Even een minuutje stilte voor dit prachtige liedje aub.

Pov Emma
Zijn hand, die om mijn keel ligt, vernauwt iets. Ademen gaat lastiger. Het is waar, Enzo wordt mijn dood.

*Flashback*
"Holy shit, dat is Enzo."

Gelijk kijkt Roberto me serieus aan. "Ken je hem?"

"Uhm.. Nee, één keer gesproken." Lieg ik.

"Blijf uit zijn buurt, hij is echt een psychopaat."

"En als Ro het zegt moet het wel heftig zijn." Lacht Tulio.

"Ik meen het. Toen hij erachter kwam dat zijn vriendin vreemd ging, schoot hij haar neer. Gewoon, zomaar."

Met grote ogen kijk ik hem aan. "Shit.."

"Als je hem wél kent, zeg dat dan. Je weet niet waartoe hij in staat is."

"Ik ken hem niet." Zeg ik nogmaals.

"Mooizo. Ik heb geen zin om naar jouw vermoordde lichaam te zoeken."
*Einde flashback*

Een klap slaat me uit mijn gedachten. Pas wanneer ik een harde trap in mijn buik voel, heb ik door dat ik op de grond lig.

Ik probeer het tegen te houden, want ik wil hem niet de voldoening geven, maar ik kan het niet helpen om een paar keer te hoesten.

Ik voel een scherpe pijn in mijn ribben. Tranen schieten in mijn ogen. Auw, fuck.

Een harde trap in mijn gezicht laat me kreunen. Een warme vloeistof druppelt uit mijn neus.

"Je bent fucking zielig." Sist hij. "Ik heb nu al spijt dat ik je heb ontvoerd. Nu zitten we met je opgescheept." Hij schudt kort zijn hoofd. "Je bent nog vervelender dan ik me kan herinneren."

En hij is gemener dan ik me kan herinneren.

"Je bent de grootste fout van mijn leven." Enzo hurkt naast me neer, hij bekijkt mijn gezicht en lijkt trots te zijn op wat hij heeft gedaan. "Wat hebben we vandaag geleerd?"

"Jou geen ziektes toewensen." Antwoord ik zacht en zonder kracht. Zwak. Ik ben zwak.

Enzo lacht sinister. "Niet op me schelden lijkt me algemener." Hij staat op. "Onthoud dat goed. De volgende keer stop ik niet bij die zielige traantjes van je." Enzo loopt de kamer uit en laat de deur achter zich met een klap dicht vallen.

Hoe heb ik ooit bij hem kunnen blijven? Hij was een monster. Hij ís een monster. Mijn lip trilt. Hoe erg ik het ook tegen probeer te houden, het lukt me niet meer.

Ik rol me op als een balletje. Mijn trillende armen liggen beschermend voor mijn gezicht. Alsof ik bang ben dat hij elk moment terug kan komen.

Tranen vallen oncontroleerbaar uit mijn ogen. Alsof nu pas al het verdriet eruit komt.

Schokkend lig ik op de grond. Laat dit please snel over zijn. Ik kan niet meer.

Pov Chantal
"Met wie ga je ook alweer bellen?"

"Emma haar zus, Eline." Antwoordt Eva.

"Waarom?"

"Omdat ze vragen had ove-" Ze wordt afgekapt door het bel geluid van Skype. "Oh, dat is ze. Stil. Stil." Sist ze.

"Ik zei niks." Breng ik fluisterend uit.

"Sstt." Ze klikt op opnemen.

"Hey!" Hoor ik aan de andere kant. Ik kijk niet mee op de laptop maar ik kan horen dat het Eline is.

"Hey. Hoe gaat het? Heb je nog nieuws?"

"Ja!" Het klinkt enthousiast. "Daar wilde ik je over bellen."

"Wat is er? Weet je waar Emma is?"

"Nee, dat helaas niet. Maar we weten nu duizend procent zeker dat ze ontvoerd is."

Eva kijkt me met grote ogen aan. Emma haar grootste angst was om ontvoerd te worden.

"En we weten door wie." Gaat Eline verder.

"Door wie?" Vraagt Eva. Haar stem is in de hoogte geschoten.

"Enzo Bianchi."

"Die klootzak." Sis ik. Ik wist dat er iets mis met hem was.

"Enzo?" Vraagt Eva verbaasd. "Weet je het zeker?"

"Ja. Bijna zeker."

"Bijna? Honderd procent dat het die klootzak is." Hoor ik plots een andere stem. Wie is dat? "Emma was doodsbang voor hem, ze zou zijn naam nieteens durven uitspreken als het niet echt nodig was."

"Hebben we het wel over dezelfde Enzo?" Vraagt Eva. "Enzo als in, Emma haar ex van een jaar geleden."

"Ja." Hoor ik twee stemmen tegelijk. Ik ijsbeer door de kamer terwijl ik naar het gesprek luister.

"Dat kan ik me bijna niet voorstellen. Hij was heel aardig en charmant. Hoe hij zich kleedde en praatte was zo netjes en beleefd."

"Netjes?" Ik stop mijn geijsbeer en zak naast Eva neer zodat degene achter de laptop me ook kunnen zien. "Enzo was niet beleefd of charmant, hij was een sociopaat. Ik snap dat jij voor zijn gladde praatjes en nette pakken valt, maar Emma? Ik snap nogsteeds niet hoe ze het niet door kon hebben."

"Liefde maakt blind." Antwoordt Eva zweverig.

"Dit was geen liefde." Spreek ik haar tegen. "Hij gebruikte haar alsof ze zijn muppet was."

"Emma haar leven was een puinhoop in die tijd. Ze wist niet wat ze wilde, en hij leek dat heel goed te weten. Ook voor haar." Zegt ze. "Hij bracht orde in haar chaos."

"Gatver, wat cliché." Walg ik.

"Ik mag jou." Lacht de andere meid naast de zus van Emma.

Eva slaat haar armen over elkaar. "Zeg wat je wil, ik vond hem aardig. Zelfs na het uit was gegaan."

"Wacht." Zegt Eline. Iedereen blijft voor een kort moment stil. "Zelfs na het uit was gegaan?" Herhaalt ze. "Wanneer heb je hem voor het laatst gezien?"

"Uhm.." Eva denkt na. "Ik denk een maandje nadat jullie weg waren gegaan. Hij zei dat hij ging verhuizen, terug naar Italië."

Eline stoot de meid naast haar aan. "Een maand nadat wij weg gingen." Zegt ze. Ze houdt wel erg van het herhalen, valt me op. "Layla, weet je wat dat betekent? Emma heeft hem niet vermoord."

Mijn ademhaling stopt voor een moment. "Zei ze nou vermoord?" Vraag ik zacht aan Eva.

Ze knikt traag. "Waarom dacht je dat Emma hem had vermoord?"

"Omdat ze word gezocht voor moord. Op Enzo Bianchi."

"Nee, dat kan niet." Zegt Eva. "Ik zag hem na jullie weg waren."

"Hoe was hun relatie?" Vraagt de andere meid plots. Volgensmij heet ze Layla.

"Emma hield van hem." Antwoordt Eva.

"Houden van zijn grote woorden, Eefje. Of ze hem leuk vond? Ja. Maar of ze van hem hield?" Ik trek een moeilijk gezicht. "Dat betwijfel ik."

"Oké, prima. Niet houden van, maar ik weet wel dat ze hem heel erg leuk vond. In het begin dan."

"Ze vond hem niet leuk." Zeg ik.

"Jullie spreken elkaar wel erg tegen." Brengt Layla droog uit.

"Ik weet dat het gek klinkt, maar ze vond hem niet leuk, ze vond het idee van hem leuk. Iemand aan haar zijde, waar ze heen kom als ze iemand nodig had of als ze zich verveelde. Iemand die van haar hield en beschermde tegen al het kwade." Som ik op. "Ze had alleen niet door dat hij zelf de kwade was."

Ik zie hoe Layla hevig knikt. "Emma heeft altijd al op foute mannen gevallen. Zet haar in een kamer met 99 leuke, aardig gasten en 1 klootzak, en ze kiest voor de klootzak."

Een zielige lach verlaat mijn mond. "Dat is zo triest, maar zo waar."

"Niet allemaal klootzakken. Jax was leuk."

"Nee, hij is ook een klootzak." Reageert Layla.

"Hé, ik kan jullie verstaan." Klinkt plots een stem vanuit de verte. Er verschijnt een man in beeld. Ik herken hem als Jax. "Hoe gaat dit helpen met Emma vinden?" Vraagt hij. "En hoe erg is die Enzo precies?"

Ik denk na. Hoe erg?

*Flashback*
"Wow, kijk eens aan wie heeft besloten om op te komen dagen." Zeg ik sceptisch. "Jou hebben we al lang niet meer gezien."

Ik kijk op naar de deuropening waar Emma staat. Ze staart me aan maar zegt niks. Het lijkt wel of ze in shock is. "Wat is er?" Vraagt Eva.

Haar blik vestigt zich op Eva voor ze antwoordt. "Hij heeft me geslagen." Het klinkt alsof ze zelf niet door heeft wat ze zegt.

"Wat?" Vraag ik terwijl ik op spring.

"Ik zei dat ik naar jullie toe ging, maar dat vond hij niet leuk. Hij werd boos en toen kregen we ruzie." Ik zie tranen in haar ogen branden. "Hij sloeg me."

"Oh mijn God." Eva loopt naar haar toe. "Gaat het goed?"

Ze knikt nog steeds een beetje verward. "Ja, hij sloeg niet heel hard."

"Niet heel hard?!" Vraag ik, terwijl ik ondertussen ook naast hen ben komen staan. "Die klootzak moet gewoon met zijn losse handjes van je af blijven."

Eva knikt instemmend. "Het is beter als je afstand van hem doet."

"Nee." Emma schudt haar hoofd. "Dit was gewoon.." Ze denkt na. "Ik kan hem veranderen."

"Emma." Zeg ik zacht. "Hij zal niet veranderen. Het is verwaandheid om te zeggen dat je dat kan."

Eva geeft me een tik tegen mijn arm. "Verwaandheid is niet het goede woord." Spreekt ze me tegen. "Maar ik ben het wel met Chantal eens. Ik snap dat je hem niet wil laten gaan, maar hij gaat je hart breken."

"Misschien wel meer dan alleen je hart." Val ik haar bij. "Het is het niet waard."

Emma lijkt in tweestrijd te zitten. "Hij kan zo charmant zijn."

"Hij is een abusive leugenaar."

Er klinkt een ringtoon. Emma haar ogen worden groter wanneer ze naar het scherm kijkt.

"Is dat hem?" Vraag ik. "Ga je opnemen?"

"Nee." Ze schudt haar hoofd en drukt haar mobiel uit. "Ik wil hem nu niet spreken." Gelijk komt er een berichtje binnen.

"Wat zegt hij?" Eva buigt over haar mobiel heen.

"Neem op." Wederom klinkt er een geluid. "Het spijt me." Leest Emma voor. "Kom hier heen." Ze klinkt haar mobiel uit en stopt deze weg.

"Je gaat toch niet serieus daar heen?" Vraag ik.

"Nee. Tuurlijk niet."
*Einde flashback*

"Laten we het erop houden dat hij losse handjes had die steeds losser werden naarmate ze langer een relatie hadden." Zeg ik. "En Emma was te eigenwijs om er iets van te zeggen of om het uit te maken."

Eva knikt instemmend. "Dus we moeten haar zo snel mogelijk daar weghalen."