Chào các bạn! Vì nhiều lý do từ nay Truyen2U chính thức đổi tên là Truyen247.Pro. Mong các bạn tiếp tục ủng hộ truy cập tên miền mới này nhé! Mãi yêu... ♥

Deel 22♡

Pov Emma
Nerveus sta ik voor de deur. Het is ondertussen al avond en ik heb Enzo de hele dag niet meer gezien. Niet dat ik dat erg vind.

Halverwege de middag kwam Welsey terug en hij heeft de hele tijd gezeurd op die hond en de acht hechtingen die hij heeft gekregen. En daarbij keek hij míj boos aan. Hoewel het hilarisch was, had ik geen zin om nog langer beneden te zitten.

Dus nu sta ik hier. Voor Enzo zijn deur. Moet ik kloppen? Voor de zekerheid klop ik toch. Ik hoor een kortaf antwoord. Zachtjes open ik de deur.

"Oh. Jij bent het." Het klink.. Opgelucht? Hij klapt zijn laptop dicht en staat op. "Verveel je je?" Grijnst hij.

Ik knik op zijn vraag. Eigenlijk verveel ik me best erg.

Hij loopt naar me toe. "Ik weet nog wel wat leuks om te doen."

Snel loop ik achteruit. "Nee hoor, ik verveel me niet." Verbeter ik mijn knikje van net.

"Ik wel." Zegt Enzo droog. "Kom is mee." Hij pakt mijn hand vast en trekt me weer de kamer uit.

Verveeld loop ik achter hem aan. Ik was nét boven en nu trekt hij me weer mee naar beneden. Ik verwacht dat hij de huiskamer in loopt, maar hij loopt rechtstreeks door naar de tuin. De zon staat al laag aan de hemel maar geeft nog wel een warmte af. Voor een kort moment geniet ik van het geluid die de natuur af geeft. De golven die breken bij de branding, vogels die vrolijk zingen, bladeren die door de wind-

Ik word bruut uit mijn gedachten getrokken door Enzo die me een kant op trekt. Plots blijf ik staan waardoor Enzo ook terug getrokken wordt. "De midgetgolf baan." Zeg ik zacht. "Daar had je het over op onze tweede date."

Enzo lijkt verbaasd. "Ja."

*Flashback*
Hij slaat het balletje, ik hoor een belletje. Hij heeft een hole in one, alweer. "Je kan mij toch niet meer inhalen."

"De volgende keer kies ik waar we heen gaan."

"Dus er komt een volgende keer?" Vraagt hij zwoel.

Ik kijk hem alleen grijnzend aan en draai me om om het balletje te slaan.

"Auw!" Hoor ik hard achter me. Enzo heeft zijn scheen vast en wankelt op zijn andere voet.

Oh. My. Gash. Ik heb hem geslagen. Met een golfstick. "Shit. Sorry, gaat het?"

"Ja hoor." Hij gaat weer normaal staan. Er onstaat een grijns op zijn gezicht. Ergens word ik er een beetje bang van. "Je hebt je eerste hole in one gemist."

"Wat?!" Ik draai me om. "Nee!"

"Ach, dit was een once in a lifetime kans."

"Nou, dit vind ik stom."

"Aww," zegt hij quasi verdrietig. "Vind jij dit stom?"

Ik kan een lach niet onderdrukken. "Sla nou naar. De bal, niet mij."

Een klein grijnsje siert zijn lippen. Hij draait zich om en slaat de bal.

"Ha!" Roep ik uit. "Geen hole in one!" Ik doe een overwinningsdansje. "Hier had ik wel een hole in one." Wrijf ik er in.

"Ben je nu blij?"

"Ja, want dit was de laatste en iedereen weet dat alleen de laatste telt. Dus ik heb gewonnen."

"Het scoreblad zegt wat anders." Hij wappert met het blaadje.

Snel pak ik het uit zijn handen en houd het achter mijn rug. "Welk scoreblad?"

Hij slaat zijn armen om me heen, pakt het blaadje uit mijn handen en houdt het voor mijn gezicht. "Dit scoreblad."

"Oké, oké. Jij hebt gewonnen, gefeliciteerd."

Enzo lacht. "Nah, ik speel een beetje vals. Ik had vroeger een kleine midgetgolfbaan in mijn tuin."

"Aha! Ik wist het. Niemand kan zo goed zijn voor een eerste keer."

"Maar het is alsnog leuk om je in te maken."
*Einde flashback*

Onbewust glimlach ik bij de gedachte. Hoe zijn we van dáár naar híer gegaan?

"We kunnen een potje doen?" Stelt Enzo voor.

Abrubt schud ik mijn hoofd. "Nee, ik wil niet één van de weinige goede herinneringen aan jou verpesten." Ik loop langs hem de pier op.

Ik vraag me oprecht af hoe Enzo onze relatie heeft ervaren. Was het allemaal maar een grap voor hem? Een spel van macht en manipulatie? Aan het einde van de pier blijf ik staan. Ik staar naar de ondergaande zon. Het dringt nu pas binnen dat Enzo nooit om me gegeven heeft. En dat doet meer pijn dan verwacht.

Ik ben zo in gedachten verzonken dat ik niet door heb dat Enzo me al een paar keer heeft geroepen. Pas wanneer hij mijn arm vast pakt merk ik hem op. Geschrokken kijk ik op. Automatisch duw ik hem naar achter. Hij valt een aantal stappen naar achteren. Met grote ogen zie ik hoe hij zijn evenwicht verliest en met een plons in het water valt.

De wereld lijkt stil te staan. Pas wanneer Enzo weer boven water komt en woedend mijn naam schreeuwt wordt de wereld weer aan gezet.

Geschrokken draai ik me om. Mijn benen beginnen richting het huis te rennen.

"Blijf staan!" Hoor ik hem boos roepen.

Verwacht hij serieus dat ik dat echt ga doen? Ik gooi de deur, die in de huiskamer binnen komt, open. Verbaasde gezichten kijken op.

Na nog geen twee stappen in de huiskamer, voel ik twee koude, natte armen om mijn middel. Ik slaak een gil van de plotselinge kou.

Enzo trekt me weer mee naar buiten. Oh nee, hij gaat toch niet doen wat ik denk dat hij gaat doen? Mijn gedachtes worden bevestigd wanneer hij me de pier op trekt.

"Nee." Ik probeer me los te trekken maar het heeft uiteraard geen zin. "Niet doen!"

"Karma." Hoor ik kort voor ik de lucht in gegooid word. Een gil verlaat mijn mond. Voor een seconde vlieg ik tot mijn lichaam het koude water raakt.

Hoestend en proestend kom ik weer boven water. Rillingen glijden over mijn lichaam.

"Koud hè?" Lacht Enzo.

Ik negeer zijn sadistische gelach. Met trillende armen duw ik mezelf uit het water. Ik hoest hard om het water uit mijn longen te krijgen.

Enzo hurkt naast me neer. "Als je weet dat je in het water gegooid gaat worden, dan moet je niet je mond open doen."

Met een boze blik kijk ik hem aan. "Als je in de lucht word gegooid, dan gaat gillen automatisch." Vuur ik terug. Netzoals in een attractie. Denk aan een vrije val, daar gil je automatisch.

"Niet zo brutaal." Enzo staat op. Hij trekt me aan mijn arm overeind. Hij duwt mij voor zich uit de pier af. Een windvlaag rolt langs mijn natte kleding. Bibberend stap ik de huiskamer binnen. De mannen kijken nog steeds toe.

"Erg amusant om te zien, dit." Grijnst Dex.

Enzo stuurt hem een boze blik voor hij mij naar boven duwt. "Ga douchen." Zegt hij kortaf voor hij zelf weer de kamer uit loopt.

Met een zucht pak ik een pyjama en loop weer naar de badkamer. Ik doe de deur op slot en draai de douche kraan aan. Het warme water voelt heet aan op mijn koude huid.

Met tegenzin draai ik na tien minuten de douche weer uit. Snel droog ik me af en kleed me aan.

Gelukkig is Enzo niet in de kamer. Met een opgeluchte zucht zak ik op het bed neer. Heerlijk, om eventjes alleen te zijn. Ik ben altijd al een alleen ganger geweest. Begrijp me niet verkeerd, ik houd van sociale bijeenkomsten en feestjes, maar af en toe alleen zijn is helemaal perfect. Eline begreep dat nooit.

"Jij bent snel klaar." Hoor ik naast me.

Met een gil spring ik van het bed af. Enzo schiet in de lach. "Wat ben je gillerig vandaag."

Ja, als hij opeens naast me verschijnt. Denk ik, maar ik zeg het niet. "Sorry." Zeg ik alleen.

Enzo kijkt tevreden en verdwijnt in de badkamer. Met een zucht laat ik me weer achterover op het bed vallen. Mijn ogen staren naar het plafond. Het is spier wit, ik ben al snel uitgekeken.

Het geluid van een deur trekt mijn aandacht. Enzo stapt de badkamer uit. Zonder een woord te zeggen verlaat hij de slaapkamer. "Gezellig.." Verzucht ik.

Ik pak de afstandsbediening en klik het tv aan. Om het mezelf comfortabel te maken ga ik op mijn buik liggen. Ik zap van programma naar programma maar kan niks leuks vinden. Uiteindelijk besluit ik maar om Netflix te openen. Ik heb geen zin om lang naar een film te zoeken dus zet ik de eerste film aan die ik kan vinden.

~~

Verveeld kijk ik naar het tv. Toen ik de film uitzocht zag ik niet dat deze twee uur duurde. Hij is nu al een uur bezig en er is nog steeds niks gebeurd.

"Wat kijk je?" Hoor ik plots naast me. Geschrokken kijk ik op. Enzo loopt de kamer in. Hij draait de deur achter zich op slot.

"Een film." Antwoord ik.

Enzo mompelt kort iets en zakt naast me op het bed neer. Hij zegt niks meer.

Na een paar minuten zet ik de film uit. Met een zucht laat ik mijn hoofd in het dekbed vallen.

"Ga je hem niet afkijken?" Vraagt Enzo verbaasd.

Ik schud mijn hoofd, die nogsteeds in het dekbed verborgen is.

Een hand om mijn schouder draait me op mijn rug. "Ik heb iets voor je." Hoor ik naast me.

Ietwat geërgerd ga ik rechtop zitten. Wat heeft hij? Een klap? Een AED, omdat hij me een hartaanval gaat bezorgen?

Ik voel hoe hij iets vast klikt om mijn pols. Oh, een handboei, dat is nieuw. Denk ik sarcastisch. Wanneer ik omlaag kijk zie ik dat het geen handboei is, maar een armband.

"Wat is dit?" Vraag ik verbaasd.

"Een armband." Hij pakt mijn hand vast. "Als teken voor mijn liefde voor jou." Het klinkt sarcastisch, zijn korte grinnek bevestigd dat. Deze man kent geen liefde.

"Nee, serieus, waarom gee-"

"Sst." Kapt hij me af. "Geen vragen stellen."

Ik verplaats mijn blik naar de armband. Waarom geeft hij me dit? Met mijn vingers zoek ik de sluiting, ik trek eraan maar het werkt niet. De armband verplaatst geen millimeter.

"Stop." Hij pakt beide polsen vast. "Laat die armband zitten. Het is gewoon een cadeautje, accepteer het."

"Nee. Waarom zou j-"

Een klap laat mijn hoofd draaien. "Laat het gaan." Sist Enzo boos.

Automatisch laat ik mijn hoofd zakken. Ik ontwijk zijn blik.

"De handboeien liggen nog op de boot en ik heb geen zin om ze te pakken. Maar we gaan ze niet nodig hebben toch?"

Zacht schud ik mijn hoofd.

"Babe." Hij draait mijn gezicht zijn kant op. "Praat met woorden."

Ik slik nerveus. "Je hoeft ze niet te pakken." Zeg ik zacht.

"Omdat?" Zijn stem klinkt hard en autoritair in vergelijking met de mijne.

"Omdat ik naar je zal luisteren." Het komt mijn mond uit zonder dat ik het wil.

Enzo laat me los. "Mooi zo. Dat horen we graag."

Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro