Bij mij is het al na 12'en dus dit telt als een vrijdag XD

Pov Emma
Ik kijk naar het spel wat voor me op tafel ligt. 'Saboteur'. Dit heb ik nog nooit gespeeld. Wat ook niet gek is want meestal haat ik spelletjes. Maar hé! Alles om onder Enzo uit te komen. Letterlijk.

"Oké." Kevin kijkt me doordringend aan. "Er zijn twee teams. De kabouters en de saboteurs. Je weet niet van elkaar wat je bent. De kabouters moeten een weg maken naar het goud." Hij steekt een kaartje in de lucht. "En de saboteurs moeten dat voorkomen. Kevin gooit een paar kaarten op de tafel. "Dat zijn blokkeer kaarten en met dezelfde maar met een groen randje kun je jezelf, of anderen, deblokkeren." Er wordt een kaart onder mijn gezicht geduwd. "Dat is de zie-kaart. Snap je het?"

"Uhmm.."

"Geeft niet." Kapt hij me af voor ik überhaupt antwoord heb gegeven. "Enzo helpt je wel."

"Huh?" Hoor ik verbaasd. Enzo kijkt op van zijn mobiel. Hij kijkt Kevin vragend aan.

"Jij helpt haar." Verduidelijkt Kevin. Hij deelt de kaarten uit. Ik kijk wat ik ben en zie dat ik een saboteur ben. Shit, ik ben niet goed in de bad guy zijn. Ik doe wel gewoon wat de rest doet aangezien ik het spel nog niet helemaal snap.

"Zie-kaart!" Roept Kevin hard na we een aantal rondes hebben gespeeld. Hij pakt één van de drie gesloten kaartjes. Als ik het goed heb begrepen zijn twee daarvan steen, en is één het goud. "Dit is het goud." Hij probeert serieus te kijken maar schiet al snel in de lach.

"Jezus, wat overtuigend zeg." Bromt een man sarcastisch.

Een andere man zegt iets in het italiaans voor hij een kaart naar Kevin gooit. Kevin is geblokkeerd.

"Bastardo." Moppert Kevin boos.

Alle blikken draaien zich naar mij. Oh shit, ik ben. Snel wil ik een kaart neerleggen.

"Nee!" Hoor ik naast me. Enzo houdt mijn hand tegen. "Doe deze." Hij buigt iets naar me toe. "Altijd doen alsof je de goede bent, en wanneer ze je vertrouwen maak je ze in." Fluistert hij in mijn oor.

Ik knik langzaam. "Doe je dat ook altijd in je relaties?" Langzaam draai ik mijn gezicht zijn kant op. "Of was dat alleen bij mij?"

"Oeff.."

Enzo kijkt me grijnzend aan maar ergens in zijn ogen zie ik woede. Waarom houdt hij het tegen? Snel kijk ik weg maar hij draait gelijk mijn gezicht weer zijn kant op. "Sei uniqo." Fluistert hij. Hij gaat weer rechtop zitten. "Doe deze." Zegt hij serieus. "Daar."

Een zucht verlaat mijn mond. Puur om hem te irriteren, pak ik de kaart die ik niet mocht op leggen en leg die toch op. Ik hoor een geërgerde grom uit zijn mond komen. Missie geslaagd.

"Je had naar Enzo moeten luisteren." Zegt de man waarvan ik niet zeker weet of hij of de hond Nero heet. Hij gooit een kaart naar me toe. Verbaasd kijk ik er naar. Hij heeft me geblokkeerd..

"Ah, doe niet zo lullig." Kevin gooit ook een kaart naar me toe. Oké, ik ben weer gedeblokkeerd. "Dit is de eerste keer dat ze het speelt."

"Ha." Lacht Dex. "Jij bent gewoon een saboteur." Hij gooit nóg een blokkeer kaart naar Kevin, die er al één had.

Zonder wat te zeggen blokkeert een andere man Dex. Waarop Dex hem boos aan kijkt. "Verdomde saboteurs."

Een beetje verward kijk ik naar het spel. Wat is er zojuist gebeurd? Vragend kijk ik Enzo aan. Wat moet ik doen?

Hij lacht. "Oh, dus nu heb je mijn hulp wél nodig?" Hij buigt iets meer naar me toe. "Blokkeer Dex."

"Als je het waagt." Sist hij.

"Sorry." Zeg ik zacht terwijl ik hem de blokkeer kaart geef.

"Serieus?" Hij kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Nu luister je wel naar hem? Ik ben teleurgesteld."

Enzo kijkt me grijnzend aan. Hij lijkt erg te genieten van Dex zijn leed. Waarschijnlijk is dit Enzo zijn favoriete spel. Liegen en bedriegen is echt zijn ding. En hij is er nog goed in ook.

Na nog een aantal rondes is het spel afgelopen. Dex en de man van de hond hebben zo erg verloren dat het gênant is. Maar ze hadden ook weinig kans. De saboteurs waren met zijn drieën.

"Ik wil een revanche." Zegt Dex.

"Nee." Enzo staat op en trekt mij ook overeind. "Ik geef haar even een rondleiding."

Voor ik nog wat kan zeggen trekt hij me al de kamer uit. We komen aan in een grote ruimte met banken. "Dat was de keuken." Meldt hij me alsof ik dat nog niet door had. "Dit is de woonkamer." Hij wijst verschillende dingen aan. "Dat is een deur naar een nutteloze zaal, Cane, de deur naar de tuin en door die deur kom je bij de hal."

Mijn blik is blijven haken bij de man op de bank. Hij kijkt Enzo raar aan. "Dat is niet hoe je mensen aan elkaar voor stelt." Lacht hij.

"Jullie leren elkaar vanzelf wel kennen." Enzo trekt me mee richting de tuin. Het is de zelfde binnenplaats als waar we aan kwamen. "Hier mag je komen, want zoals je kunt zien, kun je geen kant op."

Ik knik. Dank je voor het erin wrijven, Enzo.

"De andere kant," gaat hij verder. "Is verboden terrein." Hij trekt me weer mee. "Ik laat het je wel zien."

We lopen door de hal richting een grote deur. Enzo opent de deur en trekt me mee naar buiten. We staan voor een groot bos. Het ziet er grillig en donker uit, ondanks dat de felle zon schijnt.

"Naast dat ik geen zin heb om achter je aan te moeten rennen, is dit bos erg gevaarlijk. Dus denk nieteens aan ontsnappen." Hij draait zich naar me om. "Begrepen?"

Ik knik snel, maar antwoord niet.

"Oké, top." Hij loopt weer naar binnen, trekt mij mee en doet de deur weer dicht. "Daar is de kelder maar die laat ik een andere keer wel zien."

"Wat is er in de kelder?" Vraag ik.

Enzo draait zich naar me om. "Dat laat ik een andere keer wel zien." Herhaalt hij.

Ik draai mijn gezicht naar de kelder deur. Wat zou erachter zitten? Zo snel als ik kan ruk ik me los en ren naar de deur toe. Ik trek de deur open en ren de trap af. Halverwege de trap word bruut de lucht in getild.

Enzo, tenminste, ik neem aan dat het Enzo is, tilt me de trap op richting de eerste verdieping. Boven aangekomen loopt hij zijn kamer in. Hij gooit me, letterlijk, op het bed. Zelf gaat Enzo een stukje bij me vandaan zitten. "Het wordt tijd dat je gaat luisteren." Zegt hij. "Ik ben dit kinderachtige wegren gedoe zat. En ik heb al helemaal geen zin om je telkens achter na te moeten rennen en je tegen te houden."

"Misschien moet je cipiers inhuren die de cel komen bewaken."

Abrupt staat Enzo op, hij kijkt me boos aan. Nog voordat hij bij me is heb ik al mijn excuses aangeboden. "Sorry!" Zeg ik snel. "Het was een grapje, sorry."

Hij gaat voor me zitten. "Grapjes horen grappig te zijn." Zegt hij zacht.

Wow, goede constatering Sherlock. Ik schraap zacht mijn keel. "Enzo?" Mijn hart bonkt in mijn keel. "Waarom laat je me met gaan? Het spijt me als ik dingen heb gedaan die pijn deden. Als het kon zou ik alles terug nemen, echt waar." Mijn mond voelt droog aan. "Laat me gaan, alsjeblieft. Het is duidelijk dat jij me hier ook niet wil hebben, je haat me. Mijn aanwezigheid zorgt alleen maar voor nare herinneringen, waar we beide niet aan herinnerd willen worden." Ik stop kort om Enzo zijn reactie af te wachten maar hij zegt niks. "Laat me gaan, en dan kunnen we beide dit achter ons laten en weer door gaan met ons leven."

Met een hart wat nog nooit zo snel heeft geklopt kijk ik hem afwachtend aan. Enzo kijkt me emotieloos aan, tot zijn gezichtsuitdrukking naar boos veranderd. Voor ik het door heb voel ik een harde klap in mijn gezicht.

"Wat had ik gezegd over onderhandelen?" Hij pakt mijn gezicht vast en draait het zijn kant op.

"Niet onderhandelen." Antwoord ik zacht na het zien van zijn vragende blik.

"Waarom doe je dat dan wel?" Vraagt Enzo op dezelfde zachte toon.

"Uhm.." Ik blijf stil. Waarom onderhandel ik eigenlijk? We weten beide dat het geen nut heeft.

"Precies." Zijn stem klinkt plots hard en kil. Hij laat me los. "Gewoon niet meer doen. Het heeft geen zin." Hij loopt naar de deur toe. "Deze laat ik open, maar jij blijft hier. Begrepen?"

Ik knik op zijn vraag. De vraag wat eerder een commando was.

Pas wanneer Enzo de kamer uit is leg ik mijn hand op mijn wang. Dang, dat was best hard.

Ik schrik op wanneer de deur met een klap open gegooid wordt. Is Enzo nu al terug? Maar het is niet Enzo die in de deuropening staat, het is een bekend gezicht die ik liever niet zie. Wesley.

Hij kijkt me glimlachand aan. "Volgens mij moesten wij nog iets afmaken."

Zodra hij een stap in mijn richting zet, sta ik op. "Uhm.." Mompel ik. "Ik moest eigenlijk naar beneden." Ik wil langs hem lopen maar hij houdt  me tegen. Hij duwt me terug naar waar ik stond. "Niet zo snel. Het gaat leuk worden." Wesley blijft me naar achter duwen tot ik de koude muur raak.

"Ik denk da-"

Een hand over mijn mond kapt mijn zin af. "Je moet niet denken." Zegt Wesley. Hij haalt zijn hand weg. "Zoals je waarschijnlijk wel hebt gezien, is er bijna geen mogelijkheid om weg te komen."

Bíjna geen mogelijkheid? Dus er is wel eén mogelijkheid? Ik kijk Wesley bijna hoopvol aan. Wat wil hij hiermee zeggen?

Ik voel zijn hand op mijn schouder rusten. Hij staat nog steeds voor me. Zijn hand glijdt over mijn arm heen. Met mijn ogen volg ik hem.

"Waar is Enzo?" Vraagt hij.

"Beneden." Antwoord ik, hopend dat hij naar Enzo opzoek was en niet naar mij.

"Mooi zo." Fluistert Wesley zacht. "Dan zal niemand ons storen."

Geschrokken kijk ik op. Wat? Zijn overige hand pakt mijn gezicht vast. Mijn ogen worden groot. Nee, dit wil ik niet. Met alle kracht die ik heb duw ik hem aan de kant.

Ik ren langs hem de kamer uit. Achter me hoor ik zijn zware voetstappen. Zo snel als ik kan ren ik de trap af. Ik ren de eerste beste deur in. Binnen bots ik gelijk tegen iets op. Twee handen pakken me net optijd vast zodat ik niet om val.

"Ho, voorzichtig." Hoor ik een stem zeggen.

Ik kijk op om te zien dat Dex degene is die me op had gevangen. "Waar ren je voor weg?" Vraagt hij. Ik kijk achter me om te zien of Welsey me is gevolgd. Heel even ben ik verbaasd en denk ik dat hij niet meer gaat komen maar dan wordt de deur open gegooid. Wesley kijkt me boos aan.

"Oh." Lacht Dex.

"Jij kleine tr-"

"Verdomme!" Wordt Wesley zijn gescheld afgekapt. Ik draai me om om te zien dat Enzo de kamer in is komen lopen. Shit. "Ik had gezegd dat je boven moest blijven." Binnen een paar ferme stappen staat hij voor me. Hij pakt mijn arm stevig vast.

Ik knijp mijn ogen dicht, wachtend op een klap, maar die komt niet. Verbaasd open ik weer mijn ogen. Waarom slaat hij me niet?

In plaats van een klap, trekt hij me mee richting de woonkamer. Hij duwt me op de bank en gaat zelf naast me zitten. Ik wil gelijk weer opstaan maar hij trekt me al weer terug. "Zitten en zwijgen." Sist hij.

Als een braaf hondje blijf ik zitten. Mijn hart bonkt zenuwachtig. Ik voel hoe Enzo met een pluk haar speelt. Hij buigt naar me toe. "Waarom is het zo lastig om te luisteren?" Fluistert bij zachtjes.

Ik kijk naar Wesley die, achter ons aan, ook de woonkamer in is komen lopen. Denkt Enzo serieus dat ik het leuk vind om hier te zitten? Geloof me, ik ben veel liever boven dan hier, naast Enzo op de bank. Alleen die klootzak van een Wesley moest dat perse verpesten.

Ik voel hoe zijn handen mijn gezicht vast pakken. Hij draait het zijn kant op. "Babe. Vergeet niet om te ademen."

Nu pas merk ik dat ik mijn adem in hield. Voorzichtig adem ik uit. Alsof ik bang ben dat hij het merkt.

Enzo grijnst. "Ga je nog antwoord geven?" Vraagt hij plagerig.

Langzaam schud ik mijn hoofd.

"Prima." Snuift hij. "Ik verzin wel een manier waardoor je wél luistert." Om zijn woorden kracht bij te zetten, legt hij zijn hand op mijn been. Ik staar ernaar maar durf er niks van te zeggen.

"Handjes thuis, hé Enzo!" Hoor ik iemand lachend zeggen.

Enzo grinnekt zacht maar haalt, tot mijn verbazing, wél zijn hand van mijn been af. "Ik doe niks."

"Jeah right." Lacht Dex. "Ik vraag me af of zij het daar ook mee eens is."

Enzo, die me eindelijk los had gelaten, pakt me weer vast. "Doe ik iets vervelends?" Vraagt hij op een lieve toon aan me.

Ik staar hem aan. Ook al wil ik zeggen dat hij vervelend is en dat hij moet oprotten, ik durf het niet. Langzaam schud ik mijn hoofd.

"Zie je?" Grijnst Enzo naar de mannen terwijl hij mijn gezicht weer los laat.

"Ach, dat kind is gewoon bang voor je."

Klopt. Denk ik bij mezelf. Dat heeft hij héél goed gezien. Applausje voor zijn oplettendheid. Ik rol met mijn ogen. Ik bedoel, wie is er niet bang voor dit harteloos, onmenselijk monster? Hij lijkt misschien wel oké, maar ik wéét waartoe hij in staat is.

*Flaskback*
"Emma?" Hoor ik nog een keer. "Em, schatje.. Babe, het spijt me. Ik zal je geen pijn doen, oké?"

Heel even twijfel ik. Als ik hier weg wil móet ik toch echt langs hem.

Een harde klap laat me opschrikken. "Verdomme Emma! Doe die deur open!" Schreeuwt hij.

Van schrik deins ik achteruit. Nu ga ik die deur al helemaal niet meer open doen.

Ik wacht gewoon tot hij in slaap valt en ik weg kan sneaken. Ja, dat klinkt als een goed plan.

Ik kijk in de spiegel en zie tot mijn schrik een bloedvlek op mijn shirt. Snel knoop ik mijn shirt omhoog. Er zit een diepe snee in mijn zij. Ik zoek door de laadjes naar een washandje. Wanneer ik dat eindelijk heb gevonden houd ik het tegen de snee aan.

"Emma?" Ik hoor het gekletter van een mes dat op de grond valt. "Em, ben je gewond?"

Mijn ademhaling versnelt. Oké, gewoon rustig blijven. Stay calm.

"Emma!" Ik hoor geklop op de deur. "Antwoord me!"

"Nee, rot gewoon op." Het wordt heel even zwart voor mijn ogen. Langzaam zak ik op de grond. Ik leun tegen de koude muur aan. Oké, gewoon rustig blijven.
*Einde flashback*

Er glijdt een rilling over mijn rug. En dan komt het binnen als een kogel. Dit wordt mijn dood.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ik ben flink los gegaan met de schuine stukjes.. Oeps..