Pov Emma
"Orlando." Zeg ik zacht. "Alsjeblieft, luister naar me." Ik zet voorzichtig een stap dichterbij, goed in de gaten houdend wat zijn handen doen. Of eigenlijk, de hand waar het pistool in zit dat nu op Eline haar hoofd is gericht. Hij twijfelt, ik zie het.

Ik zoek zijn ogen en kijk hem met een betraand gezicht aan. "Ik houd van je." Zeg ik zacht. Ik schrik van mijn eigen woorden. Het is de waarheid, ik houd van hem. Het drinkt nu pas tot me door.

Ik had verwacht dat het stil zou blijven. Maar Orlando zijn hand beweegt en een oorverdovende knal volgt. Mijn oren suizen en mijn hard stopt voor een moment. Langzaam verschijnt er een rode vlek op Orlando zijn borst. Ik kijk op naar Orlando zijn ogen, en ik zie angst. Pure angst voor wat er gaat komen. Hij zakt op zijn knieën.

Een gil verlaat mijn mond. "Nee!" Ik voel hoe iemand mijn middel vast pakt en me naar achter trekt. Tranen rollen over mijn wangen. "Laat me los!" Ik probeer me los te trekken en naar Orlando toe te rennen. Ik wil bij hem zijn. Ik wil hem niet alleen laten. Ik wil hem in mijn armen sluiten en fluisteren dat het goed komt, dat ik er voor hem ben.

Geen idee wie me vast heeft, maar hij laat me niet los en trekt me mee het huis uit.

Geschrokken schiet ik overeind. Mijn ademhaling is hoog. Ik wil uit het bed stappen maar een grip om mijn arm houdt me tegen. "Blijf." Zegt een slaperige Enzo. Hij kijkt op. "Nachtmerrie?"

Eerder een herinnering. "Nee."

"Het is nog vroeg, ga slapen."

Ik probeer me los te trekken maar dat laat hij niet toe. Hij trekt me tegen zich aan en slaat een arm om mijn middel.

"Nee, sto-"

"Shut up." Kapt hij me af. "Ga slapen."

Met een zucht laat ik mijn hoofd in het kussen vallen. Dit ga ik niet winnen. Aan Enzo zijn grijns te zien, denkt hij hetzelfde. Oh, wat zou ik die graag van zijn gezicht af willen slaan. Maar we weten allemaal dat dat niks helpt en ik alleen meer problemen ermee krijg.

Nu ik toch gevangen zit in Enzo zijn grip, kan ik het mezelf maar beter comfortabel maken. Ik draai me op mijn zij met mijn gezicht richting Enzo. Zijn aanwezigheid zo dichtbij laat me huiveren. Hij gaat toch niks doen, stel ik mezelf gerust. En het is waar, Enzo heeft een obsessie met slapen. Wanneer hij moe is, doet hij niks. Denk ik. Hoop ik.

Ik sluit mijn ogen maar ik blijf wakker. Ondanks dat ik moe ben, weiger ik om zo dichtbij Enzo te slapen.

~~

Licht schijnt over me heen. Met een kreun draai ik me om. Mijn ogen zoeken de klok. Het is tien uur. Ik zou niet in slaap vallen maar heb ondertussen toch weer vijf uur geslapen.

Met een kreun rek ik me uit. Enzo is al uit bed. Dat is best vroeg voor zijn doen. Met tegenzin stap ik uit het bed. Ik slof naar het keukentje toe. Dit is de eerste keer dat ik deze zie. Ik kijk de kamer rond. Het is een klein keukentje maar alle belangrijke apparaten lijken er te staan. Behalve.. Mijn ogen zoeken het keukenblad af. Het koffiezetapparaat is nergens te vinden. Een grom verlaat mijn mond. Fijn, óók geen koffie.

Deze kamer alleen al is gewoon een heel huis ín een huis. En hier is hij opgegroeid? Geen wonder dat hij zo verwaand is.

Ik loop naar de koelkast en haal er een pak yoghurt uit. Hopend dat het er niet al staat voor ze mij ontvoerd hadden, schep ik een beetje in kommetje. Helaas kan ik geen bananen vinden, maar wel cruesli. Ik roer het door elkaar en begin met mijn ontbijt.

Verveeld eet ik de yoghurt op. Ik vraag me af hoe het met de rest gaat. Met een zucht laat ik mijn hoofd in mijn handen vallen. Ik mis Jax.

*Flashback*
"Wil je met me trouwen?"

Jax lijkt te stikken in zijn drinken. "Oh nee." Zegt hij. "Jij gaat hier niet de controle over krijgen."

"Dus je wil niet trouwen?" Vraag ik plagend. Ik weet dat hij wel wil trouwen, we hebben het hier al zo vaak over gehad.

"Jawel." Zijn vingers glijden over mijn armen. "Maar het is mijn taak om dat te vragen. Hoe feministisch je ook bent, ik ga het vragen." Het voelt fijn om hem zo dichtbij te hebben. "Op het juiste moment." Gaat hij verder. "Eerst samenwonen, dan trouwen, en dan kinderen."

Ik trek een moeilijk gezicht. Kinderen.. Ik houd niet van kinderen.

"Of geen kinderen." Zegt Jax snel. "Een kat is ook prima."

Een lach verlaat mijn mond. "Een kat is beter, ja."
*Einde flashback*

Een eenzame traan verlaat mijn oog. Ik mis hem, en zijn kalmte. Ik mis zelfs de geur van zijn parfum. Maar ik vertrouw op hem. Als íemand me hier weg kan halen, dan is Jax dat.

"Je hebt de keuken gevonden zie, ik." Hoor ik plots.

Snel veeg ik de traan weg. Het was ook niet zo lastig om de keuken te vinden. Het zat letterlijk achter een deur in de kamer, ik heb niet eerst een heel doolhof af moeten leggen. Ik kijk op naar Enzo. Hij staat in de deuropening met een grijns op zijn gezicht. Hij lijkt mijn mental breakdown, en zíjn woedeuitbarsting van gisteravond al vergeten te zijn. Maar ik niet. Ik ben het niet vergeten. Ik ben niet vergeten hoe hij dreigde om mijn keel door te snijden, en hoe leuk hij het zou vinden om mij dood te zien bloeden.

"Hm-hmm." Knik ik.

"Ik ga douchen, kijk maar wat jij doet." Deelt hij mee voor hij zich omdraait en de keuken uitloopt. Deze gast is zo random..

Pas wanneer ik het water hoor stromen sta ik op. Ik kleed me snel om en loop de kamer uit. Het liefst blijf ik hier want ik hoef al die klootzakken niet te zien, maar ik móet mijn koffie.

"Aah! Daar ben je!" Hoor ik plots. Verbaasd kijk ik om me heen. Heeft hij het tegen mij? "Ik was al naar je op zoek." Er is niemand anders in de gang dus hij móet het wel tegen mij hebben. Maar waarom zou Welsey naar míj opzoek zijn?

Hij kijkt me glimlachend aan. "Kom is hier."

Ik kijk naar de hond die naast hem staat. Hij gromt angstaanjagend laag. Mijn blik schiet naar de voordeur die open staat. Wat is Welsey van plan?

"Ik dacht dat Enzo je gister had duidelijk gemaakt dat je moet luisteren, maar blijkbaar moet je het eén en andere nog leren." Hij zet een aantal stappen in mijn richting.

"Enzo heeft me gisteren duidelijk gemaakt dat ik hem niet moet uitschelden." Spreek ik Welsey tegen. "Over luisteren had hij niks gezegd."

"Ik wil je geen pijn doen." Zegt hij tot mijn verbazing. Ik dacht dat hij dat júist wilde. "Ik wil alleen iets uitproberen." Hij knikt naar de open deur. "Ga maar. Ren weg."

Verbaasd kijk ik hem aan. "Waarom?"

"Omdat ik wil weten of Nero zijn werk kan doen."

Mijn blik schiet naar de hond, die grommend toekijkt. Wil hij dat de hond me aanvalt wanneer ik weg ren? Oh fuck dit.

"Nee." Zeg ik. No way dat ik die hond me laat aanvallen.

Wesley kijkt me boos aan. Hij pakt mijn arm stevig vast. "Waarom kan jij niet gewoon luisteren?" Hij trekt me mee richting de deur. "Ren."

Ik trek me terug. "Nee."

Plots voel ik een harde klap in mijn gezicht. "Werk mee." Sist Wesley. Hij pakt me nog steviger vast.

Ik hoor de hond blaffen en hij rent op ons af. Wegrennen voor een hond is geen goed idee dus blijf ik gespannen staan. Met gesloten ogen wacht ik op een beet. In plaats van dat ík pijn voel, hoor ik een schreeuw uit Wesley zijn mond. Hij laat me plots los. Geschrokken open ik mijn ogen.

Wesley zijn arm bloedt hevig. Hij kijkt me boos aan. Alsof het míjn schuld is dat de hónd hem aanviel.

"Wat is er gebeurd?" Enzo komt de gang binnen gerend. Zijn haar is nog nat en water druppelt langzaam op de grond.

"Dat klote beest viel me aan!" Roept Welsey hysterisch. Hij gedraagt zich alsof hij dood gaat. Wow, het verbaasd me dat hij niet mij de schuld geeft.

"Honden weten dat je een klootzak bent, Wes."

Wesley lijkt nog bozer door deze opmerking van Enzo.

"Nee, die hond is een klootzak." Hij haalt iets tevoorschijn en richt het op de hond. Wanneer ik zie dat het een pistool is schrik ik. Geschrokken zet ik een stap achteruit waardoor ik tegen Enzo aan bots. Hij duwt me zachtjes achter hem.

Waarom heeft hij een pistool? En waar haalt hij dat opeens vandaan? Wacht, op die tweede vraag wil ik geen antwoord.

"Schiet mijn hond neer en ik schiet mijn hele magazijn leeg in jou."

Ik draai me richting de stem. Halverwege de hal staat de man van de hond. Hij heeft een pistool op Welsey gericht. Heeft iedereen hier een pistool ofzo?

Enzo kijkt geamuseerd toe en lijkt geen moeite te doen om zich ermee te bemoeien.

"Ik meen het Wes. Laat mijn hond met rust."

Langzaam en twijfelend laat Wesley zijn pistool zakken. Ook de man van de hond laat zijn pistool zakken. "Nero." Zegt hij waarop de hond braaf naar hem toe loopt, alsof er niks is gebeurd.

Plots draait Enzo zich om. Waardoor ik geschrokken een stap naar achter zet. "En wat heb jij hier mee te maken?" Vraagt hij wenkbrauw ophalend.

"Ik wilde koffie." Antwoord ik zacht.

Met een zucht draait hij zich om. Hij zegt iets tegen Wesley wat ik niet kan verstaan. Wat haat ik het wanneer ze Italiaans tegen elkaar praten. Ik wil ook weten wat er word gezegd.

"Gast, ik deed niks." Sist Wesley.

Enzo gromt bijna enger dan de hond. Hij sist kort iets terug voor hij mijn arm pakt en me naar de keuken trekt.

"Cappucino?" Vraagt hij alsof er niks is gebeurd.

Ik knik, ietwat verbaasd. "Waarom hebben zij een pistool?" Vraag ik aan hem.

Hij draait zich om en leunt tegen het aanrecht aan. "Omdat wij er allemaal eén hebben."

"Jij ook?"

"Yep." De blik in zijn ogen wordt iets duisterder.

"Heb je hem nú bij je?" Vraag ik. Mijn hartslag is hoger dan normaal.

"Nee, die van mij ligt boven in onze kamer."

"Waar?" Schiet eruit voor ik het door heb.

Enzo schiet in de lach. "Babe." Zegt hij op zachte, kleinerende toon. "Dat ga ik jou toch niet vertellen."

Het was ook best een domme vraag, dat moet ik toegeven.

Hij pakt een oplader uit een laadje. "Ik moet even iets doen, blijf jíj hier?"

Verbaasd knik ik. Vroeg hij het nou? Normaal beveelt hij het maar dit klonk als een normale vraag.

Ik kijk hoe Enzo de kamer verlaat voor ik opsta en, hopend dat er niemand is, richting te woonkamer loop. Helaas zit er wel iemand. De blonde man kijkt tv, Kevin scrollt met een verveelde uitdrukking op zijn mobiel en Welsey zit een dramatisch groot verband om zijn arm te wikkelen. Na een kort overleg met mezelf, besluit ik ik een stukje bij Kevin vandaan te gaan zitten. Hopend dat niemand het door heeft zak ik op de bank neer. Helaas voor mij kijken ze alle drie op.

"Hoi." Mompel ik zacht.

De blonde jongen zwaait kort voor hij zich weer tot het tv kijkt.

"Goedemorgen." Kevin kijkt me glimlachend aan. "Lekker geslapen?"

"Ja hoor." Knik ik. En ik moet toegeven dat die laatste uurtjes me goed hebben gedaan.

Met een jammerlijke grom staat Wesley op. Je zou bijna medelijden met hem krijgen. Bíjna..

"Waar ga je heen?" Vraagt Kevin.

"De dokter. Dat beest heeft mijn arm aan gort gebeten."

Ik moet mijn best doen om niet te lachen. Dit noemen we niet zielig, dit noemen we karma.

"En hoe ga je daar precies heen? Je kan daar niet heen rijden."

De blonde man kijkt op. Hij zegt iets in het italiaans tegen Wesley, die iets antwoord wat ik herken als 'grazie', 'bedankt'. Ze lopen beide de kamer uit. Fijn, nu ben ik alleen met Kevin. Ongemakkelijk..

Nieuwsgierig draai ik me naar hem om. Dit is het moment om informatie te verzamelen, en Kevin lijkt me precies het perfecte slachtoffer hiervoor.

"Hoe ken je Enzo?" Vraag ik héél subtiel.

Kevin lijkt niet verrast door deze vraag. "We zaten samen op kamers."

Ondanks dat Kevin niet verrast was door de vraag, ben ik wél verrast door het antwoord. Waarom had ik een veel erger antwoord verwacht?

"Ik was zijn buddy." Ligt hij zijn antwoord verder toe zonder dat ik er naar vroeg. "De zomer voordat we gingen studeren leerde ik hem Nederlands. En liet ik alle hotspots zien."

"Wat studeerde jullie?" Vraag ik door.

"Bedrijfseconomie." Hij lijkt terug te denken en zucht vermoeid. "De enige reden dat ik het heb gehaald is omdat ik bij Enzo mocht afkijken." Hij grinnekt. "We hadden een soort afspraak. Ik ging naar de lessen en maakte notities, en dan maakte hij de opdrachten."

"Oh.." Ik ben verbaasd. Ze zijn dus gewoon school vrienden.

"Wat had je dan verwacht?" Vraagt Kevin lachend.

Ik haal kort mijn schouders op. "Geen idee. Misschien dat jij ook een connectie hebt met de maffia." Netzoals Enzo dat heeft..

Kevin schiet in de lach. "Oh, nee. Ik wist nieteens dat Enzo daarbij had gezeten tot hij een pistool in mijn gezicht duwde en zei dat als ik jou niet zou ontvoeren hij me zou neerschieten en over boord gooien."

Mijn mond zakt een stukje open. "Ben je serieus?"

Kevin knik. "In het begin dacht ik dat hij een grapje maakte, tot jij bewusteloos was en wij daadwerkelijk weg vaarden."

"Wow, goede vrienden ben je dan."

Hij grinnekt zacht. "Het is oké. Ik bedoel, het is niet oké, voor jou niet. Maar ik heb geen zin om tegen Enzo in te gaan, hij blijft een goede vriend van me. Friends who kiddnap toghetter, stay toghetter."

Langzaam knik ik. Dus hij vind het vervelend voor me maar het boeit hem niks. Concludeer ik. "En de rest?" Vraag ik door.

Kevin lijkt te denken. "Wes heeft ook bij ons op school gezeten. Dex ken ik via Enzo, hij zat volgens mij ook bij de maffia."

Het verbaasd me dat hij dit allemaal zegt. "En Art?" Mijn hart bonkt iets sneller.

"Art? Geen idee. Hij is best op zichzelf." Hij kijkt kort om zich heen. "Ik weet wel dat Enzo en Art elkaar haten, dus geen idee waarom hij hier is."

"Hé! Niet zo roddelen." Klinkt plots vanuit de andere kant van de kamer. De man van de hond komt binnen gelopen. Shit, ik wilde nog informatie verzamelen over hem en de blonde man. Ik weet nieteens hun namen.

"Doen we niet." Liegt Kevin.

Mijn blik glijdt naar de hond die samen met de man binnen is gelopen. Hij gaat voor mijn voeten op de grond liggen.

"Hij mag je." Zegt de man die mijn blik volgt.

Ik kijk op naar de man. Hij beschermde me. Denk ik. Tegen Wesley. Precies wat ik van hem vroeg.