuken?" Vraag ik.

"Omdat het hier rustiger is." Hij laat alles op het kook eiland vallen. "En hier is een steenoven."

Ik volg zijn blik richting een grote steenoven.

"Dat is beter dan de normale oven." Hij draait zich naar me om. "Je had trouwens de magnetron gebruikt. Niet de oven."

"Oh.." Mompel ik beschaamd. Ik weet dat ik niet kan koken, maar dat is wel heel erg.

"Kun je ook dat draaien met het deeg?" Vraag ik nadat Enzo verbazingwekkend snel van een aantal losse ingrediënten deeg heeft gemaakt.

Hij draait zich om. "Dus alleen omdat ik Italiaans ben denk je dat ik dat kan?" Vraagt hij wenkbrauw ophalend. "Beetje stereotyperend vind je niet?"

"Oh, nee, zo bedoelde ik het niet." Zeg ik snel voordat hij boos wordt. Het blijft een aantal seconden stil. "Maar.. Kan je het?"

Enzo schiet in de lach. "Tuurlijk. Ik ben Italiaans."

Zonder dat ik het zelf door heb, of dat ik het wil, ontsnapt er een lach uit mijn mond. "Laat zien."

Hij gooit de deegbal in de lucht. Met grote ogen kijk ik hoe hij er een egale pizzabodem van maakt. Wow, dus hij is een klootzak met talenten.

"Welke pizza wil je?" Vraagt hij.

Over deze vraag hoef ik nieteens na te denken. "Hawaii." Antwoord ik.

Met een ruk draait hij zich om. Geschrokken deins ik achteruit. "Wat zei je?" Vraagt hij op een harde toon.

"Hawaii?"

"Je hebt door dat ik een mes vast heb, toch?" Met het mes wijst hij mijn kant op.

"Ja, dat zie ik." Mijn ogen volgen de bewegingen van het scherpe, gevaarlijke voorwerp. "Ik snap de haat op Hawaii pizza niet."

"Het is fruit, dat kun je niet opwarmen."

"Warme kersen zijn ook lekker." Ik krijg onbewust trek in een wafel met warme kersen en een dot slagroom. "En banaan is ook lekker als je het op warmt."

"Er is niemand, níemand, op deze hele wereld die bananen opwarmt."

"Ik wel." Antwoord ik zacht.

"Oke, prima. Maar ik ga geen ananas op die pizza doen. Ze zeggen dat elke keer als iemand een Hawaii pizza besteld, er een Napolitaan dood gaat."

"Ben jij Napolitaans?" Want als hij dat is, dan bestel ik er een miljoen.

"Nee. Soglitaans." Hij legt het mes eindelijk neer.

"Ik snap gewoon niet waarom het niet kan." Zet ik door.

"Ananas is zoet, dat kun je niet op een pizza doen. Je doet toch ook geen hagelslag op je pizza?"

"Nee, tuurlijk niet, maar dat is anders."

"Waarom?" De toon is fel. "Het is allebei zoet."

"Ja, maar.." Ik val stil.

"Maar wat?" Vraagt Enzo. "Zie je, het kan gewoon niet."

"Het is gewoon lekker." Goed argument.

"Het is een zonde." Reageert hij. "In ieder geval, welke pizza, naast Hawaii, wil je?"

Ik wil eigenlijk nogsteeds de Hawaii pizza, maar oké. "Wat is dé Italiaanse pizza." Vraag ik, aangezien ik niet nog een keer de gehele Italiaanse bevolking wil beledigen.

Enzo grijnst. "Napolitaanse. Of margherita."

Ieuw, nee, geen Napoli pizza, denk ik. "Doe maar margherita." Antwoord ik dan maar.

Enzo knikt kort en draait zich om.

Na een lange ongemakkelijke tijd is de pizza klaar. Enzo haalt hem uit de steenoven. "Perfect." Hoor ik hem mompelen.

Ik rol ongezien met mijn ogen. Sure, zíjn pizza is weer perfect.

Met een grijns draait hij zich om. Hij overhandigd me een stuk. "Buon appetito."

"Thanks." Mompel ik onverstaanbaar. Ik neem de pizza aan. Hopen dat het het wachten waard was.

Ik neem een hap. Een explosie van smaken explodeert in mijn mond. Wow. Dit is een hele goede pizza.

Enzo hoeft het nieteens te vragen, mijn gezicht verraadt het al. "Ik weet het." Verzucht hij.

"Waarom heb je nog nooit eerder voor me gekookt?"

"Je hebt er nooit naar gevraagd." Antwoordt hij simpel.

"Als ik het zou vragen, zou het stereotypering zijn."

"Ha." Hij lacht om de grap die hij net zelf ook had gemaakt. "Ik kan wel een keer pasta voor je maken."

Ik knik en staar naar Enzo zijn houding. Hij leunt relax tegen het aanrecht aan, een aantal meter bij mij vandaan. Zolang hij maar daar blijft en niet dichterbij komt.

Hij staart voor zich uit zonder iets te zeggen.

Met een zucht draai ik me om. Ik negeer zijn bestaan en geniet van de pizza. Het verbaasd me dat hij niet heel erg boos is geworden na gister. Of.. Komt dat nog?

Enzo kucht kort. "Zorg dat je over een uur klaar staat."

Verbaasd kijk ik op. "Waarvoor?"

"Zorg gewoon dat je klaar staat." Hij zet zich af van het aanrecht en loopt de keuken uit.

Gaat hij serieus niks zeggen? Hoe kan ik me klaar maken als ik nieteens weet waarvoor?

Met een geërgerde zucht sta ik op. Prima, dan maak ik me wel klaar voor weet ik veel wat.

~~

"Ben je klaar?"

Ik knik terwijl ik opkijk. Enzo is, zoals altijd, chique gekleed. Nu ik erover nadenk heb ik hem nooit in een simpele spijkerbroek gezien. Hij draagt altijd pantalons, blousejes of colbertjes, zelfs in de zomer.

"Waar gaan we heen?" Vraag ik terwijl ik naast hem in een auto stap.

"We gaan een kleine eiland tour doen." Hij start de auto en rijdt de garage uit. "En ik moet even langs Enrique."

"Wie is Enrique?" Vraag ik voor een tweede keer. Deze keer stel ik er geen andere vraag achteraan, dat werkt niet bij Enzo. Dan krijg je alleen een antwoord op je laatste vraag.

"Mijn broertje."

"Wat?" Roep ik uit voor ik er zelf erg in heb. Mijn mond zakt open. "Sinds wanneer heb jij een broertje?"

"Sinds zijn geboorte."

"Waarom heb je dat nooit verteld?"

Hij kijkt opzij. "Jij had anders ook niet verteld dat je tweelingzusje hebt."

Verbaasd door deze reactie kijk ik hem aan. "Ik had het verzwegen, jíj had letterlijk gezegd dat je enigskind was."

"Doe niet zo bijdehand." Zegt hij. Diep vanbinnen weet hij dat ik gelijk heb. Ik heb altijd gelijk.

Ik besluit om mijn mond te houden voor ik zijn goede bui verpest. Met een onverstaanbare zucht staar ik naar buiten. Nu pas merk ik dat ik zo dom ben geweest om niet op te letten welke kant we op zijn gegaan. Niet dat het veel uitmaakt, er is toch alleen maar bos.

Tot mijn verbazing rijden we vrij snel na mijn gezeur het bos uit. We rijden langs een soort haven, maar dan zonder boten. Is dit eiland verlaten?

We rijden door, een verharde weg op. Niet heel veel later zie ik hoe de bomen stoppen en huizen aan de weg staan. De straat is small. Er wonen dus wel mensen.

Enzo rijdt rustig door de steeds smaller wordende straten. Het verbaasd me dat hij zo rustig rijdt.

"Welkom in het centrum." Hoor ik Enzo naast me zeggen.

Verbaasd kijk ik op. Is dít het centrum? Het is zo klein.

"Dit is waarschijnlijk de enige keer dat je het gaat zien, dus geniet er van."

"Wacht maar." Mompel ik.

"Wat zei je?" Het klink niet boos of dreigend maar oprecht verbaasd. Alsof hij echt niet hoorde wat ik zei.

"Uhm, wat is daar?" Verbeter ik mezelf, wijzend naar een random kant.

"Waar?" Enzo kijkt op in de richting waar ik heen wees. Ik kijk ook in de richting. Blijkbaar wees ik naar een aantal losse stenen.

"Dat was een kerkje maar het is in elkaar gestort na een aardbeving zes jaar geleden."

"Oh." Ik knik. Goede informatie, wat moet ik hier mee? Ik snap ook niet waarom ik perse mee moet naar zijn broertje. Ik blijf liever in zijn kamer, helemaal alleen.

Na een lange, stille rit, rijdt Enzo een terrein op. Voor ons is een groot gebouw te zien. Woont zijn broertje hier? Het lijkt wel een kasteel. Een heel weeshuis, plus rugbyteam zou hier in kunnen wonen! Al lijkt die combinatie me niet de beste.

De deur aan mijn kant wordt opengerukt. "Blijf je zitten of kom je nog mee?" Vraagt Enzo geërgerd.

Zonder te antwoorden stap ik uit. Voor de deur staat een man die ons begroet. Enzo zegt kort iets in het italiaans tegen hem waarna de man knikt en wegloopt. Heeft zijn broertje serieus een butler?!

We lopen door naar een grote hal. Ik zie meerdere mensen lopen. Oh wacht, nu pas valt het kwartje. Het is een hotel. En dan niet zoals Enzo zijn maffia bijeenkomst hotel, maar daadwerkelijk een écht hotel.

Een zacht geluid trekt me uit mijn gedachtes. Mijn blik valt op een klein meisje. Tranen stromen over haar wangen. Een zucht verlaat mijn mond. Ik haat kinderen.

Enzo lijkt haar ook op te merken. Met grote stappen loopt hij op haar af. Snel ren ik achter hem aan. Oh gosh, als hij haar maar niks aan doet.

Enzo hurkt voor haar neer. Hij zegt iets, maar ik versta niet wat. Het kleine meisje kijkt hem ook met grote, nietszeggende ogen aan.

"Do you speak English?" Vraagt Enzo nu. Het meisje knikt op zijn vraag. Enzo glimlacht. "What is wrong?"

"I lost my mommy." Huilt het meisje.

"What is your name?" Vraagt Enzo door.

"Taylor." Antwoordt het meisje.

"That's a beautiful name. What is your last name?" Ik ben verbaasd door Enzo zijn aardige toon. Hij haat alles en iedereen, maar kinderen, daar doet hij aardig tegen?

Het meisje snikt. "Jones."

Plots tilt hij het meisje op. "Oh, nee!" Ontglipt mijn mond. "Kijk uit!"

"Sstt!" Kat Enzo op me.

Hij zet het meisje neer op een soort toonbank. Het ziet er uit als een receptie. "Do you have an intercome?" Na een kort knikje van de vrouw achter de balie vervolgt Enzo zijn verhaal. "Ask the parent of Taylor Jones to come here."

De vrouw doet netjes wat Enzo vraagt. Niet lang na de vrouw haar stem door het hotel galmde, komt er een vrouw aangerend. "Taylor!" Ze geeft Enzo kort een hand. "Thank you."

"Jeah, better watch your kid next time." Snauwt hij naar haar. Zijn toon is gelijk een stuk feller dan toen hij tegen het kind praatte. "She could have been kidnapped."

Een lach verlaat mijn mond, wat een boze blik van de vrouw oplevert. Ze loopt zonder wat te zeggen weg. "Ontvoerd kunnen worden?" Vraag ik aan Enzo. "Ja, door jou zeker? Als ze een paar jaar ouder had geweest."

Enzo kijkt me geërgerd aan. "Kinderen zijn onschuldig." Zegt hij dan.

"Oh," reageer ik. "Dus je ontvoert ze alleen vanaf achttien?"

Hij schudt zijn hoofd. "Vierttien."

Wat? Is hij serieus? Ik probeer zijn gezichtsafdrukking te lezen maar hij lijkt bloedserieus.

"Lorenzo!" Hoor ik een harde stem achter ons. We draaien ons beide tegelijk om. Een vrolijk geklede man loopt naar ons toe. Hij geeft Enzo een knuffel.

Lorenzo? Enzo zijn volledige naam is Lorenzo?? Waarom wist ik dit niet? Ik begin me steeds meer af te vragen of ik ook maar íets van hem weet.

De man draait zich tot mij. "Ciao bella!" Zegt hij overdreven vrolijk. Hij geeft me een stevige knuffel.

Enzo kucht. "Emma, dit is Enrique." Hij keert zich tot de man waar hij iets tegen zegt. Ik hoor mijn naam dus ik neem aan dat hij ons aan elkaar voorstelt.

~~

Verveeld staar ik voor me uit. De man en Enzo zijn aan het praten maar ik heb geen idee waar over. Plots hoor ik mijn naam. "Huh?" Vraag ik.

Hij vraagt iets maar ik versta niet wat. "Yess..?" Antwoord ik twijfelend.

De man kijkt me met een verwarde uitdrukking aan. "You don't speak Italian, do you?"

"No, I don't."

Hij draait zich met een ruk om naar Enzo. "Why didn't you tell me? I don't understand your way of thinking." Enrique kijkt me glimlachend aan. "I asked how you two are related."

"She is my girlfriend." Antwoordt Enzo voor ik de kans krijg om mijn mond open te doen.

"Girlfriend?" Vraag ik verbaasd.

Een geërgerde zucht verlaat Enzo zijn mond. "Als je ook maar één woord zegt over deze gehele situatie, dan gooi ik je in een ravijn." Dreigt hij. Deze woorden verbazen me niet, wat me wel verbaasd is de toon waarmee hij het zegt. Als je het niet zou verstaan, zou je denken dat hij een liefdesverklaring aflegt, zo lief en aardig klinkt het.

"You're not his girlfriend?" Vraagt Enrique.

"No, i am not."

"Emma." Dreigt Enzo op een stuk dreigender toon.

"I'm not his girlfriend, I am his fiance." Glimlach ik uitdagend.

De man zijn mond zakt tegelijik met die van Enzo open. "Oh, jij gaat dood straks." Mompelt Enzo.

"Oh wow, congratulations! Why didn't you tell me? When is the wedding? I don't see a ring."

Ik kijk naar mijn handen om te zien dat ik inderdaad geen ring om heb.

"Uhm.. The bracelet." Zegt Enzo.

Aha! Daar was de armband dus voor. Maar dan bedenk ik me, ik was degene die zei dat we verloofd zijn, dat had hij nooit kunnen weten.

"Don't tell anyone." Dekt Enzo zich in. "Especially not mom."

Mom? Zijn ouders leven nog? Misschien moet ik een keer een dagje doorbrengen met zijn broer, dan kom ik al zijn geheimen te weten.

~~

Enigzins verveeld staar ik voor me uit. Het gesprek, wat in het Engels plaats vindt, is me lichtelijk ontgaan. De twee mannen hebben nu een discussie over Enzo zijn afwezigheid in het bedrijf van hem en zijn broertje. De tonen van de mannen zijn harder dan toen ze het gesprek begonnen. Nieuwsgierig luister ik mee.

"You haven't visited me in five years."

Een zucht ontsnapt uit Enzo zijn mond. Het boeit hem duidelijk niet. "I was busy."

"Busy?" Enrique zijn stem schiet de lucht in. "I went to your place a few weeks ago. Cane said you were on a vacation to Amerika."

"No." Reageert Enzo. "I was-"

"-Je zogenaamde verloofde aan het ontvoeren?" Vraag ik hem, zijn excuus afkappend.

Deze reactie lijkt Enzo nog geïrriteerder te maken. Ik zie hoe zijn kaak verstrakt. "We where on our pre-honeymoon."

Oh wow. Denkbeeldig klap ik in mijn handen. Gooi het daar maar op, Enzo. Lekker makkelijk.

"Oh." Klinkt Enrique zijn stem. "Well.. Sorry. Its just.." Hij zucht zacht. "I need you, Lorenzo."

"Jeah, I know, I will come by more often, I promise." Enzo kucht en staat op. Hij blikt kort naar mij. "We need to go."

Verbaasd sta ik ook op. Zei hij nou niet letterlijk twee seconden geleden dat hij vaker naar Enrique zou komen? En dan zegt hij nu opeens dat hij weg moet.

Enrique lijkt het niet erg te vinden. Hij geeft me een stevige knuffel. Zijn armen voelen warm en, raar genoeg, vertrouwd aan. "It was nice to meet you." Hij draait zich tot Enzo. "Be good to her."

Vanbinnen schiet ik in de lach. Goed? Enzo? Die man heeft geen 'goed' in zijn woordenboek staan. Terwijl zijn broertje een hele aardige, oprechte man lijkt te zijn.

De rit terug naar het huis, was stil. Enzo had het over een eiland tour, die wilde hij liever een andere keer doen. Mij boeit het helemaal niks, ik heb geen behoefte aan een 'eiland tour' met hem. Maar prima, als hij dat perse wil. Al kan ik dan wel kijken hoe ik dit eiland kan verlaten.

Een zucht verlaat mijn mond. Ik lig met gesloten ogen, tegen iemand aan geleund. Ik heb geen idee wie het is, het is geen Enzo, dat weet ik wel. Ik kan er makkelijk achterkomen door mijn ogen open te doen en te kijken, maar ik ben te moe. En mijn hoofd doet zo'n pijn.

De stilte geeft mijn gedachtes alle ruimte. Vooral op deze momenten komen herinneringen aan thuis naar boven. Herinneringen aan Jax en Eline. Ik mis ze.

*Flashback*
Tranen rollen over mijn wangen. "Stop!" Lach ik. "Ik krijg geen adem." Ik duw mezelf bij Jax vandaan. Voor ik het weet, rol ik van de bank af, en beland ik hard op de grond.

Jax schiet in de lach. "Sorry."

Zijn ogen glinsteren van het lachen. "Gaat het?"

Ik veeg mijn tranen weg en kom weer wat bij. "Je weet dat ik niet tegen porren kan."

"Oh nee?" Vraagt Jax. "Dat had ik nog niet door." De sarcasme is duidelijk in zijn toon te horen. Hij geeft een por in mijn zij.

Ik spring een halve meter de lucht in. "Stop!" Lachend val ik naast Jax neer op de bank. Hij lijkt het erg leuk te vinden maar is gelukkig wel opgehouden met porren.

Het geluid van mijn telefoon haalt me uit mijn gedachten. Zodra ik het berichtje heb gelezen, schiet ik omhoog. "Shit, Eline en Raf rijden de straat in."

Jax zucht dramatisch luid. Ik trek hem van de bank af. "Naar boven, voordat ze je ziet!"

"Ik kan ook gewoon hier blijven." Oppert Jax. "En dan vertellen we het haar. Raf weet het ook al, en Maddison en Damian ook. Er komt een dag dat ze er achter komt."

"Ja, maar die dag, is niet vandaag." Ik duw hem richting de trap. "Schiet op. Ik kom er zo aan."

Jax is net verdwenen wanneer Eline en Raf binnen stappen. Raf kijkt de kamer rond, zoeken naar Jax, maar vind hem niet. Een lach siert zijn mond.

"Hoi." Zeg ik. "Was het leuk?"

"Ja hoor." Ook Eline kijkt de kamer rond, alsof ze iets zoekt. Een harde bonk van boven laat haar omhoog kijken.

Ik doe net alsof ik het niet hoor. "Het al best laat, ik ga slapen. Welterusten."

"Emma!" Houdt Eline me tegen. "Je kunt hem ook een keer aan ons voorstellen, in plaats van hem 's ochtends uit het raam te sturen."

Er verschijnt een roze kleur op mijn wangen. Ze heeft het dus wel door. Ik glimlach poeslief naar haar. "Nope." Reageer ik. "Doei!" Voor ze kan reageren ren ik de trap op.
*Einde flashback*

Een harde ringtoon haalt me uit mijn gedachten.

Enzo zucht geërgerd voor hij opstaat en de kamer uit loopt. Ik kijk op, om te zien dat het Kevin is waar ik tegenaan lig. Snel ga ik weer rechtop zitten.

"Ik dacht dat je sliep." Zegt hij zacht.

"Hm-hmm." Knik ik. "Ik ook."

De deur vliegt open. Enzo staat middenin de kamer stil. "Mijn moeder denk dat we verloofd zijn."

Het duurt even voor ik snap wat hij zegt. Zonder dat ik het wil ontsnapt een lach uit mijn mond.

"Wat?" Kevin lacht hard.

"Oeps." Lach ik.

"Ja, oeps." Hij zakt zuchtend naast ons neer. "Ze wil je ontmoeten en foto's zien van onze 'pre-honeymoon'."

"Waarom denkt ze dat?" Vraagt Kevin.

"Omdat zíj" reageert Enzo wijzend naar mij, "tegen mijn broertje heeft gezegd dat we verloofd zijn."

"Wow. Droomkoppel." Mompelt Kevin zacht. "Hoe ga je dat oplossen?"

"Ik ga niks doen. Emma gaat het uitmaken."

Verbaasd kijk ik op. "De vorige keer toen ik dat deed liep het niet zo goed af."

"Ik weet niet of je het door hebt, babe, maar we zijn niet daadwerkelijk verloofd. Dus geen zorgen."

"Oké, prima." Met een grijns kijk ik hem aan. "Bij deze breek ik de verloving af."

Enzo kijkt me dramatisch aan. "Emma García, je breekt mijn hart."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ananas op pizza schijnt in Italië dus echt een grote no go te zijn.. Ik sprak een keer iemand uit Italië en hij zei dat dus, en ik reageerde dat ik wél pizza met ananas eet. Hij was echt geschokt en zei dat ie me eigenlijk een zachte klap wilde verkopen :,(