Pov Emma
De hele avond heb ik met vragen gezeten. Kort gezegd heeft Enzo me ontvoerd om wraak te nemen omdat ik hém heb vermoord. Maar hij is niet dood. Wat voor fucked up beredenering is dat?

Oké, ik geef toe dat ik fouten heb gemaakt, maar dit gaat wel erg ver. Dít heb ik niet verdiend.

Hoe laat zou het zijn, drie uur? Vier uur? Met een zucht kijk ik opzij. Enzo slaapt al. Kan ik hem niet gewoon wurgen? Of een kussen in zijn gezicht duwen? Helaas gaat dit lastig als één hand vast zit aan het bedframe.

Ik trek de deken meer over me heen. Terwijl mijn hand al bijna verlamd is door deze akelige positie, sluit ik mijn ogen. Nog twintig jaar, denk ik bij mezelf, en dan ben ik vrij.

~~

"Babe." Hoor ik vaag. Zachtjes word ik door elkaar geschud. Ik negeer het en draai me om. Bijna gelijk word ik weer terug gedraaid. "Word wakker, we zijn er."

In een miliseconde schiet ik omhoog. "We zijn er? Op het land?"

Enzo lacht. "Ja, we gaan zo aanmeren, zorg dat je klaar bent."

Nu pas zie ik dat de kamer helemaal opgeruimd en netjes is. Heeft hij dit allemaal gedaan terwijl ik aan het slapen was?

"Zorg dat je klaar bent." Zegt Enzo nogmaals voor hij de deur uit loopt.

Ik spring uit het bed, blij dat de handboei weg is. Oh gosh, we zijn bijna op het land. Ik ren naar de badkamer. Daar kleed in me om en poets mijn tanden.

Blij dat ik snel weer land onder mijn voeten zal voelen, loop ik naar buiten. Mijn mond valt een stukje open. We zijn heel dichtbij het land. En het is prachtig. We zijn zelfs zo dichtbij dat als je nu zou vallen, je naar de kant kunt zwemmen.

Wacht.

Kan ik niet gewoon springen en naar de kant zwemmen? Dat zullen ze toch niet merken. Eerst wil ik wel weten of de kust veilig is. Letterlijk de kust, ik wil niet bovenop een rots springen. Ik kijk over de rand, er lijken geen stenen of rotsen te liggen. Voor ik spring moet de kust hier aan dek ook veilig zijn.

Ik draai me om en schrik me bijna een hartaanval. Een geschrokken gil ontsnapt mijn mond. Recht voor me staat Enzo.

"Zoek je iets?"

"Nee." Antwoord ik snel. "Ik was de zee aan het bewonderen."

Enzo pakt mijn arm stevig vast. "Haal je niks in je hoofd. Het water is nog steeds heel erg koud." Hij trekt me hard mee richting de keuken.

"Goedemorgen." Zegt Kevin vrolijk. "Eindelijk van deze tering boot af."

Zonder dat ik erom vroeg, zet Enzo een kop koffie voor me neer. "Dank je..?" Zeg ik verbaasd.

"Graag gedaan." Hij draait zich om. "Soort van." Hoor ik hem zacht mompelen.

"Jep, dat zijn de nadelen van het ontvoeren van iemand."

Met een ruk draait Enzo zich om. Zijn ogen staan op onweer.

"Grapje." Zeg ik gelijk.

"Ik vermoord je met alle liefde hoor, heb je dat liever?"

Snel schud ik mijn hoofd. "Nee."

"Nou, zit dan niet zo te zeuren. Ik heb je nog geeneens pijn gedaan."

Ik trek mijn mond open om er tegenin te gaan maar sluit deze al gelijk. Hier heeft hij een punt. Hoewel hij me bijna heeft laten verdrinken, heeft hij me nog niet echt pijn gedaan. Nu ik erover na denk vraag ik me af of hij me eigenlijk óóit pijn heeft gedaan. Ja, ik heb soms een enkele klap gehad, maar hij heeft me nooit écht heel veel pijn gedaan?

"Zie je?" Zegt hij tevreden. "Graag gedaan hoor."

Maar als hij me nooit pijn heeft gedaan, waarom ben ik dan zo bang voor hem?

*Flashback*
"Wat is dat?" Vraag ik.

"Zie het als een medicijn om lekker rustig te worden." Hij houdt de aansteker eronder. "Voorgeschreven door dokter Romano."

"Ik weet het niet, Enzo."

"Kom op schatje, één trekje maar." Hij duwt de folie onder mn gezicht. "Één trekje."

"Enzo, ik-"

"Inhaleren." Beveelt hij.

Ik weet niet waarom maar op een of andere manier word ik bang van hem. "Enzo, stop. Je maakt me bang."

"Dat is precies de reden dat je moet inhaleren. Dan ben over een paar minuten helemaal zen."

Voorzichtig inhaleer ik de damp. "Kom op babe, je kunt beter dan dit." Hoor ik hem zeggen. Ik inhaleer nog een keer diep en zet dan een stap achteruit.

"Goed zo, schatje." Hij legt de folie weg en zet weer een stap dichterbij.

Verward kijk ik naar de folie. Waarom neemt hij niks?

Enzo grijnst. Hij duwt me tegen de muur en begint me kusjes te geven.

Ik probeer hem weg te duwen. Het lijkt wel of al mijn kracht weg is. "S-stop."

"Sst, Caramellina." Hij streelt liefkozend over mijn wang. "Il silenzio di un bacio vale più di mille parole."

"W-Wat?"

Hij kust me zacht op mijn mond.
*Einde flashback*

Ik ril door de herinnering. Dát is dus de reden waarom ik bang voor Enzo ben. Hij sloopt je mentaal, voor hij toe slaat. Leuk om daar weer aan herinnerd te worden. Kuch Kuch.

Enzo kijkt me grijnzend aan. "Last van trauma's?" Grijnst hij voor hij de deur uit loopt.

"Waarom loopt hij altijd zo random weg na zulke zinnen gezegd te hebben?" Vraagt Kevin verward. "Dat is zo raar."

Ik draai me naar Kevin toe. "Is het de bedoeling dat ik mee loop?"

"Emma!" Hoor ik Enzo hard roepen.

Kevin schiet in de lach. "Oh, blijkbaar wel."

"Shit." Snel sta ik op. "Het is zo vervelend dat hij zo onduidelijk is." Ik loop in een snelle pas terug naar Enzo zijn kamer.

"Ben je klaar?" Vraagt Enzo. "We komen binnen een minuut aan." Ik knik op zijn vraag. "Oh, en babe." Hij leunt naar me toe. "Dat we van deze boot af gaan, betekent niet dat het makkelijker voor je gaat worden." Met een stevige grip pakt hij mijn kaak vast. "En stop met me tegenspreken. Deze boot is een paradijs in vergelijking met de hel waar je straks in terecht komt."

Onbewust ben ik gestopt met ademen. Er loopt een koude rilling over mijn rug. Ik hoor een bonk.

Enzo kijkt op. Hij geeft een zachte tik tegen mijn wang aan. "Het ziet er naar uit dat we er zijn."

Zenuwen gieren door mijn lijf. We zijn er. Op het land. Ergens ben ik heel erg opgelucht. Ik kan namelijk sneller rennen, dan zwemmen.

Enzo pakt mijn arm vast en trekt me mee het schip af. Wat onhandig loop ik de pier op. Wanneer ik opkijk zakt mijn mond mond. In alle heilige shit, wat is dit? Dit huis is mega, is het wel een huis? En dan schiet het me te binnen.

"Het hotel van je ouders." Zeg ik zacht.

Enzo lijkt verbaasd. "Je weet het nog?"

"Ja." Antwoord ik. "Hier ben je opgegroeid."

"Klopt." Voor een kort moment grijnst hij. "Ik zei toch dat ik je ooit mee zou nemen hier naartoe." Hij pakt mijn arm en trekt me weer mee. Zodra je de pier af loopt kom je op een enorme binnenplaats. Het eerste wat me opvalt zijn de belachelijk hoge muren aan beide kanten. Ontsnappen heeft via deze kant dus geen zin.

"Nu u." Hoor ik Enzo lief zeggen. Hij duwt me met een harde zet het huis in.

Holy shit, dit is een mooi huis. Het ziet er klassiek en groot uit. Vooral het plafond en de kroonlijsten zijn- is dat een hond? Mijn blik blijft hangen op het beest.

"Je hebt een hond?" Vraag ik verward aan Enzo. Hij háát dieren.

"Niet mijn hond."

"Mijn hond." Er komt een man de gang binnen lopen. "Nero."

Voor een aantal seconde staar ik hem aan. Heet de hond of de man Nero? Dan draai ik me weer tot de hond, die ondertussen voor me staat. Ik buk en aai het beestje.

"Kijk uit. Hij bijt."

Voor even houd ik mijn hand stil. De hond brengt zijn kop naar mijn hand. Heel kort ben ik bang dat hij me gaat bijten maar dan geeft hij me een likje.

"Awch, wat ben jij een schatje." Zeg ik zacht.

"Hij verstaat je niet. Het is een Duitse herder." Hoor ik de man achter me lachen.

Ik trek kort mijn wenkbrauwen op. Zet hij me nu voor schut? Dan kan hij het krijgen ook. Ik aai de kop van de hond. "Du bist ein Schatz." Zeg ik. "Bitte bleib bei mir, und beschütze mich vor diesen Arschlöcher."

"Tuurlijk," klinkt Enzo zijn stem. "Ze spreekt ook Duits."

Ik knik en sta weer recht.

De man die tot nu toe zijn aandacht op mij had gericht, draait zich tot Enzo. "Ik heb je wel gemist, man."

Enzo glimlacht. "Ja, ik ben blij dat we er eindelijk zijn."

"Die kut boot." Kevin gooit een tas de gang in. Hij kijkt de onbekende man aan. "Oh. Jij."

"Ook leuk om jou weer te zien, Kev." De man lacht. "Jammer dat je niet over boord bent gevallen."

"Oké." Lacht Enzo. "Vechten jullie deze vete maar uit, dan laat ik haar de kamer zien."

Ik kijk verbaasd op wanneer Enzo mijn arm strak vast pakt. Oh, met 'haar' bedoelde hij mij. Ja, tuurlijk, wie anders? Hij trekt me de immens grote hal door. Met grote ogen kijk ik voor me uit. Aan het einde van de hal kun je via beide kanten, links en rechts, met een trap omhoog. De trappen lopen in een boog en eindigen op hetzelfde punt.

Enzo kiest voor de rechter trap en sleept me achter zich aan. Na nog een gang door te hebben gelopen, opent hij een deur. Hij duwt me de kamer in en sluit de deur achter ons.

"Welkom bij je cel voor de komende twintig jaar." Grijnst hij.

Ik kijk de kamer rond. Wow, dit is een mooie kamer. We staan nu in het slaapgedeelte maar er zijn nog meer deuren.

Enzo wijst een deur aan. "De badkamer." Nu wijst hij een andere deur aan. "De omkleedkamer en achter die deur is een kleine keuken."

Mijn mond zakt een stukje open. Omkleedkamer? En een keuken? Dit moet vast een heel duur hotel zijn geweest.

"Oh, en," Enzo trekt me mee naar de andere kant van de kamer. Hij schuift een grote glazen deur open. "Het balkon."

Mijn ogen glijden over het prachtige uitzicht. Het lijkt wel een schilderij van Bob Ross. "Wow." Is het enige wat er uit mijn mond komt.

"Bevalt het je?" Vraagt hij grijnzend.

Ik knik. Jammer van het gezelschap maar deze kamer is prachtig en het uitzicht is onrealistisch mooi.

"Is er ook roomservice?" Vraag ik met een ietwat ingehouden grijns.

"Nee, alles is selfservice hier." Enzo trekt me weer mee naar binnen en gooit me letterlijk op het bed.

Ik wil gelijk weer opstaan maar de zachtheid van het bed houdt me tegen. Serieus? Zelfs het bed ligt lekker? Ik laat me achterover vallen en zucht. "Dit ligt zo lekker, hier kom ik nooit meer vanaf."

"In dat geval." Hoor ik. Voor ik begrijp wat Enzo bedoelt, belandt hij al bovenop me.

Geërgerd kijk ik hem aan. "Ga weg."

"Ik dacht dat je nooit meer van dit bed af zou komen."

"Ik heb me bedacht." Zeg ik zacht. "Ga nu maar van me af." Ik duw tegen zijn borst maar hij blijft boven me hangen. "Alsjeblieft?"

Enzo lacht. "Babe, je moet beter na denken voor je dingen zegt." Hij drukt een kus op mijn voorhoofd. "En stop met zo tegenstribbelen." Hij pakt mijn handen vast. Met een grijns kijkt hij me aan. "Alsjeblieft?" Zijn toon klinkt melig en spottend tegelijkertijd.

"Yo." De deur wordt opengegooid. Met een zucht rolt Enzo van me af. "Wij gaan een sp- oh.. Jullie zijn bezig."

"Nee!" Houd ik Dex tegen. "Kom binnen."

Aan Enzo zijn gezicht kan ik zien dat hij erg geërgerd is, wat mij trots maakt.

"Kevin dwingt ons om een spel te doen. Doen jullie mee?"

"Nee." Zegt Enzo nors. "We waren inderdaad bezig."

Nog voor Enzo me weer vast kan pakken, spring ik van het bed af en ren naar Dex toe. Met een geërgerde zucht staat Enzo op. "Sure. We doen wel mee."

Met een opgelucht gevoel draai ik me naar Dex toe. 'Thank you.' Mimiek ik geluidloos naar hem.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Fijne vakantie iedereen xx