Pov Eline
Ik kijk naar de foto op de laptop van de rechercheur. "Dat is Enzo?" Vraag ik voor de zekerheid.

De rechercheur knikt. Hij slaat zijn handen over elkaar. "Is er iets wat jullie me niet vertellen?"

Ik kijk naar Layla. Er is zo veel wat we hem niet vertellen..

"Nee." Antwoordt Layla. "Dat is er niet. Waar doel je op?"

"Emma wordt gezocht door de Nederlandse politie."

"Wat?" Reageren Layla en ik tegelijk. Ik kijk haar aan. Zij wist dit duidelijk ook niet.

"Ja. Ze wordt gezocht voor moord." Voor een aantal seconde blijft hij stil. "Op Enzo Bianchi."

"Oké, dus hij heeft zijn dood in scène gezet. Dat is niet heel gek."

De rechercheur kijkt haar verrast aan. Hij heeft duidelijk andere theorieën van wat er is gebeurd. "Of heeft Emma de ontvoering in scène gezet om haar onschuld te bewijzen."

"Emma zou dat nooit doen." Reageert Layla boos. "Haar grootste angst is om ontvoerd te worden, dat kan ze niet in scène zetten. En ze klonk doodsbang op die opname."

"Layla, doe rustig."

"Nee! Het is zo. Als je hier alleen komt om Emma te beschuldigen dan kun je beter gaan."

De rechercheur kijkt haar verbaasd aan. "Het is maar een theorie."

Nog voor Layla haar geroep kan voortzetten, vliegt de deur met een klap open.

"Jax?" Vraag ik verbaasd. Wanneer ik hem in de deuropening zie verschijnen.

"Waarom heb je mij niks verteld?" Boos kijkt hij me aan. "Emma is vermist en je vindt dat niet belangrijk genoeg om te zeggen?"

"Omdat jij verdachte nummer één bent." Reageert Layla fel. Ze is duidelijk nog boos.

"Ohja?" Vraagt Jax. Hij zet een paar stappen richting Layla. "Waar baseer je die onzin op?"

"Op jouw persoonlijkheid en de dingen waartoe je in staat bent."

Ik schrik van Layla haar aanval, Jax duidelijk ook. Ze is wel lekker bezig vandaag. Kuch kuch.

"Je hebt geen idee waartoe ik in staat ben." Sist Jax.

Rechercheur Newton staat op. "Rustig. Je hoeft haar niet te bedreigen."

Met een ruk draait Jax zich om. "Wie de fuck ben jij?"

"Rechercheur Wil Newton." Hij steekt zijn hand uit die Jax niet aanpakt.

"Rechercheur?" Nu draait Jax zich tot mij. "Je hebt de politie gebeld en mij niet?"

"De politie kan ons helpen."

"De politie doet geen ene fuck!" Roept hij naar me.

"Wat zei dat je naam was?" Vraagt de agent aan Jax.

"Waarom wil je dat weten? Zodat je een hele background check kunt doen?"

"Heb je iets te verbergen dan?"

Het blijft een lange tijd stil. Te lang en te stil. "Nee." Antwoordt Jax dan. Hij zet een paar stappen achteruit.

"Nee?" De agent slaat zijn armen over elkaar. "Waarom wil je je naam dan niet vertellen?"

"Jax Vanderwal." Zegt Layla wanneer hij zelf niet antwoordt. "Emma haar ex."

"Trut." Hoor ik heb zacht mompelen.

"Oké." De agent loopt naar zijn laptop. "Eens kijken of je echt niks te verbergen hebt." Hij typet iets in.

"Wacht." Zegt Jax plots. Hij lijkt het opeens heel warm te hebben. "Ik ben niet verhuisd naar een andere staat." Het blijft voor een kort moment stil. "Ik ben verhuisd naar een andere straat. Tien minuten hier vandaan."

"Waarom zei je dan dat je naar Ohio was verhuisd?" Vraag ik zacht.

"Omdat Emma dat wilde."

Layla kijkt hem sceptisch aan. "En hoe precies weet jij wat Emma wil?"

Jax kijkt haar intens aan voor hij wegkijkt. "We hebben een relatie."

*Flashback pov Jax*
"Waarom wil je het ze niet vertellen?"

Emma haalt haar hoofd van mijn schouder. Ze kijkt me aan. "Omdat ze dan commentaar gaan geven."

"Wat maakt dat jou uit. Kom bij mij wonen, dan hoor je het commentaar niet meer."

"Nu nog niet." Zegt ze zacht.

"Wanneer dan wel?" Vraag ik op een even zachte toon terug.

"Binnen een jaar. Ik beloof het. Maar ik wil eerst zorgen dat mijn eigen leven niet meer zo chaotisch is."

Ik druk een kus op haar hoofd. "Oké. Ik wacht op je. Ik zal altijd op je wachten."

Lachend rolt ze met haar ogen. "Gatver wat cliché."
*Einde flashback*

Layla trekt haar wenkbrauwen op. "Ik geloof hier niks van." Ze slaat haar armen over elkaar en kijkt Jax sceptisch aan. "Maar als jij echt zo veel over Emma weet, wie is Enzo Bianchi?"

"Wie?" Vraagt Jax verbaasd.

"Enzo Bianchi. Emma haar ex."

"Emma haar ex?" Vragen Jax en de rechercheur tegelijk.

"Emma had blijkbaar meer geheimen dan we dachten."

Pov Emma
Een tikje maakt me wakker. "Emma." Hoor ik in de verte. Langzaam kom ik weer terug op aarde. Nu pas merk ik dat iemand me door elkaar aan het schudden is.

"Stop." Breng ik uit maar er komt geen geluid uit mijn keel.

"Je voelt ijskoud aan. Heb je hier geslapen?"

Ik knik als antwoord op zijn vraag terwijl ik rechtop ga zitten.

"Ben je gek?"

"Van jullie, ja." Antwoord ik al betwijfel ik of hij het heeft verstaan. Mijn stem klinkt zacht en schor.

"Sta op." Hij trekt me omhoog. "Je moet echt even opwarmen, straks vries je nog dood." Binnen aangekomen duwt hij me op de bank. "En ik zit niet voor niks twee weken lang op deze kut boot." Hij loopt de kamer uit. "Blijf daar!" Hoor ik hem nog net roepen. Niet veel later komt hij terug met een deken en een mok thee.

"Thanks." Breng ik zacht uit. Ondanks dat ik normaal meer van koffie houd, ben ik blij dat hij me thee heeft gegeven. Om op te warmen is thee veel beter dan koffie.

"Mogge." Enzo loopt na een lange, stille tijd de kamer in. Ik probeer hem zo veel mogelijk te negeren en blijf strak voor me uit staren.

"Gast, heb je haar buiten laten slapen?"

Enzo zijn blik schiet naar mij. "Nee hoor, mijn deur was gewoon open."

"Waarom heeft ze dan op het dek geslapen? Het is 's nachts ijskoud daarbuiten."

"Geen idee. Misschien vindt ze dat leuk."

"Dat is niet best." Merkt Kevin droog op. "Ze voelt trouwens ook heel koud aan."

Binnen een paar stappen staat Enzo bij me. Hij hurkt voor me neer. Niet veel later voel ik zijn hand op mijn arm. De warmte van zijn hand straalt uit over mijn hele arm.

"Je trilt." Zegt hij. "Waarom heb je buiten geslapen?"

Ik kijk op en zoek zijn ogen. "Jij zei dat ik weg moest gaan."

Enzo fronst kort. "Niet voor de hele nacht."

"Oh." Mompel ik droog. Dat had hij er dan bij moeten zeggen. Mijn blik glijdt naar mijn handen. Ze liggen trillend in mijn schoot. Ik probeer het trillen tegen te houden maar het lukt niet.

Plots trekt hij me overeind. Verbaasd kijk ik op. "Wat doe-"

"-Sst." Kapt Enzo me af. Hij gaat op de bank zitten en trekt mij op zijn schoot.

Gelijk wil ik weer opstaan maar hij trekt me terug. Zijn armen houden mijn middel stevig vast. "Blijf zitten."

"Nee." Ik duw tegen zijn armen aan. "Laat me los."

"Blijf verdomme zitten en houd je bek." Snauwt Enzo hard.

Als verstijft blijf ik dit keer wel zitten. Nu pas voel ik hoe warm hij aan voelt. Ondanks dat ik het niet wil, moet ik toegeven dat het goed voelt. Mijn lichaam warmt eindelijk weer wat op.

Enzo duwt mijn hoofd tegen zijn schouder aan. "Ga slapen. Je ziet er moe uit."

"Thanks." Mompel ik zacht. "Altijd leuk om te horen."

"Sst. Houd je mond."

Een zucht verlaat mijn mond. Wat een klootzak. Ondanks dat ik het niet fijn vind om zo dichtbij Enzo te zitten, sluit ik toch mijn ogen. Hij heeft gelijk, ik ben onwijs moe. En ergens moet ik toegeven dat dit best wel lekker zit. Zijn warmte doet me goed en zijn armen om mijn middel voelen veilig aan. Ik zou bijna vergeten dat deze man een psychopathische moordenaar blijft. Bijna. Maar net niet helemaal.

~~

Met een zachte kreun draai ik me om. Ik lig op iets zachts. Wacht even. Mijn ogen schieten open. Ik lig op Enzo zijn bed. Enzo zelf is, gelukkig, niet aanwezig. Voorzichtig ga ik rechtop zitten.

Hoe laat zou het zijn? Ik kijk om me heen maar kan geen klok vinden. Huh, waar is die heen? Gister hing hij er nog. Een harde klap laat me opschrikken.

"Goedemiddag." Enzo komt de kamer in lopen. "Ach, krijg ik geen 'hallo' terug?"

"Hoe laat is het?" Negeer ik zijn vraag.

Hij kijkt op zijn mobiel. "Negen uur in de avond."

Mijn ogen vergroten zich. Ik heb de héle dag geslapen?

"Je hebt vast honger."

Ik knik hevig. "Jaa." Het is best lang geleden dat ik iets heb gegeten. Na een knikje van Enzo loop ik achter hem aan naar de keuken.

"Wat dacht je van.." Hij rommelt door een lade. "Pannenkoeken?"

"Ja, graag." Knik ik.

Enzo leunt naar achteren. "Oh, je verwacht dat ik het ga maken?" Grijnst hij.

Wederom knik ik waarop Enzo lacht. "Sure." Zegt hij. "Alleen omdat ik vandaag in een goede mood ben."

"Thanks." Mompel ik zacht. Wat is hij toch een fucking gentlemen.

~~

"Heb je het nogsteeds koud?" Vraagt Enzo na ik heb gegeten.

Ik scheur mijn blik los van het raam en kijk hem aan. "Nee. Minder koud, in ieder geval."

"Mooi zo." Hij staart me intens aan.

Voor een kort moment kijk ik naar beneden voor ik hem weer aan kijk. "Waarom heb je me ontvoerd?"

"Als de politie je niet vast houdt, dan doe ik het wel."

Met een ietwat schuin hoofd kijk ik hem aan. "Wat bedoel je daarmee?"

Enzo schiet in de lach. "Babe, als je mensen vermoord dan moet je de consequenties ook dragen."

Ik denk lang na over die zin. Waarom is alles wat hij zegt zo vaag en onduidelijk? "Ik heb je overduidelijk niet vermoord."

"Volgens de Nederlandse politie wel." Hij leunt naar me toe. "En je had het toegegeven tegen Carlos."

Een herinnering schiet door me heen.

*Flashback*
Carlos laadt zijn pistool. "Ga aan de kant, Emma. Ik wil je geen pijn doen."

"Niet doen, alsjeblieft." Ik voel tranen in mijn ogen branden. "Als jij hem neerschiet, pak ik het eerste beste pistool en schiet mezelf neer." Om daad bij woord te voegen gris ik een pistool van de grond en zet de loop tegen mijn hoofd aan.

"Nee, leg dat pistool neer." Zegt Orlando gelijk. "Em, dat is geladen, leg het neer!"

Ik blijf Carlos aankijken en schud mijn hoofd.

Plots voel ik een warme hand om de hand waarmee ik het pistool vast heb.

"Emma, cariño, geef het aan me."

Ik schud mijn hoofd. "Ik kan jou niet laten boeten voor iets wat ik heb gedaan."

Een hulpje van Carlos zegt wat, iets wat ik niet kan verstaan, hij spreekt namelijk Italiaans.

Met een snelle draai wordt het pistool uit mijn hand getrokken.

Er wordt een hand voor mijn mond gehouden. "Cállate!" Sist Orlando.

De Italianen zijn ondertussen al uit gediscuseerd. "Laat haar praten, ik wil graag horen wat ze te zeggen heeft."

Langzaam haalt Orlando zijn hand voor mijn mond weg. Carlos en zijn loopjongens kijken me afwachtend aan. Ik, aan de andere kant, probeer mijn bange uitdrukking te verbergen. Wat ik nu precies ga vertellen weet ik nog niet, zo ver was ik nog niet.

"Komt er nog wat van?"

"Uhmm.." begin ik. "Orlando heeft Enzo niet vermoord, ik was het."

Carlos zijn gezichtsuitdrukking veranderd. Hij laat van verbazing zijn pistool een beetje zakken. "Leg uit." Beveelt hij.

"Enzo was mijn vriend." Zeg ik zacht en snel. "Ik wilde het niet, echt niet. Toen hij erachter kwam dat ik bij Orlando hoor draaide hij door. Ik raakte in paniek en.." Ik laat de rest van de zin onuitgesproken. Ik denk dat ze het wel snappen. Ik vermoordde hem..
*Einde flashback*

"Waarom loog je daarover?" Vraagt Enzo. "Voelde je je schuldig? Wist je diep van binnen dat dit allemaal jouw schuld is?"

"Oké, ik heb fouten gemaakt. Maar ik heb niemand vermoord." Beelden flitsen door mijn hoofd. "Opzettelijk.."

Ik schud de gedachtes van me af en verander snel van onderwerp, voor Enzo erinop kan gaan. "Maar waarom doe je zo veel moeite om me te ontvoeren?"

"Jij vluchtte voor de politie, en als zij hun werk niet doen dan doe ik het voor ze." Hij glimlacht mierzoet. "Geen zorgen babe, ik laat je gaan als je je straf hebt uit gezeten. Over twintig jaar."

Mijn ogen worden groot. Oké, laten we het positief bekijken. Ik heb tenminste een uitzicht. Over twintig jaar laat hij me gaan.

"Oh, tenzij." Voegt Enzo eraan toe. "Tenzij ik je zat ben. Dan schiet ik je neer."

Mijn adem stokt. What the f... Deze gozer is gestoord. Een psychopaat met hoofdletter P.

Hij buigt naar me toe. "Dus ik zou braaf zijn als ik jou was." Fluistert hij zacht in mijn oor.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

As requested, de Q&A, be nice:

Emma:

Enzo:

Art:

Kevin:

Wesley:

Dex:

Eline:

Jax:

Iemand anders?:

Vermoord me niet :,(