Pov Emma
"Trek dit aan." Enzo gooit iets naar me toe. Ik zie dat het een jurkje is. "Nee." Zeg ik eigenwijs.

"Babe." Hij zucht geërgerd. "Weet je nog wat ik had gezegd over mij tegen spreken?"

Hij zou me naar Wesley brengen. Schiet er door mijn hoofd. "Ik haat jurkjes, dat weet je."

"Laatste waarschuwing."

Zou hij het echt doen? Mij een hele dag bij Wesley laten alleen omdat ik 'nee' zeg.

"Doe dan." Reageer ik bot. En hier ging ik de fout in.

Enzo lijkt verrast. "As you wish."

Hij pakt mijn arm vast en trekt me naar de deur. Oh my, hij gaat het echt doen.

"Nee, wacht." Ik probeer me los te trekken, maar hij houdt me stevig vast en sleurt me de gang op. "Enzo, stop. Alsjeblieft. Ik zal dat jurkje aandoen, echt waar. Please, doe dit niet." Smeek ik hem. "Het spijt me. Ik zal de hele dag naar je luisteren."

Uit het niets stopt hij. Even hoop ik dat hij is gestopt omdat ik op hem heb ingepraat maar dan zie ik dat we voor Wesley zijn deur staan.

"Dat klinkt heel verleidelijk." Zegt hij. "Maar afspraak is afspraak." Hij duwt de deur open. Wesley kijkt verbaasd op.

"Wes, ze is een uurtje van jou." Wesley zijn verbaasde uitdrukking verandert naar een grijns.

"Nee," zeg ik weer. "Enzo, please."

"Te laat." Nog voor ik kan reageren slaat hij de deur dicht. Ik hoor hoe hij op slot gedraaid wordt. Alsnog ren ik naar de deur. Ik begin erop te slaan. "Enzo!" Roep ik. "Kom terug, klootzak!"

Een arm om mijn middel trekt me weg van de deur. Ik sla om me heen maar de enige die ik raak, ben ik zelf.

"Auw, verdomme." Met een klap val ik op de grond. Raakte ik hem? Wesley kijkt me woedend aan. Oh shit, ik raakte hem. Snel sta ik op en ren naar de andere kant van de kamer.

"Ga weg!" Roep ik.

"Schatje, ik kan niet weg. Enzo heeft ons binnen gesloten."

Ik blijf achteruit lopen, wetend dat ik zo de muur ga raken.

"Ik dacht dat het Enzo wel zou lukken, maar blijkbaar heb je nog een beetje bijsturing nodig."

Langzaam schud ik mijn hoofd. Wesley lacht. Binnen een paar stappen staat hij recht voor me. "Geen zorgen. Ik tem je met liefde." Hij knakt zijn vingers. "En een beetje geweld."

Nog voor die zin tot me doordringt, voel ik een harde klap tegen mijn hoofd aan. Gelijk volgt er een pijnscheut. Fuck, hij slaat hard. Harder dan Enzo. Terwijl Enzo er sterker uitziet.

De tweede klap volgt al snel en mijn hoofd draait de andere kant op. Trillend sluit ik mijn ogen. Ik hoor een harde knal en wacht op de pijn, maar die komt niet.

"Hier hebben we geen tijd voor." Kevin staat hoofdschuddend in de deuropening. Hij zet ferme stappen onze kant op. Een sterke grip om mijn arm trekt me bij Wesley weg.

"Gast." Reageert Wesley geërgerd. "Ik was nog niet klaar."

"Pech. Ze moet zich klaarmaken." Middenin zijn zin, verlaat Kevin de kamer. Mij met zich mee slepend. Hij duwt me een kamer in en loopt zelf weer weg.

Enzo, die op het bed zit, kijkt me verbaasd aan. "Was het leuk bij Wesley?" Grijnst hij.

Ik kijk hem boos aan maar reageer niet. Hij gooit het jurkje naar me toe. "Trek het aan."

Ohja. Daarom was hij boos op me. Ik wilde het jurkje niet aandoen. Een zacht zucht verlaat mijn mond.

"En snel een beetje."

Ietwat geïrriteerd draai ik me om en trek ik mijn shirt uit. En ja, ik ben me ervan bewust dat ik nu in mijn BH voor Enzo sta. Snel trek ik het jurkje over mijn hoofd heen. Pas wanneer ik het aan heb, doe ik mijn broek uit. Nadat ik omgekleed ben draai ik me naar hem om.

Ik zie hoe Enzo me scant en ik moet mijn best doen om er niks over te zeggen.

"Hier." Zegt hij. "Dan kun je niet wegrennen."

Ik kijk naar de hakken in zijn hand. Naïef om te denken dat ik niet op hakken kan rennen. Wacht, waarvoor zou ik moeten rennen? We zitten op een boot.

"Zijn we er?" Vraag ik hoopvol.

"Nee, we maken een tussenstop op een Frans eiland."

Mijn ogen worden groot. "Spreek je Frans?" Vraag ik héél subtiel. Kuch.

"Nee."

Hoop vult mijn lichaam. Ik spreek namelijk wél Frans.

"Haal je niks in je hoofd." Waarschuwt hij me. "Het gaat je toch niet lukken."

"Dat zullen we zien.." Mompel ik zacht.

"Wat zei je?"

"Ik zei: zullen we gaan?"

Hij duwt de hakken in mijn handen waar ik peinzend naar kijk.

"Nee, je gaat hier geen discussie van maken." Reageert hij voordat ik kan reageren.

"Heb je enige idee hoe kut deze lopen?"

"Nee, het boeit me niet. Je doet ze gewoon aan." Hij kijkt me dreigend aan. "Nu." Snauwt hij wanneer ik niet reageer.

Geërgerd zak ik op de bank neer en doe de hakken aan. "Tevreden?"

"Niet met die toon." Sist hij. Met een boze uitdrukking duwt hij een hoed in mijn handen.

Serieus? Ook nog een hoed? Meen je dit Enzo? Nu kijk ik ook boos. "Als je graag iets wil hebben dat je kan aankleden, koop je maar een pop."

Zijn hand haalt uit en laat een brandend gevoel op mijn wang achter. Mijn hoofd is met de klap meegedraaid. Hij pakt ruw mijn gezicht vast en draait het weer zijn kant op.

"Ik heb geen pop nodig, want ik heb jou. Ík bepaal wat je draagt, wat je eet, wanneer je slaapt en zelfs wanneer je ademt. Want jíj bént ván míj." Ik voel hoe mijn adem stokt van zijn dreigende woorden. "Capiche?" Vraagt hij lief.

Snel knik ik.

"Zeg het."

"I-ik snap-p het." Stottert ik.

"Nee." Zegt hij. Huh, hoezo nee? "Zeg dat je van mij bent."

Verdwaasd knipper ik een paar keer met mijn ogen. Zeggen dat ik van hem ben? "Ik ben..." Begin ik, maar ik stop midden in de zin. Ik weet dat het maar woorden zijn, maar ik kan dit niet. Er is geen mogelijkheid dat ik deze vier woorden uit mijn mond kan krijgen.

"Je bent wat?" Vraagt Enzo geamuseerd. Hij kijkt me afwachtend aan.

"I-Ik kan het niet."

"Je was al op de helft. Maak de zin af." Dreigt Enzo.

Een klopje op de deur laat ons beiden opkijken. "We zijn er." Klinkt niet veel later Dex zijn stem.

Een opgeluchte zucht verlaat mijn mond. Gelukkig, ik ben verlost. Ik wil langs Enzo lopen maar een sterke grip om mijn arm trekt me terug.

"We verlaten niet deze boot voor jij het hebt gezegd."

Mijn blik ligt nogsteeds op de deuropening. Het vaste land kan mijn enige uitweg zijn. Maar ga ik daarvoor mijn eigen zelfwaarde vermoorden?

Alsof het nog niet erg genoeg is, draait ook nog eens mijn gezicht zijn kant op. Hij begint al erg ongeduldig te worden.

Oké. Het zijn maar woorden. Het zijn maar woorden. Herhaal ik in mijn hoofd. Ik adem diep in en langzaam weer uit. Nooit gedacht dat ik dit ooit zou zeggen. "Ik ben van jou."

De trotse blik op Enzo zijn gezicht maakt het niet beter. "Goed zo. Vergeet dat nooit meer." Hij laat me los. "Na u." Glimlacht hij lief terwijl bij de deur voor me openhoudt, alsof er niks is gebeurd.

Ik haal diep adem. Een beetje onzeker loop ik langs hem. Mijn hart bonkt terwijl ik de boot af stap. Het voelt goed om weer op het vaste land te staan, ook al was het maar een paar dagen geleden.

"Waar zijn de anderen?" Vraag ik.

"Geen idee, dat boeit niet."

Ik voel hoe Enzo me vast pakt. "Gedraag je." Sist hij.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Precies 1300 woorden vind ik wel een mooi getal om mee te delen..

Anyways, ik ben weer terug in NL, vandaar deze late post. En mijn oren zitten helemaal dicht *janken*

Love you all

Xx